Ik hoorde deze zaterdag op de radio een archeoloog van het Gallo-Romeins museum in Tongeren een heel interessante uitleg geven over een nieuwe tentoonstelling. Het was des te interessanter omdat die man had meegewerkt aan die tentoonstelling en dus heel precies wist waarover hij sprak.
En ik bedacht dat dochterlief waarschijnlijk heimelijk zulke job ambieert. Onze dochter is immers archeoloog van opleiding maar... geeft informaticalessen (na bijscholing uiteraard).
En toen dacht ik weer aan de moeilijkheden die zulke job in een museum met zich meebrengt voor een moeder: onregelmatige uren, weekendwerk, ... en ik herinnerde me mijn avondlessen (bovenop de lessen overdag ) de laatste jaren in Antwerpen.
Ik had die niet aangenomen vanuit een of andere "ambitie" maar omdat ik mijn best deed om te proberen Roger te vervangen, die zijn job grondig beu was en zelfs, vermoed ik, daaraan zijn eerste hartinfarct te danken had.
Ik nam toen dus elke job aan die men mij aanbood in het onderwijs (en dat waren er nogal wat!) maar ik voelde me zo schuldig tegenover onze "kindjes"! Roger had me wel beloofd me te vervangen bij hen 's avonds maar ik begreep al gauw dat hij eigenlijk niet besefte wat dat in de praktijk betekende, "moeder zijn".
Ik heb toen trouwens om die reden mijn job bij Berlitz opgezegd: echt te veel avond- en weekendwerk.
Roger kreeg zijn eerste hartproblemen, kort daarna mocht hij op prepensioen, ik schakelde over op vertalingen - die ik thuis kon maken - en suste zo mijn geweten. Maar, al was ik nu thuis voor de "kindjes", voor mezelf werd het eigenlijk nog drukker, want ik kon enkel "werken" als ik niet met de kinderen of met het huishouden bezig was en het werden dus soms héél lange vertaalavonden of zelfs -nachten.
Daar moest ik allemaal aan terugdenken toen ik die archeoloog op de radio hoorde en mijn conclusie was: als vrouw, of beter, als moeder mag je niet te veel ambitie hebben... tenzij de "ambitie" is: je kinderen zo goed als mogelijk voorbereiden op het volwassen leven.
En dan dacht ik verder (eigenlijk over wat me al zo lang bezig houdt): waarom wil men vandaag elke vrouw buitenhuis aan het werk (ja, ik weet het, dat brengt op voor de staat)? Terwijl het zoveel gemakkelijker zou zijn vrouwen te overtuigen dat zij het beste voor hun kinderen kunnen zorgen en dat niet hoeven aan anderen over te laten - en ze daar zelfs een vergoeding voor te geven.
Tja, ik weet het, dat vind ik, die een hekel heb aan huishoudwerk (met uitzondering van koken en opvoeding van de kinderen dus): heel tegenstrijdig lijkt dat. Ik vrees dus dat de meeste vrouwen nu helemaal anders denken! En... dat onze kleinkinderen steeds meer door de "staat" zullen opgevoed worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten