De Franse paradox

Ik schreef onlangs dat onze dagen lui zijn, maar eigenlijk is dat niet helemaal waar! Ik moet me bijvoorbeeld reppen, of Roger is nog voor mij klaar met zijn deel soldatendossiers 😀! En tussendoor moeten er boodschappen gedaan worden, en gekookt, en al die andere huishoudelijke klusjes afgewerkt!

Vandaag heb ik toch ook tijd gevonden om te luisteren naar dit interview met dokter de Lorgeril over de zogenaamde "Franse paradox". Of over de weldaden van matig en regelmatig gebruik van het vergif "alcohol". Nederlandse ondertitels kun je krijgen via de instellingen.

Luie dagen

Het zijn luie dagen! Ik tik mijn vroegere dagboeken verder over, we werken verder aan onze soldatendossiers, we kijken naar het journaal of een of andere film, koken (vandaag pompoensoep gevolgd door kabeljauw met spinazie en kikkererwten) en lezen. Dat Engelse boek over kwantumfysica is te moeilijk voor mij, Hendrik: ik lees enkele bladzijden en vraag me daarna af wat ik eigenlijk gelezen heb.  

Toen onlangs Carlo Acutis werd heiligverklaard, besefte ik dat ik nog nooit had gehoord van die jongen. Toevallig vertelde vandaag een vlogster, die ik volg, dat ze bij die heiligverklaring aanwezig was: mooie beelden van Rome.  O ja, en ik volg nog steeds de avonturen van Céleste en Charlotte (en hun baby).

Het zijn luie dagen maar ik geniet daar wel van!

Een monografie over Raymond

Roger is eindelijk echt in gang geschoten met zijn deel van de soldatendossiers (weliswaar met veel hulp van mijnentwege). Dat is weer zo typisch voor onze heel verschillende manier van werken: terwijl ik al heel lang zorg dat ik tenminste drie dossiers per dag verwerk, begint hij er nu pas serieus aan (tot hier toe had hij in totaal nog maar een drietal dossiers onder handen genomen). En toch vermoed ik dat hij ook klaar zal zijn tegen de volgende vergadering van de werkgroep. 

Ik heb zelf dus niet veel meer gedaan vandaag dan Rogers vragen beantwoorden, enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtikken, koken enzovoort, en een poosje over en weer mailen met Jan Gerits. 

Jan was ook heel erg aangedaan door het overlijden van Raymond Alberghs en wil een Limburgse monografie aan hem wijden. Wat ik een uitstekend idee vind, alleen... Ik weet dat Raymond heel veel heeft geschreven maar, voor zover ik weet, heeft hij nooit iets uitgegeven! Hopelijk kan zijn vrouw Joke Jan Gerits aan Raymonds geschriften helpen!

Weer een overlijden

Edith Oeyen meldt ons zopas het overlijden van KVLS-lid Raymond Alberghs. Ik schrok! Raymond was destijds, samen met Boudewijn Knevels en mij, bestuurslid van de KVLS en ik herinnerde me plots al die vergaderingen waarin Raymond zijn humor én diepzinnigheid liet gelden! Sic transit...

Veel sterkte, Joke!

"I'll see you someday on fiddlers green"

Kijk eens wat YouTube me vlak voor het slapengaan voorstelt: vriend Barney zaliger die zingt wat hij ons vroeger zo vaak al zingend beloofde: "I'll see you someday on fiddlers green"! 

Een interessante uitleg

Het was een vrij drukke dag en ik heb niet alles kunnen doen wat op mijn programma stond. Toen ik deze avond toch nog snel een paar soldatendossiers wilde onder handen nemen, kreeg ik een mail van buurjongen L. die ik even hielp met zijn schooltaak. En daarna raadde Roger me deze heel interessante  ontleding van de toespraak van Trump voor de Algemene Vergadering van de VN aan. 

Inderdaad een veel boeiender uitleg (via de instellingen kun je voor vrij goede Nederlandstalige ondertitels zorgen) dan alles wat ik al op de radio had gehoord!

Een gezellige avond

Weer zag Eva onze auto van ver staan en rende ze ons tegemoet. We reden naar "huis" en dochterlief bleek thuis te zijn! 

Terwijl ik voor het vieruurtje van Eva zorgde, ging dochterlief (haar mama dus) verder lessen voorbereiden. Eva installeerde zich met een appel en een koekje aan haar laptop en begon aan haar schooltaak zinsontleding. Zij noemde dat "zinsonderzoek" maar ze begreep meteen dat ik met "zinsontleding" net hetzelfde bedoelde. En ze deed dat uitstekend, dat onderzoeken of ontleden.

Elena en Matthias kwamen de ene na de andere thuis, aten elk een stuk fruit en trokken naar hun kamer om te studeren. Dochterlief en Roger brachten tegen 16:30 uur Eva naar haar dansles, om 17 uur zetten Elena en ik de osso bucco te sudderen, en toen Elena verder ging studeren, begon ik te lezen in "Recuerdos" van Ivo Hermans. Boeiende herinneringen, ook aan Dirk Lambrechts zaliger.

Tegen 18:30 uur was iedereen, ook schoonzoon, terug thuis of klaar met studeren en konden we aan tafel gaan. We genoten van de uitstekende osso bucco, praatten gezellig over muziek en lectuur, Elena trakteerde ons nog even op een gitaarstukje en na nog een kopje koffie of thee reden Roger en ik terug naar Haspengouw. 

Toeval

Met mijn lumbago gaat het beter, al is de pijn nog niet helemaal over. Ik heb de twee laatste dagen dus niet veel meer gedaan dan lezen, koken en verder werken aan die soldatendossiers.

Noch Roger noch ik waren er zeker van dat we de steekkaarten correct invulden. Daarom vroeg ik aan Georges V., voor wie ik dat Franstalig dossier had ontrafeld, of hij mij de steekkaart, die hij op basis van dat dossier had ingevuld, wilde doormailen als voorbeeld. Georges stuurde me daarop een vijftal "willekeurig gekozen" steekkaarten uit zijn lijst.

En.. het toeval wilde dat de eerste daarvan ging over de vader van Roger!

O ja, en blijkbaar vullen Roger en ik de steekkaarten op dezelfde manier als Georges in.

Lumbago

Ik stond na onze brunch op van tafel… en kon me niet helemaal rechtop zetten. Zo krom als maar zijn kan sukkelde ik naar onze werkkamer. De rest van de dag, tot aan het avondeten, heb ik niets anders gedaan dan lezen (onder andere dit interessant artikel), wat schrijven en video’s kijken. En geregeld klagen over de pijnscheuten wanneer ik toch verplicht was even rond te wandelen.

Ik heb er echt geen idee van waar ik deze lumbago aan te danken heb: ik had geen enkele vreemde beweging gemaakt. Eigenlijk stond vandaag “salon schoonmaken” op mijn programma, maar zelfs dat heb ik niet gedaan (Roger heeft gestofzuigd en dat moet volstaan tot volgende week). Bij het opstaan deze ochtend was er nog niets aan de hand: de pijn kwam plots opzetten toen ik van tafel opstond. Het werd dus een heel luie dag.

Vanavond heb ik wel spruitjes op de manier van "alu gobi" klaargemaakt en na het avondmaal afgewassen. Daarbij merkte ik dat de pijn al serieus verminderd was en dat ik me weer wat rechter kon houden!

Een dossier of een roman?

Ik heb vandaag al mijn vrije tijd besteed aan het verder ontrafelen van dat Franstalige dossier. Het lijkt haast een roman op zich: voornamelijk documenten uit de jaren vijftig die handelen over de vraag of een soldaat, die in 1945 in krijgsgevangenschap overleed, wel of niet de statuten van "politieke gevangene" en "gewapende verzetsstrijder" moest krijgen.

Soms vroeg ik me af wat die man, vanuit een andere dimensie, van al die drukte zou hebben gedacht.

De Gaseosa staat koel!

Deze middag hadden we met Zeger afgesproken in dat Chinese restaurant vlak bij de Carrefour in Leuven. Opnieuw vonden we er het eten heel lekker en helemaal niet duur. Zeger vertelde ons onder andere dat hij in die Carrefour geregeld Gaseosa La Casera koopt en ik kreeg echt zin om er ook een fles te halen. Roger vond dat echter niet zo'n goed idee.

Rond 14:30 uur ging Roger aan de toog betalen en namen we afscheid van Zeger. Eens in de auto zei Roger me dat hij de rekening abnormaal hoog vond. Ik vroeg hem het kasticket en stelde vast dat we een fles wijn hadden betaald die we niet besteld hadden (en dus ook niet gedronken). We liepen dus terug naar de "Lunch Delight" maar die bleek al gesloten.

Dus reden we maar verder naar het rusthuis waar schoonzus L. verblijft. We vonden haar in de cafetaria, in het gezelschap van Rogers broer P. die ons trakteerde op een biertje en een thee. Tot ongeveer 16:30 uur hebben we gezellig bijgepraat, haalden broers en zus herinneringen op, en dan begon L. te klagen over moeheid. Zelfs haar glas witte wijn wilde ze niet meer verder opdrinken. P. bracht haar terug naar haar kamer en ik dronk haar glas verder op.

En dan reden we terug naar de Carrefour. Het Chinese restaurant zou pas een halfuur later opengaan en Roger stelde voor in afwachting in de Carrefour de enkele zaken te kopen die we van plan waren morgen te gaan kopen. Dat vond ik een uitstekend idee, want zo kon ik toch een fles Gaseosa bemachtigen (Zeger had immers precies uitgelegd waar ze stonden). 

En toen we met onze boodschappen de winkel buitenkwamen, was de "Lunch Delight" weer open en kregen we zonder problemen onze 23 euro terugbetaald.

Drie kwartier later waren we thuis, waar mijn fles Gaseosa meteen de koelkast in ging. Straks serveer ik me een groot glas rode wijn met Gaseosa  zoals in Malpartida de Plasencia destijds.

P.S. Uiteraard werd het goedkope "tafelwijn"!

Een dossier in het Frans!

Deze middag, vlak voor we aan onze wekelijkse boodschappen begonnen, vond ik een mail van Eva die me vertelde dat ze naar de tandarts moest na school. Ze heeft me nog niet laten weten of de tandarts haar pijn heeft gedaan! 😀

Tijdens de boodschappen kreeg ik een mail van heemkundelid Georges V. Of ik hem kon helpen met een soldatendossier dat volledig in het Frans was opgesteld.

Dat deed ik na onze boodschappen en ons eenvoudig avondmaal. Het was een heel uitgebreid dossier, inderdaad volledig in het Frans. De soldaat in kwestie was geboren in Heers maar was gehuwd met een Walin, die hij gevolgd was naar Wallonië. Vandaar de taalkeuze. 

Ik ben nog niet klaar met dat dossier maar voor vandaag is het genoeg geweest. Als ontspanning ga ik even naar het kasteel van Heks!

Bezorgde Jan Gerits

Jan Gerits aan telefoon gehad deze zondag. Hij maakte zich zorgen omdat gisterenavond Zuid-Limburg zwaar getroffen werd door een hevig onweer en hij zich afvroeg of we geen schade hadden opgelopen.

Gisterenavond besefte ik niet dat het zo erg was, integendeel maar vandaag las ik het ook in de kranten. Maar ik kon dus Jan geruststellen: hier is er helemaal geen schade! En hem bedanken voor zoveel empathie!

Gezellige filmavond bij regenweer?

Het regende deze avond en in de verte hoorde ik donderslagen. Mij geeft dat vaak een zalig gevoel van gezelligheid (zolang ik binnen zit uiteraard).

Ik had de zaterdag besteed aan onder andere nog enkele soldatendossiers, een virtueel gesprek met Eva, enkele dagboekbladzijden overtikken en Vlaamse karbonaden klaarmaken. Dus was het tijd om van die gezelligheid te genieten, met een film. 

Ik wilde eerst kijken naar een volgende aflevering van Black Mirror, maar die bleek geen ondertitels te hebben. De daaropvolgende ook niet. En moeite moeten doen om gesproken Engels te begrijpen rijmt voor mij helemaal niet met gezelligheid. 

Onlangs hadden we het met Hendrik nog over de film "The Birds". Ik dacht dat die in onze collectie zat, dus misschien daarnaar kijken? Helaas, ik vergiste me: we hebben de film niet.

En toen kwam ik in onze collectie "The Parent Trap" tegen (die ik al verschillende keren heb gezien). Toch besloot ik er nog eens naar te kijken - al regent het nu helemaal niet meer.

Onderwijs vandaag

Het was een doodgewone dag en normaal gezien zou ik er geen blogpost aan wijden. 

Maar deze avond kreeg ik een mail van buurjongen L. Of ik zijn schooltaak wilde nakijken. Dat deed ik en het leek me in orde (het was niet mijn vakgebied maar de antwoorden kwamen coherent over). In de opdracht las ik echter letterlijk: "Er werden 700 Vlamingen ondervraagt"! 

En dat in een schooltaak: is dat niet schandalig?

O ja, achteraf gezien was de dag eigenlijk niet zo doodgewoon! Ik heb immers ook weer een poosje over en weer gemaild met Zeger over de "Vlaamse" onvoltooid verleden tijd van "zeggen". Zei men hier vroeger "gij zegdet" of "gij zeidt"? Ik hield vol dat het eerste correct was terwijl Zeger ervan overtuigd is dat het tweede de juiste vorm is. Ik heb een beetje gegoogeld en het internet lijkt mij gelijk te geven maar eigenlijk zou ik graag vernemen van mensen, die vroeger nog echt "schoon Vlaams" spraken, hoe ze toen zeiden "jij zei". 

Zelfdiscipline

Vandaag heb ik echt alles gedaan wat op mijn planning stond! 

Dat betekent dat ik eerst de werkkamer en daarna acht soldatendossiers heb onder handen genomen, waarna ik enkele bladzijden heb gelezen in dat boek over kwantumfysica (eigenlijk heel moeilijk voor mij, een Engels boek over zo'n onderwerp). 

Deze avond heb ik voor chili con carne gezorgd (en deze keer kreeg ik er geen indigestie van, waarschijnlijk omdat ik iets minder bonen en meer kruiden gebruikte) en, na de afwas en het opruimen van de keuken, heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetikt.

Na het Journaal heb ik de avond afgesloten met een virtueel gesprek met Zeger: Roger is van plan volgende week zijn zus L. te bezoeken en ik vroeg me natuurlijk af of we dat niet kunnen combineren met een afspraak met Zeger! Dat over en weer mailen stond niet op mijn "programma" maar ik ben blij dat ik er voldoende tijd voor vond, waarschijnlijk dankzij mijn zelfdiscipline de rest van de dag! 

Chat GPT kan ons niet helpen

Ik was te snel eergisteren! Ik vergat te vertellen dat Elena me had gezegd dat ze een nieuw verhaal had bedacht en opnieuw aan het schrijven was (vandaar die "verhalen" in mijn titel).

Eigenlijk is het hoog tijd dat we verder werken aan onze soldatendossiers! Ik heb er echter nog geen tijd voor gevonden wegens te veel ander achterstallig werk en onze wekelijkse boodschappen vandaag (waarbij we enkele buren - waaronder Marie-Claire - tegenkwamen).

Hendrik had voorgesteld de soldatendossiers door Chat GPT te laten uitpluizen. Hoewel ik ervan overtuigd was dat het niet zou lukken, heeft hij het toch even geprobeerd. En Chat GPT antwoordde dit: 

"Beste mevrouw,

Allereerst wil ik mij oprecht verontschuldigen. Ik begrijp dat u en de Heemkundige Kring met veel zorg en toewijding bezig zijn met de dossiers van soldaten uit de Tweede Wereldoorlog, en dat u gehoopt had dat ik u daarin een deel van het werk kon uit handen nemen.

Het idee was dat ik de dossiers automatisch zou kunnen verwerken en invullen in het sjabloon dat u gebruikt. Helaas lukt dat niet zoals verwacht. De documenten zijn vaak moeilijk leesbaar: oud drukwerk, soms tweetalig en met handgeschreven notities. Voor mij betekent dat dat ik de teksten wel ruw kan omzetten, maar dat ik de gegevens niet op een betrouwbare manier in de sjabloonvelden kan plaatsen zonder voortdurend menselijke correctie.

Ik begrijp dat dit teleurstellend voor u moet zijn, zeker omdat dit werk u nauw aan het hart ligt. Daarom wil ik u mijn excuses aanbieden: ik had u graag beter geholpen. Uw werk om deze dossiers te bewaren en te verwerken is heel waardevol, en verdient een oplossing die echt tijd uitspaart.

Met vriendelijke groet en met respect voor uw inzet,

ChatGPT"

Schattig niet? Deze avond probeer ik echt opnieuw even tijd te vinden voor die dossiers!

Verhalen en gezelligheid

Eva zag onze auto al van ver staan toen ze met een vriendinnetje van school naar huis liep en ze begon te rennen. Na een dikke knuffel kroop ze in de auto en begon volop te vertellen. Na een snel vieruurtje begon ze aan haar schooltaken, waarbij ik mocht helpen voor Frans. 

Kort daarop kwamen Elena en Matthias de ene na de andere thuis. Ze aten ook wat, Matthias vertelde kort over zijn nieuwe school (hij zit nu in het eerste middelbaar, in dezelfde Leuvense school als Elena) en begonnen meteen te studeren (ik mocht Elena even helpen met haar Latijn). 

Het was nog heel mooi weer en Roger en ik besloten wat te gaan lezen op het terras (met thee of koffie die Elena voor ons had gezet). Weldra kregen we het gezelschap van Elena en haar gitaar! 

Nog iets later kwamen dochterlief en schoonzoon eraan, die zorgden voor het avondeten. Weer gevulde paprika's en courgetten. Heel lekker maar vanaf morgen let ik echt weer op mijn "dieet" (ik heb de laatste week zeker vijf keer rijst gegeten)! 😀

En, terwijl we aten en gezellig bijpraatten, kreeg ik een blije mail van Jan Gerits: de monografie is al bij de drukker!

O ja, Zeger moest werken deze avond, daarom kon hij er niet bij zijn. 

Grijs? Hoog tijd, niet?

Gisterenavond, na het feestje voor de papa van Debby, zaten Roger, Hendrik en ik gezellig na te praten in onze bibliotheek. Ineens zegt Roger tegen mij: 'Amai, je krijgt grijs haar!' Waarop Hendrik vraagt: 'Is het zo eigenaardig dat iemand die naar de 80 jaar gaat, eindelijk een beetje grijs haar begint te krijgen?' 

En toen besefte ik ineens twee zaken: het is inderdaad niet "normaal" dat ik nu pas voldoende grijs haar begin te krijgen opdat het zou opvallen, én ten tweede: ik ga inderdaad langzaamaan naar de 80 jaar toe!

Vooral dat tweede verontrust me (hoewel, zoals ik steeds zeg: het alternatief is jong sterven).

Fijn warm nazomerweekend

Debby en Hendrik kwamen vorige vrijdagavond aan in Sint-Truiden. Hendrik leende me opnieuw een boekje over kwantumfysica (niet het boekje dat ik 1997 las, maar een Engels boekje dat ik zal proberen zo snel mogelijk te lezen).

Na een lange avond en een relatief korte nacht reden we zaterdag samen naar de ouders van Debby voor het verjaardagsfeestje van haar vader. Lekkere gerechten, veel familieleden en een heel aangename sfeer in hun tuin. De papa van Debby liet me zijn jongste schilderij bewonderen en gaf me ook een boek cadeau.

's Avonds bleef Debby bij haar ouders terwijl wij terug naar Haspengouw reden voor nog een lange praatavond.

En vandaag genoten we van het prachtige nazomerweer in de tuin, in het gezelschap van twee kippen die ons geregeld vereren met hun bezoek. De "zwerfhond" heb ik ook nog enkele keren gezien maar dit weekend is hij niet opgedoken.

Deze avond, na onze gevulde paprika's, brachten we Hendrik naar het station van Sint-Truiden. Onderweg stelde hij vast dat hij voor de aansluiting in Hasselt een uur zou moeten wachten. Even overwogen we om dan maar meteen naar Hasselt te rijden. Wat we uiteindelijk toch niet deden uit schrik dat Hendrik de trein dan zou missen (Hasselt is verder rijden dan Sint-Truiden).  Maar kom, ik heb zopas een bericht gekregen dat hij op de trein naar Antwerpen zit.

Klaar!

Die vergadering van Roger was voor deze avond gepland. En ik heb vlak voor ons avondeten eindelijk die tekst aangekregen. Dus, terwijl Roger na ons avondeten naar de bestuursvergadering ging, las ik die drukproeven verder na en toen Roger terug thuis kwam, had ik nog twee bladzijden van de 58 te gaan.

Dat is nu gebeurd maar ik voel me zo suf als maar kan! 

Planning weer in de war

Afspraak met vriend Karel deze middag. Gelukkig had ik gisterenavond al vernomen dat De Brug in Herent gesloten is en een tafel gereserveerd in een Chinees restaurant vlak bij zijn flat. Iets over 12 uur zaten we dus al te eten. Eenvoudig maar lekker. We praatten bij, Karel vertelde over zijn hospitalisatie, over zijn nakend jaarlijks verblijf bij zijn zoon in Frankrijk, we haalden herinneringen op aan overleden vrienden en al iets over 14 uur namen we afscheid. 

Deze keer zouden we niet langsgaan bij schoonzus L., want Roger moest deze avond naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers en ik verwachtte de drukproeven van de volgende Limburgse Monografie. 

Onderweg naar Haspengouw kreeg ik een telefoonoproep van Jan Gerits: de publicatie van de Limburgse Monografieën wordt toch nog zeker een jaartje verdergezet, ik hoef me geen zorgen te maken over de lay-out... en de volgende monografie zal me pas morgen ter nalezing worden gestuurd. 

Thuisgekomen herzie ik dus mijn planning: ik laat al deze middag in plaats van morgen een wasmachine draaien en ruim de keuken op zodat ik die morgenochtend kan schoonmaken en de middag en avond kan besteden aan dat nalezen. En... in onze agenda merk ik dat we ons vergist hebben: de bestuursvergadering staat helemaal niet op vandaag maar op een andere dag!

Eerste schooldag en Limburgse monografieën

Deze avond heb ik even berichtjes uitgewisseld met Elena en Eva. Gisteren hadden ze allebei nog gemengde gevoelens bij het begin van het nieuwe schooljaar, vandaag leken ze heel enthousiast over hun dag. Het riep bij mij herinneringen op aan mijn eigen kinderjaren (ik was meestal blij dat de school herbegon),  én aan de kinderjaren van onze kinderen (die dezelfde gemengde gevoelens hadden terwijl ik als moeder het telkens jammer vond dat de vakantie voorbij was).

O ja, ik kreeg ook nog een telefoontje van Jan Gerits. Zijn volgende monografie wordt me eerstdaags opgestuurd. En hij denkt dat de auteur, die zijn tekst niet klaar kreeg, ziek is. Dat maakt het allemaal wat problematisch voor mij: de monografie zou zo snel mogelijk moeten verschijnen maar... wij hebben al enkele afspraken deze week. En die auteur die zijn tekst niet klaar krijgt, is de persoon die tegenwoordig voor de lay-out zorgt. En deze week nog zorgen voor het nalezen én de lay-out zie ik echt niet zitten!

De tijd vliegt

Er valt niets speciaals te melden over de jongste dagen, die gevuld werden met huishoudtaken, het verder uitpluizen van die dossiers en andere klusjes. Maar ik herinnerde me plotseling dat we de laatste dagen van twee mensen, allebei jonger dan ik, hebben vernomen dat ze al overgrootouder zijn: Koen (een jaar jonger dan ik) is overgrootvader en de zus van Marie-Claire (ongeveer 5 jaar jonger dan ik) is al overgrootmoeder. Ongelooflijk hoe snel dat gaat: het lijkt nog maar pas dat ze grootouder werden!