vrijdag 30 november 2012

Koorts

Tijdens onze lange wandeling vandaag, nog eens in Widooie, voelde ik me heel rillerig, en had ik echt last van mijn gewrichten. Nu, het was ook heel koud: de winter lijkt in aantocht (en daar hou ik niet van).

Thuis, terwijl ik verder vertaalde en nog een beetje werkte voor de KVLS, bleef ik me rillerig voelen. Het is duidelijk, ik heb koorts: 38° (hoewel Roger me daarnet zei dat een temperatuur van 38°C nog geen koorts betekent!) Glimlach

Als het niet erger wordt, vind ik dat persoonlijk ook niet zo erg. Integendeel!  Je voelt je lichaam pas tot in de kleinste nerven en aders bij koorts, althans zo ervaar ik dat!

Alleen is het zo dat je actief niet veel waard bent (ik had, buiten die vertaling en dat werk voor de KVLS een hele boel dingen op mijn programma staan, maar heb er niets van terechtgebracht!).

donderdag 29 november 2012

Foto’s van gisteren

Ik bracht vandaag  bijna de hele dag door met vertalen. Zelfs voor een wandeling was er geen tijd. Niet veel te vertellen dus (al is de tekst waar ik op aan het werken ben heel interessant, maar daar mag ik uiteraard niets over verklappen).

Hieronder toch enkele foto’s die ik gisteren maakte van Elena en Roger. Ze zijn absoluut niet zo goed al Rogers foto’s, maar toch post ik ze: er zijn al zo weinig foto’s van die twee samen (omdat Roger meestal zelf voor de kiekjes zorgt).

IMG_1672

IMG_1673

IMG_1674

IMG_1675 Eigen foto’s

woensdag 28 november 2012

Elena grapt!

Het was Elena-dag vandaag. Uiteraard hebben we heel veel gespeeld (rondgereden op haar driewieler, op haar “auto”  en tractor – en Roger “moest” duwen; de poppen eten gegeven en te slapen gelegd; gezongen en gedanst; verhaaltjes verteld en getekend, waar deze keer vooral haar opa bij hielp). Ik heb enkele foto’s gemaakt van Elena en Roger, maar die zal ik morgen opladen, nu vind ik het te laat!

Maar Elena heeft ook gegrapt! Ze herkent nu kleuren en benoemt ze heel graag: een blauw blokje, een geel vliegtuig, een rode sjaal, een groene tractor enzovoort.

Op een zeker ogenblik vulde ze twee koffertjes met speelgoed. Ik kreeg het rode koffertje, zij nam het blauwe in haar hand, en we zouden “wandelen'”. Niet buiten, want het regende. Zoals alle peuters heeft Elena verbeelding genoeg, en het volstond dus dat ik achter haar aan stapte door het hele huis. We waren immers aan het wandelen, elk met ons koffertje. Ze vertelde mij dat haar koffertje blauw was. Inderdaad, maar toen ik haar vroeg welke kleur mijn koffertje had, antwoordde ze, heel ernstig: ‘Groen!’.

Ik was even in paniek – afijn, bij wijze van spreken, want als ze zou blijken kleurenblind te zijn, is dat geen ramp!

Terwijl we met onze koffertjes “wandelden” vroeg ik telkens opnieuw, van alles wat we tegenkwamen, welke kleur dat had. En natuurlijk focuste ik me op groen en rood. Telkens was het antwoord van Elena correct. Na een pauze om aan tafel wat te drinken (idee van Elena, en tja, tijdens een wandeling ga je soms inderdaad ook even een café of zo binnen waar je even verpoost) waarbij we onze koffertjes naast elkaar op de grond hadden gezet, vroeg ik haar welk koffertje nu van wie was. Het blauwe is voor Elena, zei ze mij. ‘En voor Oma?’, vroeg ik.

‘Roen aliesje’, antwoordde ze (“groen valiesje” – valies zijnde soms het Vlaamse woord voor koffer*). En ik: ‘Is dat valiesje groen? Nee toch?’

Waarop zij, heel ernstig:  ‘Jawel! Roen aliesje oor oma!’. Weer waren we aan het “wandelen” en weer vroeg ik haar de kleuren van vooral rode en groene voorwerpen te benoemen. En weer deed ze het correct.

Het begon me echt te intrigeren! Nogmaals vroeg ik welke kleur mijn koffertje had, en toen schaterde Elena: ‘Roen!’. Toen zei ik, heel kordaat: ‘Nee, mijn valies is rood!’ En Elena begon bijna onbedaarlijk te lachen. ‘Ja, jood!’, kreeg ze tussen het schokken van het lachen door nog net gezegd.

Was het dan echt haar bedoeling te grappen? Het lijkt er wel op! Glimlach

 

* “valies” komt van het Franse “valise”, en duidt een “koffer” aan met een handvat en die je vrij gemakkelijk kunt optillen. Je gebruikt een “valies” wel om op reis te gaan, net zoals een “koffer” die bij ons meer een soort kist is die je niet met één hand kunt optillen. Waarom dus “valies” uit de Standaard taal bannen als het woord toch iets toevoegt aan de woordenschat?

dinsdag 27 november 2012

Over Internetwinkels

Zeger voorspelt al lang dat met de jaren gewone winkels zullen verdwijnen omdat de mensen hun spullen via het Internet gaan kopen. Je merkt inderdaad al dat mensen vaak in een winkel uitleg vragen over een product maar uiteindelijk de zaak daar niet kopen, wel via het Internet.

Onlangs waren we even in een tuinwinkel waar ik toevallig iets zag dat me interesseerde. Ik ben geen shopper, dus kocht ik het niet. Maar de volgende dagen begon ik erover na te denken en ja, vandaag vroeg ik aan Roger om nog even naar die winkel te rijden: ik zou dat ding kopen.

Na onze wandeling in Widooie reden we dus naar die winkel (niet zo ver daar vandaan), maar vonden er niet meer wat mijn aandacht had weerhouden. Ik riep de hulp in van de verkoopsters… en die beweerden dat ze niet wisten dat er in de winkel zoiets te koop stond.

‘Zou het ondertussen misschien kunnen verkocht zijn?’, vroeg Roger. Dat was mogelijk! Stel je voor: die vrouwen wisten niet wat in hun winkel te koop stond, noch wat ze onlangs verkocht hadden!

Toen zei ik tegen Roger: ‘Ik zal thuis eens kijken of ik dat niet op het Internet vind!’.

En… ik had thuis twee klikken nodig om net hetzelfde te vinden, maar dan veel goedkoper! Een paar klikken verder was het besteld!

Zeger krijgt gelijk, dat is zeker!

Over de Limburgse monografieën en Widooie

Ik heb vandaag voornamelijk gewerkt aan de volgende Limburgse monografie, over Jan Gerits. Het was nog veel meer werk dan ik verwachtte! Toch vonden we tijd voor een korte wandeling (ongeveer 40 minuten) in Widooie, tussen twee regenbuien door. Hoewel de wandeling niet zo bijzonder was, hieronder toch een paar foto’s die Roger maakte:

PB273399 De speelplaats van de vroegere school (en zeg nu nog dat bij ons het gras te hoog staat! Glimlach) foto Roger

PB273402

PB273400 Foto’s Roger (op de laatste foto het vroegere schoolhuis, nu een café)

In het dialect wordt de naam van die gemeente uitgesproken als “Bedeuje” (of toch zoiets). Nu merkte ik aan de ingang van het dorpje dat onder de naam “Widooie” ook een plaatje was aangebracht met daarop: “Bêdöje”. Ik weet dat er onder de Vlamingen een dialectrage heerst (volgens mij dus onterecht omdat ze eerst zouden moeten leren correct spreken) maar die “ê” om de doffe “e” weer te geven, lijkt me echt geen goede vondst!

We gingen ook even een tuinwinkel binnen (straks wordt dat shoppen toch nog aan mij besteed! Glimlach), maar daarover vertel ik in een volgende post.

En deze avond maakte ik nog eens een runderschenkel klaar à la “Osso Bucco”:

Osso bucco van rundsschenkel Foto Roger

maandag 26 november 2012

Een verjaardag, boodschappen, Oostland en een Limburgse monografie (over Bart Mesotten)

De woorden hierboven resumeren mijn dag.

Vandaag werd onze dochter 33 jaar. Proficiat, meisje! Ik belde haar deze middag (op een uur waarop ik wist dat ze nog thuis was) en we praatten even over hoe ze dit een beetje zouden vieren, zij, haar echtgenoot en Elena.

Vlak daarna kwam het volgend nummer van Oostland (een uitgave van de KVLS) binnen voor nalezing. Aan die correctie zou ik pas beginnen na onze boodschappen.

We deden deze keer onze boodschappen in Wellen: Roger wilde daar ook even langs het gemeentehuis gaan om te vragen of een boek over de bokkenrijders dat ze er verkopen nog voorhanden was. Helaas… Maar binnenkort doen ze een nieuwe voorraad binnen en zullen we alsnog een exemplaar kunnen kopen.

Thuis vond ik een doorgestuurde e-mail van onze voorzitster Edith Oeyen: Luc Pay (die ik helemaal niet kende) vroeg of hij nog een monografie over Bart Mesotten kon kopen. Helaas hadden we daarvan geen exemplaar meer in voorraad. Ik vond nog wel één boekje in het archief van de KVLS. Nadat ik via e-mail aan Edith had gevraagd of ik dat wel mocht voorstellen en na haar “fiat” als antwoord, mailde ik naar Luc Pay dat we eventueel dat boekje konden scannen en hem het resultaat in PDF-formaat opsturen.

Terwijl Roger kookte (we aten mosselen, en dan is het altijd hij die kookt), vond ik weer een e-mail van Luc Pay. Ik las hem slechts diagonaal, want ondertussen was ik al begonnen aan de correctie van het laatste nummer van Oostland.

Hij vond ons voorstel een uitstekend idee.

We aten (de mosselen waren heel lekker), luisterden ondertussen naar het nieuws op de radio en hoorden dat Bart Mesotten vorige vrijdag is overleden op 89 jaar! Na het eten, terwijl Roger de bewuste monografie scande, las ik de e-mail van Luc Pay aandachtiger en merkte dat hij me ook een “In memoriam voor Bart Mesotten” als bijlage opstuurde.  Ik las het stukje (en merkte dat Mesotten les heeft gegeven in dezelfde school als ik, in Brasschaat, weliswaar lang voor mijn tijd): heel interessant! Deze avond vond ik de in memoriam-tekst ook op het Internet, dus mag ik die met  jullie delen.

Luc Pay heeft zijn kopie van de monografie toegestuurd gekregen, en ik heb Oostland helemaal nagelezen. Hoewel zonder wandeling, een vruchtbare dag dus! Glimlach

zondag 25 november 2012

Veulen-Mettekoven en zwerfvuil

Het weer was vandaag veel mooier dan gisteren: opvallend minder grijs, niet koud, helemaal geen regen en geregeld zelfs een streepje zon. We zouden nog eens de heuvel van Veulen naar Mettekoven (allebei deelgemeentes van Heers) beklimmen en afdalen, en via een ander pad terug naar Veulen wandelen: goed voor bijna anderhalf uur stappen door weiden, velden en plantages. Normaal gezien is dat een zeer rustige, mooie wandeling (met in elk seizoen lekkere geuren, die vandaag ook op de afspraak waren). Vandaag hebben we echter minstens 10 mensen ontmoet onder weg. Allemaal even vriendelijk, dus dat was niet echt zo erg. Een man sprak ons zelfs aan en vertelde ons spontaan dat hij hartpatiënt is. Men had hem wijsgemaakt dat veel bewegen het beste voor hem was, wat ik beaamde. Hij en zijn vrouw stapten duidelijk minder snel dan wij (Roger wandelt wel heel snel: ik heb dikwijls moeite om hem te volgen, ondanks mijn wandelstokken). Onderweg raapten ze appelen die na de oogst waren blijven liggen in de plantages. Toen we pas hier woonden, deden we hetzelfde; nu lijkt me dat overbodig: we hebben voldoende eigen appelen (als je deze dagen onze keuken binnenkomt, overvalt je hun parfum).

Het werd dus alles bij elkaar een mooie trip.

PB253397

PB253398 Foto’s Roger

Alleen wat we aan de voet van de “Wijngaardberg” (de heuvel die Mettekoven van Veulen scheidt) tegenkwamen, stootte me echt tegen de borst: massa’s zwerfvuil!

PB253394

PB253395

PB253396 Foto Roger

Wie komt er in Godsnaam zijn afgedankte inboedel daar deponeren? Je kunt het niet doen zonder een auto, dus kun je die spullen evengoed naar het containerpark brengen,  of niet?

Deze avond eindelijk nog eens vis klaargemaakt: we aten zalm met broccoli. Lekker en heel wat gezonder dan dat vlees van de vorige dagen! Knipogende emoticon

Gisteren avond, en ook een deel van deze avond, ben ik ook eindelijk nog eens aan het archiveren gegaan voor de KVLS. Nog twee kartonnen dozen te gaan! Glimlach

zaterdag 24 november 2012

Van Haren naar Jesseren en terug

Onlangs stierf een overbuurvrouw (83 jaar) die we amper kenden. Ze was bestuurslid van de “Boerinnenbond” en in die hoedanigheid heb ik haar enkele keren ontmoet. Dus gingen we deze ochtend toch maar naar de uitvaartmis. We waren al een half uur op voorhand in de kerk omdat we uit ervaring weten dat, als je net op tijd komt, er geen enkele zitplaats meer is. Deze keer echter bleven er stoelen vrij. Toch was volgens mij bijna het hele dorp aanwezig: wellicht had de overledene weinig familieleden (uit de doodsbrief meende ik al zoiets te mogen concluderen). Onze dorpskerk is heel mooi, maar hetzelfde kan ik niet zeggen van de dienst. De pastoor struikelde vaak over zijn woorden (dit is geen verwijt: ikzelf zou het niet beter hebben gedaan) en het koor zong vrij vals (en dat zou ik zeker niet beter hebben gedaanEmoticon met brede lach!).

Na de middag maakten we eindelijk nog eens een lange wandeling. We reden nog eens naar Haren waar we de auto aan de kerk achterlieten. 

PB243380 Foto Roger

Het was heel de dag mistig en heel somber weer, maar regen kregen we pas deze avond, en het was niet koud. Het werd dus toch een aangename, rustgevende wandeling. We stapten en ploeterden (en klommen soms heel fel) langs bosjes en weiden tot aan de vroegere spoorwegberm in Jesseren. Geen mens ontmoet onderweg, alleen kraaien, roofvogels en wilde eenden die boven de velden en boomgaarden vlogen.

PB243381 

PB243382 Foto’s Roger

We volgden die berm tot aan het vroegere station van Jesseren (dat nu een woonhuis is).

PB243386

PB243387

PB243389 Foto’s Roger

Van daar ging het weer naar Haren. We hebben anderhalf uur gestapt.

Deze avond wilde ik eindelijk weer gezond koken (eergisteren en gisteren waren onze – wel heel lekkere – gerechten niet van de magerste!Knipogende emoticon) maar toen bleek er nog voldoende over te zijn van onze fricassee van gisteren, tenminste als ik daarvoor een rijke soep zou serveren.

Die fricassee had ik bereid volgens een recept van mijn grootmoeder Marraine (aangevuld met de uien die Roger zijn mama toevoegde aan hetzelfde gerecht). En eerlijk, al zeg ik het zelf, het was heerlijk!

Maar vanaf morgen wordt het dus wat minder bourgondisch hier aan tafel! Bedroefde emoticon

vrijdag 23 november 2012

“Plezante” reactie tegen het rookverbod

Mijn vader rookte de pijp, zijn vader ook, zijn moeder (die - in die tijd al – ouder dan 80 werd) soms enkele sigaretten, mijn moeder (Nany) ook tot ze door het begin van de hetze tegen tabak werd overtuigd van de weldaden van  “niets roken”. En misschien had ze gelijk en zou ze nu al dood zijn als ze was blijven roken. Misschien…

Ik rook ook, en vind het dus heel vervelend dat dit bijna nergens meer kan waar het toch de gezelligheid zou vergroten. Zo vond ik het gisteren heel fijn dat Stijn van De Horne mij wees waar ik, zonder te hoeven in de kou staan, mijn sigaret kon opsteken terwijl we verder genoten van ons glas wijn.

Roger geeft me gelijk als ik klaag over teveel bemoeienis vanwege onze overheid hierover, al rookt hij zelf niet meer de sigaren waar hij zo van genoot destijds (wat ik begrijp als men je zegt dat  hartproblemen ook daarmee kunnen te maken hebben!).

Deze avond stuurde hij me echter deze link door. En sorry voor alle gezondheidsfreaks, ik heb er hartelijk mee gelachen!

Nieuwe “baas”

De directeur van een van de instellingen waarvoor ik rechtstreeks vertaal (dus niet via een vertaalbureau) kondigde me in mei aan dat hij in september op pensioen zou gaan, dat hij mijn gegevens zou doorgeven aan zijn opvolger en dat hij hoopte dat die ook de te vertalen teksten naar mij zou sturen.

Daarna had ik niets meer gehoord van die klant. Ik dacht dus dat ik hem kwijt was. Het gebeurt zo vaak: een nieuwe directie brengt haar eigen connecties mee en daar zitten soms vertalers tussen.

Maar deze ochtend vond ik eindelijk een (zoals meestal dringende) job van die instelling in mijn mailbox! Omdat ik wist dat de dag druk zou worden (ik hoopte onder andere nog dat het zou ophouden met regenen en dat Roger en ik een uurtje zouden kunnen wandelen), stelde ik voor daar maandag aan te werken, wat nog net oké bleek.

Maar het bleef dus regenen en ik vond de tijd om die job vandaag al te klaren. Hopelijk is de nieuwe baas even tevreden over mijn prestatie als de vorige! Glimlach

Regen, telefoontjes en deze avond bezoek van Elena en haar ouders

Eergisteren kregen we een telefoontje van onze dochter: of zij, haar echtgenoot en Elena deze avond welkom waren voor het avondeten. Natuurlijk! Ik nam nog contact op met onze jongens maar die waren niet vrij vandaag.

Gisteren hielden we bij de boodschappen dus rekening met dat bezoek van deze avond. Daarna wilde ik eigenlijk nog een wandeling voorstellen, maar… ik ging even bij overbuurvrouw Marie-Claire langs, en “even” werd weer meer dan een uur: we hadden elkaar veel te vertellen. En toch zou ik willen dat Roger elke dag zijn beweging krijgt. Helaas, vandaag konden we dat niet goedmaken: het heeft de hele dag geregend!

Nu, dat gaf me de gelegenheid een vertaling waar ik normaal gezien pas maandag zou voor zorgen vandaag al te maken. Ik vond het belangrijk die job zo snel mogelijk af te handelen (maar de reden daarvoor vertel ik straks in een andere post). Roger en ik hebben ook nog een paar uur (terwijl mijn stoofpotje stond te sudderen) voortgewerkt aan het digitaliseren van affiches voor het Rijksarchief in Hasselt; ik heb lang getelefoneerd met Nany, en kreeg een telefoontje van Jan Gerits over de volgende Limburgse monografie… die aan hemzelf zal gewijd zijn. De auteur zou een groot deel van de lay-out voor zijn rekening nemen: deze keer zal ik er dus minder werk aan hebben.

Rond 19 uur kwamen Elena en haar ouders aan. Mijn eten was zo goed als klaar zodat we na een kort aperitief aan tafel konden. Elena heeft een heel klein beetje tomatensoep gegeten, iets meer vlees en groenten, maar wilde vooral spelen. Ik had vroegere poppetjes van haar moeder erbij gehaald, evenals een poppenkeukentje. Die spulletjes en haar hobbelrendier fascineerden haar zo dat zelfs toen haar ogen zich bijna sloten van vermoeidheid ze nog steeds verder wilde “pelen”.

PB233377 

PB233378 Foto’s Roger

En oma moest met haar “pelen”! Dus heb ik op een zeker ogenblik verteld dat het voor de poppen tijd was om te gaan slapen, en dat Elena dus ook aan haar pyjama en een flesje toe was. Dat aanvaardde ze, ze dronk haar flesje gretig uit, maar… daarna wilde ze toch verder spelen! Ze viel echter bijna om van de slaap!Glimlach

Iets voor 22 uur zijn zij en haar ouders vertrokken en ik vermoed dat onze grote meid prompt is ingedommeld in de auto!

donderdag 22 november 2012

63 jaar al! En een oergezellige avond in De Horne

Ik dacht helemaal niet aan mijn verjaardag bij het opstaan, maar werd eraan herinnerd toen ik de vele kaartjes in de bus vond, van Nany, broer, zus, Nononc en Françoise en enkele vrienden. Daarna, terwijl Roger ons een licht gekookt eitje bereidde, bliepte mijn smartphone constant: wensen via sms, e-mail of Facebook! Jawel, ik werd echt 63 jaar oud vandaag! Eigenlijk niet te geloven voor het meisje van 4, 6, 12, 18… 30, 40, 50 en 60 dat ik me soms nog voel! Tegelijk schaamde ik me: ik vergeet zoveel verjaardagen terwijl ik weet dat anderen daar veel meer belang aan hechten dan ik!

We gingen boodschappen doen en toen ik me afvroeg wat ik deze avond zou klaarmaken, zei Roger: ‘Niets! We gaan uit eten!’.

Om iets na 19 uur kwamen we aan in De Horne, in Vechmaal. Er stapte net een tafel (de laatste bezette) op, wij vonden plaats vlak bij de open haard. Voor de rest was in heel de herberg alleen de zaal, die wij ook gebruiken voor onze Matadi-reünies, bezet. Een heel restaurant voor ons alleen dus en toch oergezellig! De Horne bestaat immers uit een complex van met elkaar verbonden oude gebouwen waarin je je verplaatst als in een labyrint. En al is de feestzaal heel ruim, het restaurant zelf vertoont genoeg hoekjes en kantjes om te zorgen voor gezellige ruimtes. We kozen elk een menu à 30 euro, met daarvoor een uitstekende Osborne-sherry als aperitief en bij het eten een karaf van een halve liter rode wijn. Als afsluiter vroegen we of we het dessert mochten vervangen door een abdijbier, wat geen probleem was.  Ik had immers al veel te veel gegeten (en Roger meer dan genoeg). Het eten was echt uitmuntend: een amuse (“amuse-gueule” moet dat dus eigenlijk zijn) van zalm, een duo van wildpastei met uienconfituur, witloof, toast, enzovoort; gevulde kwartel met groentjes, druivensaus en amandelkroketjes, en een dessert (dat we dus niet genomen hebben). Het was er aangenaam warm, er klonk gedempte – meestal jazz – muziek;  Stijn, de uitbater, zijn vrouw en de ober, met wie we ook te maken hadden tijdens de laatste Matadi-reünie, waren op de achtergrond discreet aanwezig en ter beschikking, Stijn verwees me naar een plaats (De Horne is heel groot, al lijkt dat niet zo op het eerste gezicht) waar ik zonder probleem een sigaret kon opsteken na de maaltijd terwijl Roger en ik verder van onze wijn konden genieten: ik waande me bijna thuis. En trouwens, de zoldering van het restaurant deed me zelfs denken aan die van ons vroeger huis in Antwerpen!

Terwijl ik het vorige schreef, heeft Roger de enkele foto’s die hij maakte van ons diner opgeladen op zijn pc. Ik ga nu kijken of ik die naar hier kan krijgen:

Vechmaal, Brugstraat: Taverne 'De Horne'

Vechmaal, Brugstraat: Taverne 'De Horne'

Vechmaal, Brugstraat: Taverne 'De Horne' Foto’s Roger

Bedankt, Roger, voor deze mooie avond. Ik heb er heel fel van genoten!

woensdag 21 november 2012

Unicef-gedachte

Koude, drukke dagen, enkel korte wandelingen, en vooral eindelijk wat schoongemaakt. Het was echt tijd: in alle hoeken hingen volop spinnenwebben!  Ik bewonder ze maar weet ook dat dit voor de meeste mensen het toppunt is van viezigheid. Glimlach

Niets spannends te vertellen dus, toch wil ik jullie deze gedachte van KVLS-lid Martin Wings (zie aldaar op 19/11/2012) niet onthouden:

‘UNICEF kan met uw 10,- euro per maand, jaarlijks 342 kinderen vaccineren tegen mazelen. Vraag: Hoeveel kinderen kunnen ze vaccineren met het jaarsalaris van de UNICEF directeur van 371459,- euro per jaar? Trek uw eigen conclusie!’

maandag 19 november 2012

Belbus

Toen mijn vader mij vlak voor mijn 18 jaar leerde auto rijden, begreep ik al snel dat dit niets voor mij was. Veel te bang, te zenuwachtig en te onzeker achter dat stuur! Ik besloot dat ik nooit zou gaan voor een rijbewijs. Later kreeg ik herhaaldelijk nachtmerries waarin ik uiteindelijk dat bewijs wel had behaald en ik, de eerste keer dat ik alleen reed, een vreselijk ongeval (met verschillende doden) veroorzaakte.  Hoe zeer sommige mensen mij nadien ook pushten om dat rijbewijs alsnog te halen, ze kregen resoluut nul op hun rekwest.  Wellicht is het bijgeloof, maar misschien waren die dromen toch voorspellend? Ik zal het nooit weten, want sinds niemand mij meer lastig valt met dat rijbewijs, en ik dus zeker weet dat ik het nooit zal hebben (ook al omwille van mijn slechte ogen), blijven die akelige dromen achterwege maar besef ik ook dat ik nooit zal weten of die vroegere nachtmerries ooit uitgekomen zijn in een “parallelle wereld”.

Uiteraard werd ik vaak uitgelachen, het vaakst zelfs door mensen die me het dierbaarst zijn. Daar tegenover neem ik echter een zeer “christelijke” houding aan. Ik laat ze lachen en onderdruk mijn neiging om met de spotter te spotten omdat hij/zij niet kan koken/ zonder fouten schrijven/luisteren/naaien/strijken/breien/haken enzovoort (ik weet het, ik haal zaken aan die voor de meeste mensen onbelangrijk zijn… maar iemand die bijvoorbeeld zijn geschilde aardappelen uren op voorhand in het water legt, beseft die dat hij/zij zijn disgenoten bijna alle vitaminen uit die aardappelen ontzegt?) . En ik bedenk ook bij mezelf dat meer mensen zouden moeten doen zoals ik: als ik zie hoe sommige chauffeurs zich gedragen in het verkeer!!!

Natuurlijk ben ik niet zo mobiel als autobestuurders. En vele wandelingen in deze buurt zouden we niet gemaakt hebben, dacht ik tot gisteren nog, als ik Roger en onze auto niet had.

Vroeger, in Antwerpen, en nog daarvoor in Leuven, was niet kunnen rijden echt geen handicap. In een stad ben je vaak sneller ter plaatse met de benenwagen.  Hier echter leek het me wat moeilijker te zijn.

Maar… Vandaag moest ik in Sint-Truiden zijn en ik kon voor een keer niet rekenen op Roger en onze auto. Ik belde vorige vrijdag dus naar De Lijn en reserveerde mijn “reis” heen en terug. Grotendeels met een belbus, vandaar die reservatie, want die kleine bussen rijden alleen op bestelling. Het was ongelooflijk hoe vlot dat ging, hoe duidelijk me werd uitgelegd waar ik om welk uur precies moest zijn, hoe lang ik op een aansluiting moest wachten (in feite heb ik nergens lang moeten wachten).

Een voorbeeldje: aan het “Speelhof” in Sint-Truiden nam ik in het terugkomen om 19:14 uur een bus, naar het station, die er precies 2 minuten over deed. Daar wachtte een bestelde beltaxi (het was ‘s avonds na 19 uur en dan werkt De Lijn samen met een taximaatschappij) die met mij vertrok om 19:25 uur en nog iemand anders ging ophalen aan een andere halte, die man daarna deponeerde in Heers en mij precies om 19:40 uur afzette aan de hoek van onze straat, hier in dit “verloren gat”! Ik heb de indruk dat Roger er slechts iets korter zou over gedaan hebben… en het zou ons veel meer gekost hebben! Akkoord, ik stond al wel om 19:00 uur aan de eerste bushalte, omdat ik vreesde dat die eerste, gewone lijnbus, misschien te vroeg zou aankomen. Terwijl ik daar stond, bestudeerde ik wel even de uurroosters: je kunt bijna overal geraken met die belbussen! Ik ben verkocht! Je hoeft ze alleen te bestellen!Glimlach

Daarbij kwam nog dat mijn chauffeur een heel lieve en mooie… dame was met wie ik onder weg gezellig heb zitten keuvelen! Nee, niet alleen keuvelen was het: we praatten ook over diepzinnigere dingen, en nu al kijken we allebei uit naar de volgende keer dat ik zal moeten beroep doen op een belbus van Sint-Truiden Station naar hier na 19 uur!

zaterdag 17 november 2012

Een deel van ons vroeger huis in Antwerpen staat weer te huur

Terwijl ik vroeger woordenboeken, kranten, encyclopedieën, gespecialiseerde tijdschriften enzovoort moest raadplegen om eender wat terug te vinden, volstaat het nu even te zoeken op Google! Echt praktisch! En bij het surfen kom je soms nog verrassingen tegen!

Zo las ik zopas dat een gedeelte (onze vroegere garage en de kelder) van ons vroeger huis in Antwerpen weer te huur staat. Dat is op de foto die je vindt via de link hierboven, het gedeelte achter de linkse poort en uiteraard de kelder naar waar van daaruit een trap afdaalt.

Grappige anekdote: ik had het allemaal eerst alleen heel oppervlakkig gelezen (terwijl ik over andere zaken praatte met Roger) en zei hem: ‘Ons vroeger huis staat te koop voor 1660 euro!’, waarop Roger antwoordde: ‘Wat zeg je daar? Dan kopen we het meteen terug!’

Toen besefte ik dat er in die advertentie over verhuren (en dan nog slechts van een klein gedeelte van het huis)  werd gesproken! Glimlach

Drijfjacht in Mettekoven

Elena had vandaag gelukkig geen koorts meer!

Roger en ik maakten een wandeling in de velden rond Mettekoven. Daar waar het anders zo rustig is, hoorden we nu constant geroep, lawaai, schoten en een jachthoorn (degene die hem bediende, kende er wel duidelijk niets van!). Weer een klopjacht! Ik werd er zenuwachtig van! En toch ben ik niet een van de dieren die opgejaagd worden, gebeurde alles ver genoeg van ons vandaan om voor ons geen gevaar op te leveren, en was het een mooie wandeling (Roger maakte wel geen foto’s). Al kan ik wel begrip opbrengen voor een eerlijke jachtpartij, deze manier van jagen maakt me boos! En triestig…

vrijdag 16 november 2012

Herfstziekte en herfstwandeling

Elena bleef gisteren hoge koorts maken en dus werd er een dokter bij gehaald en kreeg onze grote meid prompt antibiotica voorgeschreven. In het algemeen vind ik dat die te snel worden gegeven maar nu zou het echt nodig zijn geweest. De koorts was vandaag al fel gezakt. Ze kon natuurlijk niet naar de onthaalmoeder worden gebracht: vervelend voor twee buitenhuis werkende ouders! In theorie hadden wij wel kunnen inspringen vandaag (ik had geen vertaalwerk) maar is het verstandig een peuter met bronchitis ook nog eens  bloot te stellen aan mijn verkoudheid? Ik hoop trouwens dat ik die vorige woensdag al niet heb doorgegeven!

Eigenlijk zou het toch gemakkelijker zijn als moeders weer konden thuis blijven om voor hun peuters te zorgen! Ik weet het, heb het zelf een hele poos meegemaakt, enkel voor het huishouden zorgen is niet erg boeiend. Tenminste niet zodra de kinderen naar school gaan: daarvoor bestaat een groot deel van de dagtaak  immers uit het opvoeden van die kinderen. En dat vond ik wel heel interessant!

Roger en ik namen op deze grijze herfstdag de tijd voor een heel lange wandeling: van Borgloon, langs de vroegere spoorweg, naar Kuttekoven. Daar werden we voor het eerst verwelkomd door blaffende honden, maar het was een blij geblaf! Glimlach Het huis aan de rand van het dorp bleek in volle verbouwing.

PB163358

PB163359 Foto’s Roger

Daarna wandelden we via bosjes, weiden en plantages naar Rullingen.

PB163360

PB163361 Foto’s Roger

Van daar ging het naar het kasteeltje De Clee.

PB163364

PB163365

PB163366

PB163367 Foto’s Roger

En dan terug naar Borgloon. Het was niet echt koud en we hebben genoten van de mooie, mistige kleuren en van de rust. Onder weg kwamen we één enkele jogger tegen, en - dat was lang geleden - iets verder dan dat kasteeltje, een eenzame, verlaten schoen! Glimlach

PB163368 Foto Roger

Die schoen was nog in heel goede staat (veel betere staat dan mijn wandelschoenen): wie laat er toch zoiets achter?