Gisteren had ik weer vertaalwerk, maar we konden toch een goed halfuur wandelen, in Mettekoven.
Vandaag was een rustige dag. Dat betekent dat ik eindelijk tijd vond om te beginnen schoonmaken. Uiteraard heeft nog niet het hele huis een beurt gekregen: we maakten ook een wandeling.
We hadden gehoord dat er in Hoepertingen een nieuwe privé sauna was geopend, vlak bij vissersvijvers. De sauna interesseerde ons niet zo erg, wel vonden we het eigenaardig dat we die vijvers nog niet hadden ontdekt.
Wij dus op zoek. Het werd een mooie wandeling, maar we hebben geen vijvers gevonden in de buurt van de oude hoeve waarin de sauna zich bevindt! Ik zocht nog op Google Maps en daar werd ook geen enkele vijver weergegeven!
(Het kasteel waarin mijn vroegere leerlinge zaliger woonde)
(Foto’s Roger)
Het is wel opvallend hoe dor alles aan het worden is. Eigenlijk zou het eens dringend mogen regenen!
Toen we thuiskwamen, nam ik eerst de kranten online door. En las ik dat de heide in Kalmthout in brand stond.
Mijn vriendin Marie-Louise woont daar vlakbij, en even maakte ik me zorgen, maar later – tijdens het koken – hoorde ik op de radio dat niemand had moeten geëvacueerd worden. Ik vermoed dat ik straks wel een e-mail van haar zal krijgen met alle details.
We hebben veel herinneringen aan die heide. Voordat de ‘kindjes’ er waren, gingen Roger en ik daar geregeld picknicken na ons werk. Romantisch was dat! En later hebben we dat vaak herhaald met de kinderen, ze hebben in die buurt leren fietsen, we maakten er lange wandelingen – terwijl ik de kleintjes vertelde over de kabouters die er woonden.
Deze avond, tussen het avondmaal en het opruimen van de keuken, heb ik (zoals zo vaak) even getekend. Enkele jaren geleden had Zeger mij een tekentablet cadeau gegeven. Zodat ik op de pc zou kunnen tekenen. Ik heb een beetje tekentalent meegekregen, maar ik heb er, bij gebrek aan tijd, niet veel mee gedaan (zal ik daarvoor gestraft worden? 
).
Van mijn ouders mocht ik niet naar de academie, en tijdens en na de studies die ik dan wel aanvatte (en waar ik helemaal geen spijt van heb), kreeg ik bijna nooit meer de tijd om te tekenen. Toch bleef dat voor mij de beste manier om mij te ontspannen, en ik bleef tussendoor overal en altijd ‘krabbelen’. En Zeger had dat opgemerkt!
Ik merk wel dat mijn tekeningen (met die tablet vind ik het eigenlijk vooral plezant om met kleuren te experimenteren) op niet veel trekken, maar dat hoeft ook niet. Voor mij betekent dat louter ontspanning (letterlijk) en ik hoef me geen zorgen te maken over wat de mensen er zullen van vinden: ik zal nooit een tentoonstelling hoeven te houden!
Hoewel… Zeger durft wel eens te gaan kijken naar wat ik heb voortgebracht en geeft dan serieuze (vaak negatieve) commentaar! Nu, hij tekent dan ook ontzettend veel beter dan ik, eerlijk!
Maar… Door al die rustgevende activiteiten (behalve het poetsen dan) vond ik weer geen tijd om verder te schrijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten