Elena geniet van het zonnetje en grijpt voor het eerst een ring vast

Vandaag mochten Roger en ik nog even babysitten. Toen we aankwamen, lag Elena druk te ‘spelen’ in haar box. Ze probeerde nog steeds al die kleurrijke speeltjes vast te grijpen, maar het enige wat haar lukte was af en toe iets te doen bewegen. Maar dat leek ze al leuk genoeg te vinden, want ze kraaide en lachte.

 (Foto Roger)

Elvira had haar pas eten gegeven omdat ze vermoedde dat haar dochter weer zou weigeren uit een flesje te drinken.

Roger en ik hadden dus niet veel anders te doen dan Elena aan te moedigen in haar spelletjes en haar te verschonen. En te troosten, want na ongeveer drie kwartier begon ze te krijsen. Ze bleek doodmoe van al haar activiteiten en viel in slaap in mijn armen om daarna nog een uurtje verder te dutten in haar wieg.

Toen Elvira terugkwam, was het tijd om te eten. Dat deden we op het terras. Maar eerst gaf ze Elena, die weer wakker was geworden, de borst.
Daarna werd ons klein meisje ook op het terras geïnstalleerd, in haar relax. Tijdens onze maaltijd leek ze echt te genieten van het lentezonnetje.

 

 (Foto’s Roger)

We hebben daarna een wandeling van bijna 2 uur gemaakt. Weer langs veld en bos, zijn ter hoogte van de kapel waar we onlangs naartoe wandelden de steenweg overgestoken, en zijn via een klimmend padje, naast dat huis dat ik zo mooi vind, in een villawijk terechtgekomen.

 (Foto Roger)

Daarna waren het weer velden en mooie vergezichten.

 (Foto Roger)

Uiteindelijk dwarsten we weer de steenweg en liepen naar ‘huis’ via een hele steile weg tussen de bomen. Roger heeft weer zijn best gedaan!

Elvira had ons gevraagd om te blijven eten deze avond en had ook Zeger uitgenodigd. Jammer dat Hendrik zo ver van ons allen woont. Hendrik zelf draait de zaken om: ‘Ik ben de enige die trouw is gebleven aan Antwerpen!’ Maar ik hoefde niet ‘trouw’ te blijven aan Antwerpen: het lot heeft me daar destijds naartoe gebracht en ik heb altijd in gedachten gehouden dat ik er niet heel mijn leven zou wonen!

Elena, die tijdens het grootste deel van de wandeling had geslapen, ging weer even ‘spelen’ in haar box. En… Ineens lukte het haar (nog een beetje per toeval?) de ring aan het einde van het koord van een muziekdoosje te grijpen. Er kwam muziek uit en dat vond ze prachtig want keer op keer zorgde ze ervoor dat ze weer een deuntje deed weerklinken. En – alsof ze vermoedde dat ze niet zo gemakkelijk een tweede keer erin zou slagen de zo interessante ring vast te grijpen - hield ze die stevig vast. Gekraaid dat er werd!

Vermits ons meisje het zo druk had, kregen Elvira en ik tijd genoeg om samen een heerlijke ‘Boeuf Stroganoff’ klaar te maken.

Toen Zeger aankwam, moesten we nog alleen de rijst koken. Maar Elena bleek weer doodmoe geworden van al haar emoties: ze begon weer te huilen. Ze lachte wel nog even naar haar ‘nonkel Zeger’, maar daarna moest Elvira haar troosten tot ze in slaap viel in haar armen. Toen we vertrokken na een heerlijk avondmaal sliep Elena nog steeds.

Ik heb echt genoten van de dag. Maar het is jammer dat Hendrik er nooit bij kan zijn!

O ja, ik vergat te vermelden dat volgens Elvira en Roger Elena mijn oren heeft! Ze heeft dus toch iets van onze familie, en zelfs van mij, dat meisje dat zo fel op haar vader Geert lijkt!