Het ene telefoontje na het andere na onze brunch. Eerst Nany, daarna een paar vriendinnen. Een van hen vroeg me waarom, als ik me zoveel vragen stel over de Corona crisis, Roger en ik zo volgzaam blijven. Wel, ondanks al mijn twijfels, blijf ik er van uitgaan dat er een gevaarlijk virus rondwaart en dat we, als oude mensen, dus beter oppassen. Vriendin gelooft het allemaal niet meer maar is wel overtuigd van een complot. Maar... een complot op wereldschaal???
Na al die tijd aan telefoon dacht ik het schoonmaken van het poorthuis weer eens uit te stellen: mijn armen deden immers weer een beetje pijn... en nog meer pijn nadat ik was begonnen stof bij elkaar te vegen in het poorthuis. Maar toen... stelde Roger voor de stofzuiger erbij te halen en was de klus op nog geen uur geklaard! Heel fel bedankt, liefje!
Na het avondmaal weer een telefoontje. Eerlijk gezegd, ik wilde eerst niet opnemen. Ik deed het toch en het bleek dochterlief. We hebben een hele tijd gepraat. Normaal gezien zaten zij, schoonzoon en waarschijnlijk Zeger nu in Mexico, op de bruiloft van onze neef! Wat heeft die crisis ons toch al veel doen missen!
Mijn armen, die zo goed aan het genezen waren, doen wel veel meer pijn na dat vele telefoneren van de laatste dagen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten