Deze avond (na een doodgewone zonnige maar koude dag: schoonmaken, wassen, vertalen, koken, bezoekje aan de bibliotheek en eten) een telefoontje van een heel oude (92 jaar) Matadi-vriendin (eerder een kennis). Eigenlijk heb ik haar zelfs niet gekend in Matadi maar ze was daar de gouvernante van een vriendin van mij. Later, in België, heb ik haar wel leren kennen en kwam ze zelfs naar de eerste Matadi-reünies die ikzelf organiseerde nadat onze Matadi-pastoor, Marcel Inghels, daarmee ophield. Ik weet echt niet meer wie haar op de hoogte had gebracht van die reünies, vermits die "en petit comité" waren. Misschien onze vrienden Beeckman, of één van die hun vrienden?
Ze heeft meer dan een half uur getelefoneerd. Weer heeft ze me heel haar leven in het kort verteld... en daarna vroeg ze mij naar nieuws over andere Matadi-vrienden. Ze wist niet dat zuster Godwine was overleden (foei, dat ligt aan mij!), ze vroeg specifiek naar mijn vriendin Marie-Rose en ze vertelde me dat haar echtgenoot (90 jaar) darmkanker heeft en volgende maand wordt geopereerd. Ze wist me zelfs uit te leggen hoe zulke operatie nu in z'n werk gaat (en dat het veel minder ingrijpend is dan vroeger).
Ik kreeg weinig tijd om zelf iets te zeggen... zoveel had ze zelf te vertellen (en de herhalingen nam ik er bij: die vrouw is heel fier op haar kinderen en kleinkinderen en dat steekt ze niet onder stoelen of banken!).
Ik bedacht dat ik moet leren wat vaker zelf mensen op te bellen. Jullie weten het, ik heb een hekel aan telefoneren... maar andere mensen blijkbaar helemaal niet!
Matadi-vrienden, als jullie dit lezen: jullie hebben allemaal heel veel groeten van Ghislaine en Henry!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten