Ik wilde deze avond eerst kijken naar de film "La Piscine" maar ik heb het gauw opgegeven: veel te traag, saai en oppervlakkig (al wist ik dat het na een poosje iets boeiender zou worden, maar daarvoor kon ik het geduld niet opbrengen).
Daarna keek ik naar de volgende episode van de trektocht van Céleste, Charlotte en hun baby. Céleste vertelt er onder andere hoezeer baby's en kleine kinderen nood hebben aan de geruststellende aanwezigheid van hun ouders en zeker van hun moeder.
Ik had na de middag nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetikt en die gingen over baby Hendrik die een hele dag mijn aanwezigheid "opeiste" (en later, met zijn zusje en broertje, ervaarde ik net hetzelfde). Het waren mooie maar ook zware jaren: je bent als "huismoeder" tegelijk een (onbetaalde) meid voor alle werk en een evenmin betaalde opvoedster. Maar ik geef Céleste gelijk en ik voelde het toen ook zo aan: ik wilde die kindjes een gevoel van geborgenheid geven, desnoods ten koste van andere persoonlijke ambities.
Maar helaas, ik vermoed dat zo'n houding in de huidige maatschappij niet meer mogelijk is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten