Bovenop de enkele uren die ik vandaag weer besteedde aan het verhaal van Elena (wat een ongelooflijke verbeelding!) vonden we voldoende tijd om Rogers nicht Jeannine te bezoeken. Ze maakt het beter maar is nog echt niet tiptop. 'Oud worden hé', klaagt ze en ze heeft natuurlijk gelijk, al is het alternatief ook niet zo aantrekkelijk!
Ze klaagde ook over het feit dat je tegenwoordig voor de minste kwaal naar een specialist wordt gestuurd die dan weer allerlei bijkomende onderzoeken laat uitvoeren maar eigenlijk enkel rekening houdt met zijn eigen specialiteit in plaats van je algemene conditie in acht te nemen. Hetzelfde gevoel heb ik ook al een hele poos. Neef Yves vroeg zich zelfs af of huisartsen vandaag nog wel zelf een diagnose mogen stellen, of ze misschien verplicht zijn of zich verplicht voelen je voor het minste door te verwijzen naar een specialist.
O ja, nog een leuke taalanekdote. Jeannine vertelde over een man die enkele maîtresses had. Daarvoor gebruikte ze het woord "à côté": die man had dus vier "à côté" (Frans woord voor "ernaast"). Thuis vroeg ik aan Roger of die uitdrukking gangbaar was in deze streek. Hij wist het niet: 'Toen we hier woonden, was ik een kind en mijn ouders zullen aan tafel zeker niet over zulke zaken gesproken hebben.' Waarop ik antwoordde: 'Dat is het juist, als ze die uitdrukking gebruikten, wist je als kind toch niet over wat ze het precies hadden!' 'Ja, maar dan had ik misschien gevraagd wat ze bedoelden.' En toen herinnerde ik me hoe men vroeger kinderen opvoedde en ik zei: 'Je mocht als kind toch niet spreken aan tafel?', waarop Roger zich dan weer herinnerde: 'Inderdaad, het was constant van "als grote mensen spreken, mogen kinderen hun neus daar niet tussen steken"!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten