Om 20 over 8 werd ik deze ochtend wakker, zoals het hoort even voor de wekker afliep (ik haat wekkers en probeer altijd te zorgen dat mijn innerlijke klok die voor is).
Heel vroeg voor ons doen, maar we moesten naar Antwerpen voor de uitvaart van de moeder van mijn vriendin Denise. Deze keer voerde de GPS ons via de E40 (waarschijnlijk omdat we aan een andere kant van Antwerpen werden verwacht dan vorige vrijdag). Dat was rustiger rijden, behalve rond Brussel (in het terugkomen reden we wel via de 313, omdat we in de garage in Hasselt moesten zijn: wat een vreselijke drukte weer!).
We kwamen veel te vroeg in het crematorium aan; ik was blij Denise te ontmoeten, en haar zus, haar vriend, haar schoonbroer, haar vriendin Greta en ons beider schoolvriendin Marie-Louise. Het werd opvallend lang wachten op het begin van de dienst, en wat een gekakel in die wachtruimte! De sfeer was alles behalve droevig!
Ook later, tijdens de dienst, een mooie serene plechtigheid met een evocatie van het leven van de overgegane, heerste er meer een blije dan een trieste sfeer. Als je, zoals ik, gelooft dat nooit alles voorbij is, hoort het misschien zo. De “overledene” had een behoorlijke leeftijd bereikt, was al een hele tijd serieus aan het sukkelen: het moet dus voor haar wel een verlossing zijn. De tekst die voorgelezen werd, geschreven door de schoonbroer van Denise, was prachtig in zijn eenvoud.
Alleen bij het uitstrooien van de assen voelde ik me niet goed. Ik hou niet van crematies, onder andere omdat ze ons de herleiding tot as van wat toch een heel leven onze geest heeft geherbergd te snel doen ervaren.
We waren uitgenodigd op de koffietafel (en ik had heel felle honger, dus heb ik bijna drie broodjes gegeten. Aan de typische Antwerpse, zoete koffiekoeken heb ik kunnen weerstaan – mijn honger was toch gestild). Het was heel gezellig (eigenaardig toch dat je over zulk afscheid kunt schrijven dat het gezellig was!).
Maar dan moesten we naar Hasselt. Onderweg hoorde ik een vertaling binnenkomen op mijn smartphone! Ik had nochtans mijn klanten gewaarschuwd dat ik niet beschikbaar zou zijn!
Na ons avondeten (heel lekker: hindegebraad met boschampignons en koolrabipuree) en na een uurtje lectuur heb ik die vier bladzijden vertaald (de deadline was zondagavond, maar zondag is voor mij rustdag, afijn zoveel mogelijk natuurlijk; en voor morgen hebben we andere vage plannen).
O ja, op het doodsprentje dat we kregen na de dienst, prijkte een gedichtje van KVLS-lid Ugo Verbeke (die Denise nochtans niet persoonlijk bleek te kennen)!
En nog iets: Marie-Louise vroeg me of ik de overgegane ooit had ontmoet. Jawel hoor! Ik ging vaak op bezoek bij Denise en meestal zat haar moeder er dan bij. Maar op een heel andere manier, veel gemoedelijker en veel minder formeel dan hoe mijn vader erbij zat als er al eens een vriendin of een vriend bij ons op bezoek kwam!
Bijna konden we vandaag niet naar die uitvaart gaan! Gisteren belde onze dochter dat Elena koorts had: of we vandaag wilden komen babysitten als ze niet bij Lutti terechtkon. Dat hadden we dus beloofd (je stuurt immers een ziek kind niet naar school) en ik stond op het punt naar Denise te bellen om ons te verontschuldigen voor vandaag toen Elena’s moeder vertelde dat het in orde was: de onthaalmoeder zou zich over onze grote meid ontfermen.
Uiteraard heb ik deze avond nog even getelefoneerd met onze dochter. De koorts was fel gezakt, zonder koortswerend middel: dat komt dus in orde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten