Heeft Jim Le Veilleur gelijk?

Vandaag ben ik druk bezig geweest met onder andere over en weer mailen met neven en nichten in verband met onze eventuele ontmoeting volgende lente, een telefoontje van Hendrik in verband met ons kerstfeest en het verder zoeken naar nieuws over Jan Gerits (Jo beloofde me morgen naar Jan te gaan om te zien wat er scheelt). 

Ik zocht ook naar een Nederlandstalig nieuwsbericht over het onlangs afslachten van die kudde koeien in Zuid-Frankrijk en vond er hier eindelijk iets over. Volgens Jim Le Veilleur (en anderen) was die afslachting helemaal onterecht.

En ik vraag me af of daar een andere agenda achter zit?

Zorgen om Jan Gerits

Ik probeerde al een tijdje Jan Gerits te bereiken. We zijn al half december en de monografie van deze maand is nog steeds niet verschenen, laat staan dat ik ze al heb kunnen nalezen. Dat begon me eerlijk gezegd ongerust te maken.

Omdat Jan maar niet antwoordde, mailde ik gisteren even naar Jo Corstjens. Wat ik vreesde, bleek inderdaad het geval: na een valpartij heeft Jan zes weken in het ziekenhuis doorgebracht. Vandaag mocht hij eindelijk naar huis. Ik probeerde hem meteen nogmaals te bellen, maar weer zonder succes. Dat maakt me ongerust!

Wat de Limburgse monografie van december betreft, heeft Jo me gelukkig kunnen geruststellen. Ze werd geschreven door Bert Stoffels, wiens echtgenote germaniste is en de tekst zelf zorgvuldig zal nalezen.

Al een beetje een vakantiesfeer

Het was kindjesdag en je voelde dat de examens (bijna) voorbij zijn. Eva heeft nog twee toetsen voor de boeg, maar maakt zich daar geen zorgen over. Vandaag oefenden we spelling (dat wil zeggen dat Matthias en ik haar moeilijke woorden lieten schrijven) en dat ging prima.

Elena en Matthias waren na hun laatste examen even op stap gegaan in Leuven met klasgenootjes en hadden nu alle tijd van de wereld om met mij spelletjes te spelen of naar muziek te luisteren - en in het geval van Elena: muziek te maken. Dochterlief had nog wat voorbereidingswerk, maar kon toch tijd vrijmaken om met Eva naar de dansles te gaan.

Er heerste echt al een beetje vakantiesfeer. Na een verrukkelijke ovenschotel met broccoli (klaargemaakt door schoonzoon) dronken we nog een kopje koffie of thee. Elena leerde breien met de wol die ze in de namiddag had gekocht, Eva ging aan het borduren, Matthias aan het lezen, en ondertussen wisselden we nieuwtjes uit. Echt gezellig!

"La vie devant soi"

Chantal, de echtgenote van onze vriend André zaliger, is licentiate klassieke talen maar heeft een tijdlang ook Franse les moeten geven. Ik herinner me dat ze haar (Waalse) leerlingen eens het boek "La vie devant soi" liet lezen. Omdat ik het boek ook gelezen had, bereidden we samen, toen we eens bij hen op bezoek waren, haar toets voor over dat boek. 

Blijkbaar wisten we toen niet dat het boek ook verfilmd werd! Want, zo herinner ik me, ik vond het boek heel mooi maar te moeilijk om mijn (Vlaamse) leerlingen te verplichten het te lezen, maar de film zou ik ze eventueel wel hebben laten bekijken. 

En deze avond val ik toch wel heel toevallig op de film "La vie devant soi" zeker! 

Roger is verkouden

Nu heeft Roger het zitten! Eigenlijk is het gisteren begonnen maar toen had ik het nog niet door (en ik hoop dat hij niet te veel mensen heeft besmet). Vandaag voelde hij zich goed ziek, dat was wel duidelijk. Gelukkig hadden we geen enkele verplichting en kon hij slapen zoveel hij wou!

Lezing van Rombout Nijssen

Deze avond gingen Roger en ik nog luisteren naar een heel interessante lezing van Rombout Nijssen (georganiseerd door Heemkunde Groot Heers): 

"Rijksarchivaris Rombout Nijssen neemt ons mee in een spannend stukje lokale geschiedenis met zijn lezing:
“Misdaad en straf in Heers in de achttiende eeuw.”

Aan de hand van het archief van een achttiende-eeuwse rechtbank ontdekken we:

• Hoe de rechtshandhaving toen georganiseerd was
• Welke rechtbanken er bestonden
• Wie de verdachten vervolgde
• Hoe dossiers uiteindelijk werden afgehandeld"

Het enige wat ik weer miste, was een geschreven samenvatting!

Eindelijk in het Nederlands...

 ... dacht ik toen ik deze middag op dit interview met Alexandra Henrion Caude viel. Maar het was in het Engels (met Nederlandse ondertitels). Wel heel interessant!

Achterstallige lectuur

Normaal gezien moesten we vandaag naar een vergadering van de werkgroep WO I-II, maar door omstandigheden zijn Roger en ik niet kunnen gaan. Mijn eerste reactie was om huishoudelijk werk in te halen. Gisteren hadden de wekelijkse boodschappen immers zo lang geduurd (Roger was duidelijk in een van zijn shopstemmingen) dat ik niet alles had kunnen doen wat op mijn programma stond. Maar toen bedacht ik me: het was verstandiger om de “gewonnen” tijd te besteden aan achterstallige lectuur. Dat heb ik dan ook met veel voldoening gedaan (na een telefoontje met Matadi-vriendin Lily om haar een gelukkige 93ste verjaardag te wensen)!

Regenachtige kindjesdag

Deze middag was het moeilijk rijden naar het Leuvense in de gietende regen. Toen Eva onze auto bereikte, was ze al druipnat! "Thuis" droogde ze zich, we werkten een beetje samen aan haar toets Frans voor morgen en dan was het tijd om haar naar de dansles te brengen. Elena en Matthias, die op hun kamer aan het studeren waren, hadden we nog niet gezien.

Net toen we naar de dansles wilden vertrekken, verscheen schoonzoon die aanbood om zelf Eva weg te brengen. Dat hebben we graag aanvaard... want het regende nog steeds pijpenstelen!

Toen Eva en haar papa vertrokken waren, kwamen Matthias en Elena de woonkamer binnen. Ze waren klaar met studeren maar Elena vroeg me haar Frans en godsdienst te overhoren. Daar waren we volop mee bezig (en het ging heel vlot) toen dochterlief ook thuiskwam. Ze was zo druipnat dat ze zich moest omkleden voor ze aan de voorbereiding van het avondmaal begon. 

Een klein uur later kwamen ook schoonzoon en Eva thuis, al even nat, en konden we aan tafel gaan om te smullen van zalm met wortelen en prei. 

Na een gezellige maaltijd bleek dat dochterlief weer een mooie bloeze voor mij had genaaid. En leende ze me een interessant boek over stamboomonderzoek (ze had daar immers pas een workshop over gegeven - die ik mocht inkijken - en ze wist dat het onderwerp me interesseert). 

Na nog een beetje naar muziek luisteren en het bewonderen van de sinterklaasgeschenken, reden Roger en ik terug naar Haspengouw, weer in de gietende regen! Het was 15°C vandaag: een aangenaam zachte temperatuur voor december, maar die aanhoudende regen was er toch wat te veel aan!

En toch... heb ik de indruk dat mijn verkoudheid over is!

Sinterklaas

Vandaag kregen de kindjes bezoek van Sinterklaas. Ik heb ze niet opgebeld (ze zullen het al druk genoeg gehad hebben) maar uiteraard heeft Eva me erover gemaild. Heel binnenkort is het weer "kindjesdag" en dan zal ik zelf zien wat de Sint allemaal gebracht heeft.

Voor mij was het weer een luie dag. Ik heb alleen een wasmachine laten draaien en gekookt. O ja, toch ook een mail gestuurd naar broertje, zus en onze neven en nichten. Of we nog eens samenkomen volgende lente? En "kozijn" (volle neef) Yves heeft al heel enthousiast geantwoord!

Wijze raad bij het ouder worden

Ik heb deze avond dus gerust, een beetje tv gekeken, gelezen en toevallig dit tegengekomen. Die dokter volg ik al lang online en ook nu zegt hij heel belangrijke zaken, denk ik (het is in het Engels maar heel begrijpelijk)!

Mijn leven is ook helemaal veranderd sinds ik vorig jaar struikelde over de poten van Rogers hakselaar. Dat ik struikelde lag natuurlijk aan de (typische) rommel van Roger... maar als ik toen minder gehaast was geweest, als ik niet al zoveel last had van gewrichtspijnen door polyartritis, was ik dan ook gevallen of had ik mijn evenwicht teruggevonden? Het was immers niet de eerste keer dat ik in het huishouden gehinderd werd door spullen die "in de weg staan"! Maar het was wel een van de weinige keren dat ik me bewust niets aantrok van mijn leeftijd en mijn beperkingen!

Verkouden

Het zijn heel luie dagen: ik was al vergeten hoe ellendig je je kunt voelen met een verkoudheid. Daarom deed ik alleen het hoogstnodige en dat was onder andere heen en weer mailen met de kindjes over mogelijke kerstgeschenken. Want wat is het moeilijk om voor opgroeiende kinderen, die al zoveel hebben, nog geschikte cadeaus te vinden, eerst voor Sinterklaas, daarna voor Kerstmis en dan weer voor hun verjaardagsfeestje ergens in januari! Maar goed, voor Elena en Eva is het alvast geregeld voor Kerstmis. Nu nog iets bedenken voor Matthias.

En lekker verder luieren en lezen deze avond.

Een verjaardag en een bezoek

Vandaag verjaart Eva: ze wordt al 10 jaar! Ik belde haar even op na school en ze vertelde me enthousiast over al haar plannen: dansen, lekker eten, spelen, binnenkort een feestje, enzovoort!

Onze dag verliep veel rustiger. We bezochten eindelijk nog eens schoonzus L. Ik twijfelde even of we wel zouden gaan, want ik ben sinds gisteren serieus verkouden. Maar we kunnen dat bezoek niet blijven uitstellen, en ik gaf haar voor alle zekerheid geen hand of kus. De cafetaria was gesloten, dus bleven we op haar kamer. We keken naar oude foto’s (die Roger voor haar had laten bijmaken), haalden herinneringen op en wisselden familienieuwtjes uit tot het tijd was voor L. om te gaan eten.

Ontdekking

 Het was vandaag boodschappendag en daarbuiten is er niet veel gebeurd. Zelfs koken hoefde nog niet! 😉

Ik ontdekte deze avond toevallig (?)wel een heel interessante medische blog (en deze keer in het Nederlands). Dat betekent dat ik nog heel wat lectuur voor de boeg heb!

Slaperig na een rijk buffet

Vandaag heb ik onder andere verder opgeruimd, de wasmachine twee keer aan het werk gezet, was te drogen gehangen, uiteraard een beetje gelezen en ook geluisterd naar een interview met een gerontoloog-homeopaat. Hij vertelt heel interessante zaken, maar het is weer in het Frans en je kunt niet zorgen voor Nederlandstalige ondertitels.

Deze avond wilde ik eerst soep maken maar ik bedacht me: als we de resten van dat buffet wilden opgegeten krijgen, kon ik er beter niet veel anders bij serveren! We aten dus een restje witte kool met enkele sneetjes spek en rundsgebraad. Om daarna vast te stellen dat we nog voldoende vlees (witte en zwarte pens) over hebben voor een volledige avondmaaltijd morgen! 

Roger en ik zijn geen grote eters maar ik heb de indruk dat zelfs voor gewone eters dat buffet van Den Teluur, bedoeld voor 10 personen, voldoende zou geweest zijn voor 20 mensen!

Later op de avond, nadat ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetikt, wilde ik kijken naar "De afspraak" op tv... maar ik viel half in slaap voor mijn scherm! 

Familiefeestje

Gisteren, om 14:45 uur kwamen Zeger, Hendrik en Debby aan in het station van Landen. Landen deze keer omdat er werken aan de gang waren in het station van Sint-Truiden. Voordat we ze gingen afhalen, haalden Roger en ik in Den Teluur ons bestelde "Breughelbuffet" voor 10 mensen.

Iets over 15 uur kwamen dochterlief, schoonzoon en de kindjes hier aan en het feest kon beginnen. Nadat de sinterklaasgeschenken waren gekeurd, begonnen we aan ons aperitief. 

Omdat ik het in de keuken toch wat krap vond voor 10 mensen, had ik de tafel opnieuw gedekt in de bibliotheek, met een tafellaken dat de moeder van Roger vroeger borduurde en het servies dat mijn moeder Nany erfde van mijn "marraine". 

Ons buffet (aan een zeer democratische prijs) bestond uit verschillende vleeswaren en kazen, appelmoes, kriekjes, sausjes, aardappel- en pastasla en brood. Het was allemaal heel lekker en bijzonder copieus: de kinderen hebben een deel van de overschot meegenomen, Hendrik, Debby en wij hebben er nog deze middag van gegeten en wij deze avond. En morgen zullen we misschien de allerlaatste restjes op krijgen. 

Een echt dessert had ik niet voorzien (wie wilde kreeg wel een ijsje) maar Zeger had nog eens zelfgemaakte speculaas meegebracht en die smaakte heerlijk bij een laatste kopje koffie of thee.

Er werd nog verder verteld, gespeeld, gepraat en gelachen tot het voor de kindjes en hun ouders tijd was om te vertrekken en voor ons om Zeger naar het station van Landen te brengen. Dat laatste gebeurde in de duisternis en dat vond Roger duidelijk niet prettig: we vroegen aan Hendrik en Debby om vandaag voor het invallen van de duisternis de trein terug te nemen.

Toen ik deze ochtend, na nog een paar uur napraten met Debby en Hendrik en een weldoende nacht, de afwas zag staan in de keuken, kreeg ik even spijt dat we geen vaatwasser meer hebben! Zo'n berg! En dan had Debby al een deel afgewassen terwijl wij Zeger naar het station brachten! Maar tegen dat Hendrik en Debby opstonden, een klein uur later, was alles al afgewassen, afgedroogd en weggezet! Dat viel dus best mee!

Kort na ons middageten brachten we dan Debby en Hendrik op hun beurt naar Landen. 

Mooi weekend in het vooruitzicht!

Het zijn twee heel drukke dagen geweest voor mij, maar aangenaam druk en niet te vermoeiend: ik heb geleerd mijn inspanningen te doseren en... ik vermoed dat er nu twee heel gezellige dagen volgen!

Zondag of maandag vertel ik daar meer over!

Tussendoor heb ik vandaag wel even de tijd gevonden om te luisteren naar een dokter op Tocsin. Ze bevestigt onder andere wat ik al een poosje vermoedde: dat dokters tegenwoordig verplicht worden bepaalde protocollen te volgen in plaats van elke patiënt op een meer individuele manier te benaderen.

Dochterlief wordt al 46 jaar!

Vandaag is het de beurt aan dochterlief: ze wordt 46 jaar! Ik weet dat ze door haar gezinnetje in de bloemetjes werd gezet.

Ondertussen namen Roger en ik deze middag deel aan een vergadering van de werkgroep WO I-II. Tijdens de bijeenkomst kreeg ik een oproep van buurjongen L. en ik vroeg hem spontaan me deze avond terug te bellen. 

Toen we terug thuis waren, belde ik hem echter zelf... en hij vertelde me dat hij eigenlijk had willen vragen of we hem konden afhalen in Hasselt, waar hij vastzat (door de stakingen bij het openbaar vervoer). Uiteindelijk had hij zijn vader moeten lastig vallen op zijn werk. Wat voelde ik me schuldig!

Kassasituatie

We waren klaar met onze boodschappen en begonnen helemaal achteraan aan te schuiven aan de enige open kassa. Na ongeveer vijf minuten aanschuiven, hoorden we dat er een andere kassa openging, ik trok er naartoe, en Roger volgde me met ons winkelwagentje. Op dat moment schiet een vrouw Roger voorbij en zet zich tussen ons twee. Ik zeg haar: "Die meneer achter u hoort eigenlijk bij mij" en zij antwoordt: "Ha, dan was u net even sneller maar ik was eerst" en ze blijft gewoon staan. 

Uiteraard heb ik geen scène gemaakt, dat ligt niet in mijn karakter. Ik ben terug achter die vrouw en naast Roger gaan staan, Roger en ik hebben naar elkaar geglimlacht en ik voelde dat hij mijn minachting tegenover die indringster deelde.

Het is niet mooi, maar wat haat ik mensen die denken dat ze meer waard zijn dan anderen! En nee, eigenlijk haat ik ze zelfs niet, ik voel eerder misprijzen gepaard met medelijden: ooit worden ze wel zelf geconfronteerd met mensen die zich nog belangrijker voelen!

Cadeautjes bij de vleet

Het was weer kindjesdag. Met Eva, die we onderweg oppikten, reden we naar "huis", waar dochterlief ons verwelkomde met een kopje koffie of thee. Iets later kwamen ook Elena en Matthias thuis en werd ik bedolven onder de geschenken: wenskaartjes en twee nieuwe coltruien die dochterlief voor mij had gemaakt.

Tegen 16:30 uur bracht dochterlief Eva naar de dansles (en bleef daar op haar wachten) terwijl Matthias ging studeren en Elena nog een poosje met Roger en mij bleef praten. 

Om 18 uur warmden Roger en ik, volgens de richtlijnen van dochterlief, de klaargemaakte lasagne op in de oven. En iets voor 18:30 uur kwamen bijna tegelijk schoonzoon, Eva en dochterlief thuis.

We gingen aan tafel, genoten van de lasagne, praatten bij en dochterlief liet me een heel interessante site ontdekken: Familiekunde Vlaanderen!

Nadat Elena nog een beetje gitaar had gespeeld, reden wij terug naar Haspengouw. De regen, die de hele middag rijkelijk uit de lucht was gevallen, was gemilderd maar het regende nog steeds een beetje, wat het rijden in de duisternis bemoeilijkte. Maar kom, we zijn heelhuids thuis aangekomen.

Film en lectuur

Ik ga deze avond kijken naar een film: "George et Fanchette", over George Sand en een denkbeeldig boerenmeisje. Een lange film maar ik kijk er naar uit na een zondag opnieuw vooral besteed aan lectuur. 

Ik ben immers een (gedownload) boek aan het lezen van de onlangs overleden dokter  Tal Schaller. Interessant, soms wat langdradig, soms een beetje moeilijk of angstaanjagend maar altijd intrigerend. Zopas las ik volgende passage (die ik daarna automatisch zal laten vertalen):

"Je me souviens des propos d'un professeur de médecine, pendant mes études. Il affirmait avec force : «L'homéopathie n'a aucun fondement scientifique, c'est une médecine sans valeur ! » Or, le soir même, qui vis-je arriver comme patient chez mon maître en homéopathie, le docteur Pierre Schmidt, je vous le donne en mille : le même professeur ! Comme je restais bouche bée, il me dit «Oui je suis traité par homéopathie, et avec succès, depuis des années. Mais je ne peux pas dire, du haut de ma chaire de professeur de médecine, que l'homéopathie est bénéfique car tous les hôpitaux et ceux qui y enseignent sont sous la férule des multinationales pharmaceutiques. Schaller, ajouta-t-il, ne parlez pas de votre intérêt pour les médecines non conventionnelles, vous risqueriez de briser votre carrière médicale. Ne croyez pas que je sois un homme libre, en tant que professeur. Je ne peux dire ce qui va dans le sens des intérêts de l'industrie pharmaceutique. Ne finance-t-elle pas la quasi-totalité de la recherche universitaire ?»

"Ik herinner me de woorden van een professor geneeskunde tijdens mijn studie. Hij stelde krachtig: "Homeopathie heeft geen wetenschappelijke basis, het is een medicijn zonder waarde!" Nu, diezelfde avond, wie zag ik als patiënt aankomen bij het huis van mijn homeopathiemeester dr. Pierre Schmidt? Je raadt het niet: dezelfde professor! Toen ik sprakeloos was, zei hij tegen me: "Ja, ik word al jaren met homeopathie behandeld, en met succes. Maar ik kan niet vanuit mijn leerstoel als professor geneeskunde zeggen dat homeopathie gunstig is omdat alle ziekenhuizen en die daar lesgeven onder het bestuur van farmaceutische multinationals vallen. Schaller, voegde hij eraan toe, praat niet over je interesse in niet-conventionele geneeskunde, je loopt het risico je medische carrière te ruïneren. Denk niet dat ik vrij ben als leraar. Ik kan niets zeggen wat niet in het belang is van de farmaceutische industrie is. Die financiert immers bijna al het universitaire onderzoek." 

76 jaar al!

Het werd een rustige verjaardag, met veel lectuur, eenvoudig maar lekker eten, en heel veel  lieve wensberichtjes, mails, kaartjes en telefoontjes van familieleden en (soms verre) vrienden.  

Een van die oproepen kwam van onze Matadi-vrienden Lily en Roger. Ze wonen nu in een rusthuis in Dendermonde, dichter bij hun kinderen ("ons laatste station", zei Roger). Ze zijn er tevreden maar kijken toch met heimwee terug naar hun huis in 's Gravenwezel (dat eerst het huis van mijn ouders was). Maar ja, met hun bijna 93 en 97 jaar konden ze er niet meer blijven wonen. We hebben het niet tegen elkaar gezegd, maar ik voelde dat we er alle drie aan dachten: waarschijnlijk zien we elkaar nooit meer terug. Ze leken vergeten te zijn dat ik iets ouder ben dan hun eigen kinderen (70 en 72 jaar nu) en toen ze eraan herinnerd werden, vroegen ze zich af of we nog geen achterkleinkinderen hadden! 

Een van de vele andere telefoneerders vandaag was Greet. Toen we het hadden over onze leeftijd (ik inmiddels 76, en zij binnen twee weken 73), herinnerden we ons dat het ongeveer 45 jaar geleden is dat we elkaar in Antwerpen aan de schoolpoort van onze kinderen ontmoetten. Ook haar zal ik waarschijnlijk nooit meer terugzien! 

Hetzelfde heb ik vandaag trouwens gedacht van veel verre vrienden! 

De jongste "leerling"

Vandaag moest ik onze bibliotheek schoonmaken. Een hele karwei die enkele uren vergde (weliswaar met om het uur een vrij lange rustpauze). Tijdens die pauzes beantwoordde ik een paar mails (onder andere van Eva die me eraan herinnerde dat haar tante van vaderskant vandaag verjaart) en las ik enkele krantenartikelen. Daarbij viel ik op dit artikel over Ujeza Madani. 

Ujeza was zo'n goede twintig jaar geleden, als baby van twee van mijn cursisten, de jongste "leerling" in mijn lessen "Initiatie Nederlands"!

Een rustige middag met Karel

Het was koud en het regende toen we tegen de middag vriend Karel afhaalden aan zijn flat in Leuven. We reden samen naar “De Brug” in Herent, waar Karel en ik konijn met witloof, waterkers en champignons bestelden, terwijl Roger zich te goed deed aan een varkenshaasje. 

Opnieuw was alles heel lekker en niet te duur. Gedurende twee uur heeft vooral Karel verteld over zijn leven, de enkele Leuvense vrienden die hij nog ziet, en over zijn zus, die nu 88 is en in een rusthuis verblijft. Lang geleden, in Antwerpen, kregen we geregeld Karel, zijn zus en zijn broer Dirk zaliger op bezoek. Het zijn allemaal vervlogen tijden!

Normaal gezien zouden we tegen 15 uur bij schoonzus L. op bezoek gaan, maar zij moest vandaag op dokterscontrole. Dus brachten we om 14:45 uur onze vriend terug naar zijn flat en reden we terug naar Haspengouw. De tijd dat we na ons restaurantbezoek nog iets gebruikten in een of ander café is ook voorbij: met zijn 84 jaar is Karel echt aan een dutje toe na het middageten.

Vandaag had een siësta mij ook wel deugd gedaan. Ik had vorige nacht, tegen mijn gewoonte in, heel slecht geslapen en moest me bedwingen om niet in te dommelen op de weg naar huis! Thuis zorgden we nog voor een paar karweitjes die eigenlijk pas voor morgen gepland waren. 

En deze avond kreeg ik eindelijk de tijd om te luisteren naar dit interview met advocaat Siri over  vaccinatie. Een interview in het Engels met Franse ondertitels.

Een vreemd gevoel

Weer boodschappendag vandaag. Wat was het koud! Door de zachte herfst was ik bijna vergeten dat de winter er aankomt!

Maar dat is niet waar ik het wilde over hebben. Ik zag in een winkel van ver een kennis uit onze gemeente naar mij toekomen. Ik had haar al jaren niet meer ontmoet maar herkende haar meteen, onder andere aan de eeuwige dromerige glimlach om haar mond en ondanks haar duidelijk oudere uiterlijk. Ze kwam dichterbij, met nog steeds dat dromerig en glimlachend gezicht. Ik keek haar aan, maakte me klaar om haar te begroeten… En toen liep ze me straal voorbij, maar haar dromerige uitstraling bleef. Ik keek haar verbouwereerd na en vroeg me af of ik me dan vergist had en ze niet was wie ik dacht dat ze was.

Een heel raar gevoel!

Bouwen vroeger en nu

Gisterenavond keek ik naar een video die Roger me had aangeraden. Over vochtigheid in huizen van vroeger en nu (en, zoals ik al vermoedde, mag ik eigenlijk blij zijn met dit oude, grotendeels nog lemen huis en die kieren waar ik soms over durf te klagen 😊). 

Ik vond die video bijzonder interessant. En deze avond, na een dag besteed aan huishoudelijke karweien en mailen met onze jongens, Debby en Eva (die niet meer verder heeft geschreven aan haar verhaal), besloot ik te kijken naar een andere video van die serie. Dat belooft weer boeiend te worden!

P.S. Het was heel interessant, maar het ging niet enkel over de constructie van huizen. Ook voeding, kleding en andere middelen om de kou te trotseren kwamen aan bod. Allemaal zaken die nu wetenschappelijk bewezen zouden zijn maar toen "intuïtief" werden toegepast.

Nogmaals over correspondentie

Ik vergat te vertellen dat Roger ondertussen zijn verre nicht Joyce heeft beantwoord en dat ze zelf al heeft teruggeschreven. En dat één van die vriendinnen die niets meer van zich lieten horen mij vandaag een lange mail heeft gestuurd. Blijkbaar zijn ze dus nog niet allemaal overgestapt op "chattools"!

Ze zijn aangekomen!

Er valt niet heel veel te vertellen over deze dag (behalve misschien dat Sinterklaas vandaag zijn intrede deed in Antwerpen - straks eens kijken of ik er beelden van vind).

Voor mij was het hoogtepunt van de dag echter de video van Céleste en Charlotte Grant: ze hebben, na twee maand trekken, eindelijk de Mont Saint-Michel bereikt!  

Van kwantumfysica tot Joodse huwelijken

Buiten de wekelijkse boodschappen, wassen en al een heel klein beetje schoonmaken heb ik deze dag vooral besteed aan het lezen van twee nieuwe hoofdstukjes van Eva's verhaal, én aan wat videokijken.

Eindelijk werd mij immers een degelijke uitleg over kwantumfysica voorgesteld. Heel duidelijk maar vraag me niet om het op mijn beurt uit te leggen😊!

Dat ik die video kreeg voorgesteld is normaal (ik heb lang genoeg gezocht naar een degelijke uitleg). Maar een ander voorstel van YouTube vind ik wel vreemd. Ik krijg sinds maandagavond immers constant video's van Joodse huwelijken voorgesteld hoewel ik daar nooit heb naar gezocht. 

Vandaag herinnerde ik me echter dat ik maandag, vlak voor ons vertrek naar het Leuvense, even een uitleg had gegeven over Joodse huwelijken aan vriendin Liliane. Dat is het enige moment dat ik dat woord heb uitgesproken (ik heb destijds in Antwerpen Franse les gegeven aan een Joodse familie en de vrouw des huizes had me veel verteld over hun gewoontes en tradities, onder andere over hun bruiloftsfeesten). 

Word ik dan toch afgeluisterd door mijn mobieltje (dat uiteraard vlak bij mij lag)? 😔

Over luxe en een verrassing

Onze verwarming is weer in orde en daar hebben we van genoten: de kachel niet meer hoeven aansteken en het toch warm genoeg hebben. Opnieuw besefte ik wat een luxe dat is! 

En van die luxe hebben we bewust genoten! Na die enkele dagen hout stoken moet er natuurlijk opnieuw schoongemaakt worden maar dat stel ik nog even uit: ik wilde vandaag gewoon besteden aan "nietsdoen" in een lekker verwarmd huisje.

Helemaal "nietsdoen" werd het natuurlijk niet: er moest bijvoorbeeld wel gekookt worden en brood gebakken. En... Eva stuurde me een begin van een lang verhaal dat ze aan het schrijven is!  Dat was voor mij een complete verrassing (en ik heb oprecht genoten van haar heel origineel verhaal).

Over correspondentie en ouder worden

Ik klaagde al enkele keren over vrienden die niet meer antwoorden op mijn mails. En dacht dat het te maken heeft met het ouder worden.

Een hele poos geleden (ik denk zelfs al enkele maanden geleden) kreeg Roger nog een mail van verre nicht Joyce in Amerika. Roger is nooit echt een briefschrijver geweest maar meestal beantwoordt hij zijn (zeldzame) brieven of mails toch redelijk snel. We hadden trouwens over de mail van Joyce gesproken en samen nagedacht over wat Roger zou antwoorden (maar ik ging dat niet in zijn plaats doen: het is zijn verre nicht).

Vandaag echter spraken we nog eens over Joyce... en ik verneem dat Roger haar nog steeds niet heeft beantwoord!

Heb ik dan toch gelijk als ik denk dat brieven (of mails) schrijven een probleem wordt naarmate we ouder worden?

Na een kindjesdag "De andere krant"

Het was koud tijdens onze brunch, ondanks het elektrisch vuurtje dat de keuken probeerde te verwarmen. De kachel in de salon aansteken had weinig zin, want we zouden kort na de middag al naar het Leuvense rijden.

Nog voor ons vertrek belde buurjongen L. aan. Of hij en zijn vader vandaag onze wei konden maaien. We gaven hem de sleutel van de weide en maakten ons klaar om te vertrekken. En vlak voor we de deur uitgingen, kregen we nog even bezoek van vriendin Liliane met een hele resem exemplaren van "De andere krant". Ik stak er enkele in mijn tas als lectuur terwijl de kindjes zouden studeren en/of dansen.

Eva zag onze auto al van ver staan terwijl ze van school naar huis liep, ze begon te rennen, sprong in mijn armen en eenmaal in de auto begon ze te vertellen: binnen een uurtje ging ze naar een verjaardagsfeestje van een buurmeisje. Geen dansles voor haar dus vandaag.

Thuis hielp ze eerst een poosje haar papa die bezig was in de tuin, kwam daarna wat fruit eten terwijl we een spelletje speelden en maakte zich dan klaar om naar het feestje te gaan.

Ondertussen waren ook Elena en Matthias thuisgekomen. Ze aten wat en begonnen aan hun schoolwerk. Voor Matthias was dat onder andere zijn oma of opa interviewen over de gangbare "waarden" in hun jonge tijd en daar zijn we bijna een uur mee bezig geweest terwijl Elena naast ons haar wiskunde herhaalde.

Schoonzoon was ondertussen aan het koken gegaan en dochterlief kwam thuis van lesgeven. We gingen aan tafel (zonder Eva die bij haar vriendinnetje zou eten) en genoten van heel lekkere "albondigas". We praatten bij (en dochterlief beloofde me nog een bloes en een vestje voor mij te naaien!), discussieerden over maatschappelijke verschillen tussen vroeger en nu en... dochterlief deed me iets begrijpen. Als de maatschappij me nu te "controlerend" lijkt, is dat misschien omdat de politiek de rol van de kerk heeft overgenomen? 

En dan was het tijd om terug naar Haspengouw te rijden. Thuis was het heel koud bij aankomst en het eerste wat Roger deed was dus de kachel aansteken! Het begint hier stilaan op te warmen en ik ga nu een beetje lezen in "De andere krant".

Wat is intelligentie?

Het was een doodgewoon weekend, weliswaar net zoals vroeger grotendeels doorgebracht rond de houtkachel (ondanks de zachte temperatuur buiten). Ongewoon zachte temperatuur hoor ik op de radio, maar ik herinner me goed dat we eind vorige eeuw ook enkele keren even warme en zelfs warmere dagen hebben gehad in november.

Er valt dus niet veel te vertellen over deze dagen die ik vooral besteedde aan lectuur, het beantwoorden van berichtjes van Eva, koken en het nakijken van een schooltaak van buurjongen L.

Deze avond echter viel ik toevallig op een heel interessante video over de verschillende definities van "intelligentie". Zaken die ik lang geleden leerde in de lessen filosofie maar ondertussen grotendeels was vergeten (ik was bijvoorbeeld vergeten dat voor de Grieken de "Nous" de hoogste vorm van denken was en wat "metis" betekende - dat ik zou vertalen door "sluwheid" of "strategie"). 

Boeiend en ik kijk dus nog even verder voor het slapengaan. 

Mosselen in Den Teluur

Deze ochtend konden we de installateur bereiken. Hij beloofde woensdag te komen kijken naar onze verwarmingsinstallatie (we hadden die dag afgesproken met Karel en wilden daarna schoonzus L. bezoeken maar dat zullen we dus uitstellen). En gelukkig is het niet echt koud deze dagen, hebben we een houtkachel en plaids!

Deze middag hadden we in Den Teluur afgesproken met vrienden Liliane en Paul, want vandaag stonden er mosselen op de kaart. Ik ben eigenlijk geen grote mosselliefhebber maar voor één keer had ik er echt zin in... en ze waren objectief overheerlijk! En helemaal niet duur!

We hebben dus gesmuld en ondertussen bijgepraat en zoals zo vaak gefilosofeerd over verschillende onderwerpen, waaronder medische kwesties zoals deze. Dat werden, zoals steeds, enkele heel gezellige uurtjes.

Terug thuis heeft Roger meteen de kachel weer aangestoken (en zeggen dat we net hadden gestofzuigd)! 

Gelukkig hebben we enkele plaids!

De verwarming werd in de loop van de middag gerepareerd en Roger heeft de salon gestofzuigd terwijl ik voor ons avondeten zorgde.

Deze avond, terwijl ik nog enkele dagboekbladzijden overtikte, vond ik het stilaan kouder worden. 'Weer die kieren achter mij,' dacht ik en ik trok een vestje aan. 

Roger, die ondertussen in zijn atelier op de verdieping bezig was geweest, komt net onze werkkamer binnen en zegt me: 'De verwarming werkt weer niet meer!'

Uiteraard is het te laat om de installateur te bellen (niet iedereen is een nachtraaf zoals wij). En om de kachel opnieuw aan te steken is het ook wat laat. Gelukkig hebben we ook enkele plaids!

Warmte en tegenslag

Vandaag werd straatgenote V. 87 jaar. Ik belde haar om haar een gelukkige verjaardag te wensen en viel op een heel zieke buurvrouw. Griep! 'En toch laat ik me elk jaar inenten', klaagde ze (het kan uiteraard een andere virus zijn). Ons gesprek was heel kort, want ik voelde dat zelfs spreken haar vermoeide. Hulp had ze niet nodig: haar zoon woont vlakbij en uiteraard heeft ze haar man nog ('Als ik hem maar niet aansteek', vreesde ze nog).

Het is bijna Sinterklaas en dat is nu een soort "spel" geworden tussen de kindjes en ons. Deze middag, na school, hebben we even over en weer getelefoneerd en gemaild en heb ik enkele bestellingen online geplaatst (die morgen of overmorgen al worden geleverd). Daarna reden we naar de Action waar ik hoopte nog enkele kleine niet te dure verrassingen te vinden (opdracht volbracht).

Maar daarna! Onze verwarming bleek niet meer te werken! Roger belde naar de installateur die morgen komt kijken. En dus heeft Roger ondertussen de houtkachel aangestoken. Het ruikt heel lekker nu in de salon en de geproduceerde warmte is heel aangenaam... maar het stof verspreidt zich weer op alle meubels. Dat betekent morgen weer schoonmaken hoewel dat onlangs is gebeurd! 

Deze avond keek ik naar een interview met journaliste Carine Lalo over haar nieuwe boek. Ze heeft het over de betrouwbaarheid en de leugens van de Wereldgezondheidsorganisatie, de overheid, de politiek en de media.  Eigenlijk weer een boek dat ik zou willen kopen (misschien moet ik overwegen eindelijk een e-reader te kopen?).  

Ontmoeting

Wekelijkse boodschappen vandaag. We ontmoetten een nicht van Roger en haar man, die we al heel lang niet meer gezien hadden. Zij is precies een jaar ouder dan Roger. Vroeger zagen we elkaar minstens één keer per jaar op een mosselfeest in Bommershoven en kwamen we ze af en toe tegen tijdens een wandeling. Echt wandelen doen we niet meer (en zij ook niet, vertelden ze ons) en ik weet zelfs niet of dat jaarlijkse mosselfestijn nog bestaat.

Dat werd dus een poosje bijpraten op de parking van het grootwarenhuis. Gezellig maar het ging opvallend vaak over ziekten en ouderdomskwaaltjes. En er werd helemaal niet afgesproken om samen nog eens iets te gaan drinken of elkaar binnenkort terug te zien. Dat hoort waarschijnlijk ook bij het ouder worden? 

Een vleugje nostalgie en een blik op de toekomst

Vandaag heb ik nog eens enkele uren besteed aan het nalezen van de drukproeven van de volgende "Oostland" van de KVLS. Het wordt opnieuw een sterk nummer (en ik heb opvallend weinig moeten verbeteren).

Toen ik daarmee klaar was, was het hoog tijd om te beginnen koken. Na een wortel-pompoensoep aten we selder met balletjes volgens een (heel gemakkelijk maar heel lekker) recept van mijn grootmoeder "marraine". Nee, het is niet het klassieke recept met tomatensaus, wel met een witte saus op basis van het kookvocht. Telkens als we dat eten voel ik me teruggeworpen in de tijd: marraine wist dat ik dat heel graag at en maakte dat vaak klaar toen ik vroeger met Roger bij haar op bezoek kwam (gelukkig vindt Roger het ook heel lekker).

Deze avond kreeg ik een heel bijzondere mail van Hendrik. Hij had bij wijze van experiment twee AI-systemen (Chat GPT 5 en Claude Sonnet 4.5) een discussie laten voeren over of ze al dan niet een bewustzijn (kunnen) hebben en dat bleek echt een fascinerende discussie te zijn geworden! 

Verloren traditie

Ik schreef gisteren dat we vroeger elk jaar, begin september, met de hele familie samenkwamen om mijn vader te herdenken. Dat begon telkens met een mis, gevolgd door een bezoek aan zijn graf op de begraafplaats in 's Gravenwezel, waarna we naar de flat van mijn moeder Nany in Schoten trokken. Daar werden we vergast op belegde broodjes (meestal klaargemaakt door mijn zus), wijn, bier en koffie.

Heel eenvoudig, maar ook heel gezellig was die herdenking. Daarom had ik na het overlijden van Nany even voorgesteld die traditie verder te zetten, voor onze beide ouders. Het enige antwoord dat ik meteen kreeg (van wie, dat weet ik niet meer) was: 'Toch zeker niet weer met een mis?'. En ik heb niet meer aangedrongen.

Maar nu vind ik het jammer dat ik niet zelf voor een jaarlijks herdenkingsmoment heb gezorgd. Hoewel... nu besef ik ook dat ik er niet meer toe in staat ben met die polyartritis!  

Stille Allerheiligen

Het was een rustige 1 november! 

Begraafplaatsen bezoeken is er niet meer bij: Nany en mijn vader liggen in 's Gravenwezel (waar we woonden toen mijn vader overleed), nog verder dan Schoten, dat Roger tegenwoordig al zo ver vindt. Het graf van Roger zijn ouders is verdwenen. En ik vraag deze dag niet aan Roger om het graf van mijn marraine en Nononc te bezoeken, omdat dat te pijnlijk is voor hem (dat doen we dus wel op een andere dag). 

Ik dacht vandaag vaak aan vroeger, toen ik met mijn ouders de kerkhoven in Leuven en Brussel (en soms in Hoksem) bezocht en we dan altijd even langsgingen bij mijn twee grootmoeders. Later, met Roger (en nog later onze kinderen) bezochten we het graf van zijn vader en dat van mijn vader en gingen we dan ook even langs bij zijn moeder en bij mijn moeder. En de laatste jaren bezochten we enkel nog het graf van Rogers vader en dat van marraine, omdat 1 november anders te druk werd (in ons al zo drukke leven), en we elk jaar begin september toch al met de hele familie samenkwamen om mijn vader te herdenken.

Dat is allemaal voorbij! Onze kinderen hebben geen enkele reden om vandaag hier "even langs te komen": hun grootouders liggen niet in deze contreien. Als ze die traditie al in ere houden, want hun leven is nog drukker dan het onze vroeger!

Een heel rustige, stille en regenachtige dag werd het dus, met veel lectuur, een mailtje van Eva en een telefoontje van Roger aan de aannemer, wiens gekneusde spier al veel beter is.

Na een opgeruimd terras toch geen opgeruimd gevoel!

Ik klaag geregeld over de rommel in en rondom ons huis maar Roger kan het blijkbaar niet laten: een lege plek moet opgevuld worden. Binnen lukt het me nog om de rommel een beetje in toom te houden (behalve in de kamers die Roger zich helemaal heeft toegeëigend). Maar het poortgebouw is een ramp sinds ik me er niet meer mee bemoei (uit schrik te struikelen over een van de spullen die Roger er opstapelt).

Ik heb ook nooit opgehouden te klagen over ons terras dat maar niet opgeruimd geraakt. Hoewel Roger geregeld herhaalt dat gewoon op het gras gaan zitten "even gezellig" is, bleef ik aandringen en zagen. En  onlangs eiste ik dat we tegen volgende zomer opnieuw van dat terras kunnen genieten. Daarom sprak Roger enkele dagen geleden af met de aannemer die ons vandaag eindelijk kwam verlossen van dat afbraakmateriaal. 

Ondertussen keek ik dat schoolwerk van L. na, zette ik koffie en maakte ik al plannen om het terras opnieuw te gebruiken. 

Ik was blij... tot de aannemer en zijn kompaan na het werk even koffie kwamen drinken in de keuken. Ik vernam toen dat de aannemer bij een vorige opdracht een spier had bezeerd en ik merkte dat het vrijmaken van ons terras die spier helemaal geen deugd had gedaan. En toen voelde ik me schuldig!

Taalonderwijs vandaag?

Vandaag heb ik nog maar eens de keuken schoongemaakt (bijna drie uur heb ik daaraan besteed, weliswaar met om het uur een vrij lange rustpauze voor mijn rug; en opnieuw zonder de binnenkant van de kasten onder handen te nemen). Wat heb ik toch een hekel aan dat soort werk! En zeker nu al die karweien nog langer duren dan enkele jaren geleden! 

Deze avond (nadat we nog eens spinazie met kikkererwten en zalm aten - heel lekker!) wilde ik nog enkele bladzijden uit mijn dagboeken overtypen toen er een mail van buurjongen L. aankwam. Of ik nog eens zijn schooltaak wilde nakijken.

Dat bleek een hele boterham te zijn! Ik antwoordde hem dat ik daar morgen zal voor zorgen, maar ik bekeek toch al een deel van de opgave. En daar las ik onder andere: 

"Lees de zinnen hieronder en plaats ze bij de juiste categorie van het armoedeweb (...)

- Liam heeft geen plaats op zijn kamer om te studeren (...) waardoor hij soms slechte punten behaald"

Zulke fouten vanwege een leerkracht maken me telkens toch zo kwaad!

Onder de scanner

Vergadering van de werkgroep WO I-II vandaag. Er waren twee leden afwezig wegens ziekte, en Ludo D. had voor ieder van ons een exemplaar van de Erfgoedkrant bij, met een artikel over onze werking: "WO II onder de scanner". Hij had ook voor mij zijn tweede laptop bij, zodat ik iets meer actief kon meewerken. Soms vind ik het jammer dat Roger zijn oude laptop niet meer online kan.

We hebben goed gewerkt maar er ligt nog veel werk voor de boeg: soms bevatten de steekkaarten die we controleren echt te weinig gegevens (en ik vrees dat we ons zullen moeten verontschuldigen voor de volgende vergadering die gepland is in een voor ons al heel drukke week). 

Vandaag hebben we de vergadering ook al een halfuurtje voor het einde moeten verlaten: Roger moest immers een nieuwe koptelefoon kopen nadat zijn vorige gisteren plotseling de geest gaf! 

Anesthesie

Eigenaardig: ik zoek al lang en vaak naar een heel verstaanbare en volledige uitleg over anesthesie (twee keer heb ik daar een heel slechte herinnering aan overgehouden) maar nooit vond ik een uitleg die me voldeed. 

Deze avond laat echter, viel ik heel toevallig (?) op een heel duidelijke video over dat onderwerp!

Ik kijk dus nog even verder voor het slapengaan!

"Onverwachte gedachten"

Vandaag vonden we weer een geschenk in de brievenbus. Een zeer poëtisch geschenk: een bundel van Ivo Hermans, "Onverwachte gedachten". 

Buiten onze deze week bijzonder uitgebreide boodschappen had ik nog enkele klusjes op mijn programma staan maar daar is niets van in huis gekomen. Mijn enkel deed te fel pijn (reuma) en ik heb dus, na het beantwoorden van een paar mails, mijn tijd verder besteed aan het lezen van Ivo's gedichten. Ze spraken mij heel fel aan, ze voelden zelfs als voedsel voor mijn nostalgische aard!

Les pipelettes

Vandaag is het al twee jaar geleden dat Rogers nicht Jeannine voor euthanasie koos! Weer heb ik de indruk dat het nog maar pas geleden is! 

Over vandaag valt verder niets speciaals te vertellen, behalve misschien dat ik een heel plezant kanaal heb gevonden op YouTube: Les Pipelettes (de kletskousen). En dat ik viel op een interview met dokter Charbonnier over NDE. En dat was geen geklets!  

Filmavond

Het was een vrij druk weekend voor mij. Nee, we hadden geen enkele afspraak. Maar buiten een paar aangename taken zoals een lang telefoongesprek met Hendrik die Roger hielp met een computerprobleem, het beantwoorden van enkele mailtjes van Eva, het overtikken van enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken en het koken, heb ik mijn tijd vooral besteed aan huishoudelijke taken. Ik moest zoveel werk inhalen dat ik zelfs vandaag (op een zondag - dus tegen mijn gewoonte in!) enkele uren heb besteed aan de was.

Maar nu is het tijd voor een filmavond. Ik ga kijken naar "Mon fils, cet inconnu". De film (met Engelse ondertitels) werd me voorgesteld door YouTube en ik denk dat ik ervan zal genieten!

P.S. Voor het slapengaan. De film was heel goed maar echt genoten heb ik er niet van: ik vond hem akelig! Het ging onder andere over opvoeding, de rol van ouders (en de problematiek waar ik vroeger al eens over schreef). Wij hebben - gelukkig - nooit te maken gehad met dat soort gedrag bij onze kinderen (maar tijdens mijn studies heb ik wel vrienden gehad met drugsproblemen - en inderdaad, hun ouders waren telkens druk bezig met hun eigen "carrière"). Hoewel, ik weet het, je mag nooit veralgemenen!

Een rijke luie dag

Storm Benjamin heeft ons vandaag aan huis gekluisterd en toch werd het nog een vrij luie dag. Roger wilde eigenlijk ergens naartoe rijden maar stelde het elk uur uit wegens te felle windvlagen en/of te veel regen. Ik was van plan de wasmachine aan het werk te zetten maar dat stelde ik ook telkens uit, "want misschien zouden we het nog geen uur later toch riskeren om naar buiten te gaan". En we laten de wasmachine niet graag draaien als we niet thuis zijn. 

Ik had natuurlijk ondertussen al de keuken kunnen schoonmaken (dat stond eigenlijk pas voor morgen op het programma) maar daar had ik niet veel zin in. Dat gebeurt dus zoals gepland morgen terwijl de wasmachine draait.

Ik heb wel even getelefoneerd met straatgenote V. die me vertelde dat haar man volgende maandag al 88 jaar wordt! En met vriendin Liliane met wie we binnenkort afspreken om samen mosselen te gaan eten. Ik heb ook geantwoord op enkele mails van onder andere onze kinderen en Eva (die vond dat de wind vandaag "nog te doen was"), en van die vriendin die me een lange mail zou sturen, me een maand later zei dat ze het gewoon was vergeten, en me gisteren een korte mail had gestuurd om zich te verontschuldigen voor die vergetelheid!

Uiteraard heb ik toch volop genoten van zo'n luie dag! Ik heb nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt en veel gelezen, onder andere dit heel interessante artikel van Mattias Desmet over de evolutie van onze maatschappij. En ook onder andere gekeken naar deze niet echt opbeurende video over armoede bij Franse gepensioneerden. Maar zelfs dat paste eigenlijk bij de sfeer van vandaag: rustig, nadenkend, zonder haast. Er zit eigenlijk meer rust dan luiheid in zo'n dag!

Geen uitstap voor ons

Onze werkgroep (en dus ook Heemkunde Groot Heers) heeft voor morgen een uitstap naar Bastogne georganiseerd: 

"De Werkgroep WOI & WOII organiseert samen met de Heemkunde Groot-Heers en de Zonnestraal een leuke uitstap naar Bastogne op donderdag 23 oktober 2025. Busreis, inkom musea en middageten zijn inbegrepen in de prijs van 64€.

Hebben jullie zin om mee te gaan dan kan je inschrijven door een mailtje te sturen naar zonnestraal@mail.com of te bellen naar Toon Royackers op nummer 0476/029660. Je ontvangt dan een verzoek tot betaling.
Programma:
08.00 uur vertrek in Heers aan de Zonnestraal (Steenweg 204)
09.30 uur ontvangst met koffie
10.00 uur Bezoek aan het ‘Bastogne War Museum’ (met audiogids)
12.30 uur Middagmaal: keuze uit gehaktballetjes of vidé, telkens met röstis. Nadien een dessert.
13.45 uur Bezoek van de Bastogne War Rooms met audiogids
15.00 uur Geleid bezoek aan het slagveld in het Bois Jacques, bus rondrit door Bastogne
16.30 uur terugkeer naar Heers"

Roger en ik hebben lang getwijfeld of we er zouden aan deelnemen (als leden van Heemkunde Groot Heers kregen we zelfs een korting van 10 euro). We waren een beetje bang dat het te zwaar zou worden, niet voor mijn gewrichten - ik heb immers mijn rollator - maar voor Rogers hart. Uiteindelijk besloten we om niet mee te gaan. 

Tijdens de vergadering van deze middag hoorden we dat nog andere oudere heemkundeleden om dezelfde reden hadden afgehaakt maar dat het programma eigenlijk niet te zwaar zou zijn, behalve misschien dat bezoek in het "bois Jacques". En we kregen een beetje spijt van onze beslissing. 

Ach, ik zal morgen dan maar beschouwen als een rustdag zeker? Of ga ik dan toch proberen al wat achterstallig werk in huis in te halen (en eindelijk een paar mensen opbellen zoals ik al lang van plan ben)?  

Herinneringen en soldatendossiers

Vandaag is het al drie jaar geleden dat mijn moeder Nany en onze vriend René overleden. Ongelooflijk: ik heb echt de indruk dat het maar enkele maanden geleden is! 

Onlangs zei ik nog tegen Elena dat ik sinds de Covidperiode de indruk heb dat de tijd sneller gaat, en dat dat waarschijnlijk met ouder worden te maken heeft. Zij antwoordde me dat het een welbekend fenomeen is, het zogenaamde "covideffect"!?

Deze middag was het vergadering van de werkgroep WO I-II (Roger is gisterenavond net op tijd klaar geraakt met zijn soldatendossiers). Het was een vruchtbare bijeenkomst maar er zijn nog heel veel dossiers te verwerken (want onder leiding van Elie bekijken we elke steekkaart grondig en we vinden soms nog kleine  onjuistheden of mankementen). Dat wordt dus nog ettelijke keren samenkomen om daaraan verder te werken. Gelukkig is de sfeer altijd opperbest!

Nieuwe column van Maj

Tussendoor las ik vandaag in "De Standaard" de jongste column van vriendin Maj. En dat was echt geen goed nieuws! 

Roger is deze avond, na onze "kindjesdag", nog druk bezig geweest met zijn deel soldatendossiers, en ik vrees dat hij daar morgen nog enkele uren moet aan besteden als hij niet echt overdreven laat wil klaar zijn.

Maar daarna zou ik echt willen dat we tijd maken voor een bezoek aan Maj. Ik klaag wel dat onze vrienden erg verspreid wonen, maar zij woont eigenlijk vlakbij. En zelfs om haar te bezoeken vinden we de tijd niet. 

Ik weet het, dat komt omdat we zelf ouder en trager worden, maar toch!  

Slecht georganiseerde kindjesdag

Vandaag was het de bedoeling dat wij Eva oppikten, zorgden voor haar vieruurtje, en zodra Elena en Matthias thuis waren gekomen, Eva naar de dansles van 17 uur brachten. Elena en Matthias zouden dan een halfuurtje alleen thuis zijn tot hun mama thuiskwam tegen 17:15 uur. Wij zouden meteen terug naar huis rijden nadat we Eva hadden afgezet en om 18 uur zou dochterlief haar afhalen terwijl ik de saus en het water voor de spaghetti opzette.

We pikten Eva dus op terwijl ze naar huis liep, ze at snel een appel en een koekje en leerde haar les Frans die ik nog snel overhoorde. Ik zette het vieruurtje van Elena en Matthias klaar tegen dat ze thuiskwamen, had nog snel de tijd om met Elena te spreken over het boek "Troje" dat ik haar terugbracht (en heel graag heb gelezen) en toen vertrokken we met Eva.

Wat een verkeer en hoeveel files onderweg! Maar kom, na een halfuur rijden en een tiental minuten lopen van de parkeerplaats naar de danszaal, kwam Eva nog net op tijd aan. Wij liepen terug naar de auto.

De rit naar huis duurde iets langer dan een halfuur (het was nog drukker geworden) en toen we aankwamen, stond dochterlief al op het punt te vertrekken om Eva te gaan halen. Elena was nog aan het studeren en Matthias zat te lezen.

Ik zette na een poosje het water en de saus op het vuur, en ongeveer een halfuur later kwamen Eva en haar mama thuis. Toen kwam Elena ook uit haar kamer en konden we aan tafel gaan. 

Waar we eindelijk wat konden praten en nieuwtjes uitwisselen. En waar we afspraken dat we het een volgende keer anders zullen organiseren: het is te gek dat op het moment dat wij thuiskomen nadat we Eva hebben weggebracht, het al tijd is om haar weer te gaan halen!

Correspondentie (2)

Ik wacht nog steeds op de lange mail die een vriendin me meer dan een maand geleden voor de volgende dag beloofde. En ik begin te denken dat ik die nooit zal krijgen, dat die vriendin, zoals zoveel anderen, me nog wel een wens zal sturen op mijn verjaardag en af en toe een kort berichtje, maar geen mails meer. Had ik trouwens al niet opgemerkt dat haar laatste echte mail geen antwoord was op mijn schrijven, alsof ze mijn laatste bericht verloren of vergeten was en niet meer wist waarover we eigenlijk aan het discussiëren waren? 

Heel waarschijnlijk speelt haar leeftijd hier een rol. Ik herinner me trouwens ook dat toen vriend André ophield me (papieren) brieven te schrijven, dat weliswaar was toen ik begon mijn brieven te vervangen door e-mails, maar dat hij toen ook ongeveer even oud was als die vriendin nu. Ik herinner me ook dat zijn echtgenote jarenlang via e-mail heeft gecorrespondeerd met haar zus die in Italië woont, maar dat de laatste keer dat we elkaar zagen, ze me vertelde dat zij en haar zus veel minder vaak naar elkaar schreven. 

Ik heb het al gezegd, ik mis die correspondentie, vooral omdat onze vrienden en familie een beetje overal in België wonen en elkaar in levende lijve ontmoeten nog moeilijker wordt dan elkaar schrijven!

Daar dacht ik vandaag aan na een telefoongesprek met zus Bie die gisteren wel naar die begrafenis is gegaan en me vertelde dat op haar leeftijd lange autoritten ook al een hele opgave beginnen te worden. 

Over begrafenissen en ouder worden

Morgen vindt de uitvaart plaats van schoonzus haar vader. Ik voelde heel goed aan dat Roger opzag tegen de rit via de drukke 313 naar Schoten (waar ook Nany woonde) en heb daarom niet aangedrongen: we zullen niet aanwezig zijn op die begrafenis, behalve in gedachten. 

De laatste keer dat Roger naar Schoten reed, was in 2023. Toen was het "nog maar" iets meer dan een half jaar geleden dat mijn moeder Nany overleed. Tot dan reed hij minstens elke maand daarnaartoe maar blijkbaar is het nu echt te lang geleden (en is hij uiteraard nog wat ouder geworden).

Eigenlijk is het een "geluk" dat Nany er niet meer is! 

Een spraakwaterval

We spraken deze middag nog eens af met Zeger in het Leuvense. Deze keer aten we in de Lunch Garden: helemaal niet slecht voor een heel democratische prijs. Na ongeveer twee uur nieuwtjes uitwisselen, namen we afscheid van Zeger en reden we naar schoonzus L. 

Er zat vrij veel volk in de cafetaria van het rusthuis maar we vonden nog een vrije tafel aan het raam. Roger bestelde een wit wijntje, een biertje en thee en we praatten wat bij. Op een zeker moment wijst L. me een andere bewoner aan en ze zegt me dat die van Wellen afkomstig is. Ik vraag nog hoe het dan komt dat hij in een rusthuis in Leuven is beland, maar dat wist L. ook niet.

Nog geen vijf minuten later staat die man uit Wellen aan onze tafel en vraagt ons of hij bij ons mag komen zitten. Vermits L. hem lijkt te kennen, knikken Roger en ik samen instemmend van "ja". 

En dan heeft die man me net geen uur zitten vertellen over zijn leven, zijn studies, zijn ziekten, zijn bezigheden, zijn familie, zijn kinderen, zijn overleden vrouw, zijn vriendin, enzoverder. Hij bleek onze nicht Jeannine Leduc en haar moeder, "tante Laure" goed gekend te hebben. Morgen wordt hij 94 jaar en hij keek vol enthousiasme uit naar het "verrassingsfeest" dat zijn kinderen voor hem in Wellen hadden voorbereid (maar een van hen had het verklapt en het was dus geen echte verrassing meer, maar daar zou hij niet over reppen). Hij haalde ook veel herinneringen op aan de tweede Wereldoorlog (en ik bedacht dat als we een dergelijke man in Heers zouden vinden, die herinneringen zeer welkom zouden zijn voor ons boek over WO II). Het enige wat ik niet te weten kwam, was hoe hij in een rusthuis in Leuven was beland. Uiteraard heb ik een paar keer de vraag willen stellen, maar ik had te maken met zo'n ongelooflijke spraakwaterval dat ik er geen speld tussen kreeg.

Ik merkte wel vanuit mijn ooghoeken dat Roger en zijn zus het "gesprek" niet zo boeiend vonden en dat ze ook niet echt luisterden. Maar zelf zeiden ze helemaal niets en het feit dat ze zelfs de man uit Wellen niet aankeken leek hem niet te deren. Mij verplichtte dat, vond ik toch, om des te aandachtiger naar zijn verhalen te luisteren.

Toen hij uiteindelijk opstapte, leken Roger en L. opgelucht. De man uit Wellen sprak redelijk stil en ze bleken bijna niets te hebben verstaan van wat hij had verteld. Ze schrokken wel toen ik hen vertelde dat hij morgen 94 jaar werd (hij zag er veel jonger uit) en dat hij enkele maanden geleden nog ten dode was opgeschreven. 

Toen was het tijd om L. terug naar de eetkamer te brengen en ik bedacht dat we bijna niets tegen elkaar hadden gezegd tijdens dit bezoek!

"Consent"

Ik keek deze avond nog eens naar "De Afspraak" op de VRT. Het ging onder andere over "jongeren die het moeilijk vinden om toestemming te vragen bij seks" en over de campagne van Sensoa rond "consent".

Mag ik eerlijk zijn? Ik vind zo'n campagne belachelijk! Uiteraard mag je niemand verkrachten, maar intuïtief van elkaar aanvoelen wat goed is of niet, vertrouwen op het spel van de hormonen, mag dat dan niet meer? 

Als vroeger een jongen me had gevraagd: "Mag ik je zoenen" of "Mag ik verder gaan", zou mijn spontane reactie zeker zijn geweest: "Laat het al maar!".

Waar blijft de spontaneïteit die jonge mensen vroeger kenmerkte? 

Cultuurschok

 Ik viel vandaag heel toevallig op deze interessante video over een bijzondere cultuurschok. Echt heel tof!

Al zeven jaar!

 Het is al zeven jaar geleden dat "Nononc" ons verliet!

MEHA

Eigenlijk wilde ik eerst niets posten vandaag. Maar, vermits ik voor mezelf had besloten dat ik later meer wil te weten komen over "MEHA", kan ik evengoed even vertellen waarover het gaat. 

Ik luisterde (en keek) vandaag even naar een uitzending van "Tocsin", waarin dokter Perronne en dokter Fouché het hebben over onder andere de huidige verplichting voor artsen om een vastgesteld protocol te volgen en dus het gemis aan vrijheid voor die artsen, met als gevolg onder andere een gebrek aan artsen, én over de oprichting van MEHA ("Make Europe Healthy Again").

En ja, zoiets wil ik graag opvolgen.

48 jaar al!

Vandaag verjaart Hendrik: 48 jaar wordt hij al! Debby had een heleboel verrassingen voorbereid, het zal voor hem dus ongetwijfeld een mooie verjaardag zijn geweest.

Voor ons werd het, buiten de wekelijkse boodschappen, de normale huishoudtaakjes en een lang telefoongesprek met straatgenote V., een rustige dag. 

O ja, ik heb ook nog een tweede telefoontje gepleegd vandaag, maar ik had de indruk dat ik ongelegen kwam. Een goede vriendin schreef me precies een maand geleden dat ze me de volgende dag een lange mail zou sturen. Omdat ik die nog steeds niet gekregen had, begon ik me zorgen te maken (vriendin is vier jaar ouder dan ik en zowel zij als haar echtgenoot hebben enkele gezondheidsproblemen). Op aanraden van Roger toetste ik vandaag dus eindelijk haar telefoonnummer in. Ze nam op en vertelde me doodgemoedereerd dat ze gewoonweg was vergeten me te schrijven!

Hoe doen alleenstaanden dat?

Vandaag opnieuw veel lectuur voor mij, terwijl Roger verder werkte aan zijn soldatendossiers, een telefoontje met zus Bie, een interessante video over een nieuw boek van Bazin dat ik, hoewel ik er zin in heb, niet zal kopen omdat ik niet meer weet waar ik met onze boeken moet blijven, en uiteraard gekookt.

We aten deze avond, net zoals gisteren, een rijke en heerlijke pompoensoep met geraspte kaas. Ik wilde die laten volgen door een kalfsblanquette, maar na twee borden soep bleken we helemaal geen honger meer te hebben. De kalfsblanquette ging dus de koelkast in voor morgen en het gerecht gepland voor morgen verschuift naar maandag. Wat is dat toch moeilijk, koken voor slechts twee mensen! Hoe doen alleenstaanden dat?

Een verhaal van liefde en oorlog

Het was een vrij rustige dag en deze avond, terwijl Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde ging, kreeg ik alle tijd om verder te lezen in "Troje, een verhaal van liefde en oorlog". Boeiend maar al die namen onthouden is onmogelijk voor mijn gebrekkige geheugen. Gelukkig hanteert de auteur, Stephen Fry, een speciale stijl die hier heel handig is. 

Over het algemeen heb ik niet graag als de auteur persoonlijk tussenkomt in zijn verhaal maar dit boek leest alsof je luistert naar een leraar die bijzonder goed kan vertellen en die af en toe je eraan herinnert hoe al zijn personages heten, hoe ze met elkaar verwant zijn en waar ze op welk moment verblijven. 

Ik heb dus het grootste deel van de avond besteed aan die lectuur. En toen Roger terugkwam van de vergadering, had hij weer een geschenk bij: een butternutpompoen gekregen van Ludo D. Dat wordt weer smullen morgen!

Drukke dag met een leuk einde

Gisterenavond laat heeft Hendrik vanop afstand nog gezorgd voor het upgraden naar Windows 11 van mijn computer. Dat verliep heel vlot maar toen ik deze voormiddag mijn pc wilde starten, leek het scherm geen verbinding te kunnen maken met de computer. Net toen ik, na bijna een kwartier proberen, begon te panikeren, lukte het eindelijk.

Buiten een mailtje van Eva, dat ik snel beantwoordde, vond ik een mail van buurjongen L. met de vraag of ik zijn schooltaak wilde nakijken. Dat moest echter even wachten, want kort daarop vertrokken Roger en ik naar een vergadering van de werkgroep WO I&II. 

Iets langer dan drie uur hebben we samen met Elie en de andere leden de reeds klare steekkaarten bestudeerd (nee, die van Roger waren er nog niet bij!). Toen we tegen 17 uur thuiskwamen werd het pas echt heel druk: ik moest tegelijk voor het eten zorgen (groentesoep gevolgd door uien en zoete aardappelen met spek), een nieuwe mail van Eva beantwoorden en de schooltaak van L. nakijken.

We hebben nu gegeten en afgewassen, ik heb zopas naar het journaal gekeken en nu ga ik eindelijk mijn kennis bijschaven aan de hand van het boek dat Elena me uitleende! Eindelijk wat tijd voor lectuur, waarbij ik nog wat zal bijleren!

O ja, tijdens de vergadering was ik op een zeker ogenblik aan het dromen gegaan terwijl ik via het grote venster naar de Heerse daken keek. Ik bedacht dat ik dat "landschap" heel graag zou tekenen:

Kindjesdag vol gesprekken

Het was "kindjesdag" en we pikten weer Eva op terwijl ze van school naar huis liep. Kort na ons kwamen ook Elena en Matthias thuis en na een snel vieruurtje, gingen we aan het spelen tot hun mama ook thuiskwam en  Eva naar haar dansles bracht. 

De kindjes leken geen schoolwerk te hebben, dus praatten Matthias, Elena en ik wat bij terwijl Roger de krant las. De kindjes vertelden over de school en hun andere bezigheden, we schreven gedichtjes en daarna ging Matthias ook lezen. 

Elena vertelde me over de oorlog van Troje en ik besefte ineens dat ik heel veel vergeten was van de Griekse mythologie! Waarop Elena me een boek leende waarmee ik mijn kennis kan bijschaven!

Ondertussen kookte ik aardappelen voor bij ons avondmaal, kwam dochterlief terug thuis en terwijl zij de tafel dekte, ging schoonzoon Eva halen.

Terwijl dochterlief verder zorgde voor ons avondeten, voerde ze met Elena en mij een heel interessant gesprek over geweten, geloof en religies. Ik vertelde hen dat ik onlangs een video had gezien over het "Hiernamaals" volgens Cayce en dat die visie opvallend goed overeenkwam met wat ik zelf dacht (om helemaal eerlijk te zijn: ik vraag me zelfs af of mijn visie niet berust op een of ander boek dat ik vroeger van hem gelezen heb). 

En toen kwamen schoonzoon en Eva thuis en konden we aan tafel gaan voor een heerlijke "vol au vent". Met nog heel interessante gesprekken aan tafel.

Het werd dus weer een warme dag, vol met kleine en grote gesprekken!

Er wordt serieus gehakt in onze generatie!

We vernemen zopas het overlijden van de vader van mijn schoonzusje, ruim vier jaar nadat haar moeder ons al verliet. 

We ontmoetten hem enkel ter gelegenheid van grote familiefeesten, maar dat was toch voldoende om hem vrij goed te leren kennen. Schoonzusje is ongeveer 18 jaar jonger dan ik, dus bijna 24 jaar jonger dan Roger, wat van ons en haar vader praktisch generatiegenoten maakt!

Er wordt de laatste tijd serieus gehakt in die generatie!

Moederschap

Ik wilde deze avond eerst kijken naar de film "La Piscine" maar ik heb het gauw opgegeven: veel te traag, saai en oppervlakkig (al wist ik dat het na een poosje iets boeiender zou worden, maar daarvoor kon ik het geduld niet opbrengen).

Daarna keek ik naar de volgende episode van de trektocht van Céleste, Charlotte en hun baby. Céleste vertelt er onder andere hoezeer baby's en kleine kinderen nood hebben aan de geruststellende aanwezigheid van hun ouders en zeker van hun moeder. 

Ik had na de middag nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetikt en die gingen over baby Hendrik die een hele dag mijn aanwezigheid "opeiste" (en later, met zijn zusje en broertje, ervaarde ik net hetzelfde). Het waren mooie maar ook zware jaren: je bent als "huismoeder" tegelijk een (onbetaalde) meid voor alle werk en een evenmin betaalde opvoedster. Maar ik geef Céleste gelijk en ik voelde het toen ook zo aan: ik wilde die kindjes een gevoel van geborgenheid geven, desnoods ten koste van andere persoonlijke ambities.

Maar helaas, ik vermoed dat zo'n houding in de huidige maatschappij niet meer mogelijk is?

Vergeten details

Ik tikte vandaag onder andere weer enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over. Ik las dat in september 1978 Roger en ik op bezoek waren bij vrienden in Leuven en dat we daar voor de eerste keer "een mooie en heel vriendelijke vrouw" ontmoetten: Colette zaliger. Toen was ze nog niet de partner van vriend Karel, maar de vriendin van een andere Leuvense vriend, die zelf bevriend was met Dirk Lambrechts (toen ook aanwezig). 

Terwijl ik aan het overtypen was, herinnerde ik me: Karel heeft Colette iets later leren kennen dankzij zijn broer Dirk! 

Ik was al die details vergeten! Eigenlijk zou je echt alles moeten opschrijven! 

Schattige Eva

Schoonzoon moest een paar dagen op zakenreis. Enkele keren per dag mailde Eva me hoezeer ze haar papa miste. De dag dat hij zou terugkomen, schreef ik haar dat ze hem nu niet meer lang hoefde te  missen,  waarop ze antwoordde: 'Ja maar hij komt pas deze avond laat aan'. 

En vanmorgen vond ik een triomfantelijke mail in mijn mailbox: 'Papa is terug thuis!' met heel veel hartjes. Zo schattig!