Vlak voordat we gisteren naar Elena zouden vertrekken, kwam er een vertaling aan. Of ik die deze ochtend kon leveren. Ik moest de job weigeren: deze ochtend wilden we immers naar de uitvaart van Marc Cuypers, en dus kon ik me gisterennacht niet permitteren nog te werken na onze thuiskomst.
Terwijl we Elena bij Lutti afhaalden, kwam er al een antwoord binnen: ‘als het niet tegen morgen ochtend kan, dan zo snel mogelijk, alsjeblieft’. Dat werd dus een job voor deze late namiddag.
Elena wilde me weer al het speelgoed bij Lutti tonen, en struikelde toch wel over een van die speeltjes. Ze viel met haar mond op een soort “activity-center”-tafeltje. Haar lip bloedde een beetje, ze huilde heel fel, maar we waren met vieren om haar te troosten (Lutti, haar man en wij) en de tranen van Elena droogden heel snel op.
Het heeft bijna de hele dag geregend en gehageld, maar toch vonden Roger en ik even, tussen twee buien door, de tijd om Elena op de trap te laten oefenen. Ik stelde vast dat de trap oplopen nu heel vlot gaat. Maar afdalen doet ze nog door er trede per trede af te springen en daarbij heeft ze wel wat hulp nodig.
We hebben veel gespeeld: met balletjes, met blokjes, met de stapelbare schoteltjes, we hebben getrommeld, gezongen, handjes gedraaid, verhaaltjes verteld, enzovoort.
Elena weet dat ze niet mag raken aan de spullen die op een schotel op de salontafel liggen. En meestal liggen daar ook de afstandsbedieningen. Daar komt ze dan ook nooit meer aan (tenminste niet als wij in de buurt zijn). Maar deze keer lagen die spullen op de bank en toen ik er haar eentje zag vastgrijpen, wilde ik even iets uitproberen. Eerst heb ik haar even laten doen. Ze gebruikte het ding als een telefoon: legde het tegen haar oor. Ik nam een tweede afstandsbediening vast, deed hetzelfde en zei “Hallo Elena!”.
Ze begon te lachen, brabbelde van alles, maar toen ik een tweede keer “Hallo Elena” zei, hoorde ik haar “Hallo” zeggen tegen de afstandsbediening. Ik herhaalde het een paar keer, ja hoor, ze zei het weer.
Daarna heb ik haar het spelgoedtelefoontje aangereikt en heb ik haar “opgebeld” met mijn mobieltje. Weer antwoordde ze “Hallo”. Ze leek het heel plezant te vinden. Ondertussen had ik stiekem de afstandsbedieningen weer op de “verboden” schotel gelegd. En na ons telefoonspelletje zag ik haar kijken naar de toestellen op de schotel, maar ze deed geen poging meer om ze vast te grijpen.
Wat ik vermoedde, klopt dus waarschijnlijk, namelijk dat Elena alleen die schotel als verboden terrein ziet, niet zozeer de objecten die erop liggen. Als die zaken ergens anders liggen, geldt het verbod niet meer in haar ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten