Mijn Matadi-vriendin zonder pc , die me brieven stuurt via de post, is Franstalig. Toch schrijft ze mij in het Nederlands (ze is germanist): ‘Dat is voor mij een goede oefening’, herhaalt ze constant. Ze heeft natuurlijk gelijk en inderdaad, ik merk dat haar brieven steeds vlotter worden, dat haar Nederlandse woordenschat (die al heel rijk was) toeneemt en dat ze steeds mooier schrijft (zelfs mooier dan veel Nederlandstaligen die zichzelf schrijver durven te noemen – en daar hoor ik ook bij).
In haar jongste brief stelt ze me voor haar in het Frans te beantwoorden: ‘Ook een goede oefening voor jou als romanist’. Natuurlijk heeft ze weer gelijk! Al is Bernadette – met wie ik mails in het Frans uitwissel – ook al een prima oefenmeester (zij schrijft immers prachtig Frans proza!). En moeten mijn vertalingen ook meestal naar het Frans: ik moet wel zorgen dat ik in het Nederlands ook een beetje fatsoenlijk blijf schrijven!
Maar geen nood: daarvoor heb ik mijn mailcorrespondentie met twee vroegere taalbewuste schoolvriendinnen…
Even dacht ik gisteren dat het jammer is dat mijn Matadi-vriendin geen pc wil. Maar daarna bedacht ik dat het nu al zo druk heb met al dat mailverkeer.
De briefwisseling met haar gaat (per definitie) traag… en soms is dat wel een verademing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten