Gisteren belde onze dochter: Elena was ziek geworden. Of wij vandaag konden babysitten. Ik heb meteen al mijn klanten gemaild dat ik vandaag niet beschikbaar zou zijn (en toch wachtte er een dringende vertaling op mij toen we vandaag rond 23 uur thuiskwamen).
Ik mailde ook naar Zeger(met toestemming van onze dochter, uiteraard): of hij niet kon komen eten bij zijn zus deze avond. Dat vond hij een goed idee.
Toen we bij de ouders van Elena aankwamen, was er niemand thuis: haar papa bleek met haar naar de dokter. Matthias was bij Lutti, de onthaalmoeder.
Ik had pas koffie en thee gezet toen onze zieke thuiskwam. Waarschijnlijk lag het aan de Perdolan, want ziek leek ze helemaal niet deze middag! 
Hoewel ze nog vroeg om naar bed te gaan terwijl haar papa snel even koffie dronk, werd ze zo levendig als iets na zijn vertrek. Nadat ze inderdaad eerst wel even in bed had gelegen… Maar oma en opa moesten erbij komen liggen (en ze bleef de hele tijd vertellen).
Daarna heeft ze gespeeld. Eerst binnen, want het regende nogal wat.
Eigen foto’s
Toen de regen ophield, speelde ze op het terras, met mij (en weer rollenspelletjes), terwijl opa eindelijk wat tijd voor zichzelf kreeg (hoewel, hij moest geregeld inspringen: als “papa”, “grote broer”, “juf”, “ijscoman” en “dokter”). Ikzelf had ook lectuur bij. Ik vermoedde immers dat ons zieke meisje heel veel zou slapen en dat ik heel veel tijd zou krijgen om te lezen. Ik vergiste me!
Iets voor 17 uur kwam er een telefoontje van Lutti: Matthias had hoge koorts gekregen; of we hem wilden komen afhalen.
Dat deden we nadat we zo gemanoeuvreerd hadden dat die uitstap paste in het jongste rollenspel van Elena.
Matthias bleek ook een koortswerend middeltje te hebben gekregen, want, hoewel hij achteraf een beetje hangerig leek, kwam hij weer op ons toegelopen terwijl hij enthousiast op mij, zijn oma, ‘Mama!’ riep.
Na nog een snelle boodschap was het tijd om te koken. En gelukkig kwam toen net onze schoonzoon thuis, want de twee kindjes begonnen zo aanhangig te worden dat ik het koken echt niet zag zitten (een koortsopstoot of wederzijdse jaloezie?). En… Nog gelukkiger: onze schoonzoon kan heel goed koken!
En toen kwam Zeger eraan. Ik was zo blij hem eindelijk nog eens te zien. Elena was ook heel blij. Al heel de middag had ze me verteld dat ze desnoods een stoel zou bijschuiven voor “nonkel Zeger” (‘Maar dan moet jij wel helpen, oma, want een stoel vind ik nogal zwaar’). Matthias keek verwonderd naar hem maar weldra zaten ze samen op de grond de spelen. Gezellig was het wel!
Het eten was klaar, we aten dus “pasta con pesto” met roodbaars (zalm voor Elena die steeds herhaalt : ‘dat is mijn lievelingsvis’). Het was heel lekker.
Foto’s Roger
Helaas, zo lekker vond Elena het eten niet vandaag: ze at amper en na haar badje was ze zo moe dat ze meteen ging slapen.
Foto Roger
Beide kindjes hadden weer een beetje koorts, zo bleek.
Roger, Zeger en ik bleven nog even gezellig tafelen bij onze dochter en schoonzoon tot ik vond dat het tijd was om naar huis te rijden en de ouders van Elena en Matthias de kans te geven nog heel even onder elkaar te genieten van de restavond.
Thuis moest ik dus wel weer dringend iets vertalen en dat heeft me tot na middernacht gebracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten