Om zes uur werd Elena wakker en ik dacht ‘o nee!’. Ze had dorst. Nadat ze een glas water had gedronken en een beschuit had gegeten, viel ze terug in een halve, heel bewogen slaap. Roger is weer in een diepe slaap gevallen, mij was dat onmogelijk. Telkens als ik indommelde, werd Elena wakker: ‘Oma, niet slapen: je moet mijn hals “kietelen”, anders kan ik niet slapen!’.
Uiteindelijk zijn we om 8 uur opgestaan. Haar ontbijt bestond uit een sojapudding en een sojadrankje met chocolade. Fruit of brood wilde ze niet.
En dan werd het spelen (we waren achtereenvolgens weer prinsessen, uiteraard, maar ook geiten én zwarte pieten – ‘We zeggen dat we zwart zijn, hé, oma!’), vertellen en – als de vermoeidheid toesloeg - naar filmpjes kijken. Roger en ik probeerden zelf even te dutten (na het middageten – bestaande vooral uit tomatensoep met balletjes en daarna voor Elena een yoghurt en een koekje, want ze wilde weer geen brood of fruit) tijdens een van die rustigere momenten. Roger is het gelukt, mij niet: om de 10 à 15 minuten moest ik zoeken naar een ander filmpje.
Na het vieruurtje (weer wilde ze geen fruit, wel wat kaas, weer een koekje en weer een sojapudding) keek ze naar langere films (ze had enkele dvd’s bij zich, onder andere pas gekregen van nonkel Zeger voor haar verjaardag). Ik dacht mijn kans op een dutje te grijpen, maar dat was gerekend zonder Elena’s fantasie: geregeld onderbrak ze een filmpje omdat ze met mij iets wilde naspelen.
Toch werd ze moe: ik merkte het aan haar knuffel die ze constant wilde en aan het feit dat ze geregeld bijna in slaap viel voor mijn pc. Toen ik haar voorstelde een dutje te gaan doen, antwoordde ze: ‘Nee, het is nog niet donker. Ik ben wel moe, maar dan kijk ik maar naar een filmpje!’.
Voor het avondeten had ik (ja, ik!) haar pannenkoeken beloofd. Ze wilde er alleen veel suiker op (de stroop die ik voorstelde, vond ze vies!) en at er twee, gevolgd door een bekertje melk en een beetje kaas. Als “dessert” amper een vijftal druiven. Daarna moesten we weer rollenspelletjes spelen, en toen ik om 20 uur zei dat ze echt naar bed moest, waren we weer zwarte pieten die in een schoorsteen zouden slapen.
Na het toiletritueel zou opa voorlezen (ik was echt moe van een hele dag praten!
) maar ik moest erbij blijven. Ik was immers ook een zwarte piet en ik moest bevestigen dat ik wel degelijk in dezelfde “schoorsteen” – lees “bed” - als zij zou komen slapen.
Op een zeker moment las Roger voor over “skilessen voor Tiny” maar Elena onderbrak hem constant om mij richtlijnen te geven zodat ik later “onze” schoorsteen zou terugvinden. Toen zei Roger ineens: ‘En het verhaaltje is uit’, waarop Elena prompt: ‘Maar ik heb niets gehoord over die skilessen!’ Was ze dus tegelijk aan het luisteren en aan het praten?
Ze viel praktisch meteen in slaap.
En ik checkte eindelijk mijn mails. Een van de twee gisteren aangekomen vertalingen gaat door. En de uitbater van de camping uit Aubigny belooft me nog meer vertaalwerk.
Daarna ruimde ik wat op (Roger zorgde voor de vaatwasser) en dacht ‘En nu ga ik gewoon slapen!’. Dat heb ik uiteindelijk toch maar niet gedaan: ik zit te genieten van een Trappist!
O ja, vlak voor het avondeten even gebeld met onze dochter: Elena vond het niet nodig met haar “te praten”! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten