Contrasten

We komen pas thuis en ik vind, tussen andere e-mails, een bericht van mijn vriend (hoewel we elkaar maar één keer ontmoet hebben, weet ik echt niet hoe ik hem anders moet noemen) die me op de hoogte brengt van het overlijden van de Frans-Italiaanse auteur Cavanna. Cavanna, van wie we verschillende boeken in huis hebben, las ik altijd met veel plezier. De laatste jaren bleef ik echter niet meer zo op de hoogte van de Franse literatuur (mijn toetreden tot de KVLS maakte onder andere dat ik minder tijd kreeg om te lezen – heel paradoxaal als je weet dat “KVLS” staat voor “Koninklijke Vereniging van Limburgse Schrijvers” – en dat ik slechtere boeken ging lezen) waardoor ik Cavanna wat “uit het oog verloor”. Maar, echt, nog vaak denk ik terug aan zinnen uit zijn boeken (is dat geen bewijs van kwaliteit?)!

Ik wilde het echter hebben over onze dag. Wel, we gingen babysitten. Elena leek heel blij ons te zien op de speelplaats, babbelde honderduit terwijl we naar Lutti reden. Daar was Matthias weer aan het koken, maar wuifde hij toch naar ons met zijn vrije hand.

“Thuis” vroeg Elena meteen een boterham met choco, at daarna nog wat yoghurt (in de auto had ze al een kiwi en druiven verorberd), terwijl Matthias hangerig werd en bijna onmiddellijk in slaap viel in zijn bedje. Elena begon te spelen: toen haar mama aankwam, was ik “Marie van op school”, en Elena “mijn juf”. Opa was “Tuur”.

Nadat wij gegeten hadden, hebben we nog moeten dansen, springen, lopen en zingen.

Dan werd Elena moe maar ze wilde niet naar bed. We gaven toe aan haar wens om, terwijl ze zou tekenen, filmpjes te bekijken (ik weet het, niet echt pedagogisch), hopende dat ze zou wakker blijven en deze nacht goed doorslapen en niet, zoals de laatste tijd vaak gebeurt, haar ouders verschillende keren per nacht wakkerroepen.

Toen werd Matthias wakker, die, na zijn fruitpap, ook naar die filmpjes wilde kijken…

Ik was iets aan het doen in de keuken, onze dochter was lessen aan het voorbereiden en Roger was bezig met een fotoreportage voor Heemkunde Groot Heers (maar daarover straks meer), toen ik Matthias heel luid hoorde huilen.

Ik ging kijken: hij zat te wenen naast zijn garage (gekregen van Sinterklaas), Elena zat te tekenen en naar filmpjes te kijken op een tablet. Ik dacht meteen te weten wat er was gebeurd (want normaal  speelt Matthias graag met die garage) en vroeg aan Elena waarom haar broertje huilde.

Ik kreeg gelijk: Matthias mocht van haar niet meekijken! Dat ze hem naar de garage had geduwd, gaf ze echter niet toe, onze “grote meid”: ze zei alleen dat hij met zijn eigen speelgoed moest spelen!

Roger en ik moesten boodschappen doen voor het avondeten, Elena wilde toch alleen verder filmpjes bekijken, dus namen we alleen Matthias mee (door de regen).

Hij zat in het autostoeltje van Elena en keek zijn ogen nogal uit onderweg! Ik zat naast hem en hoorde hem constant zeggen en wijzen: “Kijk!” (een van de weinige verstaanbare woorden die hij zegt). Ook in de winkel wees hij mij verwonderd allerlei zaken aan: ‘Kijk!’.

Heemkunde Groot Heers had een beamer van de gemeente Heers in leen gekregen voor de fotopresentatie van deze avond (waarover straks meer) maar die bleek tijdens de voorbereiding van Roger niet behoorlijk te werken. Onze dochter raadde ons aan een nieuwe kabel te kopen, dus reden we ook nog naar een computerwinkel in de buurt.

Vlak na het avondeten dat ik bereidde terwijl onze dochter met de kindjes bezig was (ze zal haar lesvoorbereidingen deze avond wel hebben moeten inhalen) zijn Roger en ik naar Heers vertrokken.

Voor de Algemene Vergadering van Heemkunde Groot Heers. Waarop Roger het kasverslag moest voorlezen, en ook zijn fotoreportage over het voorbije jaar projecteren via de beamer (en dat ging perfect, dankzij die nieuwe kabel!).

Ik had pas een dag met spontane kindjes doorgebracht: de mannen die zich zo belangrijk voordeden aan het begin van de vergadering vond ik daarom eerst “verwaand”. Niemand is toch zo belangrijk dat hij “de volwassene moet uithangen” (of hoe moet ik het noemen? Ik bedoel dit: volwassen ben je zelden op spiritueel gebied).

Gelukkig deed Roger niet mee aan dat “zich zo belangrijk voelen” en voelde ik tijdens de fotoprojectie dat alle andere aanwezigen weer zichzelf werden, en zich weer gedroegen als een kind!

We reden uiteindelijk naar huis, Roger en ik, waar ik, op één (persoonlijke) uitzondering na,  alleen zakelijke mails heb beantwoord deze avond en waar Roger me op deze tekst attent maakte.

Wat een hetze toch tegen dat roken! En wat een  eigenaardig onderzoek! Ik rook en ben toch actiever dan vele niet-rokers: ik begin te geloven dat ik op alle gebied een uitzondering op de regels ben!