vrijdag 30 maart 2012

Naar Orp-Jauche

Onlangs, onder weg naar Lincent, zagen we een afslag naar Orp-Jauche. We besloten vandaag daar even te gaan wandelen. Dus weer in Wallonië.
Kort nadat we de snelweg hadden verlaten, kwamen we in een dorpje aan, en vermoedden dat het Orp-Jauche was (we hadden op een plaatje gezien dat we “Orp-le-Grand”, met daaronder “Orp-Jauche” binnenreden), of minstens Orp of Jauche (samengestelde dorpsnamen wijzen er meestal op dat een dorp uit minstens twee kernen bestaat). Het minuscule dorpje, met zijn nogal bouwvallige kerk en mooie huizen, stond me meteen aan. Wel leek het of ze daar weinig mensen van buiten het dorp zien: alle gordijntjes werden stiekem opzij geschoven! Maar de mensen die op straat waren (weer veel meer dan in onze dorpen, hoewel het vrij koud was) zegden allemaal heel vriendelijk goeiendag.

We wandelden het dorp door (het was echt heel klein) en genoten van de vele mooie huizen, de opvallende schuur in “tuffeau de Lincent”, en van wat we eerst dachten een kasteeltje te zijn, maar in feite een groot landhuis bleek.

P3301166

P3301167

Maret, Avenue Henri Pirard: mooie schuur in Lijsemse steen (tuffeau de Lincent). Zij zou dateren van 1639

Maret, Avenue Henri Pirard: boven de poort van de schuur leest men "Anno 1639"

P3301175 Foto’s Roger

Maar nog steeds vroegen we ons af in welke deelgemeente van Orp-Jauche we zaten (nergens konden we het uit opmaken). Dat het niet de hoofdgemeente was, hadden we begrepen omdat we ergens een richtingaanwijzer naar het “centrum” zagen staan.

In dat dorp was er ook een straat genaamd “Avenue Henri Pirard”! “Kindjes”, die straat is waarschijnlijk vernoemd naar jullie bed-overgrootvader! Glimlach Een overgrootvader van Roger heette immers zo!

P3301174 Foto Roger

We merkten dat tussen twee huizen een GR-wandelpad liep en gingen het dus even verkennen.

P3301177 eigenaardige tunnel die we op het pad zagen

P3301176 Foto’s Roger

Omdat het pad nergens een aftakking bleek te bieden terug naar het dorp, keerden we na een klein half uurtje op onze passen terug. We hadden wel één zijpad gezien, maar dat liep dood op de “Ghete” zoals het in die buurt geschreven wordt (in dorpen die dichter bij ons liggen, staat er altijd “Gette” - “Gete” in het Nederlands).

Toen hadden we natuurlijk al door dat we niet in het centrum van “Orp-Jauche” zaten, maar wisten we nog steeds niet in welk dorp dan wel. Thuis, na het avondeten, terwijl ik weer eens probeerde mijn “BTW-listing” in te dienen online (wat weer het bericht “fout 501” als gevolg had en mij zo ergerde dat ik een mail stuurde naar de BTW-dienst), heeft Roger het opgezocht. Dat mooie dorpje heet Maret!

We volgden met de auto de aanwijzingen naar het “centrum” en kwamen terecht in wat wel een stadje leek. Ik dacht dat we nu wel in hartje Orp-Jauche moesten zijn, maar nee, we bevonden ons weer in een andere deelgemeente: Orp-le-Grand met zijn Romaanse kerk.

Orp-le-Grand: Romaanse Saint-Martin en Sainte-Adèle kerk (http://www.orp-jauche.be/loisirs/tourisme/les-sites-touristiques)

Orp-le-Grand, Place du XIe Dragon Français: herenhuis

Orp-le-Grand, rue Soldat Virgile Ovart Foto’s Roger

Na een heel korte wandeling reden we verder naar Jauche, waar we een aanwijzing naar gezien hadden. In feite was Roger meer bekoord door een andere aanwijzing, namelijk naar Folx-les-Caves, waar mergelgrotten zouden te vinden zijn. Maar die route reed dus eerst door Jauche (Geten).

Geten (Jauche): de baljuwwoning In Jauche: het toegangsgebouw tot een nu verdwenen kasteel, vlak naast de kerk (foto Roger)

De kerk was open en weer vond ik daar een beetje spirituele rust. Kerken blijven voor mij toch bijzondere plaatsen!

Geten (Jauche): De classicistische Sint-Martinuskerk uit 1763-1766 met een arduinen doopvont uit 1571

Geten (Jauche): De classicistische Sint-Martinuskerk uit 1763-1766

Geten (Jauche): De classicistische Sint-Martinuskerk uit 1763-1766

De classicistische Sint-Martinuskerk uit 1763-1766 met een arduinen doopvont uit 1571 Foto’s Roger

Maar… in feite reden we naar Folx-les-Caves! En vooral naar die grotten. Die we met veel moeite vonden. Helaas, ze bleken vandaag gesloten (gelukkig voor mij eigenlijk, want mijn maag was al aan het rammelen van de honger!). Dat is dus voor een van onze volgende uitstappen!

P3301197 Foto Roger

Vaarwel, Macaroni-hondje!

Ik las vandaag vol verwachting het vervolg van het “Macaroni-hondje”. Maar het einde is zo ontroerend… triestig! Je leest het hier.

donderdag 29 maart 2012

Le petit Nicolas

Onlangs heb ik “Le petit Nicolas” (van Sempé en Goscinny) herlezen. En vandaag las ik dat een van mijn “vrienden” op Facebook naar een gelijknamige film was gaan kijken.

Ik zocht een beetje op Google, en inderdaad, er zou een film gemaakt zijn, gebaseerd op het boekje. Vaag herinnerde ik me ineens dat iemand anders me daar nog ooit over verteld had. Maar wie? Was het mijn vriendin Marie-Louise? Mijn geheugen is zo’n zeef dat het te veel details zeeft als er geen onmiddellijke “kapstok” voorhanden is.

Maar nu is die kapstok er dus wel, vermits ik dat boekje pas met veel plezier voor zeker de derde keer herlezen heb. En voor de eerste keer sinds héél lang, heb ik zin om naar de bioscoop te gaan als die film in de buurt wordt gedraaid. Helaas, daar zal ik, vrees ik, lang kunnen op wachten. En vermits ik – dat komt er nog bij - Roger niet zal meekrijgen, zal het er eigenlijk nooit van komen (want in mijn eentje ga ik toch niet). Maar… Voor wie ooit een cadeau voor mij “moet” kopen (en die “moet” is alleen van toepassing voor Kerstmis): als die film op DVD te verkrijgen is, ik zou er dolgelukkig mee zijn!

Omdat ik toch op “You Tube” zat, surfte ik verder naar al wat met “Le petit Nicolas” te maken had. Ik kwam op heel slechte animaties terecht, maar ook op een tekenfilmpje dat beter was en dat op een leuke manier één verhaaltje van het boekje weergaf.

Kunst in Borgloon en Kuttekoven

Vandaag heb ik eerst het poorthuis en het binnenplein geveegd (ik had vorige week het onkruid gewied). Ongeveer twee uur werk terwijl Roger bomen snoeide in de tuin,  met als gevolg weer rugpijn: dat volstond voor deze dag. En het was tijd voor een wandeling.

We reden nog eens naar Borgloon, parkeerden de auto dicht bij de Aldi en wilden weer naar Kuttekoven stappen. Maar eerst gingen we een eigenaardige constructie die we in de verte zagen van dichterbij bekijken. Het bleek een “kunstwerk”.

Borgloon, Stationsplein: Kunst!

Borgloon, Stationsplein: Kunst!

Borgloon, Stationsplein: Kunst! Foto’s Roger

Nu, het leek me wel een goede “vondst” (voor het kweken van groenten op een balkon bijvoorbeeld) maar om dat daarom een “kunstwerk” te noemen?

Er volgden nog “kunstwerken'”. Onder andere in Kuttekoven, het (gelukkig nog niet gebeurde) betonneren van de kerk, waar de media het zo vaak over hadden de laatste tijd.

Kuttekoven, Kuttekovenstraat: een kerk betonneren: Kunst!

Kuttekoven, Kuttekovenstraat: een kerk betonneren: Kunst! Foto’s Roger

De kerk is dus nog niet vol beton gegoten (en hopelijk gebeurt het nooit), maar toch krijgt de “kunstenaar” al een eigen affiche op de “kunstroute”? Volstaat het dan tegenwoordig om een vondst te “verkondigen” om van “kunst” te spreken? Of was de kunst van de “kunstenaar” zichzelf in het nieuws te werken? Dan is hem dan goed gelukt!

En nog een ander kunstwerk kwamen we tegen. Ik zag het eerst vanuit mijn ooghoek en dacht dat iemand daar zijn rommel had gestort. Maar die rommel was opvallend wit en ik keek er beter naar: een “kunstwerk”!

P3291162

Kuttekoven, Kuttekovenstraat:  Kunst! Foto Roger

Van Kuttekoven wandelden we langs een langere weg terug naar Borgloon (en dat betekende meer dan een half uur constant klimmen). Dus stapte ik weer over op de “pas ardennais”: een niet te snelle, wel heel regelmatige en ononderbroken pas. Ik was aan het nadenken over kunst en “installaties”. En genoot van de geuren en het gezang van de vogels. En had niet door dat Roger al een poosje had halt gehouden.

‘ Jij loopt maar door en ziet niets!’, riep hij mij toe. Ik zag dat hij naar iets op de grond keek, dacht dat hij weer een kunstwerk had ontdekt, keerde op mijn stappen terug en zag wat hij bedoelde! Niet te geloven:

Kuttekoven, Kuttekovenstraat: is dit ook Kunst! Foto Roger

Het begint te opvallend  te zijn: wat betekenen al die schoenen, laarzen, sloffen, enzovoort, die wij op ons pad ontmoeten?

Al bij al dus weer een intrigerende maar mooie wandeling. Maar het mooiste wat ik zag, waren de bloeiende sleedoornstruiken!

IMG_1457 Eigen foto

P3291159 Foto Roger

woensdag 28 maart 2012

Waasbets, Wezeren en Waasmont

Het is binnenkort Pasen en de goede huisvrouw die ik niet ben begint een beetje aan schoonmaken te denken. Vandaag brachten we rommel naar het containerpark, nadat ik die vorige vrijdag bij elkaar had geraapt. En dat volstond voor vandaag: één huishoudelijke taak (buiten het verplichte koken, wassen, opruimen enzovoort) per dag lijkt me voldoende. In het Frans zeggen ze “à chaque jour suffit sa peine”, maar ik weet niet hoe ik dat zou moeten vertalen. En daarbij, ik heb nog ander, interessanter, werk!

Voor onze dagelijkse wandeling wilde Roger nog eens naar Montenaken. Maar daar zijn we niet geraakt: we verkenden (per auto en te voet) een beetje de streek tussen Landen en Lincent.

Onderweg zag ik langs de baan dat de sleedoorn in bloei staat: het wordt tijd voor nog eens een natuurwandeling!

De eerste korte wandeling maakten we aan deze kapel van Walsbets (gelegen vlak bij het kasteeltje Janshove – waar we kinderen hoorden spelen en Frans praten):

Walsbets, Cl. Gregoirestraat: kapel behorend bij kasteelhoeve

Walsbets, Cl. Gregoirestraat: kasteelhoeve Foto’s Roger

Iets verder zagen we het heel mooie kerkje Sint-Jan de Doper staan. Gebouwd in tuffeau de Lincent. Pas op: tuffeau wordt niet vertaald door tufsteen zoals in het stukje waar de link bij de naam van de kerk naar voert: het is – volgens van Dale – tufkrijtsteen.

Walsbets, Wezerenstraat: Sint-Jan de Doper-kerk gebouwd door de ridders van Sint-Jan, met romaans-gotische toren en koor uit de 13de eeuw

Een straat die doodliep bracht ons naar een beek (met ongelooflijk helder water) en een vroegere molen.

Walsbets, Beekstraat: hier was vroeger een watermolen

Walsbets, Beekstraat: hier was vroeger een watermolen. Boven de deur leest men:  "Molen van Bets"

Walsbets, Beekstraat: hier was vroeger een watermolen Foto’s Roger

En nog iets verder konden we deze kunstwerken bewonderen:

Wezeren, Wezerenstraat: een kunstwerk?

Wezeren, Wezerenstraat: een kunstwerk? Foto’s Roger

We reden verder naar Wezeren.

Wezeren, Wezerenstraat: monumentale poort van een vierkantshoeve. Verzekeringsschildje links boven de poort

Wezeren, Wezerenstraat: monumentale poort van een vierkantshoeve. Verzekeringsschildje links boven de poort Foto’s Roger

Waar Roger vooral in bewondering stond voor de monumentale hoeve hierboven.

Ikzelf vind ze veel minder mooi dan de Hoeve Renwa in Heers, waar mijn overgrootvader nog pachter is geweest (in het vervolg van “Onze Lieve Heer begrijpt geen Vlaams” komt dat nog wel eens ter sprake).

Volgde nog een ultrakorte wandeling in Waasmont.

Waasmont, Hoek Handelsstraat en Hoevestraat:  neo-gotische Sint-Pancratiuskerk (1903-04) Foto Roger

En dan was het tijd om naar huis te rijden, waar ik voor het avondeten zou zorgen.

dinsdag 27 maart 2012

Tunesië

Ik blijf geregeld deze blog bezoeken. En het gaat duidelijk niet goed daar!

Maar lees op de blog ook even de grap over Obama en zijn vrouw die op restaurant gaan (en ook de andere posts natuurlijk)! Glimlach

Elena

Ik weet niet of het aan de zomertijd ligt, maar Elena leek vandaag helemaal in de war wat haar tijdsbeleving betreft.

Terwijl haar vriendjes bij de onthaalmoeder aan een dutje toe waren toen we haar gingen afhalen, hield ik haar nog heel even wakker tot wanneer haar moeder om 13 uur zou thuiskomen. Daarna probeerden we haar in haar bedje te leggen, maar tevergeefs. Ze bleef huilen tot ze er (‘van miserie’, zoals mijn Marraine zou gezegd hebben) weer werd uitgehaald.

Toch leek ze heel moe: de eerste uren wilde ze alleen in boekjes kijken, op mijn schoot (ze haalde ze eerst wel van de plank terwijl ze ‘boe’ zei. Bedoelde ze daarmee “boek”?). Ze luisterde aandachtig naar de verhaaltjes, maar wreef geregeld in haar ogen.

Na een klein beetje fruitpap rond 15:30 uur (vorige week was dat dus 14:30 uur) werd ze levendiger (en vermoeiender voor ons Glimlach). Ze bleef maar rondlopen met haar moeder, Roger of mij, stevig onze pink vasthoudend, in de tuin, op het terras, in huis, haalde al haar speelgoed uit. En toen liet ze – onbewust, denk ik – geregeld onze vinger los terwijl ze over en weer van haar speelgoeddozen naar ons liep met telkens andere spulletjes. 

Rond 16:30 uur (vorige week was dat nog 15:30 uur, haar “normale uur”) at ze gretig - en bijna helemaal alleen - de rest van haar fruitpap op. Omdat ze daarna echt te moe leek, legden we haar rond 17:30 uur, vlak voor haar mama weer vertrok,  weer te slapen, en ze sliep tot 20:30 uur. Omdat Roger en ik haar toen gingen wakker maken, anders had ze doorgeslapen, denk ik. We maakten haar klaar voor de nacht en na een flesje melk begon ze weer rond te lopen en  met een balletje  te spelen. Ik werd er  zelf moe van (Roger zei nog: ‘Je zult je wandeling wel gehad hebben vandaag!’ Glimlach), en zette kinderliedjes op. Terwijl ze daarnaar luisterde, begon ze met haar handjes te draaien enzovoort. Maar weldra viel ze bijna in slaap in mijn armen en we legden haar in bed. O wee! Dat bleek niet zo’n goed idee: ze begon te krijsen!

Omdat ik wist dat haar ouders weldra zouden aankomen, en ze van hen nog een flesje zou krijgen, hebben we ze toch maar weer bij ons genomen. Waar ze afwisselend op mijn en op Roger zijn schoot gewoon zat te kijken naar prentjes tot wanneer haar mama en papa thuiskwamen.

Dan vertrokken Roger en ik naar huis, ik heel moe maar tevreden!

maandag 26 maart 2012

Oleye nogmaals

Korte wandeling vandaag, na de boodschappen en tussen een boeiende vertaling en het koken door. Nogmaals in Oleye (in het Nederlands Liek, deelgemeente van Waremme ofte Borgworm).

Ik hou wel van dat dorp (dat volgens Roger een beetje rommelig is). Blijkbaar kan een beetje rommel mij niet schelen, vind ik het zelfs gezellig  (en dat is een geluk voor Roger in dit huis! Glimlach)

Ik heb er genoten: van de rust, van de vriendelijke mensen op straat, en gewoon van de mooie gebouwen, vooral de Sint-Dionysiuskerk  met  een romaanse toren uit de 13de eeuw.

De toren van de ker is pas gerestaureerd en een nieuw kruis en windhaan werden geïnstalleerd De kerk van Oleye (foto Roger)

Liek (Oleye): de tumulus ligt naast de begraafplaats in de Rue de Saint-Trond Tumulus van Oleye (foto Roger)

Liek (Oleye), Chaussée de Nivelles: door de achterste poort van deze vierkantshoeve ziet men de kerk Foto Roger

zondag 25 maart 2012

Dit is Belgisch!

Een vriendin stuurde me net voor ik naar bed wilde gaan deze link door: http://visitbrussels.be/bitc/BE_fr/brusselicious/brusselicious_video/9731/une-minute-de-bon-gout.do

Ik vind het tegelijk grappig en leerrijk. Je moet wel een echte Belg (liefst een “Brusseleer”) zijn om alles uit de filmpjes te begrijpen!

Lincent, Linsmeau, Pellaines en Racour

Op deze mooie lentedag had ik weer de indruk dat we op reis waren: we bezochten vier Waalse Haspengouwse dorpen na elkaar… En voor mijn geheugen is dat heel belastend! Dat is een van de redenen waarom ik niet hou van georganiseerde reizen! Glimlach

Al heb ik er wel van genoten. Aan de hand van de foto’s van Roger en Wikipedia zal ik proberen ze niet door elkaar te halen in mijn relaas!

We reden eerst naar Lincent (Lijsem). Een heel mooi dorp, al vond Roger het een beetje rommelig (maar ik hou daar meer van dan van strakke gebouwen en straten). Hier en daar een wandelpad dat tussen twee huizen verdwijnt om je naar een heel andere kant van het dorp te voeren. Eentje bracht ons tot bij de prachtige ruïne van de Romaans-Gotische kerk Saint-Pierre.

Lijsem (Lincent): Dit wandelpad leidt naar de ruïne van de Sint-Pieterskerk

Lijsem (Lincent): de ruïne van de Sint-Pieterskerk (romaans; reeds vermeld in 1139)

Lijsem (Lincent): de ruïne van de Sint-Pieterskerk (romaans; reeds vermeld in 1139)

Lijsem (Lincent): de ruïne van de Sint-Pieterskerk (romaans; reeds vermeld in 1139) Foto’s Roger

Mooie huizen ook, en enkele grote boerderijen.

Lijsem (Lincent)

Lijsem (Lincent), rue de l'Ecole: vierkantshoeve (thans feestzalen). Lijsemse steen (tuffeau). Het rechterdeel is in baksteen. Foto’s Roger

En twee kastelen. Rond een van hen liep weer zo’n wandelpad dat we volgden.

Lijsem (Lincent): het kasteel (gebouwd in 1905; neogotisch)

Lijsem (Lincent): het kasteel (gebouwd in 1905; neogotisch) Foto’s Roger

In Lincent werd vroeger de steen “tuffeau de Lincent” gewonnen. Aan een bewoner die we ontmoetten op straat (er was meer beweging op straat dan in onze dorpen) vroeg ik of er nog een groeve was. De man (ik schat dat hij ongeveer 70 jaar was) vertelde dat hij zelf de groeve niet meer gekend heeft.

Lijsem (Lincent):  Lijsemse steen (tuffeau) Tuffeau de Lincent (foto Roger)

Op een zeker ogenblik liepen we (weer langs zo’n wandelpad) langs een geheimzinnige muur. We vroegen ons af wat er achter schuilde, maar aan het einde ervan bleek het enkel een paardenweide te zijn!

Lijsem (Lincent): Een geheimzinnige muur even buiten het dorp. Er achter gewoon een weide voor paarden Foto Roger

Lijsem (Lincent), rue de l'Ecole: kerk uit 1905 De kerk van Lincent (foto Roger)

Daarna wilde we naar wat we dachten een deelgemeente van Lincent te zijn: Linsmeau (Linsmeel). Maar dat bleek een deelgemeente van Hélécine. Op het eerste gezicht was er daar alleen een kapel die ons interesseerde.

P3251110 Foto Roger

Maar terwijl we zoals gewoonlijk even rondliepen op het kerkhof, zagen we achter de muur ervan een kasteel staan.

Linsmeel (Linsmeau): kasteel

Linsmeel (Linsmeau): kasteeldomein Kasteel en domein (foto’s Roger)

Roger had via zijn smartphone gevonden dat Pellaines (Pellen) wel een deelgemeente is van Lincent, en dus reden we daar naartoe. Daar werden we vooral bekoord door het domein van de kasteelhoeve.

Pellen (Pellaines): domein van de kasteelhoeve Foto Roger

Volgde nog Racour (Raatshoven), ook een deelgemeente van Lincent, met zijn bijzondere kerk van de 16de eeuw, zijn vroegere pastorie en zijn “Musée de la vie locale et du tarare”. Het museum was gesloten, maar leek wel interessant. Voor een volgende uitstap misschien?

Raatshoven (Racour): pastorie, thans cultureel centrum. http://nl.wikipedia.org/wiki/Raatshoven

Raatshoven (Racour): Sint-Kristoffelkerk, 16de eeuw met toren uit de 15de eeuw

Raatshoven (Racour): voormalig gemeentehuis, thans museum en strijkdienst Foto’s Roger

Voor we terug naar huis reden hebben we ons eerste terrasje van het jaar gedaan, in Landen. Met een lekker biertje! Een zalige zondag was dit dus!