Vandaag kwamen de kindjes en hun ouders normaal gezien op bezoek: pannenkoeken eten en daarna samen avondmalen. Deze middag kwam er echter een telefoontje van dochterlief: de meisjes waren zwaar verkouden teruggekeerd van een danskamp. Of we niet beter in de open lucht, bijvoorbeeld bij Stephane Malais, afspraken. 'Je weet immers nooit of het niet Corona is wat ze hebben!'
Inderdaad, het virus houdt geen rekening met sociale bubbels. We spraken dus af in Heks. Net toen we eraan kwamen, begon het re regenen. Maar we konden een ronde tafel met zeven stoelen bemachtigen onder het afdak. Goed beschut tegen de regen dronken we er wat, aten de kindjes een stuk taart, praatten we bij. Tussen twee regenbuien door speelden Matthias en Eva in de tuin van Stephane. Elena bleef liever bij ons zitten. Heel gezellig maar ik vond het wel jammer dat we nog voor het avondmaal moesten afscheid nemen van elkaar (ik gaf een deel van de voedingswaren, die ik voor deze avond had gekocht, mee met dochterlief).
Elena had me een enveloppe gegeven met daarin een mooie tekening van Eva en een lieve brief die ze zelf had geschreven. Ik mocht hem echter pas thuis lezen (en was blij verrast).
Thuis vonden we in de brievenbus ook een enveloppe met daarin brieven van mijn vader aan mijn moeder uit de periode dat moeder, mijn zus en ik al terug in België waren en hij nog in Congo verbleef. Ik wist dat die brieven bij mijn zus lagen maar dat ze voor mij waren bestemd. Bleek dat haar zoon, neef A. ze had gebracht... en ons uiteraard niet thuis had gevonden. Ik mailde hem dat, als hij me had gebeld, hij even bij ons had kunnen komen zitten (er is ruimte genoeg bij Stephane). Hij had gebeld, antwoordde hij, maar viel meteen op mijn voicemail. En toen herinnerde ik me dat ikzelf ook iemand had willen bellen van bij Stephane en dat ik het moest doen met de gsm van Roger omdat het met de mijne niet lukte! Uiteraard mailde ik A. Roger zijn nummer: wie weet heeft hij nog ooit van die leuke verrassingen voor mij!😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten