Over onder andere een speelgoedlocomotief

Het werd eindelijk stil hierboven. Eva was duidelijk in slaap gevallen en ik vermoedde dat Elena en Matthias dat ook weldra zouden doen. Het was toen 20:40 uur.

En ineens, rond 20:50 uur, weer geroep (hoorden we via de babyfoon). Deze keer was het Matthias. Ik ging naar boven, vroeg de oudste kindjes stil te zijn om Eva niet wakker te maken (ze slapen met z'n drieën op de vroegere kamer van hun moeder) en Matthias fluisterde me toe: 'Ik kan nooit in slaap vallen. En als ik slaap, word ik altijd weer wakker. En dan moet ik praten.'
Ik zei iets in de trant van: 'Ook als je wakker wordt, hoef je niet iedereen wakker te maken hé, jongen. Denk dan aan plezierige dingen tot je weer in slaap valt! Moet ik misschien dit nachtlampje uitdoen?' (we laten een nachtlichtje branden op de kamer en ook het licht op de gang blijft aan voor het geval een van de kindjes echt naar beneden zou moeten). 'Nee!' riepen Matthias en Elena in koor. Daar werd Eva gelukkig niet wakker van!

Elena (die wakker was geworden van het gepraat van haar broer) zei dat zij ook aan aangename dingen dacht om in slaap te geraken, en in deze kamer zelfs in slaap viel terwijl ze keek naar de wijzers van de klok. 'En,' fluisterde ze verder, 'ik vind het heel eigenaardig dat de grote wijzer de kleine wijzer voorbijschoot ineens.'
Ik legde heel snel uit hoe dat kwam en beloofde er morgen meer uitleg over te geven. Elena bleek dat oké te vinden, Matthias bleef klagen dat hij zo moeilijk de slaap kan vatten, ook thuis.
Weer legde ik uit dat hij dan aan plezierige dingen moet denken, of... zoals Elena, een object moest in het oog houden.

En terwijl ik dat zei, viel mijn euro. Matthias heeft de neiging iets dat hij pas gekregen heeft en dat hem heel veel plezier heeft gedaan, een hele tijd mee naar bed te nemen. Het treintje dat zijn opa voor hem had uitgekozen als presentje na het voorlezen van zijn Nieuwjaarsbrief deed hem veel meer plezier dan ik had vermoed, zoveel zelfs dat hij mij gisteren al zei dat hij de "locomotief" mee naar bed wilde nemen. Omdat een locomotief, en zeker een dat je "automatisch" kunt laten rijden, mij een rare  knuffel leek om mee naar bed te nemen, ben ik daar niet echt op ingegaan maar ik vrees dat ik ongelijk had toen ik hem daar niet aan herinnerde gisteren en vandaag bij het slapengaan. Volgende keer beter, Jessy!

Ik dacht er aan omdat er mij iets anders was opgevallen overdag. Elena, Matthias en Eva wisten dat de presentjes die ze kregen gisterenavond bedoeld waren om hier te blijven. Maar... vandaag heeft Matthias me verschillende keren gezegd dat hij (minstens) die locomotief mee naar huis wil nemen.
Hij vindt het dus een perfect cadeautje en misschien, inderdaad, was hij gemakkelijker in slaap gevallen als hij die (echt goedkope!) locomotief in zijn armen kon houden?

Vermits ik toch over de kleinkinderen bezig ben: ik heb vandaag weer de woordenschat van tweejarige Eva bewonderd. Op een zeker ogenblik zei ik: 'Ik vind dat wel leuk' (ik weet echt niet meer waarover het ging) en zij, spontaan: 'En ik ook!'.

Elena heeft me dan weer overdonderd met de uitdrukking "een optie hebben" die ze deze dagen heel vaak heeft gebruikt!

O ja, en... terwijl we naar Ikea reden, vertelde Elena ons dat een vriendinnetje van haar, een zekere Oona, haar had gezegd dat Sinterklaas niet bestaat. Dat vriendinnetje zou haar ouders erop betrapt hebben zelf voor die cadeaus te zorgen. Maar... Elena gelooft dat vriendinnetje niet: zijzelf heeft Sinterklaas al persoonlijk ontmoet, dus is ze zeker dat hij bestaat (wat een herinneringen komen er bij mij boven!).
Ikzelf probeerde de conversatie op een ander onderwerp te brengen (en dat is me gelukt, denk ik), want dat probleem moeten dochter en schoonzoon oplossen!