‘Voortgaande op haar herinneringen aan haar eigen kindertijd en op het dagboek dat ze als twaalfjarige begon bij te houden, hangt Jessy Maesen in Marraine een liefdevol portret op van haar grootmoeder, die in 1900 werd geboren en tachtig jaar later overleed in een rusthuis. Het grootmoederverhaal, dat zijdelings uitgroeit tot een portret van de hele familie, tekent ook de mentaliteitswijzigingen erin van ongeveer een hele eeuw. Marraine was voor de auteur steun en toeverlaat, een houding en levenswijze die ze haar ganse leven heeft aangehouden: spaarzaam, bezig met van alles en nog wat, altijd erop bedacht haar gezin, zeker na de dood van haar man, de hand boven het hoofd te houden. De auteur, die zelf in de ikvorm aan het woord komt, verduidelijkt haar manier van werken als volgt: Omdat ik haar zo weinig mogelijk emoties en gevoelens die ik zelf verzin, wil toedichten, zal ik verder proberen alleen op te schrijven wat zij mij heeft verteld en het duidelijk te maken als ik interpreteer. Vandaar de logische opbouw van het levensverhaal -- chronologisch van 'Het jonge meisje' tot 'De overgrootmoeder' -- en de (relatief) snelle opeenvolging van anekdotes en herhalingen. Voor de auteur en haar familie zal dit geschreven portret van de grootmoeder wel zinvol zijn, voor de buitenstaander blijft het wat eentonig. [Jooris Van Hulle]
31-12-2004 - Copyright (c) Vlabin-VBC - bron: De Leeswolf’.
Het bovenstaande vond ik heel toevallig op het internet. En weer valt mij op dat er niet gesproken wordt over de stijl…
Nu, onze kinderen lijken daar ook geen belang meer aan te hechten! Zie deze bespreking, en vooral de reactie van Hendrik: http://sad.nostalg1c.org/leespunt/?t=2&b=marraine,herinneringenaanmijngrootmoeder.txt
Toch is het zo dat je in een slecht geschreven boek niet graag verder leest. Terwijl een goed geschreven tekst nodigt tot voortlezen, ook al is de inhoud wat eentonig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten