Vandaag in een winkel een Franstalige horen vragen stellen in het Nederlands. Je merkte wel dat het niet zijn eigen taal was, maar hij deed echt zijn best. Begint de winkelbediende toch niet in het Frans tegen hem!
Die houding lijkt me hier in Vlaanderen schering en inslag. Waar is jullie fierheid toch, Vlamingen? En waarom klagen jullie dat Franstaligen jullie taal niet willen leren als jullie hen de kans niet geven?
Willen jullie zo graag jullie (soms heel gebrekkige hoor!) kennis van het Frans tentoonspreiden? Of zijn jullie zo kruiperig?
Mijn vroegere cursiste Chantal Jadoul zaliger klaagde al daarover. Oké, ze had het heel moeilijk met Nederlands, maar… ze vertelde me dat ze nergens buiten de lessen de kans kreeg om te oefenen. In elke winkel waar ze haar pas aangeleerde Nederlandse woorden en zinnen uitprobeerde, ging men op (gebrekkig) Frans over zodra men doorhad dat ze Franstalig was.
Dit herinnert me eraan dat ik ooit over dat probleem sprak met de schoonouders van onze dochter. Die hebben immers een Waalse schoonzoon die perfect Nederlands spreekt. Die schoonouders, hun dochter en schoonzoon wonen in de Kempen, en ze legden mij uit dat er die streek echt wordt verwacht dat inwijkelingen de taal leren. En niet een of ander dialect, nee, AN!
Die kruiperigheid is dus toch niet echt schering en inslag! Misschien allemaal een voorbeeld nemen aan de Kempenaars, Vlamingen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten