Familiefeestje

Gisteren, om 14:45 uur kwamen Zeger, Hendrik en Debby aan in het station van Landen. Landen deze keer omdat er werken aan de gang waren in het station van Sint-Truiden. Voordat we ze gingen afhalen, haalden Roger en ik in Den Teluur ons bestelde "Breughelbuffet" voor 10 mensen.

Iets over 15 uur kwamen dochterlief, schoonzoon en de kindjes hier aan en het feest kon beginnen. Nadat de sinterklaasgeschenken waren gekeurd, begonnen we aan ons aperitief. 

Omdat ik het in de keuken toch wat krap vond voor 10 mensen, had ik de tafel opnieuw gedekt in de bibliotheek, met een tafellaken dat de moeder van Roger vroeger borduurde en het servies dat mijn moeder Nany erfde van mijn "marraine". 

Ons buffet (aan een zeer democratische prijs) bestond uit verschillende vleeswaren en kazen, appelmoes, kriekjes, sausjes, aardappel- en pastasla en brood. Het was allemaal heel lekker en bijzonder copieus: de kinderen hebben een deel van de overschot meegenomen, Hendrik, Debby en wij hebben er nog deze middag van gegeten en wij deze avond. En morgen zullen we misschien de allerlaatste restjes op krijgen. 

Een echt dessert had ik niet voorzien (wie wilde kreeg wel een ijsje) maar Zeger had nog eens zelfgemaakte speculaas meegebracht en die smaakte heerlijk bij een laatste kopje koffie of thee.

Er werd nog verder verteld, gespeeld, gepraat en gelachen tot het voor de kindjes en hun ouders tijd was om te vertrekken en voor ons om Zeger naar het station van Landen te brengen. Dat laatste gebeurde in de duisternis en dat vond Roger duidelijk niet prettig: we vroegen aan Hendrik en Debby om vandaag voor het invallen van de duisternis de trein terug te nemen.

Toen ik deze ochtend, na nog een paar uur napraten met Debby en Hendrik en een weldoende nacht, de afwas zag staan in de keuken, kreeg ik even spijt dat we geen vaatwasser meer hebben! Zo'n berg! En dan had Debby al een deel afgewassen terwijl wij Zeger naar het station brachten! Maar tegen dat Hendrik en Debby opstonden, een klein uur later, was alles al afgewassen, afgedroogd en weggezet! Dat viel dus best mee!

Kort na ons middageten brachten we dan Debby en Hendrik op hun beurt naar Landen. 

Mooi weekend in het vooruitzicht!

Het zijn twee heel drukke dagen geweest voor mij, maar aangenaam druk en niet te vermoeiend: ik heb geleerd mijn inspanningen te doseren en... ik vermoed dat er nu twee heel gezellige dagen volgen!

Zondag of maandag vertel ik daar meer over!

Tussendoor heb ik vandaag wel even de tijd gevonden om te luisteren naar een dokter op Tocsin. Ze bevestigt onder andere wat ik al een poosje vermoedde: dat dokters tegenwoordig verplicht worden bepaalde protocollen te volgen in plaats van elke patiënt op een meer individuele manier te benaderen.

Dochterlief wordt al 46 jaar!

Vandaag is het de beurt aan dochterlief: ze wordt 46 jaar! Ik weet dat ze door haar gezinnetje in de bloemetjes werd gezet.

Ondertussen namen Roger en ik deze middag deel aan een vergadering van de werkgroep WO I-II. Tijdens de bijeenkomst kreeg ik een oproep van buurjongen L. en ik vroeg hem spontaan me deze avond terug te bellen. 

Toen we terug thuis waren, belde ik hem echter zelf... en hij vertelde me dat hij eigenlijk had willen vragen of we hem konden afhalen in Hasselt, waar hij vastzat (door de stakingen bij het openbaar vervoer). Uiteindelijk had hij zijn vader moeten lastig vallen op zijn werk. Wat voelde ik me schuldig!

Kassasituatie

We waren klaar met onze boodschappen en begonnen helemaal achteraan aan te schuiven aan de enige open kassa. Na ongeveer vijf minuten aanschuiven, hoorden we dat er een andere kassa openging, ik trok er naartoe, en Roger volgde me met ons winkelwagentje. Op dat moment schiet een vrouw Roger voorbij en zet zich tussen ons twee. Ik zeg haar: "Die meneer achter u hoort eigenlijk bij mij" en zij antwoordt: "Ha, dan was u net even sneller maar ik was eerst" en ze blijft gewoon staan. 

Uiteraard heb ik geen scène gemaakt, dat ligt niet in mijn karakter. Ik ben terug achter die vrouw en naast Roger gaan staan, Roger en ik hebben naar elkaar geglimlacht en ik voelde dat hij mijn minachting tegenover die indringster deelde.

Het is niet mooi, maar wat haat ik mensen die denken dat ze meer waard zijn dan anderen! En nee, eigenlijk haat ik ze zelfs niet, ik voel eerder misprijzen gepaard met medelijden: ooit worden ze wel zelf geconfronteerd met mensen die zich nog belangrijker voelen!

Cadeautjes bij de vleet

Het was weer kindjesdag. Met Eva, die we onderweg oppikten, reden we naar "huis", waar dochterlief ons verwelkomde met een kopje koffie of thee. Iets later kwamen ook Elena en Matthias thuis en werd ik bedolven onder de geschenken: wenskaartjes en twee nieuwe coltruien die dochterlief voor mij had gemaakt.

Tegen 16:30 uur bracht dochterlief Eva naar de dansles (en bleef daar op haar wachten) terwijl Matthias ging studeren en Elena nog een poosje met Roger en mij bleef praten. 

Om 18 uur warmden Roger en ik, volgens de richtlijnen van dochterlief, de klaargemaakte lasagne op in de oven. En iets voor 18:30 uur kwamen bijna tegelijk schoonzoon, Eva en dochterlief thuis.

We gingen aan tafel, genoten van de lasagne, praatten bij en dochterlief liet me een heel interessante site ontdekken: Familiekunde Vlaanderen!

Nadat Elena nog een beetje gitaar had gespeeld, reden wij terug naar Haspengouw. De regen, die de hele middag rijkelijk uit de lucht was gevallen, was gemilderd maar het regende nog steeds een beetje, wat het rijden in de duisternis bemoeilijkte. Maar kom, we zijn heelhuids thuis aangekomen.

Film en lectuur

Ik ga deze avond kijken naar een film: "George et Fanchette", over George Sand en een denkbeeldig boerenmeisje. Een lange film maar ik kijk er naar uit na een zondag opnieuw vooral besteed aan lectuur. 

Ik ben immers een (gedownload) boek aan het lezen van de onlangs overleden dokter  Tal Schaller. Interessant, soms wat langdradig, soms een beetje moeilijk of angstaanjagend maar altijd intrigerend. Zopas las ik volgende passage (die ik daarna automatisch zal laten vertalen):

"Je me souviens des propos d'un professeur de médecine, pendant mes études. Il affirmait avec force : «L'homéopathie n'a aucun fondement scientifique, c'est une médecine sans valeur ! » Or, le soir même, qui vis-je arriver comme patient chez mon maître en homéopathie, le docteur Pierre Schmidt, je vous le donne en mille : le même professeur ! Comme je restais bouche bée, il me dit «Oui je suis traité par homéopathie, et avec succès, depuis des années. Mais je ne peux pas dire, du haut de ma chaire de professeur de médecine, que l'homéopathie est bénéfique car tous les hôpitaux et ceux qui y enseignent sont sous la férule des multinationales pharmaceutiques. Schaller, ajouta-t-il, ne parlez pas de votre intérêt pour les médecines non conventionnelles, vous risqueriez de briser votre carrière médicale. Ne croyez pas que je sois un homme libre, en tant que professeur. Je ne peux dire ce qui va dans le sens des intérêts de l'industrie pharmaceutique. Ne finance-t-elle pas la quasi-totalité de la recherche universitaire ?»

"Ik herinner me de woorden van een professor geneeskunde tijdens mijn studie. Hij stelde krachtig: "Homeopathie heeft geen wetenschappelijke basis, het is een medicijn zonder waarde!" Nu, diezelfde avond, wie zag ik als patiënt aankomen bij het huis van mijn homeopathiemeester dr. Pierre Schmidt? Je raadt het niet: dezelfde professor! Toen ik sprakeloos was, zei hij tegen me: "Ja, ik word al jaren met homeopathie behandeld, en met succes. Maar ik kan niet vanuit mijn leerstoel als professor geneeskunde zeggen dat homeopathie gunstig is omdat alle ziekenhuizen en die daar lesgeven onder het bestuur van farmaceutische multinationals vallen. Schaller, voegde hij eraan toe, praat niet over je interesse in niet-conventionele geneeskunde, je loopt het risico je medische carrière te ruïneren. Denk niet dat ik vrij ben als leraar. Ik kan niets zeggen wat niet in het belang is van de farmaceutische industrie is. Die financiert immers bijna al het universitaire onderzoek." 

76 jaar al!

Het werd een rustige verjaardag, met veel lectuur, eenvoudig maar lekker eten, en heel veel  lieve wensberichtjes, mails, kaartjes en telefoontjes van familieleden en (soms verre) vrienden.  

Een van die oproepen kwam van onze Matadi-vrienden Lily en Roger. Ze wonen nu in een rusthuis in Dendermonde, dichter bij hun kinderen ("ons laatste station", zei Roger). Ze zijn er tevreden maar kijken toch met heimwee terug naar hun huis in 's Gravenwezel (dat eerst het huis van mijn ouders was). Maar ja, met hun bijna 93 en 97 jaar konden ze er niet meer blijven wonen. We hebben het niet tegen elkaar gezegd, maar ik voelde dat we er alle drie aan dachten: waarschijnlijk zien we elkaar nooit meer terug. Ze leken vergeten te zijn dat ik iets ouder ben dan hun eigen kinderen (70 en 72 jaar nu) en toen ze eraan herinnerd werden, vroegen ze zich af of we nog geen achterkleinkinderen hadden! 

Een van de vele andere telefoneerders vandaag was Greet. Toen we het hadden over onze leeftijd (ik inmiddels 76, en zij binnen twee weken 73), herinnerden we ons dat het ongeveer 45 jaar geleden is dat we elkaar in Antwerpen aan de schoolpoort van onze kinderen ontmoetten. Ook haar zal ik waarschijnlijk nooit meer terugzien! 

Hetzelfde heb ik vandaag trouwens gedacht van veel verre vrienden! 

De jongste "leerling"

Vandaag moest ik onze bibliotheek schoonmaken. Een hele karwei die enkele uren vergde (weliswaar met om het uur een vrij lange rustpauze). Tijdens die pauzes beantwoordde ik een paar mails (onder andere van Eva die me eraan herinnerde dat haar tante van vaderskant vandaag verjaart) en las ik enkele krantenartikelen. Daarbij viel ik op dit artikel over Ujeza Madani. 

Ujeza was zo'n goede twintig jaar geleden, als baby van twee van mijn cursisten, de jongste "leerling" in mijn lessen "Initiatie Nederlands"!

Een rustige middag met Karel

Het was koud en het regende toen we tegen de middag vriend Karel afhaalden aan zijn flat in Leuven. We reden samen naar “De Brug” in Herent, waar Karel en ik konijn met witloof, waterkers en champignons bestelden, terwijl Roger zich te goed deed aan een varkenshaasje. 

Opnieuw was alles heel lekker en niet te duur. Gedurende twee uur heeft vooral Karel verteld over zijn leven, de enkele Leuvense vrienden die hij nog ziet, en over zijn zus, die nu 88 is en in een rusthuis verblijft. Lang geleden, in Antwerpen, kregen we geregeld Karel, zijn zus en zijn broer Dirk zaliger op bezoek. Het zijn allemaal vervlogen tijden!

Normaal gezien zouden we tegen 15 uur bij schoonzus L. op bezoek gaan, maar zij moest vandaag op dokterscontrole. Dus brachten we om 14:45 uur onze vriend terug naar zijn flat en reden we terug naar Haspengouw. De tijd dat we na ons restaurantbezoek nog iets gebruikten in een of ander café is ook voorbij: met zijn 84 jaar is Karel echt aan een dutje toe na het middageten.

Vandaag had een siësta mij ook wel deugd gedaan. Ik had vorige nacht, tegen mijn gewoonte in, heel slecht geslapen en moest me bedwingen om niet in te dommelen op de weg naar huis! Thuis zorgden we nog voor een paar karweitjes die eigenlijk pas voor morgen gepland waren. 

En deze avond kreeg ik eindelijk de tijd om te luisteren naar dit interview met advocaat Siri over  vaccinatie. Een interview in het Engels met Franse ondertitels.

Een vreemd gevoel

Weer boodschappendag vandaag. Wat was het koud! Door de zachte herfst was ik bijna vergeten dat de winter er aankomt!

Maar dat is niet waar ik het wilde over hebben. Ik zag in een winkel van ver een kennis uit onze gemeente naar mij toekomen. Ik had haar al jaren niet meer ontmoet maar herkende haar meteen, onder andere aan de eeuwige dromerige glimlach om haar mond en ondanks haar duidelijk oudere uiterlijk. Ze kwam dichterbij, met nog steeds dat dromerig en glimlachend gezicht. Ik keek haar aan, maakte me klaar om haar te begroeten… En toen liep ze me straal voorbij, maar haar dromerige uitstraling bleef. Ik keek haar verbouwereerd na en vroeg me af of ik me dan vergist had en ze niet was wie ik dacht dat ze was.

Een heel raar gevoel!

Bouwen vroeger en nu

Gisterenavond keek ik naar een video die Roger me had aangeraden. Over vochtigheid in huizen van vroeger en nu (en, zoals ik al vermoedde, mag ik eigenlijk blij zijn met dit oude, grotendeels nog lemen huis en die kieren waar ik soms over durf te klagen 😊). 

Ik vond die video bijzonder interessant. En deze avond, na een dag besteed aan huishoudelijke karweien en mailen met onze jongens, Debby en Eva (die niet meer verder heeft geschreven aan haar verhaal), besloot ik te kijken naar een andere video van die serie. Dat belooft weer boeiend te worden!

P.S. Het was heel interessant, maar het ging niet enkel over de constructie van huizen. Ook voeding, kleding en andere middelen om de kou te trotseren kwamen aan bod. Allemaal zaken die nu wetenschappelijk bewezen zouden zijn maar toen "intuïtief" werden toegepast.

Nogmaals over correspondentie

Ik vergat te vertellen dat Roger ondertussen zijn verre nicht Joyce heeft beantwoord en dat ze zelf al heeft teruggeschreven. En dat één van die vriendinnen die niets meer van zich lieten horen mij vandaag een lange mail heeft gestuurd. Blijkbaar zijn ze dus nog niet allemaal overgestapt op "chattools"!

Ze zijn aangekomen!

Er valt niet heel veel te vertellen over deze dag (behalve misschien dat Sinterklaas vandaag zijn intrede deed in Antwerpen - straks eens kijken of ik er beelden van vind).

Voor mij was het hoogtepunt van de dag echter de video van Céleste en Charlotte Grant: ze hebben, na twee maand trekken, eindelijk de Mont Saint-Michel bereikt!  

Van kwantumfysica tot Joodse huwelijken

Buiten de wekelijkse boodschappen, wassen en al een heel klein beetje schoonmaken heb ik deze dag vooral besteed aan het lezen van twee nieuwe hoofdstukjes van Eva's verhaal, én aan wat videokijken.

Eindelijk werd mij immers een degelijke uitleg over kwantumfysica voorgesteld. Heel duidelijk maar vraag me niet om het op mijn beurt uit te leggen😊!

Dat ik die video kreeg voorgesteld is normaal (ik heb lang genoeg gezocht naar een degelijke uitleg). Maar een ander voorstel van YouTube vind ik wel vreemd. Ik krijg sinds maandagavond immers constant video's van Joodse huwelijken voorgesteld hoewel ik daar nooit heb naar gezocht. 

Vandaag herinnerde ik me echter dat ik maandag, vlak voor ons vertrek naar het Leuvense, even een uitleg had gegeven over Joodse huwelijken aan vriendin Liliane. Dat is het enige moment dat ik dat woord heb uitgesproken (ik heb destijds in Antwerpen Franse les gegeven aan een Joodse familie en de vrouw des huizes had me veel verteld over hun gewoontes en tradities, onder andere over hun bruiloftsfeesten). 

Word ik dan toch afgeluisterd door mijn mobieltje (dat uiteraard vlak bij mij lag)? 😔

Over luxe en een verrassing

Onze verwarming is weer in orde en daar hebben we van genoten: de kachel niet meer hoeven aansteken en het toch warm genoeg hebben. Opnieuw besefte ik wat een luxe dat is! 

En van die luxe hebben we bewust genoten! Na die enkele dagen hout stoken moet er natuurlijk opnieuw schoongemaakt worden maar dat stel ik nog even uit: ik wilde vandaag gewoon besteden aan "nietsdoen" in een lekker verwarmd huisje.

Helemaal "nietsdoen" werd het natuurlijk niet: er moest bijvoorbeeld wel gekookt worden en brood gebakken. En... Eva stuurde me een begin van een lang verhaal dat ze aan het schrijven is!  Dat was voor mij een complete verrassing (en ik heb oprecht genoten van haar heel origineel verhaal).

Over correspondentie en ouder worden

Ik klaagde al enkele keren over vrienden die niet meer antwoorden op mijn mails. En dacht dat het te maken heeft met het ouder worden.

Een hele poos geleden (ik denk zelfs al enkele maanden geleden) kreeg Roger nog een mail van verre nicht Joyce in Amerika. Roger is nooit echt een briefschrijver geweest maar meestal beantwoordt hij zijn (zeldzame) brieven of mails toch redelijk snel. We hadden trouwens over de mail van Joyce gesproken en samen nagedacht over wat Roger zou antwoorden (maar ik ging dat niet in zijn plaats doen: het is zijn verre nicht).

Vandaag echter spraken we nog eens over Joyce... en ik verneem dat Roger haar nog steeds niet heeft beantwoord!

Heb ik dan toch gelijk als ik denk dat brieven (of mails) schrijven een probleem wordt naarmate we ouder worden?

Na een kindjesdag "De andere krant"

Het was koud tijdens onze brunch, ondanks het elektrisch vuurtje dat de keuken probeerde te verwarmen. De kachel in de salon aansteken had weinig zin, want we zouden kort na de middag al naar het Leuvense rijden.

Nog voor ons vertrek belde buurjongen L. aan. Of hij en zijn vader vandaag onze wei konden maaien. We gaven hem de sleutel van de weide en maakten ons klaar om te vertrekken. En vlak voor we de deur uitgingen, kregen we nog even bezoek van vriendin Liliane met een hele resem exemplaren van "De andere krant". Ik stak er enkele in mijn tas als lectuur terwijl de kindjes zouden studeren en/of dansen.

Eva zag onze auto al van ver staan terwijl ze van school naar huis liep, ze begon te rennen, sprong in mijn armen en eenmaal in de auto begon ze te vertellen: binnen een uurtje ging ze naar een verjaardagsfeestje van een buurmeisje. Geen dansles voor haar dus vandaag.

Thuis hielp ze eerst een poosje haar papa die bezig was in de tuin, kwam daarna wat fruit eten terwijl we een spelletje speelden en maakte zich dan klaar om naar het feestje te gaan.

Ondertussen waren ook Elena en Matthias thuisgekomen. Ze aten wat en begonnen aan hun schoolwerk. Voor Matthias was dat onder andere zijn oma of opa interviewen over de gangbare "waarden" in hun jonge tijd en daar zijn we bijna een uur mee bezig geweest terwijl Elena naast ons haar wiskunde herhaalde.

Schoonzoon was ondertussen aan het koken gegaan en dochterlief kwam thuis van lesgeven. We gingen aan tafel (zonder Eva die bij haar vriendinnetje zou eten) en genoten van heel lekkere "albondigas". We praatten bij (en dochterlief beloofde me nog een bloes en een vestje voor mij te naaien!), discussieerden over maatschappelijke verschillen tussen vroeger en nu en... dochterlief deed me iets begrijpen. Als de maatschappij me nu te "controlerend" lijkt, is dat misschien omdat de politiek de rol van de kerk heeft overgenomen? 

En dan was het tijd om terug naar Haspengouw te rijden. Thuis was het heel koud bij aankomst en het eerste wat Roger deed was dus de kachel aansteken! Het begint hier stilaan op te warmen en ik ga nu een beetje lezen in "De andere krant".

Wat is intelligentie?

Het was een doodgewoon weekend, weliswaar net zoals vroeger grotendeels doorgebracht rond de houtkachel (ondanks de zachte temperatuur buiten). Ongewoon zachte temperatuur hoor ik op de radio, maar ik herinner me goed dat we eind vorige eeuw ook enkele keren even warme en zelfs warmere dagen hebben gehad in november.

Er valt dus niet veel te vertellen over deze dagen die ik vooral besteedde aan lectuur, het beantwoorden van berichtjes van Eva, koken en het nakijken van een schooltaak van buurjongen L.

Deze avond echter viel ik toevallig op een heel interessante video over de verschillende definities van "intelligentie". Zaken die ik lang geleden leerde in de lessen filosofie maar ondertussen grotendeels was vergeten (ik was bijvoorbeeld vergeten dat voor de Grieken de "Nous" de hoogste vorm van denken was en wat "metis" betekende - dat ik zou vertalen door "sluwheid" of "strategie"). 

Boeiend en ik kijk dus nog even verder voor het slapengaan. 

Mosselen in Den Teluur

Deze ochtend konden we de installateur bereiken. Hij beloofde woensdag te komen kijken naar onze verwarmingsinstallatie (we hadden die dag afgesproken met Karel en wilden daarna schoonzus L. bezoeken maar dat zullen we dus uitstellen). En gelukkig is het niet echt koud deze dagen, hebben we een houtkachel en plaids!

Deze middag hadden we in Den Teluur afgesproken met vrienden Liliane en Paul, want vandaag stonden er mosselen op de kaart. Ik ben eigenlijk geen grote mosselliefhebber maar voor één keer had ik er echt zin in... en ze waren objectief overheerlijk! En helemaal niet duur!

We hebben dus gesmuld en ondertussen bijgepraat en zoals zo vaak gefilosofeerd over verschillende onderwerpen, waaronder medische kwesties zoals deze. Dat werden, zoals steeds, enkele heel gezellige uurtjes.

Terug thuis heeft Roger meteen de kachel weer aangestoken (en zeggen dat we net hadden gestofzuigd)! 

Gelukkig hebben we enkele plaids!

De verwarming werd in de loop van de middag gerepareerd en Roger heeft de salon gestofzuigd terwijl ik voor ons avondeten zorgde.

Deze avond, terwijl ik nog enkele dagboekbladzijden overtikte, vond ik het stilaan kouder worden. 'Weer die kieren achter mij,' dacht ik en ik trok een vestje aan. 

Roger, die ondertussen in zijn atelier op de verdieping bezig was geweest, komt net onze werkkamer binnen en zegt me: 'De verwarming werkt weer niet meer!'

Uiteraard is het te laat om de installateur te bellen (niet iedereen is een nachtraaf zoals wij). En om de kachel opnieuw aan te steken is het ook wat laat. Gelukkig hebben we ook enkele plaids!

Warmte en tegenslag

Vandaag werd straatgenote V. 87 jaar. Ik belde haar om haar een gelukkige verjaardag te wensen en viel op een heel zieke buurvrouw. Griep! 'En toch laat ik me elk jaar inenten', klaagde ze (het kan uiteraard een andere virus zijn). Ons gesprek was heel kort, want ik voelde dat zelfs spreken haar vermoeide. Hulp had ze niet nodig: haar zoon woont vlakbij en uiteraard heeft ze haar man nog ('Als ik hem maar niet aansteek', vreesde ze nog).

Het is bijna Sinterklaas en dat is nu een soort "spel" geworden tussen de kindjes en ons. Deze middag, na school, hebben we even over en weer getelefoneerd en gemaild en heb ik enkele bestellingen online geplaatst (die morgen of overmorgen al worden geleverd). Daarna reden we naar de Action waar ik hoopte nog enkele kleine niet te dure verrassingen te vinden (opdracht volbracht).

Maar daarna! Onze verwarming bleek niet meer te werken! Roger belde naar de installateur die morgen komt kijken. En dus heeft Roger ondertussen de houtkachel aangestoken. Het ruikt heel lekker nu in de salon en de geproduceerde warmte is heel aangenaam... maar het stof verspreidt zich weer op alle meubels. Dat betekent morgen weer schoonmaken hoewel dat onlangs is gebeurd! 

Deze avond keek ik naar een interview met journaliste Carine Lalo over haar nieuwe boek. Ze heeft het over de betrouwbaarheid en de leugens van de Wereldgezondheidsorganisatie, de overheid, de politiek en de media.  Eigenlijk weer een boek dat ik zou willen kopen (misschien moet ik overwegen eindelijk een e-reader te kopen?).  

Ontmoeting

Wekelijkse boodschappen vandaag. We ontmoetten een nicht van Roger en haar man, die we al heel lang niet meer gezien hadden. Zij is precies een jaar ouder dan Roger. Vroeger zagen we elkaar minstens één keer per jaar op een mosselfeest in Bommershoven en kwamen we ze af en toe tegen tijdens een wandeling. Echt wandelen doen we niet meer (en zij ook niet, vertelden ze ons) en ik weet zelfs niet of dat jaarlijkse mosselfestijn nog bestaat.

Dat werd dus een poosje bijpraten op de parking van het grootwarenhuis. Gezellig maar het ging opvallend vaak over ziekten en ouderdomskwaaltjes. En er werd helemaal niet afgesproken om samen nog eens iets te gaan drinken of elkaar binnenkort terug te zien. Dat hoort waarschijnlijk ook bij het ouder worden? 

Een vleugje nostalgie en een blik op de toekomst

Vandaag heb ik nog eens enkele uren besteed aan het nalezen van de drukproeven van de volgende "Oostland" van de KVLS. Het wordt opnieuw een sterk nummer (en ik heb opvallend weinig moeten verbeteren).

Toen ik daarmee klaar was, was het hoog tijd om te beginnen koken. Na een wortel-pompoensoep aten we selder met balletjes volgens een (heel gemakkelijk maar heel lekker) recept van mijn grootmoeder "marraine". Nee, het is niet het klassieke recept met tomatensaus, wel met een witte saus op basis van het kookvocht. Telkens als we dat eten voel ik me teruggeworpen in de tijd: marraine wist dat ik dat heel graag at en maakte dat vaak klaar toen ik vroeger met Roger bij haar op bezoek kwam (gelukkig vindt Roger het ook heel lekker).

Deze avond kreeg ik een heel bijzondere mail van Hendrik. Hij had bij wijze van experiment twee AI-systemen (Chat GPT 5 en Claude Sonnet 4.5) een discussie laten voeren over of ze al dan niet een bewustzijn (kunnen) hebben en dat bleek echt een fascinerende discussie te zijn geworden! 

Verloren traditie

Ik schreef gisteren dat we vroeger elk jaar, begin september, met de hele familie samenkwamen om mijn vader te herdenken. Dat begon telkens met een mis, gevolgd door een bezoek aan zijn graf op de begraafplaats in 's Gravenwezel, waarna we naar de flat van mijn moeder Nany in Schoten trokken. Daar werden we vergast op belegde broodjes (meestal klaargemaakt door mijn zus), wijn, bier en koffie.

Heel eenvoudig, maar ook heel gezellig was die herdenking. Daarom had ik na het overlijden van Nany even voorgesteld die traditie verder te zetten, voor onze beide ouders. Het enige antwoord dat ik meteen kreeg (van wie, dat weet ik niet meer) was: 'Toch zeker niet weer met een mis?'. En ik heb niet meer aangedrongen.

Maar nu vind ik het jammer dat ik niet zelf voor een jaarlijks herdenkingsmoment heb gezorgd. Hoewel... nu besef ik ook dat ik er niet meer toe in staat ben met die polyartritis!  

Stille Allerheiligen

Het was een rustige 1 november! 

Begraafplaatsen bezoeken is er niet meer bij: Nany en mijn vader liggen in 's Gravenwezel (waar we woonden toen mijn vader overleed), nog verder dan Schoten, dat Roger tegenwoordig al zo ver vindt. Het graf van Roger zijn ouders is verdwenen. En ik vraag deze dag niet aan Roger om het graf van mijn marraine en Nononc te bezoeken, omdat dat te pijnlijk is voor hem (dat doen we dus wel op een andere dag). 

Ik dacht vandaag vaak aan vroeger, toen ik met mijn ouders de kerkhoven in Leuven en Brussel (en soms in Hoksem) bezocht en we dan altijd even langsgingen bij mijn twee grootmoeders. Later, met Roger (en nog later onze kinderen) bezochten we het graf van zijn vader en dat van mijn vader en gingen we dan ook even langs bij zijn moeder en bij mijn moeder. En de laatste jaren bezochten we enkel nog het graf van Rogers vader en dat van marraine, omdat 1 november anders te druk werd (in ons al zo drukke leven), en we elk jaar begin september toch al met de hele familie samenkwamen om mijn vader te herdenken.

Dat is allemaal voorbij! Onze kinderen hebben geen enkele reden om vandaag hier "even langs te komen": hun grootouders liggen niet in deze contreien. Als ze die traditie al in ere houden, want hun leven is nog drukker dan het onze vroeger!

Een heel rustige, stille en regenachtige dag werd het dus, met veel lectuur, een mailtje van Eva en een telefoontje van Roger aan de aannemer, wiens gekneusde spier al veel beter is.