Spoorwegzate van Kerniel naar Jesseren en terug

Roger heeft me vandaag tijdens onze dagelijkse wandeling een woord bijgeleerd: “spoorwegzate” blijkt een veel preciezere benaming te zijn dan “spoorwegbedding”!

Omdat het vrij warm was (rond de 29°C in de schaduw) wilde ik graag een wandeling in een lommerrijk gebied, en niet te klimmend.

Na een telefoontje met Hendrik (over bestelde boeken die hij voor ons zou afhalen ergens in Antwerpen) stelde Roger me de spoorwegzate van Kerniel naar Jesseren voor. Het werd een heel mooie tocht van meer dan 1 uur. Weer de bijna volledige stilte, onderstreept door vogelgezang en geroep van roofvogels, en mooie pastorale taferelen langs het pad.

 

 Foto’s Roger

Ik voelde wel dat het pad lichtjes daalde en zei tegen Roger: ‘Straks zullen we nogal moeten klimmen!’.

Hijzelf leek het niet door te hebben. Het leek inderdaad alsof we op heel vlak terrein liepen, maar ik voelde het verschil in mijn knieën!

En inderdaad, zodra we het grondgebied Jesseren hadden bereikt en terug richting Gors-Opleeuw liepen (toen hadden we de spoorwegzate verlaten) werd het een hele poos klimmen. Best vermoeiend op landwegen en in de vlakke zon! Maar kort na het plaatje dat het begin van Gors-Opleeuw aanduidde, konden we verder naar Kerniel lopen via de Sint-Annabeekvallei. Weer in de schaduw dus.

 Foto Roger

Lang geleden, toen we nog in Antwerpen woonden, kwamen we in die buurt soms picknicken met de “kindjes”. Roger vertelde dan, net zoals vandaag en telkens als we in Kerniel of omstreken zijn, over zijn kinderjaren aldaar. Daar geniet ik echt van!

We weken even van de weg af om naar een poel te lopen die we vroeger nooit hadden opgemerkt. Prachtig!

 Foto’s Roger

Na een korte tijd verder stappen bereikten we weer de spoorwegzate en kwamen we even later terug in Kerniel aan. Waar Roger in gesprek geraakte met een heel oude dame (we schatten van rond de 90 jaar) die voor haar huis – en in de schaduw - zat te genieten van het mooie weer. Uiteraard ging het over vroeger!

Roger stelde daarna voor iets te gaan drinken in De Horne. Hij hoefde helemaal niet aan te dringen!

We brachten daar, in de schaduw van bomen, op het binnenterras, nog een heerlijk uurtje door. Thuis wachtte toch niet te veel werk: ons avondeten zou bestaan uit restjes.

Normaal gezien staat de radio even op tijdens ons eten, om naar het nieuws te luisteren. Deze avond hebben we het toestel echter zo snel mogelijk weer afgezet. Roger en ik worden echt mottig van de hagiografieën rondom het koningshuis.

Ik dacht vroeger dat journalisten per definitie heel kritisch waren, maar tegenwoordig lijken ze wel op kruipdieren!

Deze avond laat nog gekeken naar en genoten van een aflevering van “Star Trek ds9”: “Armageddon game”. Echt heel goed!