Rugpijn en lectuur

Het begon al drie dagen geleden, die pijn in mijn rug die ik zo goed herken na een beetje huishouding, maar vandaag (en eigenlijk gisteren al, maar de wandeling had het probleem eventjes opgelost; stappen is, dat weet ik, het beste remedie tegen het spit) voelde ik het heel fel.

Dus deed ik het heel kalmpjes aan. Ik heb wel alle opgedroogde modder in huis weggeveegd. En daarna zijn we naar de bibliotheek van Sint-Truiden gereden.

Onlangs had Roger op het Internet een stukje gelezen uit een roman van Johannes Jacobus Voskuil. We kenden die auteur helemaal niet, maar zijn stijl (Roger had me verwezen naar de site waar hij die proza gevonden had) stond ons allebei aan. En vermits Roger via het Internet wist dat er in de bieb van Sint-Truiden boeken van hem waren, zijn we er enkele gaan uitlenen.

Deze avond (nadat we de laatste restjes van gisteren hadden verorberd) heb ik dan ook heel lang liggen lezen in de relax (met mijn dagelijkse tablet bittere chocolade smeltend op mijn tong). In “De moeder van Nicolien”.  Een haarscherp, heel liefdevol maar in het begin een beetje wat te herhalend relaas over het dement worden van  de schoonmoeder van het hoofdpersonage.

Buiten het hoofdthema van het boek vielen me nog andere dingen op. Zo beleven de personages (opvallend vaak) heel veel plezier aan het nuttigen van ijsjes, koffie met  pannenkoeken of ander gebak, en aan het drinken van één enkel glaasje jenever.  Allemaal dingen die mij niets  zeggen (hoewel, pannenkoeken kunnen er voor mij nog net door). En praten ze ontzettend dikwijls over onbenullige dingen. 

De grote troef van het boek is dat je dankzij de stijl het gevoel krijgt dat alles wat je  leest levensecht is… Maar dan vraag ik me af of Nederlanders inderdaad zo ver van ons afstaan dat ze meer genieten van een gembergebakje of één enkel jenevertje dan van een of twee Trappisten of enkele glazen goede wijn bijvoorbeeld? En of ze nog meer dan wij over beuzelarijen zitten te praten?

Ach, waarschijnlijk gebeurt dat laatste hier ook, maar vermijd ik alleen zulke mensen. Maar stel je voor dat bijvoorbeeld mijn moeder Nany dement zou worden… Ik denk dat ik niet de moed zou hebben, zoals in dat boek,  om dagelijks met dat gegeven geconfronteerd te worden. Erg eigenlijk!