maandag 30 april 2012

Schulensbroek

Roger had in in de “Landschapskrant” iets gelezen over het Schulensbroek (aan de rand van Haspengouw) en wilde daar naartoe. Hij dacht naar Halen te rijden (want meer uitleg stond er niet in die papieren krant), maar op google maps vonden we dat het natuurgebied zich uitstrekt tussen Schulen (vandaar de naam waarschijnlijk) en Linkhout.

Na een goed half uurtje in de auto kwamen we aan bij de kerk van Linkhout.

Linkhout: de kerk gezien van op de dijk tussen Demer en Schulens meer Foto Roger

Maar daar vonden we geen enkele aanwijzing naar het Schulensbroek. Dan maar mijn smartphone aangesproken en gezien op google maps dat we vlakbij het natuurgebied waren. Wat een nuttig geschenk was die GSM, “kindjes”!

Het gebied blijkt vrij bekend te zijn: er stonden heel veel auto’s geparkeerd aan de oever van de Demer en aan een cafetaria bij het Schulensmeer. Ik vreesde even dat we tussen een menigte zouden terechtkomen. Maar nee hoor! Het Schulensbroek is zo immens groot dat we maar enkele (meestal – maar niet altijd – vriendelijk groetende) mensen hebben ontmoet.

Het werd een mooie en rustgevende wandeling.  Voor de eerste keer dit jaar hebben we ook een koekoek gehoord. En boven het meer zagen we geregeld watervogels vliegen (ik zou toch eens hun namen moeten leren! Glimlach)

Roger maakte enkele foto’s:

 

Linkhout - Schulen: Schulens meer

Linkhout: Schulens broek

Linkhout - Schulen: Schulens meer

Linkhout: De Demer Foto’s Roger

Maar deze keer heb ik ook mijn fototoestel van mijn schouder gehaald:

Linkhout - Schulen: Schulens meer

Linkhout - Schulen: Schulens meer

Linkhout - Schulen: Schulens meer Eigen foto’s

Na een wandeling van bijna een uur wilden we iets gaan drinken (ik had dorst: het was dan ook vrij lente-warm vandaag) in die cafetaria, maar weer bleek er geen plaats meer te zijn op het terras.

Dus reden we terug naar huis. Ik vind deze wandeling wel voor herhaling vatbaar. En waarom ze niet paren aan een picknick? Ik heb immers opgemerkt dat er voldoende plekken zijn waar je je rustig en discreet kunt installeren tussen het groen. Een idee voor een familie-uitstap, “kindjes”?

Hou toch op met dat Engels!

Vandaag las ik dit stukje uit “Trouw”. Ik ga daar volledig mee akkoord! En dat geldt niet alleen voor Nederland!

zondag 29 april 2012

Wilderen

Op deze zachte lentedag stelde ik voor even naar Wilderen te gaan. Ik wist dat we er ooit waren geweest, maar buiten de brouwerij herinnerde ik me er niet veel van.
’Hoe kan dat nu?’, vroeg Roger zich af. ‘We hebben er zeker drie keer gewandeld! Herinner je je zelfs de vierkante toren van de kerk niet meer?’

Nee dus… Tot we in Wilderen aankwamen, toen kwam alles terug.

Wilderen: de kerk tussen de bomenrijen van een plantage gezien (foto genomen met polarisatiefilter) In de verte de kerk van Wilderen (foto Roger)

Maar toen begreep ik ook waarom ik het niet onthouden had. Zo mooi is het daar nu ook niet: allemaal nogal vlak. Waar ik tijdens onze wandeling echter wel intens heb van genoten, zijn de bloesemende appelbomen…

Wilderen: appelbloesems

Wilderen: appelbloesems Foto’s Roger

en de mooie lucht!

Wilderen: een landweg tussen de plantages (foto genomen met polarisatiefilter) Foto Roger

Na een uurtje tussen de plantages wilden we iets gebruiken in de brouwerij maar daar bleek het een overrompeling te zijn. Tja, het was dan ook “terrasjesweer”. Wij zijn dus maar terug naar huis gereden.

Saffieren bruiloft

Wat een geslaagd feest gisteren! De oom die ik “Nononc” noem en zijn echtgenote Françoise (die tante-vriendin waar ik al zo vaak over sprak) vierden in Leuven hun 45ste huwelijksverjaardag. In dezelfde gelegenheid als waar we 45 jaar geleden allemaal samen waren voor hun bruiloft.

Ze hadden geluk: ondanks de weersvoorspellingen was de zon van de partij en kon de receptie op de binnenplaats doorgaan. Nog meer dan van de bubbels en de uitstekende hapjes heb ik genoten van het weerzien met mijn neven (in de betekenis van “kozijn” dus) en nicht, hun wederhelften, kinderen, andere leden van de familie en vrienden van Nononc en Françoise.

P4281420m

P4281411m Links mijn broertje (die vandaag 49 jaar wordt! Proficiat, Jean-Louis!) en Nononc

P4281414m Nany, Bie, schoonzusje, schoonbroer en rechts achteraan de echtgenote van neef Christophe

P4281416m Links Françoise (foto’s Roger)

Het diner was succulent en de sfeer aan de mooie gedekte tafel (met menu’s en naamkaartjes ontworpen door Françoise) heel vrolijk en uitgelaten.

P4281441m Foto Roger

P4281464m Nichtje Catrine,  schoonbroer, de vrouw van neef Vincent en Roger (eigen foto)

P4281468m Met neef Christophe (foto Roger)

P4281443m Met neef Vincent (foto Roger)

P4281474m De echtgenoot van nichtje Catrine en zijn moeder (foto Roger)

P4281495m Vincent, Nononc, Christophe, Catrine, Françoise (foto Roger)

P4281497m Foto Roger

Proficiat, Françoise en Nononc! En bedankt voor de zeer mooie avond!

vrijdag 27 april 2012

Onze Lieve Heer begrijpt geen Vlaams (28)

"Gebuisd"!

Wat bleek Chris de volgende dag ontgoocheld omdat ik mijn vader “carte blanche” had gegeven in dat café. Ik begreep hem wel en had al spijt dat ik hem had voorgesteld aan papa! Te meer omdat papa na die ontmoeting verordende dat ik tijdens de drie maanden durende academische vakantie mijn vriendje niet zou mogen ontmoeten. ‘Dat wordt voor jullie een uitstekende bezinningsperiode,’ had hij in het Frans gezegd, ‘als jullie liefde sterk genoeg is, komen jullie dat zonder problemen te boven! En als blijkt dat jullie volgend academiejaar die relatie verder willen zetten, dan geef ik jou mijn zegen. Maar ik ben er zeker van dat je je zult bedenken tijdens de vakantie! Chris is immers de zoon van een mijnwerker, en mist dus een zekere traditie. Ja, natuurlijk, hij is een universiteitsstudent en met een beetje geluk zal hij ooit afgestudeerd zijn. Maar het gaat over meer dan dat. Het gaat over een traditie die van generatie op generatie wordt voortgezet. Jij hebt die traditie wel, dat zul je ooit merken, maar hopelijk niet na enkele jaren huwelijk met jouw Chris. Want ik ben er zeker van dat je die traditie zult missen bij hem!’

Hij benadrukte dus een vermeend klassenverschil! Jammer dat ik toen nog niet wist dat papa’s ouders allebei uit een ander milieu kwamen dan wat hij mij probeerde voor te houden. Zijn vader (dat wist ik al uit de brieven van “nonkel Theo”) was de zoon van een goudsmid uit Tongeren; veel later, toen we al in Limburg woonden, mijn echtgenoot Roger en ik, vernam ik van Ulbeekse nichten van papa dat die goudsmid Vlaamsgezind was geweest. Rond dezelfde tijd vernam ik ook in Limburg dat de moeder van papa de dochter was van een minder Vlaamsgezinde, zichzelf terecht of onterecht van Franse afkomst roemende man. Die pachter was geweest op het kasteel van Aldenbiesen en op nog een paar andere boerderijen: dus een gewone boer!

Als ik niets over mijn relatie met Chris aan mijn ouders had verteld, redeneerde ik, zou ik hem vaak genoeg kunnen ontmoeten tijdens de vakantie. Dan hoefde ik maar te zeggen dat ik met vrienden wilde afspreken. Nu zou al mijn doen en laten gadegeslagen worden!

Ik had opgemerkt dat alle studenten in Leuven ABN spraken, al ontwaarde ik hier en daar wel plaatselijke accenten. Maar ik dacht van mezelf dat ik geen enkel accent had. Toen ik echter mijn eerste examens aflegde, zei de Vlaamse professor geschiedenis dat hij hoorde dat ik van Antwerpen kwam! Dat vond ik erg: dat taaltje dat ik me ooit zo snel mogelijk wilde eigen maken, misstond hier echt aan die Leuvense universiteit, dat zag ik wel in.

Op de proclamatie bleek dat ik over praktisch de hele lijn “gebuisd” (dat is Vlaams voor “gesjeesd”) was. Voor enkele Franse vakken had ik prima resultaten, maar dat waren vooral de vakken die weinig geheugenwerk vergen: spraakkunst (de Franse spraakkunst zit eerder logisch in elkaar. Het volstaat een paar regeltjes te leren en de rest volgt logisch daaruit voort, én, niet te vergeten: ik had in Kongo een grondige basis gekregen!), ontleding van proza en poëzie (en dat laatste ging over ‘Les fleurs du mal’ van Baudelaire, ironisch genoeg het enige boek uit zijn bibliotheek dat papa mij had verboden te lezen). Bij de Nederlandse vakken blonk ik alleen een beetje uit in filosofie, psychologie en historische kritiek.

Natuurlijk was het zo dat we door al die rellen heel veel lessen hadden moeten missen en dat we die leerstof toch in ons eentje moesten instuderen – en er waren dat jaar opvallend veel eerste jaarstudenten “gebuisd”. Maar de slechte uitslagen gaven toch ook blijk van mijn grootste probleem. Ondanks mijn lagere studies in het Frans, mijn middelbare school in het Nederlands, ondanks mijn Vlaamse vrienden, mijn Franssprekende vader, kende ik geen van de twee talen voldoende. Natuurlijk was die mislukking ook wel te wijten aan mijn gebrekkig verstand en geheugen (ik beweer altijd dat ik een “affectief geheugen” heb: ik onthoud alleen zaken waar ik zelf bij betrokken ben geweest). Maar dat dit niet de hoofdoorzaak was geweest, werd enkele jaren later bewezen, toen ik op eigen kosten mijn studies hervatte en daarbij ook nog werkte.

Nu, heel erg vond ik die mislukking niet: zo kon ik vroeger naar Leuven terug dan na drie maanden: ik moest er immers mijn “tweede zittijd” (herkansing) afleggen.

Tijdens de herkansingen ontmoette ik Chris weer, en het weerzien was fantastisch. We slaagden echter geen van beiden. Hij mocht zijn jaar overdoen als “vrije student” (dat kostte veel minder) en dus verbleef hij weer bij zijn ouders.

Ikzelf mocht mijn jaar ook overdoen. Chris kwam me elke zaterdag – in die tijd werd er nog college gegeven op zaterdag -  opzoeken in Leuven. Maar uit zijn brieven vernam ik toch dat hij af en toe “uitging” ("stappen", zegt men nu maar waarom?) met vrienden en er ook soms niet voor terugschrok om een mooi meisje te kussen (toen sprak men nog niet van “een scheve schaats”, maar wat is dat wel een mooi beeld!).

Maar dat was niet de reden waarom er toch een einde kwam aan onze relatie! Nee, ik werd verliefd op iemand anders, een Leuvenaar deze keer! Maar dat ging ik thuis natuurlijk niet meer vertellen!

Vergeet-mij-nietjes

Vandaag een wandeling langs een pad dat we al lang kennen, van Klein-Gelmen naar Mettekoven en terug. Niet zo heel lang, maar echt rustgevend. Geen enkel geluid, behalve het geroep van fazanten en het getsjilp van mussen. En de zon was van de partij!

Onderweg liepen we langs bloesemende plantages, een bosje, een riviertje, weiden; in het terugkeren verlieten we het pad om een bosje in te gaan, en even verder, toen we weer in Klein-Gelmen aankwamen, zagen we een vogelhuisje aan een boom hangen, speciaal gebouwd voor een koppel steenuilen.

Roger heeft maar twee foto’s gemaakt: van vergeet-me-nietjes die we in het bosje ontmoetten:

P4271400m

P4271401m Foto’s Roger

donderdag 26 april 2012

Even een vakantiegevoel

Onze Subaru moest om 13 uur in de garage (aan de rand van Hasselt) zijn voor een onderhoud. Men had ons gezegd dat het anderhalf uur zou duren, dus besloten we dat wij ondertussen onze dagelijkse wandeling zouden maken. Voor daarna had ik enkele huishoudelijke taken op het programma staan.

In de garage werd ons echter gevraagd de auto pas rond 17 uur te komen afhalen!

‘Zullen we dan maar wat in Hasselt rondlopen?’, stelde Roger voor. Ik twijfelde een beetje: de enkele keren dat we in Hasselt waren, voelde ik geen echte affiniteit met de stad. Maar vermits het openbaar vervoer daar gratis is, leek het me uiteindelijk een goed idee naar de halte van de bus naar het centrum te stappen.
Daar liepen we wat rond.

Hasselt: een ijsjesventer

Hasselt: kapelletje tegen de muur van het begijnhof

Hasselt: ingangspoort tot het begijnhof

P4261394 Foto’s Roger

Het was niet koud, het regende even niet en ik kreeg zowaar een lente- en zelfs vakantiegevoel. En voelde mijn onverklaarbare, vroegere spontane, aversie tegenover de stad stilaan wegsmelten.

Dat werd nog meer voelbaar toen we merkten dat de Sint-Quintinus-kathedraal open was.

Hasselt: kathedraal Sint-Quintinus

Hasselt: kathedraal Sint-Quintinus Foto’s Roger

Het interieur ervan vond ik zeker de moeite, en ik ademde daar weer de spirituele sfeer die ik meestal in mooie kerken terugvind.

Hasselt: kathedraal Sint-Quintinus

Hasselt: kathedraal Sint-Quintinus

Hasselt: kathedraal Sint-Quintinus

Hasselt: kathedraal Sint-Quintinus

Hasselt: kathedraal Sint-Quintinus: kapel van Sint-Brigitta Foto’s Roger

Daarna vond ik het tijd voor een terrasje. Jawel, zelfs daarvoor was de temperatuur lauw genoeg. En, ik moet het toegeven, Hasselt zorgt (net als Sint-Truiden) dat rokers niet in de kou blijven: de meeste terrassen zijn goed beschermd tegen de wind. Op de minder afgesloten terrassen zaten dan ook veel minder mensen dan op de gedeeltelijk afgesloten.

Hasselt: Grote Markt Foto Roger

Terwijl ik daar mijn hobby (volgens onze dochter toch) beoefende, zijnde mensen observeren, en genoot van een sigaret, een biertje… en de grappige hyper kinetische ober, hoorde ik een berichtje binnenkomen op mijn smartphone: een vertaling! Vaarwel vakantiegevoel! Nu,  het bleek niet zo veel te zijn, ik kon vanaf dat terras de klant mailen dat ik daar pas deze avond zou voor kunnen zorgen, dus (dankzij die smartphone, bedankt, “kindjes”!) kwam mijn vakantiegevoel snel terug.

Maar toen we thuis kwamen, besefte ik weer dat ik achter stond op mijn huishoudprogramma! En dat vond ik minder leuk! Ik kan immers niet meer, zoals tien of twintig jaar geleden, ons huis in een of twee dagen schoon krijgen. Dat laat mijn rug niet meer toe. Dus moet ik het werk verdelen over de weekdagen, en als ik één dag niet doe wat ik voorzien heb, wordt het de volgende dag dubbel zo zwaar. En als daar nog “echt” werk (vertalingen dus) tussenkomt (want, geef toe, mannen, jullie vinden dat huishouden niet echt werken hé, behalve als jullie er moeten voor betalen natuurlijk), dan wordt het extra zwaar voor mij.
De vertaling heeft echter (na een snel maar lekker – en toch snel in elkaar geflanst - avondmaal) niet veel tijd gevergd, gelukkig!

woensdag 25 april 2012

Cataract- en andere operaties

Een vriendin van mij is gisteren van cataract geopereerd. Ik heb nog niets van haar vernomen, maar een andere, gemeenschappelijke, vriendin mailt me net dat ze naar de geopereerde gebeld heeft en dat alles goed is verlopen. Maar… in tegenstelling tot wat ik meerdere heel oude, bijna blinde, mensen die daarvan werden geopereerd, hoorde verklaren, ziet mijn geopereerde vriendin nu alleen maar “helderder”. Ze zou niet beweerd hebben, zoals ik die bijna blinde mensen hoorde zeggen, dat ze nu pas zag hoeveel rimpels haar partner en vrienden hebben gekweekt.

Dat doet me terugdenken aan wat mijn oogarts me nog niet zo lang geleden zei.

Ik resumeer hier even zijn betoog. Hij zei dat de meeste mensen vanaf mijn leeftijd gebaat zijn met het (hopelijk) goede resultaat van zulke operatie. Maar… Die operatie kost veel. Aan de gemeenschap, én aan de patiënt. Maar ze brengt ook veel op aan ziekenhuizen en bepaalde oogartsen. En zoals altijd zijn er risico’s verbonden aan de operatie, hoe miniem ook in dit geval. Dus vindt hij dat zolang de patiënt echt niet veel hinder ondervindt van het achteruitgaan van zijn zicht, hij geen operatie moet voorschrijven (tenzij de patiënt aandringt natuurlijk). Maar sommige oogartsen (hij noemde namen!) gaan heel ver in de andere richting! Ze durven zelfs verkeerde brillen voorschrijven, zodat de patiënt na een poosje komt klagen over toch geen beter zicht, en dan toch beslist zich te laten opereren.

Roger vraagt zich ook soms af of hij echt moest geopereerd worden eind 2010

Ik denk van wel… Maar inderdaad, je gaat je vragen stellen als je eenmaal weet dat “geneeskunde” ook echt winstgevend wordt!

Leuk!

Ik ga zelden naar Facebook. Maar deze avond deed ik het toch even, naar aanleiding van een bericht van een vriend. En via via belandde ik op de pagina van mijn zus… Die daar heel fier (en ze heeft gelijk) een commentaar van een lezer op ons boek “Bruce” kopieert, die ze vond op deze website.

Leuk!

dinsdag 24 april 2012

Elena en Lutti, en peuterromances

We gingen vandaag Elena-sitten en het was leuk! Gespeeld, verteld, eten gegeven (hoewel ze nu bijna de helft zelfstandig eet van haar “papjes”), gelachen, gedanst, boodschappen gedaan (en ze geniet zo van de kleurrijke winkelrekken, roept naar iedereen “dada” en wijst alles aan met “dita?” - volgens mij bedoelt ze daarmee “wat is dat?” - Haar nonkel Hendrik zei daarvoor als peuter altijd “Tita?”).

En gegrapt! Tijdens het middagmaal liet Elena geregeld iets vallen vanop haar hoge stoel. Ze wil ons wijsmaken dat het een ongelukje is, maar ze verklapt zichzelf. Ze roept immers iets te snel “Oh!”: net voor ze het object loslaat, en niet daarna.  Haar mama was er toen even bij en zij kroop telkens opnieuw onder de tafel om het speeltje te zoeken… Tot groot jolijt van Elena die het telkens uitschaterde!

We gingen haar eerst afhalen bij de onthaalmoeder Lutti. Waar onze kleine meid aan het spelen was met Playmobil-poppetjes. Ze leek er veel plezier aan te beleven, want ze kwam me de poppetjes tonen, en wilde er moeilijk afstand van doen. Ik vertelde Lutti dat ik al lang even naar onze zolder wil om het vroegere speelgoed van onze kinderen terug te zoeken (dat wordt echt zoeken, want bij onze verhuizing vanuit Antwerpen is dat daar in dozen neergezet door anderen, tussen andere dozen “rommel”). En dat ik dat speelgoed (ik zou onder andere de dozen Duplo en - natuurlijk na wat ik vandaag zag - Playmobil willen terugvinden) dan zou moeten wassen.

Lutti vertelde me dat ze al haar speelgoed heel geregeld op 60°C wast in haar wasmachine. Dat zou verplicht zijn voor onthaalmoeders. Wat hebben die toch veel regels te volgen!

Net toen we Elena afhaalden, kwam ook de moeder van een ander kindje, Mats, eraan. We praatten nog een beetje, Lutti, de moeder van Mats en wij, en ik vernam dat heel vaak Elena en Mats elkaar een zoen geven voor ze naar huis gaan. Schattig! Een eerste peuterromance?

Zo vroeg heb ik het natuurlijk nooit opgemerkt bij onze kinderen: die bleven thuis tot de kleuterschoolleeftijd.

Maar daarna! Ik herinner me nog steeds de peuterverliefdheid van Hendrik voor Marianne! Ik had er destijds zelfs een gedicht over geschreven (in het Frans, mijn taal van toen).

En Elvira die me als kindje van amper drie jaar kwam vertellen dat ze met haar papa wilde trouwen later. Toen ik haar zei dat die al met mij getrouwd was, vond ze dat eigenlijk geen echt probleem, integendeel, ze leek opgelucht: dan trouwde ze wel met Jonas ( een van de vier kinderen van onze vrienden uit Ronse), uit haar klas.

Zeger is weer de uitzondering: hem heb ik rond die leeftijd nooit verliefd geweten. Of heb ik het gewoon niet geweten? Glimlach

maandag 23 april 2012

Over euthanasie en abortus

Bie, mijn zus dus, vond dat ik overdreef in een van mijn vorige posten.

Natuurlijk overdreef ik een beetje.

Ze mailde mij dat zij, als verpleegkundige in een rust-en verzorgingstehuis, heel goed begrijpt dat ouderen soms kiezen voor euthanasie. Ik begrijp dat ook.

Al vind ik niet dat sterven zonder euthanasie, of na felle pijn, “onwaardig” sterven is. Wat wel wordt beweerd door de aanhangers van euthanasie!

En nooit zal ik oordelen over individuele gevallen!

Het is de wet die mij stoort. De meeste mensen luisteren volgens mij niet meer naar wat de kerk hun “geweten” noemde. Ze gaan alleen voort op wat wettelijk toegelaten is.

En… onze wetgeving wordt wel veel strikter op gebied van racisme, discriminatie, nationalisme, én “tabagisme” (mijn eigen – in feite Frans - woord voor rookgedag) Glimlach maar wordt steeds meer liberaal over echt ethische kwesties. De meeste mensen beseffen dus niet meer dat euthanasie en abortus iets te maken hebben met “doden”.

Daardoor wordt, vrees ik, de grens telkens verlegd. Wordt er nu al niet – paradoxaal eigenlijk – gesproken over “postnatale abortus”?

Gaan we het binnenkort hebben over “antemortem-euthanasie”?Glimlach

zondag 22 april 2012

Erfgoed-zondag en “10 miles-loop” in Antwerpen

Het heeft vandaag bijna de hele dag geregend! Soms hoorden we een bende vespa’s voorbijrijden: mensen hebben blijkbaar geboekt voor een bloesemweekend in Haspengouw en die bromfietsen gehuurd om rond te rijden en van de bloesems te genieten. Zij zullen wel teleurgesteld naar huis terugkeren!

Precies om die reden huur ik liever niet een huisje, flat of kamer voor een bepaalde periode. Zolang we het kamperen aankunnen, verkies ik dat als we op reis zijn. En natuurlijk op campings waar je niet op voorhand hoeft te vertellen hoe lang je zult blijven!

Vandaag was het in heel Vlaanderen “Erfgoeddag” en in de buurt waren er veel zaken te bezoeken, onder ander in het klooster van Colen en op enkele andere plaatsen in Borgloon. Even hebben we eraan gedacht het een of ander te gaan bekijken, maar we vreesden dat het overal héél druk zou zijn (zeker met dit weer!) en zijn dus maar thuis gebleven. Waar ik gezorgd heb voor de strijk, veel gelezen heb, lekker gekookt, en… op het Internet las dat mijn broertje en zijn vrouw deelnamen aan de “10 miles”-loop in Antwerpen. Proficiat, broertje en schoonzus! Zelf zou ik dat echt niet aankunnen!

Misschien moet ik wat sportiever worden…

Maar… Glimlach lopen samen met 30.000 mensen  is toch  echt niet mijn ding!

zaterdag 21 april 2012

Transatlantic Sessions

Toen we nog in Antwerpen woonden, en nog tv keken, stonden die Transatlantic Sessions van de BBC geregeld op ons programma.

Nu kijken we nooit meer tv (misschien zal dat veranderen als onze “bibliotheek” eindelijk in orde is?) maar luisteren we soms nog wel naar de opnames die Roger ooit maakte van die “sessions”.

Maar kijk wat Roger gevonden heeft op het Internet: de “Transatlantics Sessions”! Ik kan er nog steeds evenveel van genieten en ik hoop jullie ook!

Ook euthanasie voor personen met verstandelijke handicap

Ik hoorde en las onder andere hier dat de euthanasiewet waarschijnlijk wordt uitgebreid. Dat had ik al lang verwacht en mijn reactie op het artikel waar bovenstaande link naar voert zou lijken op de meeste reacties die erop verschenen. Jaren geleden, nog voor de euthanasiewet bestond (“ethische wet” noemen ze dat!), fantaseerden Roger en ik al over een toekomstige wereld waarin ouderen vanaf een bepaalde leeftijd verplicht worden in een boom te kruipen. Vervolgens zou er aan de boom geschud worden en degenen die eruit vallen, krijgen een “spuitje” om “waardig te sterven” (als ze al niet dood vallen uit die boom). De anderen krijgen respijt tot een volgende “proef”.

Onze kinderen leefden mee met onze fantasie en beloofden ons (toen, maar nu zouden ze daar de tijd niet meer voor vinden) dat ze ons zouden verstoppen in een van de stallen en zorgen dat we daar een bed, eten, drank en boeken hebben, en toegang tot het Internet.

Ik vrees dat dit ooit allemaal werkelijkheid wordt!

Aalst bij Sint-Truiden

Vandaag regen, hagel en zelfs onweer. Toch stelde ik een wandeling voor toen de lucht even opklaarde. Volgens de “voorspellingen” van mijn smartphone zou het immers zeer waarschijnlijk een uurtje droog blijven.
We reden naar Aalst (bij Sint-Truiden). Behalve de kerk en de pastorie kwam niets in het dorp me bekend voor. En toch – we hebben het opgezocht aan de hand van Roger zijn foto’s – waren we daar al eens in juli 2003. Bijna negen jaar geleden! Voortgaande op de foto’s, waarvan ik er jullie hieronder enkele serveer, denk ik dat we toen vooral rond de kerk en het kerkhof zijn blijven hangen. Vandaag wandelden we wat in het dorp. Dat mij niet inspireerde, en Roger evenmin. Na een dik kwartier begon het echter weer te gieten en wij keerden terug naar de auto die we vlak bij de kerk hadden achtergelaten. Blijkbaar had mijn smartphone deze keer geen gelijk! Glimlach

De foto’s hieronder werden genomen op 21 juli 2003!

Sint-Truiden, Aalst-bij-Sint-Truiden: Kerk van O.L.V. Onbevlekt ontvangen (neo-gotisch, 1854). Kerk van Aalst (foto Roger)

Aalst-bij-Sint-Truiden: dorpspomp Dorpspomp (foto Roger)

Aalst-bij-Sint-Truiden: voormalige pastorie Pastorie (foto Roger)

vrijdag 20 april 2012

“I’ll see you someday in fiddler's Green”: denken aan vroeger en later

Door de drukte van ons leven (en eigenlijk leven we nog veel minder druk dan de meeste mensen- ik vraag me trouwens af waarom we het allemaal zo druk hebben?), kreeg ik te weinig tijd om te rouwen voor alle overleden vrienden. Het zijn er zoveel, te veel, geweest de laatste tijd!

Maar tussendoor blijf ik wel aan hen denken, altijd en overal, zoals bijvoorbeeld vandaag tijdens de wandeling. En haal ik soms voor mezelf herinneringen op, niet alleen uit mijn geheugen, maar ook vanop het Internet (wat een zalige uitvinding is dat toch!).

Ik weet dat ik daar bijvoorbeeld nooit iets zal vinden over Anny! Zij had zelfs geen PC! Maar over onze vriend Barney vind je wel veel!

Zullen we elkaar ooit weer ontmoeten in het paradijs dat je beschrijft in de laatste song, Barney? Ik hoop het!

 

Ik heb heel mijn leven geleerd mensen los te laten… maar weten dat je ze nooit meer op deze aardbol zult ontmoeten doet ontzettend veel pijn.

Ik geloof niet wat Hendrik denkt: dat we in het niet (“néant” in het Frans) verdwijnen na onze dood (en dus dat al die vrienden niet meer “zijn”). Maar geloof ik dat echt niet, of wil ik het niet geloven omdat de gedachte te pijnlijk is voor een denkend en van zichzelf bewust wezen?

Windturbine en vervallen boerderij

Tussen twee jobs en twee regenbuien door stelde ik aan Roger een korte wandeling voor.

Hij wilde eerst van dichtbij zien wat ons al zo vaak geïntrigeerd heeft in het naar Leuven rijden. We reden dus naar Borgworm en kwamen tot vlak bij wat wij tot nu “de contraptie” noemden. Het bleek een particuliere windturbine te zijn.

P4201374m

P4201375m

P4201376m Foto’s Roger

Daarna maakten we onze eigenlijke wandeling op de grens van Bettincourt (Bettenhoven) en Rukkelingen. Roger heeft onderweg jammer genoeg geen foto’s gemaakt. Hij heeft gelijk als hij zegt dat er weinig te zien was, maar ik was wel gecharmeerd door de enkele prachtig bloesemende hoogstam kerselaars. Nu, die zie ik tegenover ons huis inderdaad elke dag. Wat mij daar wel opviel, was het lawaai. De hele tijd hoorden we auto’s razen op de snelweg!

Na net geen uurtje stappen, wilde Roger even naar Mechelen-Bovelingen rijden, om te “inspecteren” hoe het zat met een hoeve die we enkele maanden geleden hadden opgemerkt. Toe leken de gebouwen te zullen verkrotten, en inderdaad, het verdere verval  viel op!

Mechelen-Bovelingen, Sterstraat 1: gesloten hoeve "Maison de Stroven"

Mechelen-Bovelingen, Sterstraat 1: gesloten hoeve "Maison de Stroven"

Mechelen-Bovelingen, Sterstraat 1: gesloten hoeve "Maison de Stroven" Foto’s Roger

De laatste foto toont iets intrigerends: blijkbaar werd een deel van het dak onlangs vernieuwd en heeft men daarna toch de boel laten verkrotten!

En daarna moesten we terug naar huis… En is het trouwens opnieuw beginnen regenen.