Luguber?

Bezoek aan schoonzus L. vandaag. 

De cafetaria was open en bij een wijntje, een biertje of een watertje praatten we bij. Familienieuwtjes passeerden de revue en toen ging het over overleden familieleden en vrienden en hoezeer we ze missen. L. vroeg ons hoe oud onze vriend Dirk Lambrechts was bij zijn overlijden en, terwijl ik '62 jaar' antwoordde, realiseerde ik me dat René Marc ook net 62 jaar is geworden.

'We zijn hier wel over een luguber onderwerp bezig!' zei Roger nog, waarop ik antwoordde: 'Wel over het enige dat ons allemaal zeker te wachten staat!' , waarop L. begon over haar eigen voorkeuren qua uitvaartplechtigheden. Maar toen was het hoog tijd om L. naar de eetkamer te brengen.

Wij reden terug naar Haspengouw via een heel drukke E40. En thuis vernam ik dat René Marc vorige nacht is overleden.

Fris en nat weer!

Wekelijkse boodschappen vandaag, en eindelijk "echte" gazpacho gevonden (eigenaardig genoeg in dezelfde winkel als waar we onlangs die gazpacho met zonnebloemolie zagen staan). Ik kocht er enkele flessen van... hoewel het er het weer niet echt naar is! Het blijft fris en het regent heel vaak!

Ook een mailtje van Eva gekregen: ze was met haar ouders, broer en zus naar Bokrijk geweest. Ik zou daar ook nog wel eens naartoe willen... hoewel, met dit weer? 

Rustige dagen

Eigenlijk valt er niets speciaals te melden over deze dagen. Het is koud (of toch te fris voor de zomer), het regent vaak en soms heel fel en gisteren kregen we ook een flink onweer te verwerken. René Marc laat niets meer van zich horen (maar ik veronderstel dat hij er nog is en dat we anders op de een of andere manier op de hoogte zouden gebracht zijn van zijn heengaan). 

We wilden binnenkort afspreken met vriend Karel, maar toen Roger hem belde, bleek hij in het ziekenhuis te liggen (nee, het is niet heel ernstig en ik vermoed dat we binnenkort wel weer kunnen afspreken). Ik krijg al een paar dagen geen berichtjes meer van Eva (maar de reis is nu voorbij en ofwel heeft ze niet veel meer te vertellen, ofwel heeft ze geen tijd meer om te mailen). 

Onze dagen worden gevuld met alledaagse klusjes waar niet veel over te zeggen valt, we lezen veel, ik beantwoord mails en andere berichtjes van vrienden, waarvan er enkelen geregeld klagen over ouderdomskwaaltjes of, en dat vind ik pijnlijker, voor goed afscheid hebben moeten nemen van een nog oudere vriend.  

Heel rustige dagen dus, maar daar hou ik wel van! En deze avond toch nog een toets muziek: "Tous les mêmes" van Stromae! Ik hou heel erg van zijn liedjes maar ik weet dat Roger die smaak niet deelt: ik luisterde dus met een koptelefoon op. 😇 

P.S. ik verneem zopas dat René Marc er nog is!

Eva had het me al verteld!

We gingen bier kopen, en daarna stelde Roger voor "een beetje rond te rijden". Ik doe niets liever. Of nee, dat is eigenlijk liegen: het liefst van al zou ik opnieuw van die lange wandelingen maken langs veld, wei en bos, maar Roger zijn hart en mijn gewrichten laten dat niet meer toe. Dus maar wat rondrijden en hier en daar enkele stappen doen.

We waren pas thuis of ik kreeg een telefoontje van dochterlief die net terug is van een reis naar Spanje. Ze vertelde me uitgebreid over hun reis, en ik bedacht dat ze blijkbaar niet wist dat Eva me de afgelopen weken via e-mails al op de hoogte had gehouden van alles wat ze deden! 😁

"Crocodile"

Deze avond was er weer tijd voor een aflevering van "Black Mirror": "Crocodile".  Opnieuw heel spannend en eigenlijk een beetje te gruwelijk!

Maar de titel heb ik niet goed begrepen (ik dacht, voor ik begon te kijken, dat het iets te maken had met de drug maar blijkbaar vergiste ik me 😀).

René Marc: het einde?

Er viel niets speciaals te vertellen over vandaag (tenzij jullie het leuk vinden als ik het heb over huishoudklusjes? Ik alvast niet!)... Tot ik deze avond laat merk dat René Marc een volgens hem heel waarschijnlijk "laatste episode" heeft gepost!

Hoewel hij zienderogen achteruit ging, schrok ik! Zeggen dat hij gisteren nog de lof zong van het leven dat hij weldra zal verlaten!

Oostland kreeg voorrang vandaag

Ik was (zoals elke dag) wat aan het opruimen na onze brunch, met de bedoeling daarna eindelijk de bibliotheek verder onder handen te nemen, toen de na te lezen tekst voor het volgende nummer van Oostland (publicatie van de KVLS) aankwam. 

Uiteraard kreeg dat veel interessantere werk voorrang! Het waren een tachtigtal bladzijden en ik heb daar enkele uurtjes aan besteed. Een vrij goed nummer wordt het, met onder andere een heel mooi verhaal van Valère Gijbels en een interessant artikel van Jan Gerits over de vorig jaar overleden Ferdinand Duchateau.

Omdat we ook nog naar een horlogemaker moesten gaan, en het daarna hoog tijd was om te koken, ben ik uiteraard weer niet aan de bibliotheek toegekomen! 😀

Confituuraardbeien?

 Vandaag deden we weer onze wekelijkse boodschappen. En we kochten, net zoals vorige week, "confituuraardbeien" voor een heel schappelijke prijs.

De laatste jaren vonden we (en zeker Roger) aardbeien niet meer zo lekker als vroeger: veel te waterig en iets te zoet. Toen we vorige week die "confituuraardbeien" zagen liggen, besloten we ze te proberen en, o wonder, ze smaakten zoals de aardbeien uit onze jeugd: net zoet genoeg, en helemaal niet waterig!

Uiteraard kochten we ze dus deze week opnieuw!

Maar waarom worden die aardbeien verkocht met de bedoeling er confituur (jam) van te maken en zijn ze zoveel goedkoper dan die dikke, veel minder smakelijke en waterige aardbeien? 

Een ander perspectief op kanker?

De verjaardag van mijn vriendin-tante Françoise vergeet ik niet zo gauw! Die dag vinden er immers ook jaarlijks een militaire parade en allerlei feestelijkheden plaats (maar niet echt ter ere van haar 😀). Proficiat, Françoise!

Rustige dag weer: veel regen en geen enkele verplichting. Ik werkte verder aan die vroegere dagboeken en deze avond volgde ik een heel interessante documentaire over een andere medische aanpak van kanker. Ik kopieer hieronder de samenvatting onder de (Franstalige maar met een uitstekende automatische vertaling) video: 

"Kanker eist jaarlijks miljoenen levens, ondanks decennia van onderzoek en miljardeninvesteringen. Deze film verkent een lang verwaarloosd gebied: het metabolisme van kankercellen. Geconfronteerd met de beperkingen van gerichte therapieën en genetica, brengen onderzoekers het werk van Nobelprijswinnaar Otto Warburg weer onder de aandacht en stellen ze de rol van suiker, zuurstof en de cellulaire omgeving ter discussie. Centraal in dit onderzoek staat een cruciale vraag: wat als kanker niet alleen een kwestie van genen is? Tussen wetenschappelijke controverses, getuigenissen van patiënten en alternatieve klinische studies biedt deze documentaire een ander perspectief op kanker, de oorsprong ervan... en de mogelijke behandelingen."

De documentaire deed me denken aan Guy Tenenbaum die ook vaak spreekt over Otto Warburg en Laurent Schwartz, en die alle suikers uit zijn voeding weert en al langer dan zeven jaar een terminale kanker (dokters gaven hem nog een viertal maanden!) overleeft.

Dagboeken en spelen

Het was een heel rustig weekend! Buiten wat koken en berichtjes uitwisselen met Eva, ben ik vooral met mijn vroegere dagboeken bezig geweest. Ik ben nu het dagboek uit 1978 over aan het typen en ik heb dit weekend de dagboeken van 1965 en 1966 nagelezen op tikfoutjes.  Dat nalezen geeft een eigenaardig gevoel: je herleeft als het ware je leven!

Tussendoor ook een beetje Balaxie (dat Hendrik op mijn pc heeft geïnstalleerd) gespeeld. Leuk spel... maar ik ben er echt niet goed in! 😀

Fin de vie of faim de vie?

Vandaag heb ik nog eens Roger geholpen met allerlei taakjes, maar, zoals elke dag, keek ik ook naar het dagelijks praatje van René Marc. 

Hoewel hij de titel van zijn reeks heeft veranderd van "Fin de vie" naar "Faim de vie", gaat hij zichtbaar achteruit. Ik merk trouwens dat zijn jongste video weer "Fin de vie" kreeg als titel: hij beseft het blijkbaar zelf heel goed.

Ik vergeleek hem in het begin met Guy Tenenbaum maar dat was duidelijk een vergissing. Guy let heel streng op zijn voeding, terwijl René Marc vooral ijsjes of andere zoetigheden naar binnen werkt.  

Ik denk dat "faim de vie" meer van toepassing is op Guy Tenenbaum en ik vermoed dat René Marc de titel van zijn video niet voor niets weer heeft veranderd in "Fin de vie"! 

Ik bewonder hem wel: hoe rustig hij praat over zijn naderende dood is indrukwekkend!

Filmavond

Deze avond maakte ik weer eens tijd voor een film: "Hated in the Nation", een aflevering van Black Mirror. Akelig gewoon! Ik heb enkele keren overwogen om te stoppen met kijken, maar langs de andere kant was het zo spannend dat ik toch maar bleef kijken. Ik denk trouwens, Hendrik, dat - door het detectivegehalte - deze aflevering jouw papa meer zou bekoord hebben dan de aflevering waar we dat weekend samen naar keken! 

Ik ga wel nog niet meteen slapen na zo'n film! Het was echt te akelig en, eerlijk gezegd, in deze tijd volgens mij niet eens meer zo "sciencefiction"-achtig! 

Herinneringen

Deze dag werd vooral besteed aan saai administratief werk maar... Ik kreeg van Ivo Hermans ook een paar leuke herinneringen aan de "Koerier van Navarra" opgestuurd: een boeiend interview met hem en enkele paellageheimen. Zijn paella was inderdaad overheerlijk en de feesten in de "Koerier" onvergetelijk! 

Het doet deugd om terug te denken aan die bijzondere momenten! 

Wekelijkse boodschappen

Wekelijkse boodschappen vandaag. Ik kocht bijna een fles gazpacho maar zag nog op tijd bij de ingrediënten "zonnebloemolie" staan waar ik olijfolie verwachtte! Eigenlijk vind ik dat schandalig: niet iedereen doet de moeite om de ingrediënten van een product te controleren maar iedereen die gazpacho kent, verwacht dat er olijfolie werd gebruikt voor de bereiding ervan!

Die gazpacho kochten we dus niet. We kochten wel garnalen. Ik had immers nog enkele mosselen van gisteren over en wilde die vandaag, samen met die garnalen en een beetje kabeljauw, wortels en champignons die ik nog in huis had in een gegratineerd vispannetje verwerken.

Roger stribbelde eerst een beetje tegen omdat de twee laatste vispannetjes, die hij op restaurant had gegeten, hem helemaal niet gesmaakt hadden.  Maar mijn vispannetje viel heel goed mee: hij heeft zich enkele keren bediend! 😀

Mosselen en jeugddagboeken

Roger ging vandaag naar de autokeuring (alles was oké, gelukkig) en kocht op de terugweg mosselen, die hij deze avond klaarmaakte. Ze waren superlekker en we hebben gesmuld, echt waar, zelfs ik die normaal gezien geen grote mosselliefhebber ben! 

Ik was vandaag wat Nany "lui" zou hebben genoemd. Ik heb enkel wat gelezen, vroegere dagboeken overgetypt en... mijn dagboek uit 1964 herlezen (ik was toen dus tussen 14 en 15 jaar). 

Het is eigenaardig hoe een gewoon leven herleest als een roman op je 75ste: de vriendjes en eerste jeugdliefdes, de school en de toekomstdromen, de kleine ruzies thuis met vaak te strenge ouders, Nononc en zijn liefdeleven (en, lieve Françoise, ik ga hier geen namen noemen, maar wel even herinneren aan hoe blij ik was toen hij eindelijk voor jou koos in plaats van voor N.! Want Nononc was als een broer voor mij en vertelde me over zijn liefdesperikelen en ik herinner me heel goed hoe opgelucht ik was toen ik hoorde dat jij mijn tante zou worden!). Echt boeiend, dat verleden! 

Over onder andere geboorte en dood

De keuken heeft gisteren een beurt gekregen, de bibliotheek nog steeds niet. En die zal nog even moeten wachten, want morgen ben ik van plan eindelijk nog eens te strijken. 

Vandaag heb ik niet veel gedaan buiten enkele berichtjes uitwisselen met Eva en buurjongen L., lezen en koken. Het is tenslotte zondag en dan doe ik geen "slavenwerk"!

Ook geluisterd naar deze uitleg van Céleste Grant en zijn Charlotte over hun laatste trektocht op de GR 20 (Charlotte was toen 4,5 maanden zwanger!) en naar dit gesprek met Meester Di Vizio over de gevaren van de euthanasiewet in Frankrijk. Hij haalt dezelfde details aan waar ik zelf al een poosje over struikel! 

Beide video's zijn in het Frans, maar de automatische vertaling (instellingen onderaan de video) valt best mee!

Blckbx Today

Toch geen lectuur deze avond: ik zag dat er deze avond een nieuwe aflevering van Blckbx Today (trouwens met onder andere Ido Dekstra, journalist bij "De Andere Krant") online is en dat lijkt me interessant! En nog meer relax dan lectuur! 😊

Ik ga daar dus naar kijken!

Organisatie in de war

Normaal gezien kan ik mijn werk vrij goed organiseren maar vandaag heb ik het helemaal verknoeid! Toen we met Hendrik zo vaak in onze bibliotheek zaten, viel de rommel me daar op. Vandaag moest ik eigenlijk de keuken schoonmaken, maar ik besloot eerst die bibliotheek op te ruimen, terwijl de wasmachine draaide. 

Ik heb in de bibliotheek het speelgoed van de kindjes gesorteerd: een hoopje "speelgoed voor de kringwinkel", een hoopje "speelgoed voor het containerpark", een hoopje "kindjes vragen of dat al weg mag" en een hoopje "nog even bijhouden". Daarmee was ik al een hele poos zoet, maar dan kwam de grootste rommel: spullen van Roger. Het lijkt wel of die geen lege oppervlakte kan ontwaren zonder zin te krijgen ze op te vullen met zijn spullen. Al die spullen heb ik verzameld. Nu liggen ze weliswaar allemaal samen op de eettafel in plaats van verdeeld over de hele kamer, maar ze zijn nog steeds niet echt opgeruimd! En de hoopjes "speelgoed voor de kringwinkel / voor het containerpark" moeten ook nog weggebracht worden. 😒

Ondertussen was de was klaar en heb ik die te drogen gehangen... waarna mijn rug en gewrichten zo pijn deden dat ik de moed niet meer had om aan de keuken te beginnen. Die taak verschuift dus naar morgen, waardoor de rest van mijn planning helemaal in het gedrang komt. Want wanneer ga ik dan wel die bibliotheek een beetje schoonmaken? Ik zei het nog tegen Roger deze avond: zelfs al nemen we een huishoudhulp, dat opruimen blijft onze (lees " vooral mijn") taak! 

Ik heb deze avond nog wel voor soep en "alu gobi" (op mijn manier: met veel minder aardappelen en met gehaktballetjes) gezorgd, én na onze maaltijd voor de afwas, maar nu ben ik echt op!  Ik denk dat ik niet veel anders meer ga doen dan lezen. Ik heb trouwens voldoende nieuwe lectuur, want daarstraks bracht Liliane ons enkele exemplaren van "De andere krant"! 

Arkangel

Deze avond kreeg ik eindelijk tijd voor nog een aflevering van Black Mirror: "Arkangel".

Het was boeiend, goed geacteerd maar eigenlijk was ik achteraf toch teleurgesteld! Het verhaal kon evengoed verteld worden zonder een beroep te doen op dat implantaat waaraan zogezegd alle ellende te wijten is. 

Elke moeder wil immers haar kinderen beschermen, elke moeder heeft het moeilijk met het op tijd loslaten van haar kinderen en elke overbeschermende of  opdringerige moeder kan tragedies veroorzaken zoals in die aflevering. Daar is geen futuristisch trucje voor nodig!

Conclusie: voor mij was dit tot hiertoe de minst sterke aflevering van Black Mirror!

Het moet me van het hart!

Het was een vrij drukke dag, met onder andere boodschappen, berichtjes beantwoorden, huishoudelijke klusjes en enkele telefoongesprekken, waarvan er één op mijn maag bleef liggen.

Ik was eerst zinnens er enkel in mijn echte dagboek over te schrijven… maar het moet me echt van het hart, dus post ik het ook even hier, zonder namen te noemen.

Ik belde vandaag naar een koppel heel oude vrienden. Heel oud in beide betekenissen van het woord: we kennen ze al heel lang en ze zijn nog ouder dan Roger en ik.  

Tot mijn grote schrik bleken ze allebei in het ziekenhuis te liggen!

Toen ik  vroeg waarom, antwoordde hij: ‘Goede vraag, want dat vragen wij ons ook af! We kregen vorige week plots een uitnodiging van het ziekenhuis, en moesten er meteen naartoe. Hier werden we van naaldje tot draadje onderzocht. Nu zeggen ze ons dat we morgen naar een revalidatiecentrum gaan om van daaruit binnenkort naar een rusthuis te verhuizen’.

Ik begreep meteen dat hun kinderen dit allemaal hadden geregeld:  onderzoeken die moeten bevestigen dat hun ouders rijp zijn voor een rusthuis, en, in afwachting van een vrije tweepersoonskamer in het rusthuis, een verblijf in een revalidatiecentrum.

Misschien zijn onze vrienden inderdaad echt aan een rusthuis toe, maar waarom gebeuren al die voorbereidingen zonder er op voorhand met hen over te spreken?

Het is niet de eerste keer dat ik zoiets hoor bij kennissen of familie, en telkens stoot het me tegen de borst! Vooral omdat de betrokken oudjes nog helemaal niet seniel zijn et dat het enige probleem dat zich kan stellen een weigering is om zomaar te “gehoorzamen”. Dus stelt men hen liever voor een voldongen feit.

En ik blijf me afvragen of zoiets wel moreel aanvaardbaar is!

Kleine familiebijeenkomst

Bezoek aan schoonzus L. vandaag. De cafetaria van het rusthuis was weer niet open en Roger en ik vroegen ons af wat we samen met L. zouden doen (we hadden niet veel zin om op haar kamer te blijven zitten). Maar toen we haar kamer binnengingen, zagen we daar tot onze verrassing Rogers broer P. zitten.

We bleven dus alle vier op de kamer, en Roger, L. en P. wisselden jeugdherinneringen uit. P. was amper 5 jaar toen het gezin van Limburg naar het Leuvense verhuisde en het verwonderde me hoeveel herinneringen hij nog had aan zijn kleuterjaren in Limburg. Het werd dus wel een gezellige middag!

Maar weer vond ik het jammer dat die herinneringen niet op papier werden gezet! Nu dreigen ze samen met P., L. en Roger te verdwijnen!

Je zult me zeggen: 'Schrijf zelf op wat je allemaal hebt vernomen'. Ik heb het echter al zo druk met het overtypen van mijn eigen dagboeken!

Een zwerfhond in de tuin?

Ik heb al twee dagen mijn tijd vooral besteed aan het huishouden (opruimen, schoonmaken, wassen enzovoort - het gaat immers allemaal nog trager dan vroeger) en uiteraard aan mails en berichten beantwoorden. 

Roger is vooral bezig in de tuin of met die stoep (waarbij Hendrik hem ook geholpen heeft vorig weekend). Dat is echter onbegonnen werk (herhaal ik terwijl ik tegen Roger zeg dat hij dan toch maar azijn of zout moet gebruiken, maar hij blijkt nog "gehoorzamer" dan ik). Langs de andere kant, al is het "onbegonnen" werk (omdat het steeds herhaald moet worden), het geeft Roger wel wat beweging en dat is eigenlijk wel goed - en misschien moet ik dat huishouden, waar ik zo'n hekel aan heb, ook op die manier bekijken! 

Roger, Hendrik en een paar buren hadden het al een poosje over een hond die in onze tuinen rondhangt. Ik had hem een paar keer horen blaffen maar nog nooit gezien. Tot vandaag. Ineens stond hij naar mij te kijken toen ik aan het keukenraam stond. Hij bleef me maar aanstaren met zo'n opvallend vriendelijke blik dat ik heel veel zin kreeg hem in huis te halen hoewel ik eigenlijk meer een kattenmens ben. Maar hij heeft een halsband aan, en is dus geen zwerfhond. Daarbij, ik heb helemaal geen zin in al die tegenwoordig verplichte formaliteiten bij de aanschaf van een dier!

Enkele dagen met Hendrik

Vorige donderdag hadden we nog een korte vergadering van de werkgroep WO I-II maar daarna vierden we even "vakantie" (thuis) met Hendrik die diezelfde avond aankwam in het station van Sint-Truiden. Debby was er weer niet bij: ze was in Nederland met haar uitgebreide familie.

Wij hebben samen gekokkereld, naar muziek geluisterd, we zijn naar de Action en Ikea gereden (waar we die lampen voor onze bibliotheek kochten), we aten een avond op het terras van de Winston, keken naar een film (een aflevering van Black Mirror die Roger jammer genoeg niet aanstond), we amuseerden ons met chat GPT, Hendrik hielp Roger in de tuin en we genoten van het mooie, veel zachtere weer. 

Vandaag echter regende het praktisch de hele dag en haalden we amper 17°C! We bleven dus binnen praten en luisteren naar muziek tot het tijd was om Hendrik naar het station van Sint-Truiden te rijden.

Onderweg naar Sint-Truiden vernamen we dat de trein niet zou rijden wegens "een incident op de sporen in Sint-Truiden". We reden dus verder naar Leuven waar Hendrik de trein van 21:15 uur haalde. 

Morgen moet ik alweer beginnen schoonmaken en beantwoord ik ook eindelijk jullie wachtende mails, vrienden!

En toen kwam de regen...

En toen kwam de regen, in de loop van deze middag. De buitentemperatuur daalde heel snel van 38°C tot 23°C, we trokken de gordijnen open en in de salon ging een raam wijd open.  

En ik dacht terug aan dat liedje van Gilbert Bécaud dat ik als kind in Matadi neuriede in afwachting van de regen.

Het is heet!

Tot 38°C in de schaduw hier vandaag! Te warm, zelfs in huis waar we in de keuken net geen 29°C bereikten. Ik weet het, ik mag eigenlijk niet klagen. Het blijft immers nog draaglijk vergeleken met het afzien van mensen in rusthuizen en sommige appartementen!

Toch werd het voor ons opnieuw een heel luie dag. Erfgoed Haspengouw organiseerde deze avond een ontmoeting in Borgloon. We konden ons niet op tijd inschrijven omdat we pas te laat wisten dat de kindjes niet hier zouden logeren deze week... Maar nu ben ik blij dat we daar niet naartoe hoeven!