Mormel, Minkel en Bruce zijn drie katten die me nauw aan het hart liggen.
Bruce vooral omdat ik hem van heel dichtbij gevolgd heb tijdens het schrijven, in samenwerking met mijn zusje Bie, van zijn “dagboek”. Het gaat niet goed met Bruce, mailt mijn zus, de “bazin” van Bruce, mij geregeld. Hij eet praktisch niet meer en de dierenarts vindt maar niet wat er loos is. Gisteren, bij onze Matadi-vrienden Roger en Lily, opperde Nany dat Bie hem misschien beter liet inslapen. Maar daar is mijn zus voorlopig niet voor te vinden. Bruce lijkt geen pijn te hebben, hij vertoont alleen het gebrek aan appetijt waar veel oude mensen ook last van hebben. Natuurlijk zwakt Bruce af, net als die ouderen die minder beginnen te eten. Moet men ze dan maar allemaal euthanasiëren?
Minkel en Mormel zijn de katjes van Hendrik en Anneke, die nog steeds bij Anneke verblijven. Ze zijn de ouders van mijn lieve Osama die ongelooflijk fel op zijn vader Mormel leek!
Ik heb ze gisteren eindelijk teruggezien. Hoe mensenschuw zijn ze toch! Maar na een kort poosje kwam Mormel toch even langs mijn benen wrijven en mocht ik hem strelen. Minkel (haar naam heb ik gebruikt in mijn boek “In de schaduw van de moerbeiboom”) was minder sociaal: het heeft veel langer geduurd voor ik haar mocht strelen! Volgens Anneke is Minkel echt verliefd op Hendrik en trekt Mormel meer naar haar! 
Ik heb wel gemerkt dat Hendrik veel gezag heeft over hun katten! Mormel (en inderdaad, vooral hij) probeert geregeld op het aanrecht of op een tafel te kruipen. Een vingerknip van Hendrik volstaat dan om het diertje van zijn plannen te doen afzien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten