We zijn naar geen enkele begraafplaats geweest: we hadden het druk genoeg met het bezoek van de kinderen. Heel ons weekend navertellen zou te veel tijd vragen: er zijn zoveel kleine aangename momenten geweest. Maar ook minder leuke: zo werd Zeger de nacht van vrijdag op zaterdag op zijn kamer gestoken door een wesp, echt! Ik had het “monster” noch gezien noch gehoord toen ik zijn bed opmaakte, dus moet het er later zijn binnengedrongen. Zeger is zeker dat het een wesp was: hij heeft het beestje gezien! Eigenaardig: een wesp in november!
Er was Elena die spontaan met mij begon te dansen op de tonen van “De bedboot” en Matthias die druk applaudisseerde. Er waren de aangename momenten aan tafel, met eindelijk nog eens de “kindjes” erbij. Er waren de geanimeerde conversaties tussen Hendrik en Zeger. Er was dat deel van het promofilmpje dat Zeger ons al kon laten zien. Er was, zaterdag avond (de kleinkinderen en hun ouders waren er toen niet meer bij), ons bezoek aan de tentoonstelling van Robert Vandereycken in de Herkenrodehoeve van de familie Vandueren. Zeger genoot ervan, Hendrik vond de werken maar niets. Daar ontmoetten we vele bekenden en had ik tijdens de receptie een interessante babbel met Maj. Er werd Herkenrodebier geserveerd, en daar genoten onze twee jongens zichtbaar van! We gingen ook een kijkje nemen in de nu prachtig gerestaureerde tiendenschuur. Daarna hebben we Zeger naar het station van Borgworm gebracht. Hij had nog zoveel werk aan dat filmpje dat hij daar zijn zondag wilde aan besteden.
Vrijdag en zaterdag zijn we niet aan een wandeling toegekomen: te veel regen. Vandaag hebben we tussen twee regenbuien door een klein half uurtje gestapt in Vechmaal. De lucht in allerlei grijze tinten was prachtig en paste perfect bij mijn nostalgische gevoelens: niet alleen dacht ik dit weekend heel vaak terug aan de tijd toen onze kinderen nog “kindjes” waren, maar ook aan Marraine die vandaag 113 jaar zou zijn geworden, en aan mijn gelukkige peuter- en kleutertijd bij haar in Leuven.
Nu zijn alle “kindjes” terug naar huis. Roger en ik zijn moe, maar o zo gelukkig met die nieuwe mooie herinneringen!
O ja, en Roger heeft ergens in huis nog drie kartons fictieboeken gevonden! Het houdt maar niet op! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten