woensdag 20 november 2013

Matthias en Elena

Ik smelt altijd als ik Elena op de speelplaats zie turen en als ze ons dan eindelijk ontdekt tussen die mensenmassa die daar binnenstroomt. Haar brede glimlach, haar uitgestrekte armen, de “boekentas” die ze spontaan van haar rug zwaait en aan mij toevertrouwt terwijl ze onze hand vastgrijpt na een dikke zoen: ik smelt er inderdaad van!

Vandaag ging het ook precies zo. Daarna reden we naar Lutti, waar Matthias, toen hij ons zag binnenkomen, snel, snel naar ons kwam gekropen. Alleen wist hij niet goed naar wie hij uiteindelijk moest gaan: opa of oma? Het werd uiteindelijk opa, nadat hij mij een van zijn liefste lachjes had cadeau gegeven! Wat een lieve en attente jongen!

Ik wilde dat ik het je nu al kon duidelijk maken, lieve Matthias: je hoeft niet zo te aarzelen, ik ben niet jaloers omdat je een voorkeur hebt voor opa, hoor! Knipogende emoticon

We reden naar “huis” (na nog een lang gesprek met Lutti over “haar” kindjes”. Mijn bewondering voor onthaalmoeders stijgt met de week!).

Thuis ontpopte Elena zich meteen tot een “mama” én ik was een “kindje” van haar. Gelukkig “zegden we” dat Matthias mijn broertje was. Want, terwijl die heel welgezind rondkroop en kraaide, wilde Elena weer een speelgoedje van hem afpakken: om dat aan mij, haar “kindje”,  te geven! Ik zei dat “mijn mama” geen speelgoed van “mijn broertje” aan mij hoefde te geven, en warempel: Elena gaf haar broertje spontaan zijn speelgoedje terug. En was voor de rest van de dag even lief tegen dat broertje als ik “braaf” geweest was zolang ik “haar kindje” was.

Een poosje later, nadat we lange tijd samen getekend hadden, was zij dan weer mijn “juf”. Een strenge juf, vond ik wel!

Omdat zij zo druk bezig was “streng te zijn”, kreeg haar  broertje veel bewegingsvrijheid! En weer viel het me op dat hij bij voorkeur naar zijn opa trok! Dat leidt misschien tot een heel bijzondere band tussen hun beiden?

Nog voor het avondeten was Elena zo moe dat ze zelf in bed kroop, zonder eten. Het lukte me haar even uit dat bed te krijgen, haar een kattenwasje te geven (ze wilde niet in bad: ‘ik ben moe!’) en haar te doen avondmalen zodra haar papa thuiskwam.

Na het avondeten is ze voor goed gaan  slappen. En Matthias, dat merkte ik wel, genoot toen van zijn “vrijheid”!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten