Elena ligt te slapen op de sofa, naast de cadeaus van Sinterklaas, die ze niet eens heeft opgemerkt.
Eerst wilde ik de goede man zondagochtend laten komen, maar samen met onze dochter bedachten we dat het misschien prettiger én logischer was voor de kinderen, de bezoeken van Sinterklaas op elkaar te laten aansluiten: deze ochtend bij hen thuis, deze middag op school (en gisteren bij Lutti voor Matthias, maar die begrijpt nog niet echt wat er gaande is) en deze avond hier.
Rond 18:30 uur kreeg ik een telefoontje van onze dochter: ze waren net naar hier vertrokken. Elena begon een hele uitleg over het bezoek van de heilige man aan de school (onze dochter belde handenvrij) en ik vermoedde dus dat ze hier ook heel veel te vertellen zou hebben. Helaas, ze viel onderweg in slaap. We probeerden haar om 19:10 uur, bij hun aankomst dus, te wekken, tevergeefs: even deed ze haar ogen open maar toen ze op de vloer werd gezet, viel ze echt letterlijk om van de slaap. We legden haar op de sofa, dronken een glas sherry in de salon, naast haar en de op de lage tafel uitgestalde geschenken, waar Matthias met grote ogen naar keek. ‘Laat alles liggen tot ze wakker wordt’, adviseerde onze dochter. En ik: ‘Maar Matthias mag toch al met iets spelen?’
Dat werden de bus en de vrachtwagen, zoals ik had gedacht. Al de rest lieten we liggen. Onze dochter herinnerde zich haar Sinterklaasfeesten als kind: ‘Toen kregen we ook telkens een indruk van overdaad’. Inderdaad, dat probeer ik elk jaar te bereiken met weinig spullen: heb ik geleerd van mijn eigen ouders! Elena, die bleef op de sofa slapen door al onze gesprekken heen.
We verhuisden naar de keuken, Matthias met zijn bus. We aten (ik had aan de kindjes gedacht: er was tomatensoep, broccolistamppot en zalm), praatten over de kinderen, over vroeger, over literatuur enzovoort. Matthias kroop rond, at een beetje broccoli, lachte vaak, gaf iedereen (maar vooral – echt opvallend! - zijn opa) kusjes en knuffels, kreeg uiteindelijk zijn flesje, werd omgekleed en naar bedje gebracht, lachte ons nog eens vriendelijk toe voor hij naar dromenland vertrok. Elena bleef maar slapen op de sofa.
Rond 22 uur kregen we de indruk dat ze wakker zou worden. Haar ouders gaven haar nog een zoen en vertrokken dan. Ik maakte haar flesje klaar (iets anders zou ze op dat uur toch niet meer eten), maar Elena keerde zich om en … sliep voort.
Het is nu 23 uur. Elena slaapt nog steeds en ik begin te vrezen dat ze ons wel eens heel vroeg kan wekken morgen! 
Haar flesje staat klaar, maar ik ga wachten tot ze spontaan wakker wordt om het haar te geven. Blijkbaar heeft ze toch wat te veel emoties te verwerken gekregen vandaag!
Haar mama zei nog voor ze vertrok: ‘Je hoeft niet te liegen, zeg maar dat Sinterklaas deze avond is langs geweest maar dat zij sliep’. Algemene hilariteit natuurlijk (maar zelfs daardoor werd Elena niet wakker), want wat doen we in feite anders dan “liegen” deze dagen? 
Hoewel, zo voelen we het natuurlijk niet aan. Het lijkt meer op het vertellen van sprookjes, of op “poppenkastspelen”. Alleen zorgen wij hier zelf voor de sfeer. Dat maakt het in zekere zin allemaal heel “echt”, zelfs voor ons. Ik vind het zelfs jammer dat dit sprookje van zo korte duur is: rond 5-6 jaar is alles voorbij!
Terwijl ik dit schrijf, slaapt Elena nog steeds op de sofa. Haar broertje ligt boven te rusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten