Begraven of cremeren?

Wat ik nog vergat te vertellen over deze zondag: op een zeker ogenblik waren Elena en ik alleen in de salon. Matthias was aan het tekenen (hij tekent steeds beter), Roger zat aan zijn pc en Eva lag te slapen. En... toen stelde Elena me vragen die ik niet had verwacht op haar leeftijd (hoewel, denk ik nu, nadat ik mijn herinneringen aan Congo deze avond heb herlezen - ik bedoel hier niet mijn eerste boek, wel wat ik op elfjarige leeftijd opschreef nadat we terugkwamen uit Matadi - ik stelde me dezelfde vragen op iets oudere leeftijd). Een vraag kwam toen niet voor in mijn gedachten, namelijk: "hoe gaat het er aan toe als je verbrand wordt na je dood". Vraag die Elena mij wel stelde en, voegde Elena daar aan toe: 'Wil jij liever verbrand of begraven worden?'

Tja, antwoord daar maar eens op! Ik zei dat ik persoonlijk liever zou begraven worden omdat ik van begraafplaatsen hou en ik daar de "geest" van overgegane mensen beter kan aanvoelen.

Tja, dan moest ik uitleggen wat de geest is, maar kom, uiteindelijk bleek dat Elena het ook ongeveer wist.

Zijzelf was aan het twijfelen of ze niet liever verbrand zou worden. Want, zo zei ze, dan mag de familie de resten mee naar huis nemen. 'Ja, maar wat zijn de resten, oma? Wat blijft er over?'
En ik: 'Niets dan een beetje as, jammer genoeg, maar daarin zit onze geest niet hoor.' Ik heb proberen uit te leggen dat die geest -  waar ik in geloof -  overblijft na de dood van ons lichaam, maar ik denk dat ze het nog te materialistisch zag. Want... ze vroeg me daarna of ook ons skelet helemaal opbrandt bij crematie (dat woord gebruikte ze niet, ze had het steeds over "verbranden", wat ik een eerlijker woord vind dan "cremeren", maar kom).
Ik moest uiteraard wel antwoorden met "Ja".

En dan nam Elena een besluit: 'Dan word ik liever begraven, anders blijft er niets meer over van mij.'

En... ik dacht spontaan aan de film waar ze onlangs was gaan naar kijken, samen met Matthias en haar moeder. Heeft die zoveel vragen bij haar opgeroepen?