Na een opgeruimd terras toch geen opgeruimd gevoel!

Ik klaag geregeld over de rommel in en rondom ons huis maar Roger kan het blijkbaar niet laten: een lege plek moet opgevuld worden. Binnen lukt het me nog om de rommel een beetje in toom te houden (behalve in de kamers die Roger zich helemaal heeft toegeëigend). Maar het poortgebouw is een ramp sinds ik me er niet meer mee bemoei (uit schrik te struikelen over een van de spullen die Roger er opstapelt).

Ik heb ook nooit opgehouden te klagen over ons terras dat maar niet opgeruimd geraakt. Hoewel Roger geregeld herhaalt dat gewoon op het gras gaan zitten "even gezellig" is, bleef ik aandringen en zagen. En  onlangs eiste ik dat we tegen volgende zomer opnieuw van dat terras kunnen genieten. Daarom sprak Roger enkele dagen geleden af met de aannemer die ons vandaag eindelijk kwam verlossen van dat afbraakmateriaal. 

Ondertussen keek ik dat schoolwerk van L. na, zette ik koffie en maakte ik al plannen om het terras opnieuw te gebruiken. 

Ik was blij... tot de aannemer en zijn kompaan na het werk even koffie kwamen drinken in de keuken. Ik vernam toen dat de aannemer bij een vorige opdracht een spier had bezeerd en ik merkte dat het vrijmaken van ons terras die spier helemaal geen deugd had gedaan. En toen voelde ik me schuldig!

Taalonderwijs vandaag?

Vandaag heb ik nog maar eens de keuken schoongemaakt (bijna drie uur heb ik daaraan besteed, weliswaar met om het uur een vrij lange rustpauze voor mijn rug; en opnieuw zonder de binnenkant van de kasten onder handen te nemen). Wat heb ik toch een hekel aan dat soort werk! En zeker nu al die karweien nog langer duren dan enkele jaren geleden! 

Deze avond (nadat we nog eens spinazie met kikkererwten en zalm aten - heel lekker!) wilde ik nog enkele bladzijden uit mijn dagboeken overtypen toen er een mail van buurjongen L. aankwam. Of ik nog eens zijn schooltaak wilde nakijken.

Dat bleek een hele boterham te zijn! Ik antwoordde hem dat ik daar morgen zal voor zorgen, maar ik bekeek toch al een deel van de opgave. En daar las ik onder andere: 

"Lees de zinnen hieronder en plaats ze bij de juiste categorie van het armoedeweb (...)

- Liam heeft geen plaats op zijn kamer om te studeren (...) waardoor hij soms slechte punten behaald"

Zulke fouten vanwege een leerkracht maken me telkens toch zo kwaad!

Onder de scanner

Vergadering van de werkgroep WO I-II vandaag. Er waren twee leden afwezig wegens ziekte, en Ludo D. had voor ieder van ons een exemplaar van de Erfgoedkrant bij, met een artikel over onze werking: "WO II onder de scanner". Hij had ook voor mij zijn tweede laptop bij, zodat ik iets meer actief kon meewerken. Soms vind ik het jammer dat Roger zijn oude laptop niet meer online kan.

We hebben goed gewerkt maar er ligt nog veel werk voor de boeg: soms bevatten de steekkaarten die we controleren echt te weinig gegevens (en ik vrees dat we ons zullen moeten verontschuldigen voor de volgende vergadering die gepland is in een voor ons al heel drukke week). 

Vandaag hebben we de vergadering ook al een halfuurtje voor het einde moeten verlaten: Roger moest immers een nieuwe koptelefoon kopen nadat zijn vorige gisteren plotseling de geest gaf! 

Anesthesie

Eigenaardig: ik zoek al lang en vaak naar een heel verstaanbare en volledige uitleg over anesthesie (twee keer heb ik daar een heel slechte herinnering aan overgehouden) maar nooit vond ik een uitleg die me voldeed. 

Deze avond laat echter, viel ik heel toevallig (?) op een heel duidelijke video over dat onderwerp!

Ik kijk dus nog even verder voor het slapengaan!

"Onverwachte gedachten"

Vandaag vonden we weer een geschenk in de brievenbus. Een zeer poëtisch geschenk: een bundel van Ivo Hermans, "Onverwachte gedachten". 

Buiten onze deze week bijzonder uitgebreide boodschappen had ik nog enkele klusjes op mijn programma staan maar daar is niets van in huis gekomen. Mijn enkel deed te fel pijn (reuma) en ik heb dus, na het beantwoorden van een paar mails, mijn tijd verder besteed aan het lezen van Ivo's gedichten. Ze spraken mij heel fel aan, ze voelden zelfs als voedsel voor mijn nostalgische aard!

Les pipelettes

Vandaag is het al twee jaar geleden dat Rogers nicht Jeannine voor euthanasie koos! Weer heb ik de indruk dat het nog maar pas geleden is! 

Over vandaag valt verder niets speciaals te vertellen, behalve misschien dat ik een heel plezant kanaal heb gevonden op YouTube: Les Pipelettes (de kletskousen). En dat ik viel op een interview met dokter Charbonnier over NDE. En dat was geen geklets!  

Filmavond

Het was een vrij druk weekend voor mij. Nee, we hadden geen enkele afspraak. Maar buiten een paar aangename taken zoals een lang telefoongesprek met Hendrik die Roger hielp met een computerprobleem, het beantwoorden van enkele mailtjes van Eva, het overtikken van enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken en het koken, heb ik mijn tijd vooral besteed aan huishoudelijke taken. Ik moest zoveel werk inhalen dat ik zelfs vandaag (op een zondag - dus tegen mijn gewoonte in!) enkele uren heb besteed aan de was.

Maar nu is het tijd voor een filmavond. Ik ga kijken naar "Mon fils, cet inconnu". De film (met Engelse ondertitels) werd me voorgesteld door YouTube en ik denk dat ik ervan zal genieten!

P.S. Voor het slapengaan. De film was heel goed maar echt genoten heb ik er niet van: ik vond hem akelig! Het ging onder andere over opvoeding, de rol van ouders (en de problematiek waar ik vroeger al eens over schreef). Wij hebben - gelukkig - nooit te maken gehad met dat soort gedrag bij onze kinderen (maar tijdens mijn studies heb ik wel vrienden gehad met drugsproblemen - en inderdaad, hun ouders waren telkens druk bezig met hun eigen "carrière"). Hoewel, ik weet het, je mag nooit veralgemenen!

Een rijke luie dag

Storm Benjamin heeft ons vandaag aan huis gekluisterd en toch werd het nog een vrij luie dag. Roger wilde eigenlijk ergens naartoe rijden maar stelde het elk uur uit wegens te felle windvlagen en/of te veel regen. Ik was van plan de wasmachine aan het werk te zetten maar dat stelde ik ook telkens uit, "want misschien zouden we het nog geen uur later toch riskeren om naar buiten te gaan". En we laten de wasmachine niet graag draaien als we niet thuis zijn. 

Ik had natuurlijk ondertussen al de keuken kunnen schoonmaken (dat stond eigenlijk pas voor morgen op het programma) maar daar had ik niet veel zin in. Dat gebeurt dus zoals gepland morgen terwijl de wasmachine draait.

Ik heb wel even getelefoneerd met straatgenote V. die me vertelde dat haar man volgende maandag al 88 jaar wordt! En met vriendin Liliane met wie we binnenkort afspreken om samen mosselen te gaan eten. Ik heb ook geantwoord op enkele mails van onder andere onze kinderen en Eva (die vond dat de wind vandaag "nog te doen was"), en van die vriendin die me een lange mail zou sturen, me een maand later zei dat ze het gewoon was vergeten, en me gisteren een korte mail had gestuurd om zich te verontschuldigen voor die vergetelheid!

Uiteraard heb ik toch volop genoten van zo'n luie dag! Ik heb nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt en veel gelezen, onder andere dit heel interessante artikel van Mattias Desmet over de evolutie van onze maatschappij. En ook onder andere gekeken naar deze niet echt opbeurende video over armoede bij Franse gepensioneerden. Maar zelfs dat paste eigenlijk bij de sfeer van vandaag: rustig, nadenkend, zonder haast. Er zit eigenlijk meer rust dan luiheid in zo'n dag!

Geen uitstap voor ons

Onze werkgroep (en dus ook Heemkunde Groot Heers) heeft voor morgen een uitstap naar Bastogne georganiseerd: 

"De Werkgroep WOI & WOII organiseert samen met de Heemkunde Groot-Heers en de Zonnestraal een leuke uitstap naar Bastogne op donderdag 23 oktober 2025. Busreis, inkom musea en middageten zijn inbegrepen in de prijs van 64€.

Hebben jullie zin om mee te gaan dan kan je inschrijven door een mailtje te sturen naar zonnestraal@mail.com of te bellen naar Toon Royackers op nummer 0476/029660. Je ontvangt dan een verzoek tot betaling.
Programma:
08.00 uur vertrek in Heers aan de Zonnestraal (Steenweg 204)
09.30 uur ontvangst met koffie
10.00 uur Bezoek aan het ‘Bastogne War Museum’ (met audiogids)
12.30 uur Middagmaal: keuze uit gehaktballetjes of vidé, telkens met röstis. Nadien een dessert.
13.45 uur Bezoek van de Bastogne War Rooms met audiogids
15.00 uur Geleid bezoek aan het slagveld in het Bois Jacques, bus rondrit door Bastogne
16.30 uur terugkeer naar Heers"

Roger en ik hebben lang getwijfeld of we er zouden aan deelnemen (als leden van Heemkunde Groot Heers kregen we zelfs een korting van 10 euro). We waren een beetje bang dat het te zwaar zou worden, niet voor mijn gewrichten - ik heb immers mijn rollator - maar voor Rogers hart. Uiteindelijk besloten we om niet mee te gaan. 

Tijdens de vergadering van deze middag hoorden we dat nog andere oudere heemkundeleden om dezelfde reden hadden afgehaakt maar dat het programma eigenlijk niet te zwaar zou zijn, behalve misschien dat bezoek in het "bois Jacques". En we kregen een beetje spijt van onze beslissing. 

Ach, ik zal morgen dan maar beschouwen als een rustdag zeker? Of ga ik dan toch proberen al wat achterstallig werk in huis in te halen (en eindelijk een paar mensen opbellen zoals ik al lang van plan ben)?  

Herinneringen en soldatendossiers

Vandaag is het al drie jaar geleden dat mijn moeder Nany en onze vriend René overleden. Ongelooflijk: ik heb echt de indruk dat het maar enkele maanden geleden is! 

Onlangs zei ik nog tegen Elena dat ik sinds de Covidperiode de indruk heb dat de tijd sneller gaat, en dat dat waarschijnlijk met ouder worden te maken heeft. Zij antwoordde me dat het een welbekend fenomeen is, het zogenaamde "covideffect"!?

Deze middag was het vergadering van de werkgroep WO I-II (Roger is gisterenavond net op tijd klaar geraakt met zijn soldatendossiers). Het was een vruchtbare bijeenkomst maar er zijn nog heel veel dossiers te verwerken (want onder leiding van Elie bekijken we elke steekkaart grondig en we vinden soms nog kleine  onjuistheden of mankementen). Dat wordt dus nog ettelijke keren samenkomen om daaraan verder te werken. Gelukkig is de sfeer altijd opperbest!

Nieuwe column van Maj

Tussendoor las ik vandaag in "De Standaard" de jongste column van vriendin Maj. En dat was echt geen goed nieuws! 

Roger is deze avond, na onze "kindjesdag", nog druk bezig geweest met zijn deel soldatendossiers, en ik vrees dat hij daar morgen nog enkele uren moet aan besteden als hij niet echt overdreven laat wil klaar zijn.

Maar daarna zou ik echt willen dat we tijd maken voor een bezoek aan Maj. Ik klaag wel dat onze vrienden erg verspreid wonen, maar zij woont eigenlijk vlakbij. En zelfs om haar te bezoeken vinden we de tijd niet. 

Ik weet het, dat komt omdat we zelf ouder en trager worden, maar toch!  

Slecht georganiseerde kindjesdag

Vandaag was het de bedoeling dat wij Eva oppikten, zorgden voor haar vieruurtje, en zodra Elena en Matthias thuis waren gekomen, Eva naar de dansles van 17 uur brachten. Elena en Matthias zouden dan een halfuurtje alleen thuis zijn tot hun mama thuiskwam tegen 17:15 uur. Wij zouden meteen terug naar huis rijden nadat we Eva hadden afgezet en om 18 uur zou dochterlief haar afhalen terwijl ik de saus en het water voor de spaghetti opzette.

We pikten Eva dus op terwijl ze naar huis liep, ze at snel een appel en een koekje en leerde haar les Frans die ik nog snel overhoorde. Ik zette het vieruurtje van Elena en Matthias klaar tegen dat ze thuiskwamen, had nog snel de tijd om met Elena te spreken over het boek "Troje" dat ik haar terugbracht (en heel graag heb gelezen) en toen vertrokken we met Eva.

Wat een verkeer en hoeveel files onderweg! Maar kom, na een halfuur rijden en een tiental minuten lopen van de parkeerplaats naar de danszaal, kwam Eva nog net op tijd aan. Wij liepen terug naar de auto.

De rit naar huis duurde iets langer dan een halfuur (het was nog drukker geworden) en toen we aankwamen, stond dochterlief al op het punt te vertrekken om Eva te gaan halen. Elena was nog aan het studeren en Matthias zat te lezen.

Ik zette na een poosje het water en de saus op het vuur, en ongeveer een halfuur later kwamen Eva en haar mama thuis. Toen kwam Elena ook uit haar kamer en konden we aan tafel gaan. 

Waar we eindelijk wat konden praten en nieuwtjes uitwisselen. En waar we afspraken dat we het een volgende keer anders zullen organiseren: het is te gek dat op het moment dat wij thuiskomen nadat we Eva hebben weggebracht, het al tijd is om haar weer te gaan halen!

Correspondentie (2)

Ik wacht nog steeds op de lange mail die een vriendin me meer dan een maand geleden voor de volgende dag beloofde. En ik begin te denken dat ik die nooit zal krijgen, dat die vriendin, zoals zoveel anderen, me nog wel een wens zal sturen op mijn verjaardag en af en toe een kort berichtje, maar geen mails meer. Had ik trouwens al niet opgemerkt dat haar laatste echte mail geen antwoord was op mijn schrijven, alsof ze mijn laatste bericht verloren of vergeten was en niet meer wist waarover we eigenlijk aan het discussiëren waren? 

Heel waarschijnlijk speelt haar leeftijd hier een rol. Ik herinner me trouwens ook dat toen vriend André ophield me (papieren) brieven te schrijven, dat weliswaar was toen ik begon mijn brieven te vervangen door e-mails, maar dat hij toen ook ongeveer even oud was als die vriendin nu. Ik herinner me ook dat zijn echtgenote jarenlang via e-mail heeft gecorrespondeerd met haar zus die in Italië woont, maar dat de laatste keer dat we elkaar zagen, ze me vertelde dat zij en haar zus veel minder vaak naar elkaar schreven. 

Ik heb het al gezegd, ik mis die correspondentie, vooral omdat onze vrienden en familie een beetje overal in België wonen en elkaar in levende lijve ontmoeten nog moeilijker wordt dan elkaar schrijven!

Daar dacht ik vandaag aan na een telefoongesprek met zus Bie die gisteren wel naar die begrafenis is gegaan en me vertelde dat op haar leeftijd lange autoritten ook al een hele opgave beginnen te worden. 

Over begrafenissen en ouder worden

Morgen vindt de uitvaart plaats van schoonzus haar vader. Ik voelde heel goed aan dat Roger opzag tegen de rit via de drukke 313 naar Schoten (waar ook Nany woonde) en heb daarom niet aangedrongen: we zullen niet aanwezig zijn op die begrafenis, behalve in gedachten. 

De laatste keer dat Roger naar Schoten reed, was in 2023. Toen was het "nog maar" iets meer dan een half jaar geleden dat mijn moeder Nany overleed. Tot dan reed hij minstens elke maand daarnaartoe maar blijkbaar is het nu echt te lang geleden (en is hij uiteraard nog wat ouder geworden).

Eigenlijk is het een "geluk" dat Nany er niet meer is! 

Een spraakwaterval

We spraken deze middag nog eens af met Zeger in het Leuvense. Deze keer aten we in de Lunch Garden: helemaal niet slecht voor een heel democratische prijs. Na ongeveer twee uur nieuwtjes uitwisselen, namen we afscheid van Zeger en reden we naar schoonzus L. 

Er zat vrij veel volk in de cafetaria van het rusthuis maar we vonden nog een vrije tafel aan het raam. Roger bestelde een wit wijntje, een biertje en thee en we praatten wat bij. Op een zeker moment wijst L. me een andere bewoner aan en ze zegt me dat die van Wellen afkomstig is. Ik vraag nog hoe het dan komt dat hij in een rusthuis in Leuven is beland, maar dat wist L. ook niet.

Nog geen vijf minuten later staat die man uit Wellen aan onze tafel en vraagt ons of hij bij ons mag komen zitten. Vermits L. hem lijkt te kennen, knikken Roger en ik samen instemmend van "ja". 

En dan heeft die man me net geen uur zitten vertellen over zijn leven, zijn studies, zijn ziekten, zijn bezigheden, zijn familie, zijn kinderen, zijn overleden vrouw, zijn vriendin, enzoverder. Hij bleek onze nicht Jeannine Leduc en haar moeder, "tante Laure" goed gekend te hebben. Morgen wordt hij 94 jaar en hij keek vol enthousiasme uit naar het "verrassingsfeest" dat zijn kinderen voor hem in Wellen hadden voorbereid (maar een van hen had het verklapt en het was dus geen echte verrassing meer, maar daar zou hij niet over reppen). Hij haalde ook veel herinneringen op aan de tweede Wereldoorlog (en ik bedacht dat als we een dergelijke man in Heers zouden vinden, die herinneringen zeer welkom zouden zijn voor ons boek over WO II). Het enige wat ik niet te weten kwam, was hoe hij in een rusthuis in Leuven was beland. Uiteraard heb ik een paar keer de vraag willen stellen, maar ik had te maken met zo'n ongelooflijke spraakwaterval dat ik er geen speld tussen kreeg.

Ik merkte wel vanuit mijn ooghoeken dat Roger en zijn zus het "gesprek" niet zo boeiend vonden en dat ze ook niet echt luisterden. Maar zelf zeiden ze helemaal niets en het feit dat ze zelfs de man uit Wellen niet aankeken leek hem niet te deren. Mij verplichtte dat, vond ik toch, om des te aandachtiger naar zijn verhalen te luisteren.

Toen hij uiteindelijk opstapte, leken Roger en L. opgelucht. De man uit Wellen sprak redelijk stil en ze bleken bijna niets te hebben verstaan van wat hij had verteld. Ze schrokken wel toen ik hen vertelde dat hij morgen 94 jaar werd (hij zag er veel jonger uit) en dat hij enkele maanden geleden nog ten dode was opgeschreven. 

Toen was het tijd om L. terug naar de eetkamer te brengen en ik bedacht dat we bijna niets tegen elkaar hadden gezegd tijdens dit bezoek!

"Consent"

Ik keek deze avond nog eens naar "De Afspraak" op de VRT. Het ging onder andere over "jongeren die het moeilijk vinden om toestemming te vragen bij seks" en over de campagne van Sensoa rond "consent".

Mag ik eerlijk zijn? Ik vind zo'n campagne belachelijk! Uiteraard mag je niemand verkrachten, maar intuïtief van elkaar aanvoelen wat goed is of niet, vertrouwen op het spel van de hormonen, mag dat dan niet meer? 

Als vroeger een jongen me had gevraagd: "Mag ik je zoenen" of "Mag ik verder gaan", zou mijn spontane reactie zeker zijn geweest: "Laat het al maar!".

Waar blijft de spontaneïteit die jonge mensen vroeger kenmerkte? 

Cultuurschok

 Ik viel vandaag heel toevallig op deze interessante video over een bijzondere cultuurschok. Echt heel tof!

Al zeven jaar!

 Het is al zeven jaar geleden dat "Nononc" ons verliet!

MEHA

Eigenlijk wilde ik eerst niets posten vandaag. Maar, vermits ik voor mezelf had besloten dat ik later meer wil te weten komen over "MEHA", kan ik evengoed even vertellen waarover het gaat. 

Ik luisterde (en keek) vandaag even naar een uitzending van "Tocsin", waarin dokter Perronne en dokter Fouché het hebben over onder andere de huidige verplichting voor artsen om een vastgesteld protocol te volgen en dus het gemis aan vrijheid voor die artsen, met als gevolg onder andere een gebrek aan artsen, én over de oprichting van MEHA ("Make Europe Healthy Again").

En ja, zoiets wil ik graag opvolgen.

48 jaar al!

Vandaag verjaart Hendrik: 48 jaar wordt hij al! Debby had een heleboel verrassingen voorbereid, het zal voor hem dus ongetwijfeld een mooie verjaardag zijn geweest.

Voor ons werd het, buiten de wekelijkse boodschappen, de normale huishoudtaakjes en een lang telefoongesprek met straatgenote V., een rustige dag. 

O ja, ik heb ook nog een tweede telefoontje gepleegd vandaag, maar ik had de indruk dat ik ongelegen kwam. Een goede vriendin schreef me precies een maand geleden dat ze me de volgende dag een lange mail zou sturen. Omdat ik die nog steeds niet gekregen had, begon ik me zorgen te maken (vriendin is vier jaar ouder dan ik en zowel zij als haar echtgenoot hebben enkele gezondheidsproblemen). Op aanraden van Roger toetste ik vandaag dus eindelijk haar telefoonnummer in. Ze nam op en vertelde me doodgemoedereerd dat ze gewoonweg was vergeten me te schrijven!

Hoe doen alleenstaanden dat?

Vandaag opnieuw veel lectuur voor mij, terwijl Roger verder werkte aan zijn soldatendossiers, een telefoontje met zus Bie, een interessante video over een nieuw boek van Bazin dat ik, hoewel ik er zin in heb, niet zal kopen omdat ik niet meer weet waar ik met onze boeken moet blijven, en uiteraard gekookt.

We aten deze avond, net zoals gisteren, een rijke en heerlijke pompoensoep met geraspte kaas. Ik wilde die laten volgen door een kalfsblanquette, maar na twee borden soep bleken we helemaal geen honger meer te hebben. De kalfsblanquette ging dus de koelkast in voor morgen en het gerecht gepland voor morgen verschuift naar maandag. Wat is dat toch moeilijk, koken voor slechts twee mensen! Hoe doen alleenstaanden dat?

Een verhaal van liefde en oorlog

Het was een vrij rustige dag en deze avond, terwijl Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde ging, kreeg ik alle tijd om verder te lezen in "Troje, een verhaal van liefde en oorlog". Boeiend maar al die namen onthouden is onmogelijk voor mijn gebrekkige geheugen. Gelukkig hanteert de auteur, Stephen Fry, een speciale stijl die hier heel handig is. 

Over het algemeen heb ik niet graag als de auteur persoonlijk tussenkomt in zijn verhaal maar dit boek leest alsof je luistert naar een leraar die bijzonder goed kan vertellen en die af en toe je eraan herinnert hoe al zijn personages heten, hoe ze met elkaar verwant zijn en waar ze op welk moment verblijven. 

Ik heb dus het grootste deel van de avond besteed aan die lectuur. En toen Roger terugkwam van de vergadering, had hij weer een geschenk bij: een butternutpompoen gekregen van Ludo D. Dat wordt weer smullen morgen!

Drukke dag met een leuk einde

Gisterenavond laat heeft Hendrik vanop afstand nog gezorgd voor het upgraden naar Windows 11 van mijn computer. Dat verliep heel vlot maar toen ik deze voormiddag mijn pc wilde starten, leek het scherm geen verbinding te kunnen maken met de computer. Net toen ik, na bijna een kwartier proberen, begon te panikeren, lukte het eindelijk.

Buiten een mailtje van Eva, dat ik snel beantwoordde, vond ik een mail van buurjongen L. met de vraag of ik zijn schooltaak wilde nakijken. Dat moest echter even wachten, want kort daarop vertrokken Roger en ik naar een vergadering van de werkgroep WO I&II. 

Iets langer dan drie uur hebben we samen met Elie en de andere leden de reeds klare steekkaarten bestudeerd (nee, die van Roger waren er nog niet bij!). Toen we tegen 17 uur thuiskwamen werd het pas echt heel druk: ik moest tegelijk voor het eten zorgen (groentesoep gevolgd door uien en zoete aardappelen met spek), een nieuwe mail van Eva beantwoorden en de schooltaak van L. nakijken.

We hebben nu gegeten en afgewassen, ik heb zopas naar het journaal gekeken en nu ga ik eindelijk mijn kennis bijschaven aan de hand van het boek dat Elena me uitleende! Eindelijk wat tijd voor lectuur, waarbij ik nog wat zal bijleren!

O ja, tijdens de vergadering was ik op een zeker ogenblik aan het dromen gegaan terwijl ik via het grote venster naar de Heerse daken keek. Ik bedacht dat ik dat "landschap" heel graag zou tekenen:

Kindjesdag vol gesprekken

Het was "kindjesdag" en we pikten weer Eva op terwijl ze van school naar huis liep. Kort na ons kwamen ook Elena en Matthias thuis en na een snel vieruurtje, gingen we aan het spelen tot hun mama ook thuiskwam en  Eva naar haar dansles bracht. 

De kindjes leken geen schoolwerk te hebben, dus praatten Matthias, Elena en ik wat bij terwijl Roger de krant las. De kindjes vertelden over de school en hun andere bezigheden, we schreven gedichtjes en daarna ging Matthias ook lezen. 

Elena vertelde me over de oorlog van Troje en ik besefte ineens dat ik heel veel vergeten was van de Griekse mythologie! Waarop Elena me een boek leende waarmee ik mijn kennis kan bijschaven!

Ondertussen kookte ik aardappelen voor bij ons avondmaal, kwam dochterlief terug thuis en terwijl zij de tafel dekte, ging schoonzoon Eva halen.

Terwijl dochterlief verder zorgde voor ons avondeten, voerde ze met Elena en mij een heel interessant gesprek over geweten, geloof en religies. Ik vertelde hen dat ik onlangs een video had gezien over het "Hiernamaals" volgens Cayce en dat die visie opvallend goed overeenkwam met wat ik zelf dacht (om helemaal eerlijk te zijn: ik vraag me zelfs af of mijn visie niet berust op een of ander boek dat ik vroeger van hem gelezen heb). 

En toen kwamen schoonzoon en Eva thuis en konden we aan tafel gaan voor een heerlijke "vol au vent". Met nog heel interessante gesprekken aan tafel.

Het werd dus weer een warme dag, vol met kleine en grote gesprekken!

Er wordt serieus gehakt in onze generatie!

We vernemen zopas het overlijden van de vader van mijn schoonzusje, ruim vier jaar nadat haar moeder ons al verliet. 

We ontmoetten hem enkel ter gelegenheid van grote familiefeesten, maar dat was toch voldoende om hem vrij goed te leren kennen. Schoonzusje is ongeveer 18 jaar jonger dan ik, dus bijna 24 jaar jonger dan Roger, wat van ons en haar vader praktisch generatiegenoten maakt!

Er wordt de laatste tijd serieus gehakt in die generatie!

Moederschap

Ik wilde deze avond eerst kijken naar de film "La Piscine" maar ik heb het gauw opgegeven: veel te traag, saai en oppervlakkig (al wist ik dat het na een poosje iets boeiender zou worden, maar daarvoor kon ik het geduld niet opbrengen).

Daarna keek ik naar de volgende episode van de trektocht van Céleste, Charlotte en hun baby. Céleste vertelt er onder andere hoezeer baby's en kleine kinderen nood hebben aan de geruststellende aanwezigheid van hun ouders en zeker van hun moeder. 

Ik had na de middag nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetikt en die gingen over baby Hendrik die een hele dag mijn aanwezigheid "opeiste" (en later, met zijn zusje en broertje, ervaarde ik net hetzelfde). Het waren mooie maar ook zware jaren: je bent als "huismoeder" tegelijk een (onbetaalde) meid voor alle werk en een evenmin betaalde opvoedster. Maar ik geef Céleste gelijk en ik voelde het toen ook zo aan: ik wilde die kindjes een gevoel van geborgenheid geven, desnoods ten koste van andere persoonlijke ambities.

Maar helaas, ik vermoed dat zo'n houding in de huidige maatschappij niet meer mogelijk is?

Vergeten details

Ik tikte vandaag onder andere weer enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over. Ik las dat in september 1978 Roger en ik op bezoek waren bij vrienden in Leuven en dat we daar voor de eerste keer "een mooie en heel vriendelijke vrouw" ontmoetten: Colette zaliger. Toen was ze nog niet de partner van vriend Karel, maar de vriendin van een andere Leuvense vriend, die zelf bevriend was met Dirk Lambrechts (toen ook aanwezig). 

Terwijl ik aan het overtypen was, herinnerde ik me: Karel heeft Colette iets later leren kennen dankzij zijn broer Dirk! 

Ik was al die details vergeten! Eigenlijk zou je echt alles moeten opschrijven! 

Schattige Eva

Schoonzoon moest een paar dagen op zakenreis. Enkele keren per dag mailde Eva me hoezeer ze haar papa miste. De dag dat hij zou terugkomen, schreef ik haar dat ze hem nu niet meer lang hoefde te  missen,  waarop ze antwoordde: 'Ja maar hij komt pas deze avond laat aan'. 

En vanmorgen vond ik een triomfantelijke mail in mijn mailbox: 'Papa is terug thuis!' met heel veel hartjes. Zo schattig!