vrijdag 13 augustus 2010

‘Waarmee zijn onze politici toch bezig?’

De inschrijvingen voor de Matadi-reünie lopen binnen: telefoontjes, betalingen. En soms mailt of belt er iemand om te zeggen dat hij er dit jaar helaas niet kan bij zijn.

Dat was deze avond weer het geval. Een vrouw van 83 jaar en haar echtgenoot van 85 kunnen echt niet komen. Ze gaven niet echt een reden op, maar ik heb tussen de woorden door wel menen te begrijpen dat ze het deze keer te duur vonden. En dat is het ook. Ik begrijp nog steeds niet dat restaurants op één jaar tijd zoveel duurder zijn geworden, terwijl de btw verlaagd werd. Welke andere zaken spelen daarin mee? Het feit dat ze minder mensen over de vloer krijgen (rookverbod)? Dat ze daarin minder soepel zijn dan in Frankrijk (zie http://jessymaesen.blogspot.com/search/label/reizen waar ik schreef:

“We aten op een overdekt terras. Wat ik niet had gezien: je mocht er niet roken (Roger wees er mij op terwijl we aan tafel zaten). Vlak bij ons was een Frans gezelschap druk aan het eten, praten en lachen. Na de maaltijd vroegen ze aan de dienster of ze mochten roken, en toen die dat toeliet, stak iedereen aan tafel een sigaret aan, en vlak daarna een tweede.
Ik overwoog even of ik dezelfde toelating zou vragen, maar vond dit te gek: ikzelf had het rookverbod niet gezien, en ik zag mensen roken. Was het dan niet logisch als ik ook zonder argwaan een sigaret zou rollen?
Dat heb ik dan ook gedaan. Ze hebben het wel opgemerkt aan de drukke tafel, maar ik hoorde ze zeggen dat ik een normale reactie had. En benadrukken dat de toelating werd gegeven nadat zij het zo beleefd hadden gevraagd”)?

De bejaarde dame die mij opbelde, gaf ook af op de Marokkanen waar ze mee te doen krijgt in Brussel (daar wonen zij en haar man nu). Niet alleen werd ze al eens beroofd van haar handtas, maar ze vindt ook dat het niet eerlijk is dat zij en haar echtgenoot het moeten doen met zo’n substantieel pensioentje, terwijl die immigranten heel veel gratis krijgen. ‘Waarmee zijn onze politici toch bezig?’, zei ze. ‘En dan dat gedoe tussen Vlamingen en Walen! Ik ben Franssprekend, jij bent een Vlaamse, en we komen toch goed overeen? Ik zie dat overal rondom mij:  Walen die trouwen met Vlamingen, en dat levert geen enkel probleem op! Behalve voor politici blijkbaar!'

Omdat ik niet uren aan de telefoon wilde hangen, heb ik haar maar niet gevraagd welke taal er werd gesproken in het huishouden van de Waals-Vlaamse koppels die ze kende. Zijzelf spreekt alleen Frans (althans, ik heb haar nooit een andere taal horen spreken). ‘Tja, zo ben ik geboren hé,’ zegt ze, ‘hoewel, nee,  ik ken het nodige Nederlands om  mij uit de slag te trekken, net als jij je als Vlaming ook kunt uitdrukken in het Frans!’.

Maar ik ken wél een beetje meer dan het ‘nodige Frans’! Dat heb ik echter niet gezegd, want ik wilde heus geen uren over de bezigheden van onze politici redetwisten! Ik laat die dame verder dromen van haar land dat voorlopig nog België heet, zolang het niet te fel overrompeld wordt door de Marokkanen die  ze zo verafschuwt!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten