Het werd een rustige verjaardag, met veel lectuur, eenvoudig maar lekker eten, en heel veel lieve wensberichtjes, mails, kaartjes en telefoontjes van familieleden en (soms verre) vrienden.
Een van die oproepen kwam van onze Matadi-vrienden Lily en Roger. Ze wonen nu in een rusthuis in Dendermonde, dichter bij hun kinderen ("ons laatste station", zei Roger). Ze zijn er tevreden maar kijken toch met heimwee terug naar hun huis in 's Gravenwezel (dat eerst het huis van mijn ouders was). Maar ja, met hun bijna 93 en 97 jaar konden ze er niet meer blijven wonen. We hebben het niet tegen elkaar gezegd, maar ik voelde dat we er alle drie aan dachten: waarschijnlijk zien we elkaar nooit meer terug. Ze leken vergeten te zijn dat ik iets ouder ben dan hun eigen kinderen (70 en 72 jaar nu) en toen ze eraan herinnerd werden, vroegen ze zich af of we nog geen achterkleinkinderen hadden!
Een van de vele andere telefoneerders vandaag was Greet. Toen we het hadden over onze leeftijd (ik inmiddels 76, en zij binnen twee weken 73), herinnerden we ons dat het ongeveer 45 jaar geleden is dat we elkaar in Antwerpen aan de schoolpoort van onze kinderen ontmoetten. Ook haar zal ik waarschijnlijk nooit meer terugzien!
Hetzelfde heb ik vandaag trouwens gedacht van veel verre vrienden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten