'Nu moet je eens horen,' zei Nany aan telefoon vandaag, 'X is het afgetrapt van bij Y.' Ze zei het op zo'n ernstige toon, de toon waarop ze, voor ze begon zo verward te zijn (ik vraag me vaak af waarom niemand het woord "dement" durft te gebruiken), een spectaculair nieuwtje aankondigde: duidelijk trots dat zij als eerste anderen ervan op de hoogte bracht.
Ik ga hier niet verklappen wie verborgen zit achter die X en Y hierboven, maar het zijn mensen die me nauw aan het hart liggen. Na nog een uitleg over verplegers en verpleegsters en bloemen en bomen en een bijkomende kamer in het rusthuis waar ook Y desnoods kan verblijven, waar ik niets van begreep, wilde ik een einde maken aan de conversatie. En meteen contact opnemen met mijn zusje om te vragen of zij meer wist over dat slechte nieuws. Nany was me echter voor: 'O, er komt hier een vrouw binnen, en... het is Bie, bel je me later terug?'
Voor ik Nany terugbelde kreeg ik contact met zus Bie (die toen al terug thuis was) en ook tegen haar had Nany eigenaardige verhalen verteld. Niet alleen over de echtscheiding van X en Y (en Y die nu in het rusthuis een kamer had), ook over een bezoek van haar schoonbroer gisteren (onmogelijk!) en al zijn kinderen (hij heeft maar één dochter).
Daarna belde ik terug naar Nany en toen begreep ik nog minder van haar verhalen, het was nog verwarder dan tijdens mijn eerste telefoontje. Wel viel me op dat ze (zogezegd?) iemand had verteld over haar kinderen en kleinkinderen maar niet meer wist of mijn kinderen nu al groot zijn. Ik herinnerde haar eraan dat ze nu volwassen zijn, hun eigen leven leiden, dat Roger en ik drie kleinkinderen hebben. Toen zei ze: 'Ha, ik dacht het wel maar eigenlijk was ik het vergeten!' Heel geregeld beseft ze dat ze alles vergeet: woorden, namen, gebeurtenissen. En dat vindt ze dan eventjes erg maar ook dat gevoel gaat blijkbaar heel snel over.
Het is eigenaardig: ik heb niet de indruk dat zij ongelukkig is nu. Integendeel: hoe verwarder ze klinkt, hoe gelukkiger en vooral rustiger ze lijkt. Leeft ze echt in een droomwereld die haar aanstaat en waarin ze zich door niets echt meer laat raken? Die zogezegde scheiding van mensen, die ze ook graag ziet, leek haar niet echt te bedroeven!
Zeggen dat ik heel even heb geloofd dat die twee mensen gingen scheiden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten