Ik ben moe!

Elena en Matthias hebben nogal gespeeld vandaag. Elena wilde elk nieuw speeltje uitproberen, Matthias wilde alles in handen nemen en in zijn mond steken. Er werd gespeeld, gelachen, gekraaid, gezongen, gedanst, gekropen…

Matthias slaagde er van de eerste keer in de trappen tussen de keuken en de salon op te klauteren, wat hem een spontaan applaus opleverde. Alleen beseft hij nog niet dat hij zich moet omdraaien om de trappen af te “kruipen”: hij moet dus nog constant in het oog worden gehouden.

Elena heeft weer verschillende rollenspelletjes gespeeld. Achtereenvolgens was ze Sinterklaas, Zwarte Piet, onze mama, een juf en zelfs een papa spin (op dat moment was ik een mama spin, opa een kindje spin en Matthias een baby spin). Aan tafel aten wij dus “vliegjes” deze avond.

Een andere keer was zij de boze mama van Roger en mij, en vond ze dat we niet “braaf” genoeg waren… We werden naar het kasteel van Sinterklaas en Zwarte Piet  verbannen (dat was de keuken) waar we moesten blijven tot we heel “braaf” waren geworden. Ze bracht ons er wel zelf naartoe en benadrukte: ‘Wat een mooi kasteel hé? Jullie blijven hier tot jullie echt heel braaf zijn, en dan mogen jullie terug naar mama’. Het probleem was dat ze de deur tussen de keuken en de salon echt dichtdeed (Matthias was “gelukkig” samen met ons gestraft) en dat ik haar niet graag alleen in de salon weet. Dus waren Roger en ik nogal ongehoorzaam: we slopen telkens terug naar de salon. Dat zorgde dat Elena het spelletje des te “plezanter” vond!

Toen Elena na ons avondeten (we zegden dus dat de rode kool en de worst heel lekkere “vliegjes” waren, zo lekker dat Elena daarna nog een “familie-ijsje met chocolade” kreeg omdat ze haar “web” zo goed had leeggegeten – ze vroeg zich wel even af of spinnen wel houden van dat soort ijsjes en toen opa zei dat een ijsje misschien hetzelfde is als sneeuw, dacht ze even na, om daarna tegen mij te zeggen: ‘Nee, hé, oma, dat is geen sneeuw?’) naar een filmpje wilde kijken, heb ik dat meteen toegestaan: zo kreeg ik ook een beetje rust voor het bedritueel van de kleinkinderen en het opruimen daarna: ik was echt heel moe!

Maar wat een prachtige dag was het!

Het viel me op dat Elena heel weinig snoepte vandaag. Ze heeft amper een half chocolade figuurtje opgegeten. Matthias kreeg ook voor de eerste keer een chocoladefiguurtje te proeven, en hij leek het te lusten. Roger maakte toen een foto van zijn zwarte snoet, maar heeft die nog niet opgeladen.

Matthias vraagt naar zijn opa!

Elena werd eindelijk half wakker: ik kleedde haar om, gaf haar het klaargemaakte flesje dat Roger had opgewarmd, en terwijl ze dat opdronk, viel ze weer in slaap, zonder gekeken te hebben naar de lage tafel vol cadeaus naast haar! Wat moet ze moe zijn geweest!

Maar… Ondertussen hoorden we Matthias huilen via de babyfoon. Roger ging kijken: onze peuter bleek klaarwakker! Roger bracht hem naar de salon, waar ik Elena aan Roger toevertrouwde: ze wordt voor mij echt te zwaar om naar bed te dragen. Roger gaf Matthias aan mij door. Dat vond onze baby maar heel even “plezant”! Hij gaf mij wel knuffels, maar heel snel huilde hij weer. Toen Roger aankwam, nadat hij Elena in bed had gelegd, reikte Matthias zijn armen naar zijn opa. Maar ook in zijn armen kwam hij niet snel tot bedaren. Ik vermoed dat hij zijn ouders miste, want zelfs vanop de arm van opa wilde hij weer naar mij (miste hij zijn moeder? Onze dochter lijkt een beetje op mij, zeker voor een half slapende baby).

Uiteindelijk heeft Roger Matthias in slaap gekregen en hebben we hem samen in bed gelegd naast het bedje van Elena.

Elena slaapt op de sofa, naast de cadeaus van Sinterklaas

Elena ligt te slapen op de sofa, naast de cadeaus van Sinterklaas, die ze niet eens heeft opgemerkt.
Eerst wilde ik de goede man zondagochtend laten komen, maar samen met onze dochter bedachten we dat het misschien prettiger én logischer was voor de kinderen, de bezoeken van Sinterklaas op elkaar te laten aansluiten: deze ochtend bij hen thuis, deze middag op school (en gisteren bij Lutti voor Matthias, maar die begrijpt nog niet echt wat er gaande is) en deze avond hier.

Rond 18:30 uur kreeg ik een telefoontje van onze dochter: ze waren net naar hier vertrokken. Elena begon een hele uitleg over het bezoek van de heilige man aan de school (onze dochter belde handenvrij) en ik vermoedde dus dat ze hier ook heel veel te vertellen zou hebben. Helaas, ze viel onderweg in slaap. We probeerden haar om 19:10 uur, bij hun aankomst dus, te wekken, tevergeefs: even deed ze haar ogen open maar toen ze op de vloer werd gezet, viel ze echt letterlijk om van de slaap. We legden haar op de sofa, dronken een glas sherry in de salon,  naast haar en de op de lage tafel uitgestalde geschenken, waar Matthias met grote ogen naar keek. ‘Laat alles liggen tot ze wakker wordt’, adviseerde onze dochter.  En ik: ‘Maar Matthias mag toch al met iets spelen?’

Dat werden de bus en de vrachtwagen, zoals ik had gedacht. Al de rest lieten we liggen. Onze dochter herinnerde zich haar Sinterklaasfeesten als kind: ‘Toen kregen we ook telkens een indruk van overdaad’. Inderdaad, dat probeer ik elk jaar te bereiken met weinig spullen: heb ik geleerd van mijn eigen ouders! Elena, die bleef op de sofa slapen door al onze gesprekken heen.

We verhuisden naar de keuken, Matthias met zijn bus. We aten (ik had aan de kindjes gedacht: er was tomatensoep, broccolistamppot en zalm), praatten over de kinderen, over vroeger, over literatuur enzovoort. Matthias kroop rond, at een beetje broccoli, lachte vaak, gaf iedereen (maar vooral – echt opvallend! - zijn opa) kusjes en knuffels, kreeg uiteindelijk zijn flesje, werd omgekleed en naar bedje gebracht, lachte ons nog eens vriendelijk toe voor hij naar dromenland vertrok. Elena bleef maar slapen op de sofa.

Rond 22 uur kregen we de indruk dat ze wakker zou worden. Haar ouders gaven haar nog een zoen en vertrokken dan. Ik maakte haar flesje klaar (iets anders zou ze op dat uur toch niet meer eten), maar Elena keerde zich om en … sliep voort.

Het is nu 23 uur. Elena slaapt nog steeds en ik begin te vrezen dat ze ons wel eens heel vroeg kan wekken morgen!  

Haar flesje staat klaar, maar ik ga wachten tot ze spontaan wakker wordt om het haar te geven. Blijkbaar heeft ze toch wat te veel emoties te verwerken gekregen vandaag!

Haar mama zei nog voor ze vertrok: ‘Je hoeft niet te liegen, zeg maar dat Sinterklaas deze avond is langs geweest maar dat zij sliep’. Algemene hilariteit natuurlijk (maar zelfs daardoor werd Elena niet wakker), want wat doen we in feite anders dan “liegen” deze dagen?

Hoewel, zo voelen we het natuurlijk niet aan. Het lijkt meer op het vertellen van sprookjes, of op “poppenkastspelen”. Alleen zorgen wij hier zelf voor de sfeer. Dat maakt het in zekere zin allemaal heel “echt”, zelfs voor ons. Ik vind het zelfs jammer dat dit sprookje van zo korte duur is: rond 5-6 jaar is alles voorbij!

Terwijl ik dit schrijf, slaapt Elena nog steeds op de sofa. Haar broertje ligt boven te rusten.

Elena droomt van Sinterklaas, Matthias begrijpt er nog niets van.

Het was eerst de bedoeling dat we Elena deze middag aan de school zouden afhalen, maar haar mama belde vlak voor ons vertrek dat onze grote meid deze middag toch daar zou blijven: er was een generale repetitie voorzien voor het Sinterklaasfeest van morgen.

Wij reden dus rechtstreeks naar Lutti. Waar Sinterklaas pas op bezoek was geweest en de kindjes (onder andere) precies hetzelfde  kookvuurtje bracht als hij Elena vorig jaar hier cadeau deed. Daar waren Fenna, Emma en Bram druk mee aan het spelen, terwijl Matthias, zodra hij ons zag, het busje, waar hij mee speelde, liet voor wat het was en met een ander speeltje in zijn hand naar ons toe kwam gekropen. Ik merkte dat het busje waar hij vlak daarvoor mee bezig was net hetzelfde is als een van de cadeautjes die Sinterklaas dit jaar naar hier brengt. ‘Goed idee,’ stelde Lutti mij gerust, ‘hij speelt daar heel graag mee!’. We bleven nog een poosje genieten van de spelende kinderen (die weldra hun “eten” klaar hadden en Lutti en haar echtgenoot zouden “trakteren”). En dan reden we naar “huis”, nagewuifd door de hele bende.

Roger en ik aten, Matthias zoog ondertussen op een korstje brood en speelde met plastic “groentjes” die hij onlangs had gekregen van een vriendje bij Lutti. Onze kleinzoon genoot duidelijk van onze onverdeelde aandacht! Kraaien, lachen, brabbelen, knuffelen dat hij deed! Nadat hij nog een beetje had rondgekropen, begon hij wat te jengelen en in zijn ogen te wrijven: ik bracht hem rond 14 uur naar bed, waar hij na nog een dikke knuffel meteen in slaap viel.

Toen het tijd werd om Elena af te halen, sliep hij nog, dus ging Roger in zijn eentje naar de school. Een kwartiertje later was hij terug met een doodmoeë Elena. ‘Ik mis mama en ik ben moe,’ zei ze mij terwijl ze me uitbundig omhelsde. Ik beloofde haar dat haar mama vrij vroeg terug thuis zou zijn, vroeg haar of ze meteen wilde rusten of eerst iets eten. ‘Eerst water drinken,’ antwoordde ze, ‘ ik heb felle dorst!’ En dat bleek inderdaad waar: ze dronk achtereenvolgens 2 grote bekers water, en at een banaan en drie passievruchten. Daarna bleek haar vermoeidheid ineens over. Ze vertelde dat morgen Sinterklaas naar de school zou komen, dat ze dan zouden zingen… En wilde dat al voordoen.

Maar toen werd Matthias wakker, en ik gaf hem zijn fruitpap. Daarna speelde Elena voor Sinterklaas. We moesten naar de living, waar ze begon speelgoed uit de dozen te halen, onder ons te verdelen en Sinterklaasliedjes te zingen. Matthias kroop rond, kraaide weer, trok zich geregeld recht, leek niet te begrijpen waarom hij ineens zoveel speelgoed kreeg aangereikt van zijn zus, maar genoot duidelijk wel van de drukte.

Terwijl ik  kookte, hoorden we onze dochter thuiskomen. Elena trok Roger en mij (nu zei ze dat opa en oma “broer en zus” waren, en zij was onze juf, en wij wachtten op onze mama, zijnde onze dochter in dit nieuwe rollenspelletje) naar de trap die uitgeeft op de hal, ik zorgde dat Matthias ons (heel enthousiast) volgde zodat boven aan de trap een heel ontvangstcomité onze dochter opwachtte.

We aten weer, de kinderen gingen samen in bad (en deze keer had Elena daar geen bezwaar tegen), ze kregen nog een flesje… En Elena legde nog een wortel en een biertje klaar, want als Sinterklaas morgen naar de school komt, is hij echt wel vlakbij hun huis en komt hij misschien tijdens de nacht eerst daar op bezoek!

Matthias begreep daar niets van… maar toen Elena het nodig vond (weer een rollenspelletje: nu waren we weer in de klas), al hun speelgoed op te ruimen  (om plaats te maken voor nieuwe speelgoed?) vond hij het heel prettig om mee te helpen die speelgoeddozen weer vol te krijgen. Alleen bracht hij daar niet veel van terecht: af en toe vond hij het nodig er weer iets uit te halen… En op een bepaald moment is hij daarbij zelf in een van die dozen gesukkeld! Hij wist echt niet meer hoe hij eruit moest geraken, maar ik gaf hem een zetje en toen ging het vanzelf. En weer kraaien!

Ach, ik vind ze zo schattig allebei!

Geduld is een mooie deugd! En eerlijkheid siert.

Vandaag kwamen er wel twee vrouwen van de gemeente langs: voor het  opruimen van het snoeihout zal worden gezorgd, al moeten we nog wat geduld uitoefenen. En ervoor betalen natuurlijk (wij, autochtonen, krijgen al dat soort hulp immers niet gratis zoals veel van mijn vroegere allochtone cursisten). Geduld heb ik, en nog een klein beetje geld hebben we ook. Ik gelukkig dus! Want ik zag het ons echt niet zelf doen!

Nu nog een oplossing vinden voor dat opklapbed. Daar is echter nog  tijd genoeg voor: omdat ons huis zo stoffig wordt van al dat boekengedoe heb ik de eerstkomende weken niemand uitgenodigd (de kleinkinderen en hun ouders uitgezonderd, maar voor ons zessen volstaat de leefkeuken ruimschoots).

Vandaag heeft Roger, ondanks weer een zware verkoudheid die ik hoop niet over te krijgen, nog boeken gerangschikt en verplaatst (ik vermoed dat hij niet voldoende vrije plaats had voorzien op elke plank om eventuele later teruggevonden of gekochte boeken te kunnen toevoegen, want hij moet telkens heel veel “verhuizen”).

Hij had geen zin in (hij is echt heel zwaar verkouden!), en “geen tijd voor” een wandeling. Mij kwam dat goed uit, want ik was vrij lang bezig met vertaalwerk. En Roger zal wel voldoende beweging hebben gekregen in de bibliotheek!

Mijn enige beweging bestond uit  in huis rondlopen met de telefoon aan mijn oor (en ondertussen wat opruimen). Een paar oproepen gekregen inderdaad.  En mij eigenlijk eraan geërgerd. Twee mensen vertelden me precies hetzelfde verhaal… Maar hoe ze het vertelden stond diametraal tegenover elkaar. Verschil in perceptie of leugens? Toevallig (ik heb het aan geen van de twee gezegd aan telefoon) wist ik precies waarover het ging en wist ik dus ook wie van de twee aan het fantaseren of aan het liegen was!  

Aan wie van de twee zou ik nu toch wel mijn vertrouwen mogen schenken?

Weer geen tijd voor een wandeling vandaag

De vertaling waar ik gisteren aan begon, heb ik vandaag iets over 14 uur geleverd. Ik had gemerkt dat Roger ondertussen druk bezig was in zijn houtbewerkingsatelier en inderdaad, kort daarop vroeg hij mijn hulp om een nieuwe boekenkast naar de bibliotheek-eetkamer te verhuizen. Ik ben degene die de boeken voorsorteert in dozen, hij rangschikt ze op de planken; ik dacht dat we aan de non-fictieboeken toe waren, dus vroeg ik hem hoe hij het verder zag, dat rangschikken.

Bleek dat hij nog enkele dozen “fictie” had gevonden in onze “echte slaapkamer” (die al een hele poos “voorlopig” dienstdoet als een soort rommelkamer) en dat hij dus weer van alles zou moeten verhuizen op de planken om die boeken ertussen te krijgen (ik had die dozen niet gezien: ze stonden onder andere dozen, vol tijdschriften, die veel te zwaar zijn voor mij).

Toen wist ik het: geen wandeling vandaag. Jammer, want het was mooi weer (hoewel koud). Maar kom, Roger zou voldoende andere beweging krijgen… En ik ook: ik heb naar schatting een 300-tal boeken voorgesorteerd zodat Roger ze gemakkelijk op hun alfabetische plek kon invoegen op de planken. Heel aangenaam werk (behalve voor mijn rug): geregeld kom ik een boek tegen waar ik al heel lang naar zocht, of een ander waarvan ik niet meer wist dat we het hadden. Ik heb dan ook vaak de neiging om in iets te beginnen lezen, maar om daaraan te weerstaan, troost ik mezelf met het idee dat ik binnenkort nog jaren aan een stuk op een ouderwetse manier kan lezen.

Dat we thuis moesten blijven vond ik ook hierom niet zo erg: ik wacht al sinds gisteren op een telefoontje of een bezoekje van de gemeentelijke klusjesdienst in verband met dat snoeihout in de tuin.

Helaas, weer hebben we niemand van de gemeente gehoord of gezien. Roger zegt: ‘Die laten niets meer van zich horen, het is immers te veel werk! We zullen er zelf moeten voor zorgen’.

Ik hoop dat hij zich vergist: we moeten immers ook nog zien van dat opklapbed af te geraken (hier heeft Roger gelijk, vrees ik: de dienst “groot  vuil” van de gemeente zal dat niet willen meenemen wegens te zwaar). En echt, het wordt allemaal te veel werk voor ons!

Het resultaat van dat lang bezig zijn met die boeken is dat alles hier weer stoffig is! In feite zou ik weer moeten schoonmaken (binnenkort komen Elena en Matthias even logeren), maar heeft dat veel zin?

O ja, als onze kleinkinderen hier zijn, komt natuurlijk ook de Sint op bezoek! Alleen… kregen ze het eerste wat ik dacht te bestellen vorig weekend bij hun andere grootouders, en het tweede waar ik aan dacht, brengt Sinterklaas hen thuis volgende vrijdag. Hier wordt het dus, in tegenstelling tot vorig jaar, een allegaartje dat ik hier en daar bij de Sint bestelde.

Lou Boland

Zopas mijn vertaalwerk even gestaakt (en veel meer valt er niet te vertellen over deze dag) om toegekomen e-mails te openen. Ik viel op een filmpje over Lou Boland, opgestuurd door een vriendin. Ik had nog niet van die jongen gehoord, maar echt, chapeau!

Hier is het te bekijken.