Toen we deze middag Matthias en Elena afhaalden bij de onthaalmoeder Lutti, lachte de eerste ons weer meteen toe terwijl zijn grote zus met een pop aangelopen kwam. Ze had amper de tijd om ons een kusje te geven, want ze “moest dat kindje dringend ausculteren”, met een paar blokjes. Hoe leuk toch die kinderfantasie! 
Thuis, na ons middageten, terwijl Matthias sliep in zijn wieg (waaruit Elena eerst heel veel knuffels had gehaald) wilde Elena in boekjes “lezen”. Ik vertelde uit het boek dat ze vorige week heeft gekregen van Nononc en (tante) Françoise. We genoten er allebei van: de teksten zijn mooi en heel ritmisch. Daarna volgde nog een verhaaltje over Tiny die gaat babysitten. Om “onze lectuur” te beëindigen, maar dat was al op haar kamer, vertelde ik nog uit een boekje over dieren en daarbij viel onze grote meid in slaap. Ze sliep tot ongeveer 16 uur.
Ondertussen was Matthias aan het huilen gegaan. Het was veel te vroeg voor zijn flesje wist ik, en alleen hem oppakken hielp. Even dacht ik dat hij inderdaad de “pak mij op-ziekte” had, maar toen hij ineens een enorme oprisping kreeg (en zowel Rogers als zijn eigen kleren bevuilde), herzag ik mijn mening. Daarna viel hij weer vredig in slaap tot lang nadat Elena wakker werd.
Voor Elena was het vieruurtjestijd. Zoals meestal was het vrij moeilijk haar te doen eten. Amper een halve kiwi, 4 aardbeien en anderhalf potje yoghurt at ze.
Daarna gaf ze mij uitleg over alle knutselwerkjes die ze van bij Lutti naar huis brengt en die haar mama in de keuken ophangt. Echt schattig!
Uiteindelijk gingen we spelen in de tuin. We namen haar poppenwagen (buggy noemt zij die) mee, maar deze keer niet met poppen erin: die sliepen nog allemaal in hun overal over het huis en het terras verspreide “bedjes”. Deze keer moest de Mickey Mouse-ballon, die ze van mij kreeg toen Roger met een longembolie in het ziekenhuis lag en ze hem kwam bezoeken met haar ouders, mee. Weer bewonderde ik de kinderlijke fantasie: inderdaad, waarom kan een ballon die slechts een hoofd voorstelt niet een heel kind worden in onze verbeelding? Dus zorgden we heel goed voor Mickey Mouse en gingen we met hem naar de “dierentuin” nadat we eerst alle bloemetjes in de tuin hadden bewonderd. En daar zagen we giraffen (om het duidelijker te maken voor Mickey, speelden we zelf even voor giraf en deden ‘miam!’ terwijl we onze hals rekten naar de bladeren van de bomen). En ook apen zagen we (die deed dan weer Elena na), en geitjes, die we aaiden. En konijnen (hoewel ik vermoed dat je die niet vindt in een zoo, vond ik het oké om die konijnen samen met Elena speelgoedwortels te voederen).
Maar toen werd Matthias wakker en deze keer was het echt tijd voor zijn flesje. Roger nam dus mijn plaats in bij Elena en leerde haar meer praktische dingen, zoals zelf haar schoenen aantrekken.
Matthias dronk gretig, maakte veel boertjes en ging daarna zijn nodige portie vitaminen D ophalen in het flauwe zonnetje, op het terras. Elena, die ondertussen, samen met haar opa, weer bij ons was gekomen, gaf haar broertje een hoop speeltjes en knuffels. En daar hield de baby zich goed mee bezig.
Ondertussen moesten Elena en ik uiteraard haar poppen en knuffels die een beetje overal over het huis verspreid hun dutje deden, verzorgen en soep geven! Waarom soep in plaats van fruit op dat uur weet ik niet, maar Elena had pas “soep gekookt”, dus waarschijnlijk daarom. Daarna wilde onze meid met mij naar “Leuven” gaan. Dat vond ik oké (ze zegt me dan na: ‘koké’! ) en we zegden dat de salon “Leuven” was. Daar zouden we een koffietje drinken, hoewel… Zij dronk “koffie” uit een speelgoedkopje, maar mij serveerde ze “thee”. Heeft ze opgemerkt dat ik altijd thee drink?
Wat geniet ik van dat spelen met een fantasievol kind!
Helaas, toen we thuiskwamen, wachtte grote mensenwerk op mij: een (vrij technische) vertaling en een beetje boekhouding voor de KVLS.
En daarna voelde ik me echt moe. Sorry dus vrienden, maar een antwoord op jullie e-mails komt pas morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten