Ik vertelde nog niet dat ik gisteren via de telefoon werd geïnterviewd door Elena (schoolopdracht). Ze deed dat heel "professioneel" vond ik! En... ik beeldde me haar al in als toekomstige journaliste! 😉 Maar dan wel eentje zoals Alexandra Alévêque.
Ik heb al twee reportages van haar gevolgd. In het eerste verbleef ze drie weken in een klooster (en leefde het kloosterleven mee). Uiteraard boeide me dat (en ik bedacht dat alleen het om 4 uur opstaan voor de eerste dienst, het niet mogen dampen en het zonder Roger moeten stellen voor mij echte obstakels zouden zijn). Gisteren keek ik naar een reportage waarin ze drie weken "blind" was (een oogarts had gezorgd dat ze echt niets meer zag) en als "blinde" andere blinden ontmoette en volgde. Die uitzending vond ik vreselijk (hoewel ik in bewondering stond voor die blinden): niets kunnen zien lijkt me immers de ergste handicap!
Nu ga ik kijken naar Alexandra die zich drie weken inleeft in de rol van mantelhulp en zorgverlener. Ik ben benieuwd!
P.S. Ik was er niet goed van, kreeg nog meer bewondering voor zorgpersoneel... en werd eigenlijk bang van het (nog) ouder worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten