12 mei 2011
Vandaag waren we nog even bij Elena terwijl Elvira weg moest. Niet zo lang deze keer, want Roger en ik hadden deze namiddag nog andere zaken op ons programma staan (Roger zou onder andere onlangs gekochte pantalons inkorten: hier is het hij die de naaimachine hanteert).
Elena heeft geslapen, in twee beurten haar fles opgedronken, en opvallend veel ‘gebabbeld’ en gelachen. Terwijl ik met haar aan het ‘praten’ was, las Roger de krant. Op een zeker ogenblik zei hij : ‘Laat dat kind toch gerust!’. Ik vermoed dat hij eigenlijk bedoelde: ‘Laat mij toch rustig de krant lezen, en zit toch niet constant van die rare geluidjes te maken, jullie allebei!’ 
En ik dacht terug aan toen onze nu grote kinderen nog “kindjes'” waren. Zij en ik hebben het geluk gehad dat ik thuis kon blijven om voor hen te zorgen tot wanneer Zeger naar de lagere school ging. En dat mijn eerste job daarna zich afspeelde in de school van de jongens, op een boogscheut van Elvira’s school. Roger ging al die tijd uiteraard wél uit werken en merkte dus zelden dat ik toen ook op die manier met hen bezig was.
En daarna dacht ik weer aan mijn droefheid toen ze één voor één het nest verlieten. Wat een geluk dat je daar helemaal nog niet aan denkt zolang de kinderen nog “kindjes” zijn!
Maar dat is het leven, en ik vind het erg dat veel ouders dat niet willen aanvaarden en hun volwassen kinderen constant opeisen.
Mijn idee is dat je als moeder (en misschien ook als vader?) moet klaarstaan als je grote kinderen jou nodig hebben (en bij ons is de manier van communiceren dan echt verschillend van kind tot kind: Hendrik bijvoorbeeld chat graag, met Zeger en Elvira zal ik eerder mailen), maar dat je ze voor de rest moet gerust laten. En nee, dat betekent niet dat je ze nooit mag uitnodigen, of iets met hen afspreken. Integendeel: vrienden eis je toch ook niet op hoewel je ze soms uitnodigt?
En dat die ‘kindjes’ je soms nodig hebben, heb ik al vaak ervaren. Om te vertellen over hun verdriet, om hun hart te luchten, om materiële problemen te bespreken… maar ook om een moment van immense vreugde te delen!
En als ouder leef je dan spontaan mee met hun vreugde of hun verdriet! Zij moeten zelfstandig worden, maar wij blijven ons verbonden voelen, hoe dan ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten