Duende

Vandaag vooral voor onze wekelijkse boodschappen gezorgd. Tegenwoordig betekent dat opletten, prijzen vergelijken, zuinig zijn... en toch blijkt het verschuldigd bedrag aan de kassa elke week hoger te liggen!

Ook de hele dag zitten denken aan de uitvaart van René! En aan de eindigheid van ons verblijf hier op aarde. En dan deze avond, een onverwacht geschenk! Ivo Hermans stuurt me een podcast (tweede podcast op de pagina) over zijn boek "Duende" en de evolutie van flamenco! Heel interessant (wat een eruditie heeft die man!) en betoverende muziek!

Vandaag ook een brief gekregen die Elena me schreef vanop sportkamp. Zo lief!

Nog even over het afscheid

Wat ik heel goed vond aan de herdenking deze middag, was dat we niet op een rijtje stonden om condoleances te ontvangen en dat het verwelkomen van de "deelnemers" niet formeel, integendeel heel spontaan verliep. We stonden voor de dienst in de zon te keuvelen voor het kerkje waar Nany vroeger missen voor onze papa liet opdragen. De mensen die aankwamen omhelsden ons spontaan of gaven ons een hand, verrasten ons soms langs achteren, mensen herkenden andere bekenden en begonnen samen herinneringen op te halen aan Nany maar ook aan vroeger in het algemeen, het was op de duur een gezellig, bont (want uiteraard droegen we geen rouwkledij), druk keuvelend gezelschap dat blij was elkaar weer te zien. Ik bedacht dat Nany het zo zou willen: een blije reünie, al haar geliefden samen rond haar.  

Hoewel, ze waren er natuurlijk niet echt allemaal, die geliefden: sommigen moesten werken, anderen waren op reis of hadden geen vervoer.

Afscheid van Nany

We haalden kort na de middag Zeger op in Leuven. Naar het Antwerpse was het heel druk op de baan, maar in het terugkomen deze avond was het ronduit vreselijk: monsterfiles. Met een tussenstop in Leuven om Zeger af te zetten, hebben we er twee uur en half over gedaan tot thuis. Echt heel vermoeiend!

Maar de herdenkingsdienst was prachtig. Broertje, schoonzusje, zus en de diaken hadden echt hun best gedaan, Wanda Joosten (ja, zij weer) vertelde het levensverhaal van Nany aan de hand van de herinneringen die ik zus had bezorgd. Hendrik, Debby en haar ouders waren met de bus gekomen, de kindjes, hun ouders en hun andere grootouders wachtten al op ons toen we aankwamen. Uiteraard waren broertje en zus daar met hun gezin, alsook enkele neven van de kant van mijn vader, vrienden van Nany waaronder uiteraard Beeckman en hun buurvrouw, de kinderen van "tante" José, Lieven P. en zijn echtgenote, mijn vroegere klasgenote Denise en partner (een vroegere buur van Nany), andere vroegere buren, ... Nany zou echt blij zijn geweest!

Tijdens de koffietafel was het een beetje moeilijk onze aandacht te verdelen over al die mensen: vergeef  me als ik te weinig tijd had voor een babbeltje! Uiteraard werd ook over het recente verlies in de familie van "tante" José gesproken. De uitvaart van René is voor maandag gepland maar Roger en ik zullen niet aanwezig zijn: nog eens uren in de file staan, dat doe ik Roger niet aan! Wat niet wegneemt dat mijn gedachten bij René en zijn familie zullen zijn!

Zoals steeds werd er beloofd elkaar sneller weer te zien, reünies te organiseren, enzovoort. Benieuwd of er deze keer iets zal van komen!

O ja, en Nany kreeg weer eens prachtig weer: tot 25°C deze 29ste oktober! 

Dissectie

Kan die computer van mij echt mijn gedachten raden?

Het was een relatief drukke dag: uitwisseling van mails met broertje (hij en zus hadden afspraken - in verband met de herdenkingsdienst voor Nany - waar wij niet bij konden zijn maar ze zijn zo lief ons telkens te raadplegen voor ze een beslissing nemen), telefoontjes, andere mails, snel even lege flessen en glazen bokalen wegbrengen, strijken, naar foto's van Zeger online kijken, enzovoort. De hele tijd echter was ik me aan het afvragen of het lichaam van Nany al een dissectie zou hebben ondergaan en hoe dat in zijn werk gaat, zulke dissectie.

Na het avondeten en de afwas vond ik het tijd om te ontspannen. Ik had geen zin in lectuur en zocht eigenlijk een ASMR-sessie op YouTube. Wordt me daar een video over dissectie voorgesteld zeker! Een arts die vertelt over zijn eerste dissectie tijdens zijn studies. Hij waarschuwt uitvoerig, raadt aan niet verder te kijken als je denkt dat het onderwerp te gevoelig zal liggen...

En ik twijfelde even, zou ik wel verder kijken? Ik heb beslist dat ik dat ga doen. Hier. 

Zo werkt dat dus!

Ik ben heel gevoelig voor ASMR en de laatste dagen zorg ik weer elke avond dat ik mijn dosis krijg. Ik vraag me echter al lang af hoe dat werkt. 

Ik heb echt nog niet naar een antwoord op die vraag gezocht en toch lijkt YouTube weer mijn gedachten  te hebben geraden! Deze avond werd me deze neurologische uitleg voorgesteld! Waarom niet verder bestuderen inderdaad? Het zou zelfs antidepressiva kunnen vervangen (voor mensen die ASMR zijn werk laten doen, want niet iedereen is er gevoelig voor). Het kost niets en heeft geen bijwerkingen. Ha ja, maar dus brengt het ook niets op! 😞

Erfgoedmoment

Vandaag presenteerde Michel M. in de kerk van Heers onze werkgroep WO I-II en ons werk op het erfgoedmoment.  We zijn gaan luisteren: het was echt een geslaagde presentatie. Alleen jammer dat de akoestiek er zo slecht is. Daarna zijn we met de leden van de werkgroep gaan eten in een stal van het kasteel van Heers (gelukkig was het niet koud). Die lunch (gratis!) was eenvoudig maar heel lekker: tomatensoep en rauwkost met broodjes. Roger en ik zijn niet gaan luisteren naar de andere lezingen maar zijn terug naar huis gekomen en hebben daarna onze wekelijkse boodschappen gedaan.

Heel veel telefoontjes ook vandaag en na een gesprek met Paulette (de dochter van mijn peter en van een heel goede vriendin zaliger van Nany - mijn zogenaamde "tante" Germaine) dacht ik even spontaan: ik mag niet vergeten dat aan Nany te vertellen! 😕

Ook een bezoekje van onze lieve buurvrouw Marie-Claire. We hadden heel veel bij te praten!

Foto's van Nany

Ik kreeg gisteren een tiental fotoalbums van Nany mee naar huis, want niemand anders moest die hebben.  Ons huis steekt echter zo vol boeken, tijdschriften, archieven, fotoalbums enz. dat ik die foto's gewoon wilde bekijken en alleen die houden die me zouden interesseren.

Het gaf vandaag een raar gevoel niet naar Nany te hoeven bellen! Maar ik begon in die albums te bladeren en kon niet meer ophouden. Zoveel herinneringen! Ik besloot dus alle albums te houden... maar weet echt niet waar ik ze moet opbergen in dit overvolle huis!

Nog een bezoekje van achterbuurjongen L. deze middag, om mij te vragen hem te helpen gegevens op te zoeken op Geopunt. Roger en ik kenden die site niet! We hebben de antwoorden die L zocht gevonden maar eerlijk gezegd, L. heeft ons evenveel geholpen als wij hem! 😉

O ja, we hebben de energieafrekening gekregen en die viel mee. Maar onze maandelijkse voorschotten (die we dan nog zelf zoveel als mogelijk in ons voordeel aanpasten) worden zo goed als onbetaalbaar: ze zijn meer dan verdriedubbeld! Dat wordt serieus de riem aansnoeren! Roger heeft de kachel al weer aangestoken (ondanks het opnieuw heel zachte weer overdag blijven de avonden koel). 

Naar het Antwerpse nogmaals

Normaal gezien zouden we vandaag Nany bezoeken maar dat is dus niet meer mogelijk. Haar lichaam liet ze  na aan de wetenschap en is al vervoerd naar Leuven. Zus en broer hadden vandaag een afspraak met een begrafenisondernemer, maakten de  kamer van Nany leeg en regelden bijna alles al voor de dienst in de kerk. Wij gingen eerst naar Hendrik en Debby waar Roger een kleinigheid moest nakijken. Na een kopje thee of koffie trokken we naar broertje en schoonzus waar ook zus op ons wachtte. 

Bij een glas wijn hebben we herinneringen aan Nany opgehaald, adressen geschreven op enveloppen, en nog enkele kleine details besproken. 

Daarna reden we terug naar Haspengouw en eigenaardig genoeg reden er heel wat vrachtwagens op die 313. 

Ons eten was snel klaar (een rest van onze everzwijnragout van gisteren, nog lekkerder deze keer). Na de afwas moest ik echter nog de wasmachine laten draaien en veel mails beantwoorden. Het was dus al heel laat toen ik mijn belofte aan zus en broertje kon houden: herinneringen aan Nany opschrijven die kunnen gebruikt worden door de spreekster tijdens de rouwdienst. Dat heb ik nu pas gedaan (het is 24 uur) en dat deed tegelijkertijd deugd en pijn!

Ik ga nu nog even ontspannen (filmpje?) en dan slapen!

Overlijdens

Deze ochtend kreeg ik een telefoontje van broertje: mijn moeder Nany is overleden! Ze heeft dus niet op ons bezoek gewacht. Op de foto die neef Anton me stuurde zag ze er heel vredig uit: ik hoop dat het een verlossing was voor haar. De telefoonoproepen en berichten volgden elkaar daarna razend snel op en het was pas toen achterbuur L. hulp kwam vragen voor zijn schoolwerk dat ik me een beetje rustiger begon te voelen. 

Terwijl ik later oude foto's (van Nany uiteraard) bekeek, kreeg ik weer een droevig bericht. De oudste zoon van "tante" José is overleden. Dat had ik niet zo snel verwacht! 

Wat een triestige dag!

Over onder andere ziektes en medicijnen

Ik was heel sociaal vandaag! Ik heb vrij veel getelefoneerd, gemaild en we zijn op bezoek geweest bij Roger zijn nicht Jeannine.

Nany kon ik weer niet bereiken maar zus Bie die net bij haar op bezoek was, nam de telefoon op. Nany sliep weer bijna constant. Toch zou zus haar nog eens hebben kunnen duidelijk maken dat wij binnenkort op bezoek komen en dat ze ook broertje nog mag verwachten. 

Ik belde ook met straatgenote V. Toen ik haar vertelde over mijn moeder Nany, vroeg ze zich meteen af of die misschien antipsychotica kreeg toegediend. Ik heb me uiteraard ook al de vraag gesteld of medicijnen niet de oorzaak zijn van die snelle achteruitgang van Nany maar, met een broer apotheker en een zus verpleegkundige, vermoed ik dat ik er mag van uitgaan dat onze moeder geen overbodige medicamenten krijgt toegediend. Zus vertelde me trouwens dat men nu aromatherapie toepast bij Nany.

Jeannine maakt het nog steeds niet heel goed. Ook met haar spraken we over ziekten en medicijnen en het feit dat sommige kwalen die ze nu heeft waarschijnlijk het gevolg zijn van medicamenten die ze vroeger slikte. 

Jeannine vroeg me twee teksten na te lezen. De ene heb ik deze avond nagekeken en enkele foutjes verbeterd. Het gaat over haar grootvader van vaderskant. Een boeiend document dat enkel bedoeld is voor de familie. Het andere (ook heel interessante) document gaat over haar geboortedorp Gutschoven en moet ik straks of morgen nog nalezen. Daarna wordt het verstuurd naar Georges V. om eventueel opgenomen te worden op de website Groot Heers. 

We bleven langer dan voorzien bij Jeannine (Roger had voor haar opnames bij van gesprekken met haar moeder, onze "tante Laure",  en familiefoto's) en toen we thuis kwamen, was het veel te laat om nog aan de bereiding van mijn geplande everzwijnragout te beginnen. Dat staat dus op het menu voor morgen en vandaag aten we gewoon bloedpens met appel-abrikozenmoes na seldersoep met noten. 

Slecht nieuws en relatief goed nieuws

Ik kon Nany niet bereiken vandaag: de eerste keer dat ik haar belde, viel ik op een verpleger of verzorger die me zei dat ze sliep, de twee andere keren antwoordde ze gewoon niet. Even maakte ik me echt zorgen maar ik bedacht weer dat, als er iets gebeurt, we verwittigd worden. Later vernam ik dat ze vandaag bezoek heeft gekregen van de twee dochters van "tante" José. En dat Nany ze herkend heeft! Ik ben zeker dat Nany heel blij was met dat bezoek, want de laatste tijd spreekt ze opnieuw heel vaak over "tante" José aan telefoon. Ik vernam van de oudste dochter van "tante" José echter ook heel slecht nieuws over een familielid van haar maar daar zal ik het later wel over hebben.

De laatste berichten van zus deden me bedenken dat we misschien beter nog voor het weekend naar Nany zouden rijden (en we hebben zo'n hekel aan de drukte op die 313 door de week!). Zus vertelde me ook dat broertje me deze avond zou telefoneren. Daarom bleef ik deze avond thuis terwijl Roger naar een lezing van Rombout Nijssen ging luisteren (het was heel interessant, zei Roger). 

Broertje belde inderdaad en stelde me enigszins gerust. Nany beleeft ook volgens hem haar laatste dagen maar hij vindt het niet nodig dat we hals over kop naar haar rijden.

Vandaag ging Roger ook op controle bij de cardioloog. Alles lijkt nog in orde. Daarna stelde hij me voor eindelijk uit te kijken naar een nieuwe broek voor mij maar eerlijk gezegd, ik had daar vandaag helemaal geen zin in!

Ik belde met Nany

Ik hoorde duidelijk dat een verpleegster of verzorgster de telefoon voor haar opnam toen ik belde vandaag. Van wat ze me vertelde, heb ik niets begrepen maar ik hoorde haar heel duidelijk antwoorden 'Tot dan' toen ik haar zei wanneer we zouden komen. 'Komen jullie met de trein?' vroeg ze nog waarop ik antwoordde dat we met de auto zouden komen en zij (ook heel duidelijk) zei 'Tot gauw dus!' Ik dacht dat ze toen de hoorn neerlegde maar volgens zus Bie, die vlak daarna bleek te zijn aangekomen in haar kamer, heeft een verpleegster dat gedaan omdat Nany met de hoorn op haar schoot of zo zat. Volgens zus zei Nany haar duidelijk (die precisie omdat ook zus bijna niets meer begrijpt van wat Nany vertelt) dat het nu "snel kan gaan maar ook nog lang kan duren". Iets dergelijks heeft ze al gezegd toen Roger en ik daar waren met de kinderen. 

Uiteraard voelt Nany ook dat het einde van haar leven nadert! Wij denken daar ook vaak aan de laatste tijd maar... eigenaardig genoeg deden we dat niet zozeer de vorige jaren (terwijl we wel vaak denken aan het feit dat we zelf eindig zijn). Ik bedacht vandaag dat je bij iemand die heel oud wordt de neiging hebt te vergeten dat hij/zij ook sterfelijk is!

Ik vraag me de laatste tijd ook af wat het beste is: plotseling overlijden of langzaam aftakelen (en wegkwijnen). Ik heb altijd gezegd dat ik het tweede verkies zodat ik voorbereid ben op het afscheid maar nu twijfel ik...

Hoe dan ook, mijn gevoel zegt me dat we ons moeten voorbereiden op het afscheid!

Naar Matadi

Niets begrijp ik nog van wat Nany me "vertelt" aan telefoon!  Jammer, want binnenkort gaan we haar nog eens bezoeken en het zou leuk geweest zijn als ik haar kon tonen waar Matadi-vriend Lieven P. me deze middag een link naar stuurde. Namelijk een bezoek aan Matadi mét een gids (die wel vaak in herhaling valt). Matadi lijkt enorm uitgebreid, Soyo, waar we woonden, komt niet aan bod (misschien in een volgende video?) maar ik herkende zo veel dat ik er weer heel nostalgisch van werd. Ik ben zeker dat in normale omstandigheden Nany daar ook enorm zou van genieten maar ik vrees dat het nu niet meer zal lukken haar daarnaar te laten kijken!

Verrassing voor Hendrik

Debby had ons gevraagd of we vandaag Hendrik wilden verrassen met osso bucco (daarom stond ik zoveel uren in de keuken gisteren).

We reden dus naar het Antwerpse vandaag. Terwijl een compleet verraste Hendrik ons hielp de kookpotten uit de auto te halen, kwam Zeger er ook aan. Roger en ik gingen de auto iets verder parkeren en toen we terug bij Hendrik en Debby aankwamen, bleken Elena, Matthias, Eva en hun ouders ook aangekomen. Het feest kon beginnen!

Weer hebben we uren gesmuld, veel gepraat en gelachen. Ik hoopte dat Roger enkele foto's zou maken maar hij had het blijkbaar zo druk met genieten dat daar niets van kwam. Ikzelf nam wel enkele foto's van de gezellige drukte maar ze zijn jammer genoeg weinig geslaagd:

Vier jaar al!

Vier jaar is het al geleden dat mijn "Nononc" overleed! Ik weet dat hij nog steeds wordt gemist door zijn kinderen en (tante) Françoise (hier ook trouwens: hoewel we hem niet meer dagelijks of wekelijks ontmoetten, bleven we wel heel geregeld contact houden). 

Vandaag heb ik uren in de keuken doorgebracht (ik vertel later wel waarom) en ik dacht vaak aan hem tijdens het koken!  Het voelt nog steeds aan alsof ik met hem mijn grote broer ben verloren! 

Katarakt

Het is vrij rustig op deze blog de laatste dagen, want... ik ben opnieuw naar "Katarakt" aan het kijken. En ik vind de televisieserie nog beter dan de eerste en tweede keer dat ik ernaar keek. Buiten het verhaal dat me echt boeit, zijn er ook die prachtige landschappen. De opnames gebeurden immers allemaal in Haspengouw en heel vaak hier vlakbij.

Ik herinner me dat Roger moeite had met het "verkavelingsvlaams" dat in de serie gesproken wordt. Deze keer let ik dus ook speciaal daarop: inderdaad, je hoort er niet de taal die hier wordt gesproken, eerder het "Vlaams" dat ik zelf spreek (en dat ik grotendeels in het Antwerpse leerde). Maar ikzelf vind dat uiteraard helemaal niet hinderlijk. En de plot boeit me nog steeds!.

Regenachtige 45ste verjaardag

Vandaag viert Hendrik zijn 45ste verjaardag en het heeft bijna de hele dag gemiezerd. Gelukkig nieuw levensjaar, zoontje! Ik hoop dat het voor jou en Debby toch een zonnige dag werd (zoals 45 jaar geleden!).

Ik kreeg deze avond een telefoontje van de moeder van Debby. Om mij geluk te wensen met de verjaardag van mijn zoon! Dat zou een Nederlandse gewoonte zijn?

Nany vertelde weer volop aan telefoon maar ik heb er niets van begrepen. Omdat ik de kans niet kreeg er zelfs maar een woord tussen te krijgen heb ik haar er niet kunnen aan herinneren dat Hendrik vandaag verjaart. Vroeger hechtte ze veel belang aan zulke zaken maar nu?

Wijzelf hadden enkele verplichtingen in Sint-Truiden en deden ook onze wekelijkse boodschappen. We liepen dus vaak onder een miezerige regen maar gelukkig was het niet echt koud. Toch hebben we deze avond de centrale verwarming aangezet (na nog een bezoekje van de installateur in verband met de eventuele aanschaf van een nieuwe ketel). Eindelijk wordt het weer overal even warm in huis en zal er minder stof rondwaaien. Tenzij de eindafrekening (die we nog steeds niet hebben gekregen) voor energie zo hoog is dat we de verwarming weer uitzetten.

Een hectische dag

Dochterlief had ons gevraagd of we Eva naar de dansles konden brengen deze middag. Elena en Matthias zouden thuis blijven bij hun papa die telewerkte. Dus reden we vlak na de middag naar het Leuvense. Eva stond klaar, de groten maakten hun schoolwerk, dochterlief werkte buitenshuis.

We kwamen iets te laat aan in de dansschool (wegenwerken onderweg en een omleiding), Eva haastte zich naar haar lokaal, wij zochten een plaatsje op het terras, in de zon.  Na de eerste les hielpen we Eva zich om te kleden voor de tweede les, at ze snel een koekje en dronk wat.  Nadat de tweede les begonnen was, zochten wij weer een plekje op het terras om vlak voor het einde van die les vlak bij het danslokaal op Eva te gaan wachten. Vermits we in het Leuvense zouden zijn en om op de brandstof te besparen, hadden we immers ook afgesproken met schoonzus L. vlak na de dansles: er mocht niet te veel getreuzeld worden.

We brachten Eva naar huis en reden meteen verder naar het ziekenhuis. Daar vergaten we weer onze mondkapjes in de auto en moesten we op onze passen terugkeren. Daarna ging het weer via die eindeloze gangen naar haar kamer. Haar nieuwe kamer, zo bleek: ze was pas verhuisd, lag nu in een (ook vrij kleine) eenpersoonskamer en zag er opvallend beter uit.  Normaal gezien zou ze vrijdag naar huis mogen, vernamen we. Terwijl we aan het praten waren, kwam daar Rogers zus M. binnen. We hadden elkaar al heel lang niet meer gezien en er werd dus druk nieuwtjes uitgewisseld. Tot we een telefoontje kregen van dochterlief: of we niet waren vergeten dat we bij hen aten deze avond!

We namen afscheid, haastten ons naar de parkeerplaats en reden naar het huis van dochter en schoonzoon. Schoonzoon was spaghetti aan het klaarmaken, Matthias zat te lezen en Elena had ons heel veel te vertellen. Dochterlief bleek naar de zwemles met Eva. 

Elena dekte de tafel en vlak daarna kwamen Eva en haar moeder thuis, kort daarop gevolgd door Zeger.

Daarna volgden eindelijk enkele zalige, rustige uren: lekker eten, nieuwtjes uitwisselen, samen lachen. Tot Elena, na haar broer en zus, ook naar bed moest. Wij reden terug naar huis waar het heel koud was en Roger meteen de houtkachel aanstak! 

Gelukt!

Nog voor we naar nog een bijeenkomst van de werkgroep WO I-II vertrokken, belde ik naar Nany en, ondanks het ongebruikelijke uur, kreeg ik haar meteen te pakken.  Ze was heel uitbundig (dus zo slecht gaat het nu weer niet met haar) maar ik heb opnieuw niets begrepen van al haar verhalen!

De vergadering verliep heel goed: de presentatie van ons werk is klaar!

Geneeskunde vroeger en nu

Weer kon ik Nany niet bereiken vandaag. Geraakte ze weer niet aan het telefoontoestel? Een heel vervelende situatie, want na vier keer proberen ben ik bang dat ze te gefrustreerd geraakt. Ik weet immers dat ze het heel vervelend vind, een telefoonoproep niet te kunnen beantwoorden.

Ik was op consultatie bij de reumatoloog. De afspraak was om 15:10 uur maar pas om 15:50 uur was ik aan de beurt. Telkens opnieuw moet ik daar heel lang wachten: waarom dan niet iets later afspreken? Mij maakt dat boos, want ik heb nog wel wat anders te doen dan in een wachtkamer te zitten!

Toen ik begon over de agressiviteit van het geneesmiddel dat ik slik, stelde de arts me meteen voor de dosis te verlagen. En zei hij dat ik desnoods zelfs mocht ophouden het te slikken maar dan met het risico op een opflakkering van de ontstekingshaarden (en dus reuma). Ik vroeg nog of een meer natuurlijke aanpak om die ontstekingen tegen te gaan niet interessanter zou zijn maar daar ging hij niet op in. Omdat het al zo laat was, heb ik maar niet aangedrongen en het niet gehad over onder andere het vermijden van te veel omega 6-vetzuren, alle suikers, kleurstoffen, toevoegsels, enzovoort. 

Ik vind het wel jammer dat je met artsen van de nieuwe generatie niet meer over die natuurlijke alternatieven kunt praten (ik herinner me zo goed hoe bijvoorbeeld de huisarts van mijn "marraine" haar voedingsadvies gaf en zelfs met natuurlijke middelen werkte, zoals onder andere lindethee! En, ondanks haar wankele gezondheid, is marraine net geen 80 jaar geworden).

Ik heb broertje even aan telefoon

Gisteren kon ik Nany wel weer telefonisch bereiken. 'Eindelijk!' was het eerste wat ze zei. Ze vertelde me dat ze de laatste tijd moeilijk aan het telefoontoestel geraakt vanuit haar relax (ze heeft immers geen gsm meer, en dat was dus de reden waarom ik haar eergisteren niet kon bereiken). 

Vandaag was het broertje (die bij haar op bezoek was) die de telefoon opnam toen ik haar belde. Van wat Nany me vertelde, heb ik eerlijk gezegd niets begrepen. Maar ze gaf me na een poosje weer broertje door. 

Hij zei me dat het helemaal niet goed gaat met haar, dat ze opnieuw een ontsteking heeft op de urinewegen en dat hij vreest dat het einde nu echt nadert (hij zei dat niet letterlijk uiteraard vermits Nany meeluisterde). Ik werd ineens heel angstig (hoewel ik dat nieuws elke dag verwacht) en vroeg hem of hij vond dat we meteen moeten afkomen. Nee, dat vond hij nu ook weer niet nodig maar hijzelf zou voor alle zekerheid voortaan toch zijn gsm mee naar de slaapkamer nemen 's nachts. 

Een bezoekje van L., de zoon van onze achterbuur, haalde me iets later uit mijn sombere gedachten.  Ik hoop dat ik hem voldoende heb kunnen helpen voor zijn toets van morgen!

Le baron de l'écluse

Opnieuw een heel rustige dag met toch twee hoogtepunten. Ik luisterde naar een interview met de Franse dokter Jean-Pierre Willem die het onder andere had over de relatie reukverlies/covid en alzheimer. Ik herinnerde me dat Nany al jaren geleden haar reukvermogen had verloren (maar eigenaardig wordt er nog steeds niet over "alzheimer" gerept in verband met haar verwardheid). Het was een heel interessante uitleg. 

Terzijde even iets anders dat me opviel in dat gesprek: die dokter Willem is afkomstig uit de Franse Ardennen en hij sprak "covid" uit als "cowid". Ik dacht dat Fransen de "w" niet konden uitspreken (ze noemen een "BMW" bijvoorbeeld een "BM double V" en spreken "wagon"  uit als "vagon"). Maar blijkbaar zijn de Ardennezen daarop een uitzondering. 

Deze avond keek ik voor de zoveelste keer naar "Le baron de l'écluse" met Jean Gabin, gebaseerd op een novelle van Simenon. Ik weet echt niet hoeveel keer ik die film al heb gezien (zelfs één keer samen met mijn leerlingen in Antwerpen) maar ik heb er opnieuw enorm van genoten!

De tijden zijn veranderd

Het zijn heel rustige dagen: telefoneren met Nany (vandaag kon ik haar wel niet bereiken: een speciale activiteit in het rusthuis?), enkele huishoudtaken, lectuur, vroegere dagboeken verder overtypen en koken. We krijgen de laatste dagen de ene uitnodiging voor een bundelpresentatie na de andere. Het resultaat van twee jaren "covid-afzondering" voor die dichters? Eigenlijk had ik me voorgenomen geen boeken meer te kopen... en mijn leven niet meer even druk als vroeger te laten worden, dus denk ik dat we ons telkens zullen verontschuldigen.  

Vandaag ging Roger nog eens hout voor de kachel zagen in de wei (we hebben wel al enkele avonden de kachel niet laten branden, zo zacht weer is het opnieuw). 

Ik herinnerde me dat, toen we pas hier woonden, we geregeld barbecueden in die wei, dat de kinderen daar nog met hun vrienden in de tent hebben geslapen. De tijden zijn veranderd: nu kom ik daar jammer genoeg nog maar zelden!  Roger maakte er vandaag nog een paar foto's:

Onze oogarts

Een bezoek aan de oogarts vandaag. Roger en ik hebben allebei een beginnende cataract (en ik glaucoom) maar, zo zegt onze oogarts (van de "oude school", zoals hij zichzelf bestempelt), dat hoeft zeker nog niet meteen een operatie te betekenen. Met veel geduld gaf hij ons een vrij wetenschappelijke uitleg over de evolutie van (nucleair) cataract en over wanneer een operatie wel moet overwogen worden. Hij vertelde ons dat, volgens hem, tegenwoordig veel te snel een operatie wordt aangeraden, onder het mom van "anders word je blind". 

Ik heb het al gezegd, onze oogarts is 80 jaar en gepensioneerd (dat betekent dat hij nog maar enkele patiënten heeft behouden). Ik vrees echt de dag dat hij ermee ophoudt en dat we zullen aangewezen zijn op een groepspraktijk van oogartsen (want je vindt blijkbaar niets anders meer)! 

Onze oogarts heeft net dezelfde oogproblemen als ik en uiteraard kan hij zijn ogen niet zelf onderzoeken. Dus moet hij wel om de zoveel maanden op consultatie bij een andere nog praktiserende arts - dus in een oogartsenpraktijk - en hij lijkt daar helemaal niet tevreden over te zijn! Dat belooft voor later (want ik vermoed dat hij, als kenner, wel de beste mogelijke keuze heeft gemaakt)!

Een goed gevulde dag

Nog een vergadering van de werkgroep WO I-II vandaag. De voorbereiding van de presentatie vordert goed. Wij moesten de vergadering wel wat vroeger verlaten: we hadden een afspraak met schoonzus L. om 16 uur. 

Schoonzus ligt dus weer in dat mastodont van een labyrint-ziekenhuis in Leuven: we hebben voldoende beweging gekregen in al die gangen (en eerst hadden we onze mondkapjes in de auto vergeten, waardoor we nog op onze stappen moesten terugkeren)! 

Ik heb nooit gehouden van dat ziekenhuis: het doet me denken aan een veel te drukke stad. Het ziekenhuis is dan wel immens, de kamers zijn vrij krap! L. lag half te slapen en eigenlijk hebben we niet veel gezegd tijdens ons bezoek van een uurtje.

Daarna (na dus weer een lange "wandeling" door die ellenlange, drukke gangen) reden we naar De Spuye, waar we met Zeger hadden afgesproken. De temperatuur is opnieuw aangenaam gestegen en we konden op het terras van een biertje genieten. 

Ik dronk een vrij bitter bier dat ik niet kende en dat heel lekker bleek!  Na wat te hebben bijgepraat,  besloten we samen te gaan eten in "Brasserie 500". Ik denk dat het schoonzus is die eens de loftrompet stak over dat restaurant. 

Het was er inderdaad heel lekker, niet te duur... maar (voor mij toch) veel te copieus! 

Ik kreeg nog het derde deel van mijn (heel lekkere) Griekse salade niet op! Gelukkig kregen we de rest mee naar huis: ik weet zeker dat we daar morgen allebei meer dan voldoende eten zullen aan hebben!

Ik denk niet dat vriend Karel ons ooit over dat restaurant gesproken heeft (en toch meen ik me te herinneren dat schoonzus me eens vertelde dat ze hem daar had ontmoet). Voor mij was het echt een aangename ontdekking. Een beetje, maar niet hinderlijk druk en een toog die me herinnerde aan sommige bars in Spanje.  Het enige probleem zijn de hoeveelheden. Zeger en Roger hebben hun portie wel (min of meer gemakkelijk) opgegeten maar Roger vond het ook "te veel"!  

Wij zijn daarna terug naar Haspengouw gereden, Zeger zou nog een wandelingetje maken en genieten van het mooie nazomerse weer. 

Cadeau!

Gisteren vond ik de tijd niet om mijn belofte te houden maar vandaag ging ik wel kijken naar het resultaat van Roger en buurman hun werk in de wei. Ik stond paf! Zo had ik die al lang niet meer gezien! En ik ervaarde het echt als een cadeau! Maanden, denk ik, ben ik onze wei niet meer in gewandeld, wegens kniehoog gras, te veel netels, te veel obstakels en de vrees over iets te struikelen. Eindelijk weer het parfum van notelaars, appelbomen en essen opsnuiven deed zo'n deugd! Heel fel bedankt, mannen! (De foto's werden door Roger gemaakt):

Kort na de middag kreeg ik een telefoontje van Greet, een vriendin uit Antwerpen (die ik al lang niet meer ontmoet heb maar met wie ik wel nog geregeld contact heb). Ze had niet enkel goed nieuws: ze heeft een van haar grote broers verloren dit jaar! 'We worden oud,' besloot Greet terecht!

Deze avond moest Roger nog eens naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers. Toen hij na twee uurtjes terugkwam, had hij vanwege Ludo D. een cadeautje bij voor mij:

Pennen komen hier altijd van pas: bedankt, Ludo!

Nany vertelt

Ze sliep voor de televisie toen we aankwamen maar werd meteen wakker. Op ons voorstel samen naar foto's te kijken, ging ze graag in en dus hebben we dat een dik uur gedaan (deze keer stelde ze zelf voor eerst de tv uit te zetten zodat we gemakkelijker konden praten). Het was echt opvallend hoeveel herinneringen (aan heel lang geleden dus) bovenkwamen! Ze herkende soms plaatsen en situaties nog voor ik ze zelf herkende, stelde vragen naar details die ik soms wel, soms niet kon beantwoorden, zocht naar namen die ik soms ook niet vond. 

Na een poosje merkte ik dat ze moe werd en stelde ik voor naar de cafetaria te gaan. Dat vond ze een goed idee, want, dacht ze, daar was een feest aan de gang. "Ze was deze voormiddag immers naar een huwelijk geweest en ze was deze middag uitgenodigd op het feest". 

Uiteraard was daar helemaal geen feest bezig maar toch leek ze het gezellig te vinden. Veel hoefden Roger en ik niet te zeggen: Nany babbelde praktisch de hele tijd. Haar verstaan was wel moeilijk: ze praat nog stiller dan vroeger, springt zonder aanleiding over van het ene onderwerp op het andere en gebruikt steeds meer woorden in een verkeerde context. Zo vroeg ze zich op een zeker moment af waarom het huis van haar moeder (mijn "marraine") niet "werd verloofd" toen we naar Congo vertrokken (die ene keer begreep ik wel dat ze "werd verhuurd" bedoelde, en ik herinnerde haar eraan dat "marraine" in België bleef en dus in dat huis bleef wonen).

Na een glas witte wijn en een kopje koffie (dat ze half omstootte) was het ongeveer tijd om naar de eetkamer te trekken. Tegen die tijd was Nany duidelijk weer in de war: ze vertelde over mij tegen Roger die voor haar duidelijk een denkbeeldige derde was. Ik herinnerde haar eraan dat ik haar dochter ben en dat ik vlak bij haar zat. Ze excuseerde zich. Ze zei letterlijk: 'Ik heb soms black outs. Het ene moment weet ik en herken ik alles en iedereen rondom mij; het volgende moment niets meer!' Dus soms beseft ze dat ze verward is! Ik probeerde haar gerust te stellen, legde uit dat haar leeftijd die verwarring meebracht en toen vroeg ze me hoe oud ze precies is. 'Soms denk ik rond de 80 en soms al veel ouder,' zei ze. Toen ik haar zei dat ze 91 jaar is, vond ze dat heel oud.

We brachten haar naar de eetkamer en ik beloofde haar morgen op te bellen. Terwijl we terug naar de gang liepen, zag ik dat Nany al volop iets aan het vertellen was aan haar tafelgenoten.

Ik ben zo dankbaar!

Net voor ik aan de bereiding van het avondeten wilde beginnen, kregen we een telefoontje van onze achterbuur P., de zoon van straatgenote V. Hij stelde voor onze wei te komen onder handen nemen. 

Terwijl ik bloemkool met kurkuma klaarmaakte, ging Roger onze buur helpen. Na een paar uur kwamen ze samen in onze keuken koffie drinken en praatten we nog een uurtje, onder andere over de opvallend goede schoolresultaten van L., de zoon van P.  Ondertussen begon het serieus te schemeren en ik vond het al te donker toen Roger me, na het vertrek van P., voorstelde te komen kijken naar het resultaat van hun werk. Maar morgen ga ik zeker kijken, want naar het schijnt hebben ze de wei heel "proper" gekregen! 

Ik heb dan maar onze zalm in de oven geschoven en een half uurtje later konden we eten. En... ik was zo dankbaar voor die spontane hulp!