Word eens wakker, Vlamingen!

Deze avond kwam ik op deze post op een website (en ook de commentaren zijn interessant): http://vlaamserepubliek.wordpress.com/2011/02/25/negers-in-stropdas/#comment-575

Omdat ik er niet in luk de commentaar die mij het meest interesseert te kopiëren, heb ik hem manueel gekopieerd en serveer ik hem hieronder:

“Leo Norekens permalink

26 februari 2011 18:04

Nergens is het eenheidsdenken zo sterk, nergens is de groepsdruk zo groot als in het artistieke wereldje. Allerindividueelste expressie etc…? Toe maar, meneer Kloos.

Op Radio 1 wilden ze een debat over de KVS-actie houden, en ze vonden gewoon nergens een Vlaamsgezinde artiest. Niet één schilder, schrijver, acteur, danser, choreograaf, beeldhouwer, architect, zanger, muzikant, cineast, videast, tekenaar of bloemenschikker (m/v) die “Vlaams” genoemd wil worden. Behalve Jan Verheyen dan, heel voorzichtig. Marc Reynebeau mocht uitleggen hoe dat kwam, en dan moesten de bruine smetten op het Vlaams-nationalisme er weer aan te pas komen, uiteraard. Met post-modern nihilisme en verdachtmaking van alle idealen, met pensée unique, groepsdruk en professionele uitsluiting (ergo inkomstenverlies) had het niets te maken. Tenminste zover kwam Reynebeau niet. Toch is dit alles zeer reëel. Voor een kunstenaar vraagt het vandaag méér moed om een Vlaams standpunt in te nemen, dan om zich te outen als coprofaag of tamponfetisjist.

Een kleine anekdote :
Een paar jaar geleden sprak ik na een concert heel even met mijn oude schoolvriend P., nu een gerenommeerde Vlaamse, pardon Belgische muzikant. We waren op school beste vrienden geweest. De dag na die ontmoeting nam hij via mijn ouders contact op, en hij nodigde mij en mijn vrouw uit voor een etentje bij hem thuis. Dat beloofde een aangenaam weerzien te worden, en de avond vóór onze afspraak belde hij mij op om te vragen of wij Italiaans lustten, en om lucht te geven aan zijn ongeduld. Hij kon niet wachten tot morgen, enz. En hij maakte meteen ook een aanvang met het ophalen van herinneringen. Weet je nog, zei hij op een bepaald moment, hoe wij onszelf ‘om te lachen’ heel Vlaams en rechts voordeden om de leraars op stang te jagen? Euh ja, ik herinnerde mij dat we wel eens extra radicaal klonken om te provoceren, maar “om te lachten, P.?”, nee dat dacht ik niet. Ik herinnerde hem aan zijn aanwezigheid op de oprichtingsvergadering van het NJSV van Filip Dewinter, nu zo’n 30 jaar geleden. Dat was toch niet om te lachen, dacht ik.
Tja, en dat viel duidelijk ongemakkelijk.
(Even daarvoor had ik niet gereageerd op zijn opmerking dat zijn nieuwe thuisstad Antwerpen binnenkort wel eens in handen kon vallen van “je-weet-wel-wie”. Het was kort vóór het stembusduel Janssens-Dewinter.)
De volgende middag, een paar uren vóór onze afspraak bij hem thuis, kreeg ik een telefoontje dat zijn vrouw ziek was. “En de volgende maanden heb ik het druk met concerten. We zien mekaar nog wel eens.” (Niet dus).
Mijn vermoeden is dat zelfs P.’s even artistieke echtgenote geen idee had van de politieke jeugdzonden van haar man, en dat hij niet in verlegenheid wenste gebracht te worden, na jaren van “kosmopolitische” komedie.
Overigens was er op die NJSV-vergadering in 1980 één meisje aanwezig, H., van wie P. naar eigen zeggen “alles geleerd” had (hij had het hier even niet over muziek). Inmiddels is ook H. een naam in het klassieke muziekwereldje. En ook haar zal men nooit meer betrappen op een Vlaamsvriendelijke, België-kritische (laat staan rechtse) uitlating.

De uitleg “er zijn gewoon geen Vlaamsgezinde artiesten” is niet helemaal gelogen, maar het is wellicht ook maar de halve waarheid. Niet alle kunstenaars zijn hun hele leven Belgofiel geweest, en wij vernemen nooit iets over hun “overstap”, en over de redenen daarvoor (de “betrapte” Soetkin Collier niet te na gesproken). Verstandige mensen kunnen van gedacht veranderen, dat spreekt vanzelf, maar de allerindividueelste gedachten van deze artiesten mag niemand ooit vernemen. En al zeker niet hun gildegenoten.”

Vlamingen, word eens wakker! Jullie hebben een eigen identiteit (en dat heb ik als Franstalige soms tot mijn schaamte en schande ondervonden!) en jullie moeten zorgen dat Franstaligen respect voor jullie hebben (nu tonen ze daar niets van, integendeel!). En verzorg jullie taal in Godsnaam!

Ik denk dat ik moet voortschrijven aan dat boek waar ik mee bezig ben: het gaat immers over die dingen. Maar wie zal zulk politiek incorrect schrijfsel willen uitgeven?