Na ons ontbijt (weer sojamelk en fruit, en voor Roger wat brood met toespijs) beseften we ineens dat we sinds gisterenochtend onze Nederlandse overburen niet meer hadden gezien en dat hun camper leeg leek. Kort daarop verscheen de Nederlandse dame toch op de camping… om ons te vertellen dat haar echtgenoot gisteren was opgenomen in het ziekenhuis met een longembolie! Ik had met haar te doen! Gelukkig ligt het ziekenhuis amper op een goede vijf minuten lopen van de camping, heeft ze een woordenboekje Nederlands-Spaans bij (want met Engels geraak je hier niet ver, laat staan met Nederlands) en hebben ze een reisverzekering. Want, eens haar man wordt ontslagen(de embolie is onder controle), trekken die mensen terug naar huis (daar gaat hun vakantie!) en die dame, hoewel ze een rijbewijs heeft, rijdt niet graag zelf met de camper (haar echtgenoot zal wel een poosje niet mogen rijden).
Wij wandelden daarna nog eens naar het centrum van het stadje waar de mensen nu (het is immers zaterdag) al veel vroeger aan hun middagwandeling bezig waren. We zagen ook een hele boel fel opgeklede mensen allemaal dezelfde richting uitgaan: een bruiloft?
Foto Roger
Het werd ongeveer dezelfde dag als gisteren, met dezelfde temperatuur. Het enige verschil is dat we na ons middageten (hummus, kaas en brood) echt een korte siësta deden, en dat we deze avond, na de avondwandeling – nog meer mensen op stap dan gisteren - zijn gaan eten bij de Chinees waarbij het vorig jaar (of was dat het jaar ervoor?) niet lukte. Heel lekker, ontzettend vriendelijke bediening, maar weer heb ik zelfs de helft niet op gekregen: veel te grote porties.
Foto’s Roger
De camping is weer bijna leeggelopen. De luidruchtige West-Vlamingen en onze Spaanse buren zijn vertrokken en er zijn een paar Nederlandse koppels bijgekomen. Wij vertrekken morgen richting zuiden, en zullen waarschijnlijk in Segovia kamperen. Ik weet niet of ik daar on line zal geraken, dus vrienden, het is mogelijk dat jullie een poosje niets van mij lezen.
Gewoonlijk zeg ik tegen de ober, als we het terras in de calle de Galicia verlaten: ‘Hasta luego!’; deze avond zei ik: ‘Adios!’. Hoewel ik bedacht dat ik in Huesca zou kunnen leven, weet ik niet of we hier nog ooit zullen komen. Roger wordt volgend jaar 70: zal dat kamperen niet te zwaar voor hem worden? En op hotel logeren zegt ons niet veel…
O ja, dat vergat ik bijna te zeggen, hoewel het echt opviel: weer zoveel bedelaars ontmoet vandaag. Veel meer dan gisteren nog. Je vraagt je dan af of ze echt in geldnood zitten, geeft toch eens iets… maar het valt op hoe weinig mensen iets geven. Misschien omdat ze zelf geldproblemen hebben? Je zult zeggen:’Waarom gaan ze dan op café?’. Wel, ik heb de indruk dat die enkele consumpties op café per dag horen bij het sociale leven hier. En dat het dus hoort bij de prioriteiten die je hier legt voor de besteding van je geld. Trouwens, wat mij ook opviel tijdens het rondwandelen: veel meer mensen dan vorige jaren zitten niet op café, maar op de pleintjes en in het park, te keuvelen op wat ik voor mezelf noem de “Spaanse sociale uurtjes”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten