De wekker was ingesteld op 8:30 uur. Ik werd wakker om 8:25 uur, keek naar de wekker op onze kamer, herinnerde me dat die nog op het zomeruur stond en rekende uit dat het eigenlijk 7:25 uur was. Ik kon dus nog een uurtje slapen.
Roger werd half wakker toen onze kamerwekker 9:25 uur aangaf en schudde aan me: 'Het is tijd om op te staan'. Ik antwoordde: 'Maar ik heb de wekker nog niet gehoord!' (over het algemeen kan ik er voor zorgen dat ik wakker word voor dat vreselijke gerinkel van een wekker).
Ik keek naar mijn smartwatch en schrok: het was echt 9:25 uur, en niet een uur vroeger zoals ik dacht.
Roger werd ondertussen helemaal wakker en herinnerde zich dat hij gisterenavond, lang nadat ik was gaan slapen, de wekker in onze kamer had ingesteld op het winteruur én dat hij om 8:30 uur de wekker had afgezet al na zijn eerste gepiep, wetende dat ik een hekel heb aan wekkers. En hopende dat ik vanzelf zou wakker worden. Wat hij natuurlijk niet wist, was dat ik vijf minuten voor de wekker wakker was geworden, gedacht had dat we eigenlijk een uurtje vroeger waren en meteen weer in een diepe slaap was gevallen (en in die slaapfase hoor ik praktisch niets).
We zaten dus met een probleempje, want we moesten om 9 uur aanwezig zijn op een vergadering van de werkgroep WOI op de gemeente.
We hebben ons gehaast (en gelukkig had ik, ik weet niet meer waarom, gisterenavond een douche genomen in plaats van deze ochtend), ik pakte snel een banaan die ik onderweg opat - Roger at niets maar wist dat hij tenminste koffie zou krijgen in het administratieve centrum - ik drink daar alleen water.
We kwamen aan om 9:40 uur. Uiteraard veel te laat.
Interessante vergadering, waarin ik onder andere besefte dat ik de laatste dagen te veel tijd heb gestoken in Rogers geschriften: nog anderen hebben verhalen geschreven. Ik checkte het deze avond, en inderdaad, ik heb daarna uren besteed aan andere (interessante) verhalen nalezen.
Deze middag vond ik het echt tijd Roger nog eens aan te porren tot wat beweging. Maar... het regende nog steeds. Ineens kreeg Roger een goed idee: 'We zouden kunnen rijden naar Ikea in Hasselt en daar "wandelen"?'
Er was daar veel minder volk dan in de Ikea van Hognoul en dat vond ik een serieus pluspunt. Maar ook minder 'decors' en die doen me juist dromen.
Ik heb nog iets anders opgemerkt: in Hasselt zie je nergens Franse opschriften, in Hognoul wordt alles vertaald in het Nederlands.
Na een "wandeling" van een dik uur, dronken we de gratis koffie en thee waar we recht op hebben als lid van Ikea Family. En wat zag ik daar op de menukaart staan? Witloof met hesp en kaassaus, één van mijn favoriete gerechten dat ik heel zelden klaarmaak omdat Roger er niet zo van houdt. We besloten daar te eten (Roger nam dit en genoot er duidelijk van).
Stel je voor: noch Roger noch ik hadden onthouden waar onze auto stond. Gevolg: we hebben daarna meer dan een half uur in de regen rondgelopen voor we die terugvonden! :-)
Deze avond (thuis dus), nog een telefoontje met onze dochter (ik had wat problemen om de jongste monografie om te zetten in pdf-formaat: op mijn scherm leek dat een A4 blad, maar zij verzekerde me dat ik wel te maken had met een A5-formaat).
Ik hoorde via de telefoon Eva wenen: ze heeft weer een oorontsteking!
Ook naar Nany gebeld en dat was niet zo leuk. Haar hartritme is nog steeds te hoog maar ze denkt dat haar medicijnen weldra zullen helpen.
Maar... Ze wilde dat mijn broertje, mijn zus en wij nog voor Kerstmis samen zouden komen om voorbereidingen voor het feest te treffen. Ik vermoed dat mijn broertje nog minder tijd heeft dan wij, dus zei ik dat we dat wel via mail zullen regelen. En ik kreeg als antwoord dat ze die moderne communicatiemiddelen toch zo onpersoonlijk vindt.
Persoonlijk contact, en in het ergste geval, telefonisch contact, dat alleen vindt ze aanvaardbaar. Ik moest ook weer horen over kinderen die dichter bij hun ouders/moeder gingen wonen.
Als ik haar dan herinner aan Matadi en haar zo gelukkige jaren daar ver van haar familie, zegt ze me: 'Toen was ik heel jong. En eerst heb ik heel veel geweend om het gemis daar in Matadi. Daarna zijn we terug naar België gekomen.'
Oké, maar was het ook zo verlopen als er niet die onafhankelijkheid van Congo was geweest?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten