Toen ik 14 jaar was, vertelde onze vriend André me vaak over zijn bewondering voor de film "Cléo de 5 à 7". André was een echte filmliefhebber en dus besloot ik dat ik ooit naar die film zou kijken (daarvoor moest ik in die tijd wachten tot hij ergens in een niet te verre bioscoop of andere zaal werd vertoond én moest ik van mijn ouders dan ook de toelating krijgen om te gaan kijken).
Ik hoefde echter niet heel lang te wachten, want een jaar of twee later gingen we met de klas naar die film kijken in een naburige school. Het werd een ontgoocheling: ik vond de film heel eentonig, de dialogen helemaal niet natuurlijk en het verhaal maar magertjes.
Dat herinnerde ik me deze middag en ik vroeg me af of ik nu anders zou reageren op die film. Wat zijn de tijden toch veranderd sinds mijn 14 jaar! Het volstond op YouTube te zoeken en ik kreeg meteen "Cléo de 5 à 7" voorgesteld. Ik keek en deze keer begreep ik wat André zo goed had gevonden, namelijk de overal aanwezige symboliek! Het verhaal leek me echter nog steeds wat saai, ondanks de drukte van de Parijse straten, maar dat hinderde me veel minder dan die eerste keer omdat ik nu veel meer aandacht schonk aan al die kleine symbolische details. Maar... ik bleef de conversaties vrij onnatuurlijk vinden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten