Zeger verrassen? Onmogelijk!

Gisteren avond kwam Zeger met de trein aan in Borgworm. Ik had  al de hele week naar dat moment uitgekeken! Onze kinderen zijn nu volwassen, en hebben hun eigen leven. Normaal dus dat we ze niet meer elke week zien (ik merk zelf wel hoe zelden ik tijd heb om naar Nany te gaan, gewoon omdat we zoveel verplichtingen hebben). Gelukkig bestaat er telefoon, en, voor het contact met onze kinderen (want, in tegenstelling tot de rest van de familie, is niemand van ons gezin echt een telefoonminnaar) e-mail. Eens dat Zeger een ‘lief’ zal hebben, zullen we hem nog minder vaak zien, daarop hebben Hendrik en Elvira ons al voorbereid (nee, voorgaande zin houdt geen enkele beschuldiging in: ik vind dat ouders moeten leren hun kinderen loslaten, hoe moeilijk dat hen ook valt).

Maar dus, Zeger kwam nog eens af. En we hadden een ‘verrassing’ voor hem. Ik had hem in een mail geschreven dat hij wel meteen zou zien welke onze nieuwe ‘gadget’ was. Roger en Zeger houden immers van gadgets en Zeger zijn eerste vraag is altijd: ‘Welke nieuwe gadget hebben jullie gekocht?’.

Omdat het een verrassing moest blijven, heb ik op deze blog (die toch eerst en vooral voor de ‘kinderen’ bedoeld is) natuurlijk ook nog niet verteld waarover het gaat. Hendrik en Elvira, die we nog een poosje niet zullen zien, wisten het al wel.
Roger droomde al een poosje van een Subaru. We vonden er een zeer goedkoop tweedehands exemplaar van en kochten het. Omdat we onze oude Ford nog hebben, moesten we natuurlijk een nieuwe nummerplaat gaan halen.
We kwamen gisteren dus aan het station aan in de Subaru, en ik zag aan Zeger zijn gezicht dat hij amper verrast was. Inderdaad, hij had al vermoed dat hij moest uitkijken naar een andere auto (het is anders niet onze gewoonte om zulke ‘gadgets’ te kopen!). Maar wat hem wel verraste: ‘Waarom hebben jullie ook een nieuwe nummerplaat? Eigenlijk bekeek ik de nummerplaten van elke auto die hier aankwam!’.

Het weer was zalig gisteren avond, we hadden een barbecue voorzien, en we zijn tot na 22 uur ‘s nachts buiten gebleven. Ik vond het zo gezellig dat ik af en toe als in een glimp elk gezellig moment uit mijn leven herbeleefde. Raar maar zeer aangenaam gevoel. Eigenlijk zou ik die ‘herinneringen’ op dat ogenblik moeten noteren, want daar horen soms zulke korte, bijna vergeten momentjes bij! Maar ja, ze noteren zou betekenen dat ik de betovering verbreek.

Zeger had ook een film bij: ‘I Want to believe’. Een vervolg op de X-Files. Hij en ik bekeken die in de kamer die wij ‘bibliotheek’ noemen – omdat die letterlijk uitpuilt van de boeken, waarvoor Roger nu wandvullende rekken aan het maken is. In datzelfde vertrek staat immers de televisie die Roger en ik nooit gebruiken.
Mooie film, echt: ik heb er ontzettend veel van genoten.

Vandaag (terwijl het onweerde) leerde Zeger mij werken met de google-agenda en met Doodle, zorgde hij dat ik de weersvoorspellingen voor onze streek zou krijgen op mijn google-agenda, vertelde hij over al zijn plannen (en daar zaten enkele heel ingenieuze kunstwerken bij) , hielp Roger nog met enkele informaticaprobleempjes en toonde mij enkele leuke filmpjes op You Tube. En nu wilde ik hem (weer!) toch ook eens verrassen. Een vriendin van mij had me immers onlangs deze link doorgestuurd:

http://www.youtube.com/watch?v=ARwZ3scXQ7U

Ik vond het echt leuk en wist dat Zeger er ook zou van genieten. Maar… Hij kende het: een van zijn vriendinnen had meegedaan aan die happening!!!

Zeger verrassen blijkt dus heel moeilijk te zijn!!!

Toch bedankt voor het prachtige weekend, jongen!:-)