We gingen vandaag in Leuven eerst de tweede oudste zus van Roger oppikken (zij heeft geen auto) en daarna Zeger (die vandaag niet moest werken). Daarna reden we naar Elvira en Geert waar we al de cadeautjes en kaartjes uitpakten. Marie-Claire had ons nog een paar verrassingen meegegeven: onder andere een pakje vanwege haar dochter Nele.
Terwijl Elvira de inhoud van de pakjes bewonderde, ontfermde ik me over kleine Elena (ze lag heel rustig in mijn armen: in feite heeft ze praktisch de hele tijd geslapen, terwijl ze geregeld een glimlachje toverde op haar gezicht). Zeger maakte enkele foto’s. Maar die heb ik dus nog niet. Ik heb later opgemerkt dat Roger praktisch geen enkel kiekje heeft gemaakt, wat niet zijn gewoonte is. Maar misschien was hij te fel onder de indruk van zijn mooie kleindochter? 
Het is pas na ons uitstekend avondmaal (nadat we rond 16 uur al taart hadden gegeten) dat Elena echt wakker werd. Toen lag ze in de armen van Elvira en Geert boog zich net over de baby die… heel duidelijk glimlachte. Volgens de boekjes is dat te vroeg, maar het was duidelijk dat ze reageerde op het gezicht van haar ouders. Elvira sprak van binnenkort een dagboek te beginnen bijhouden voor haar dochtertje. Dat maakt me heel blij. Ikzelf heb dat voor onze drie kinderen gedaan en ik heb de indruk dat ze het nu heel leuk vinden om daarin te grasduinen.
Op een zeker ogenblik zei Zeger tegen zijn zus: ‘Tja, nu is jullie zorgeloos leventje voorbij hé!’ Waarop ik antwoordde dat kinderen daar zoveel voor in de plaats geven. Even dachten onze kinderen na over wat dat dan was (buiten glimlachjes, liefde en zorgen), en toen opperde ik: ‘Het mogen meemaken hoe zo’n mensje evolueert?’
Waarop Zeger antwoordde dat zoiets mogen meemaken inderdaad prachtig is: ‘En te bedenken dat het je eigen kind is dan nog!’
Tussendoor heeft Zeger mijn Smartphone ingesteld zodat ik daarmee mobiel op het Internet kan. Heel praktisch: als we bijvoorbeeld binnenkort weer gaan wandelen, hoeven we niet perse om de zoveel uur naar huis te komen om na te gaan of er een opdracht is binnengekomen. Dat kan ik allemaal onderweg volgen! Heel fel bedankt, jongen!
Nadat we ‘s avonds Zeger en Roger zijn zus weer hadden thuisgebracht, zijn we zelf naar huis gereden. Roger was wel moe!
(Foto Roger)
Roger met Elena (eigen foto)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten