Toen ik nog les gaf op de gemeente leerde ik de echtgenote van een belangrijke ambtenaar kennen: Ria H. Ik heb haar niet vaak genoeg ontmoet om te spreken van een vriendin, maar ik had wel veel bewondering voor haar. Ze was, met haar man, aanwezig op een paar presentaties van mijn schrijfsels, ik zag haar soms ter gelegenheid van een of ander evenement in de gemeente. En ze vroeg mij eens of ik in haar klas, in Mechelen-Bovelingen, een deelgemeente van Heers, wilde komen spreken met haar leerlingen. Nee, niet een lezing geven, dat doe ik niet, gewoon een gesprek voeren. Toen leerde ik haar nog een beetje beter kennen als een zeer interessante, liefdevolle, enthousiaste vrouw. En merkte ik hoezeer “haar” jongens en meisjes van haar hielden. Niet later dan gisteren avond dacht ik nog terug aan dat aangename lesuurtje in 2008!
En deze ochtend vond ik haar overlijdensbericht in de bus. Ze is gisteren overleden. Echt, ik schrok! Ze is zes maand ouder dan ik. Uit bepaalde details in de doodsbrief leid ik af dat ook zij een slachtoffer van kanker werd! Vaarwel Ria!
Ik bleef aan haar denken terwijl we naar Lutti, de onthaalmoeder van Elena reden. Toen Elena ons zag verschijnen, begon ze breed te wuiven en naar ons te kruipen. En babbelen dat ze weer deed! Ondertussen leek het mij dat ze wees naar de andere kindjes. Echt, ze lijkt er heel graag te zijn, bij haar Lutti! 
En ik moest weer denken aan Ria die ook zo geliefd was door haar (iets grotere) “kinderen”.
In het naar “huis” rijden, bleef Elena maar van alles vertellen dat ik niet begreep! Het ging van “dadada, mamama, bababa, jajaja, en titititi” (ik denk dat ze daarmee probeert Lutti te zeggen). Wel plezant!
En later kwam Elvira thuis van haar les. We hadden haar horen binnenkomen terwijl we alle drie in de living zaten. Die woonkamer geeft met een glazen deur uit op de trap, waardoor we ook Elvira de trap zagen opkomen. Ik vestigde Elena haar aandacht daarop, en ons meisje begon prompt naar de glazen deur te kruipen. Maar Elvira keek niet naar de living, liep door naar de keuken (waar we normaal zitten als zij thuiskomt) en zag Elena dus niet. Amai (sorry, ik vind dit Antwerpse woord het mooiste om weer te geven wat er toen gebeurde)! Elena zag met lede ogen haar mama weer verdwijnen terwijl ze toch al zo dicht bij haar was geraakt, keek mij even verwonderd aan, en begon dan heel fel te huilen. Eerst dacht ik haar te gaan troosten, maar ik bedacht dat het beter was Elvira even op de hoogte te brengen van wat er gebeurde. Terwijl Roger wel probeerde Elena een beetje te troosten, ging ik langs een andere deur naar de keuken waar ik Elvira vertelde waarom Elena zo droevig was. Ons meisje (nu bedoel ik onze eigen dochter) was zo verstandig weer naar de living te gaan via die glazen deur waarvoor Elena zo onbedaarlijk zat te huilen. En dan… begon Elena heel fel te lachen, ze liet zich oppakken door Elvira, legde haar wang tegen haar wang en leek in de zevende hemel.
Ze heeft weer heel weinig geslapen. Wel vond ze het op een zeker ogenblik in de namiddag heel fijn om een hele tijd naast Roger te zitten, of op zijn schoot.
Eigen foto’s
We zijn nog even naar Ikea gereden deze middag: ik wilde immers iets “bestellen bij Sinterklaas”. Het werd een loopkarretje dat Elena wel leuk leek te vinden. In het terugkomen zat ik vooraan in de auto (omdat de koffer en de overblijvende plaats op de achterbank goed vol lagen met de kinderwagen en onze aankopen) en dat leek Elena niet zo te appreciëren. Op een zeker ogenblik begon ze zo fel te huilen dat ik – terwijl we weer in een file stonden, want wat een drukte op die snelweg! – eerst naar de spullen op de achterbank graaide en ze naar mijn stoel overbracht en over de rug van mijn stoel kroop om naast haar te gaan zitten. En toen begon juffrouw heel fel te lachen. En zeggen dat ik me al zorgen maakte, terwijl ze alleen nood had aan gezelschap!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten