Het was eerst de bedoeling dat we Elena deze middag aan de school zouden afhalen, maar haar mama belde vlak voor ons vertrek dat onze grote meid deze middag toch daar zou blijven: er was een generale repetitie voorzien voor het Sinterklaasfeest van morgen.
Wij reden dus rechtstreeks naar Lutti. Waar Sinterklaas pas op bezoek was geweest en de kindjes (onder andere) precies hetzelfde kookvuurtje bracht als hij Elena vorig jaar hier cadeau deed. Daar waren Fenna, Emma en Bram druk mee aan het spelen, terwijl Matthias, zodra hij ons zag, het busje, waar hij mee speelde, liet voor wat het was en met een ander speeltje in zijn hand naar ons toe kwam gekropen. Ik merkte dat het busje waar hij vlak daarvoor mee bezig was net hetzelfde is als een van de cadeautjes die Sinterklaas dit jaar naar hier brengt. ‘Goed idee,’ stelde Lutti mij gerust, ‘hij speelt daar heel graag mee!’. We bleven nog een poosje genieten van de spelende kinderen (die weldra hun “eten” klaar hadden en Lutti en haar echtgenoot zouden “trakteren”). En dan reden we naar “huis”, nagewuifd door de hele bende.
Roger en ik aten, Matthias zoog ondertussen op een korstje brood en speelde met plastic “groentjes” die hij onlangs had gekregen van een vriendje bij Lutti. Onze kleinzoon genoot duidelijk van onze onverdeelde aandacht! Kraaien, lachen, brabbelen, knuffelen dat hij deed! Nadat hij nog een beetje had rondgekropen, begon hij wat te jengelen en in zijn ogen te wrijven: ik bracht hem rond 14 uur naar bed, waar hij na nog een dikke knuffel meteen in slaap viel.
Toen het tijd werd om Elena af te halen, sliep hij nog, dus ging Roger in zijn eentje naar de school. Een kwartiertje later was hij terug met een doodmoeë Elena. ‘Ik mis mama en ik ben moe,’ zei ze mij terwijl ze me uitbundig omhelsde. Ik beloofde haar dat haar mama vrij vroeg terug thuis zou zijn, vroeg haar of ze meteen wilde rusten of eerst iets eten. ‘Eerst water drinken,’ antwoordde ze, ‘ ik heb felle dorst!’ En dat bleek inderdaad waar: ze dronk achtereenvolgens 2 grote bekers water, en at een banaan en drie passievruchten. Daarna bleek haar vermoeidheid ineens over. Ze vertelde dat morgen Sinterklaas naar de school zou komen, dat ze dan zouden zingen… En wilde dat al voordoen.
Maar toen werd Matthias wakker, en ik gaf hem zijn fruitpap. Daarna speelde Elena voor Sinterklaas. We moesten naar de living, waar ze begon speelgoed uit de dozen te halen, onder ons te verdelen en Sinterklaasliedjes te zingen. Matthias kroop rond, kraaide weer, trok zich geregeld recht, leek niet te begrijpen waarom hij ineens zoveel speelgoed kreeg aangereikt van zijn zus, maar genoot duidelijk wel van de drukte.
Terwijl ik kookte, hoorden we onze dochter thuiskomen. Elena trok Roger en mij (nu zei ze dat opa en oma “broer en zus” waren, en zij was onze juf, en wij wachtten op onze mama, zijnde onze dochter in dit nieuwe rollenspelletje) naar de trap die uitgeeft op de hal, ik zorgde dat Matthias ons (heel enthousiast) volgde zodat boven aan de trap een heel ontvangstcomité onze dochter opwachtte.
We aten weer, de kinderen gingen samen in bad (en deze keer had Elena daar geen bezwaar tegen), ze kregen nog een flesje… En Elena legde nog een wortel en een biertje klaar, want als Sinterklaas morgen naar de school komt, is hij echt wel vlakbij hun huis en komt hij misschien tijdens de nacht eerst daar op bezoek!
Matthias begreep daar niets van… maar toen Elena het nodig vond (weer een rollenspelletje: nu waren we weer in de klas), al hun speelgoed op te ruimen (om plaats te maken voor nieuwe speelgoed?) vond hij het heel prettig om mee te helpen die speelgoeddozen weer vol te krijgen. Alleen bracht hij daar niet veel van terecht: af en toe vond hij het nodig er weer iets uit te halen… En op een bepaald moment is hij daarbij zelf in een van die dozen gesukkeld! Hij wist echt niet meer hoe hij eruit moest geraken, maar ik gaf hem een zetje en toen ging het vanzelf. En weer kraaien!
Ach, ik vind ze zo schattig allebei!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten