dinsdag 8 mei 2012

Weerzien met Elena

Na amper twee weken voelde het inderdaad aan als een intens weerzien! Dat komt natuurlijk omdat zo’n peuter ongelooflijk verandert op 14 dagen!

Elena vond ik inderdaad veranderd, maar ze herkende ons meteen toen we bij haar onthaalmoeder Lutti binnenkwamen. Ze wuifde naar ons, en bracht me onmiddellijk enkele speeltjes die ik moest bewonderen. Tijd voor een kusje was er niet bij: onze kleine meid wilde me alles tonen waarmee ze gespeeld had. Telkens bracht ze ons nieuw speelgoed, we moesten het aanpakken en ze verwachtte duidelijk een goedkeuring. Het hield maar niet op! Glimlach

Uiteindelijk konden we toch vertrekken naar “haar” huis. Onderweg was ze constant aan het vertellen, maar ik begrijp er nog steeds niet veel van. Echt jammer, want je merkt aan haar mimiek dat ze heel ernstig bezig is.

Hoewel… Ze had vandaag ook grapjes bedacht. Natuurlijk weer met het op de vloer smijten van een knuffel en doen alsof het “per ongeluk” gebeurd is, maar ook bijvoorbeeld mij heel stevig vastpakken en dan proberen in mijn wang te bijten! Of was het een zoen dat ze me wilde geven? In elk geval, ze begon heel fel te lachen toen ik deed alsof ik pijn had!

We zijn even gaan wandelen, Roger, Elena en ik, terwijl onze dochter lessen aan het voorbereiden was. Eigenlijk kun je in die buurt mooi wandelen, alleen is het niet overal even vanzelfsprekend met een kinderwagen (nu, hier ook niet). Roger stelde voor een volgende keer Elena op zijn rug te dragen. Maar zou dat niet te zwaar worden voor hem? Hij is niet meer 37 jaar hé! Toen wandelden we met onze drie kinderen uren aan een stuk. Roger droeg dan Zeger in de “draagrugzak” en Elvira op zijn schouders. En Hendrik, tja, die moest maar aan mijn hand lopen!

Elena heeft ook heel goed gegeten, heel actief gespeeld, gedanst op het ritme van kinderliedjes en heel aandachtig geluisterd naar verhaaltjes. En is braaf gaan slapen.

Maar ik had ondertussen een dringende job aangekregen (uiteraard gevonden op mijn smartphone!).

Dat betekende dus dat ik, eens we terug thuis waren – rond 23:30 uur – nog meer dan 1 uur heb moeten werken!

Er komt een tijd dat ik dat niet meer aankan!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten