Vlak voor ik wilde gaan slapen, bedacht ik dat ik nog iets moest vertellen over de taalvaardigheid van Elena, want die valt echt op.
Deze middag, terwijl we van de school naar de auto liepen (om daarna Matthias af te halen bij Lutti), was ze van alles aan het vertellen en ik beantwoordde haar uiteraard. Ik heb bewust twee nieuwe woorden gebruikt, in twee aparte antwoorden: “ondanks” en “weliswaar”. Zij bekeek me telkens even, herhaalde de vraag op een toon van ‘Wat zeg je?’, en antwoordde daarna met een zin waarin ze het nieuwe woord op de correcte plaats gebruikte. Het deed me denken aan de Berlitzmethode!
Op een bepaald moment, na al dat spelen, kreeg ik heel fel rugpijn. Zij tegen haar opa, Matthias en vriendinnetje Anna: ‘Oma heeft vaak pijn hé? Maar ja, ze is al heel oud!’ En daarna, nadat ik Roger had verweten dat hij mij niet had geholpen Matthias ergens op te tillen: ‘Oma, opa kan toch niet altijd bij jou zijn!’.
Terwijl we in de tuin speelden en de bloemen bewonderden: ‘Oma, van deze “vogeldruiven” (ze heeft haar eigen benamingen voor de bloemen) mag je niet eten, of je wordt dood. En ik wil nog niet dood worden. Wil jij dood worden?’ (sic
)
En ik: ‘Nee, ik wil liever nog niet dood zijn, want dan kunnen we niet meer samen spelen, maar eens gaan oude mensen dood’. ‘Dan gaan we nu nog veel spelen hé, oma!’ was haar antwoord, en dat hebben we dan maar gedaan, met Matthias.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten